Balogh Mary - Niedyskrecje.pdf - Balogh Mary - Felicita5

B A L O G H

Niedyskrecje

Jedną z bezspornych oznak nadchodzącej wiosny był powrót pana Claude'a Adamsa oraz jego żony

do Bodley House, ich wiejskiej posiadłości w hrabstwie Derby.

Naturalnie, koniec zimy zapowiadały również inne znaki. Przebiśniegi, prymulki i 1

pojedyncze krokusy pokazywały się już w lasach i wzdłuż przydrożnych żywopłotów. Pierwsze

zielone pędy wyrastały nieśmiało z ziemi w nagich jeszcze ogrodach. Na gałęziach drzew pojawiła

się otoczka zieleni, chociaż trzeba było przyjrzeć się z bliska, żeby dostrzec delikatne młode listki.

Powietrze stało się

cieplejsze, słońce świeciło mocniej. Drogi i ogrodowe alejki zdążyły już wyschnąć

po ostatnich śnieżycach.

Niewątpliwie wiosna nadchodziła, ale najpewniejszym i najbardziej wyczekiwanym przez małą

wioskę Bodley-on-the-Water znakiem był powrót pana do dworu. Państwo Adams zazwyczaj

wyjeżdżali wkrótce po Bożym Narodzeniu, czasem nawet wcześniej, i spędzali zimę, odwiedzając

licznych przyjaciół.

Wyjazd dziedzica z małżonką był ciężką próbą dla wielu mieszkańców wsi; ponura pora roku i bez

tego dawała się we znaki. Przez dwa miesiące musieli obywać się bez widoku pani Adams, która

zwykła przejeżdżać przez wieś, kłaniając się godnie z okna powozu wybranym, zaszczyconym tym

gestem przechodniom. Brakowało jej obecności w kościele, którego nawą kroczyła, nie rozglądając

się na boki, a potem jawiąc się jako uosobienie mody i elegancji, zasiadała w wyściełanej ławce tuż

przy ołtarzu. Biedni, chorzy i starcy musieli pogodzić się z tym, że pani Adams podczas swej

nieobecności nie dostarcza im osobiście koszyków z jedzeniem - chociaż na ogół to służący przynosił

je z powozu - i nie dowiaduje się łaskawie o ich zdrowie. Miejscowa śmietanka towarzyska musiała

sobie radzić bez rzadkich, pochlebiających jej próżności wizyt, podczas których pani Adams

siadywała przy opuszczonym oknie powozu, a uszczęśliwionego takim wyróżnieniem osobnika

przyzywał z domu stangret w liberii. Szczęśliwiec stawał przy drodze, kłaniał się lub dygał i pytał o

panicza Williama i panienkę Julie.

Nawet dzieci państwa Adamsów nieczęsto widywano w trakcie zimowych miesięcy, chociaż rodzice

nie zabierali ich w odwiedziny do przyjaciół - niańka twierdziła niezbicie, iż zimowe powietrze

dzieciom nie służy.

Tego roku państwo Adams spędzili miesiąc w Stratton Park w hrabstwie Kent, u wicehrabiego

Rawleigh. Było wiadomo, że wicehrabia, starszy brat pana Adamsa, pojawił się na świecie o całe

dwadzieścia minut wcześniej i tym szczęśliwym zrządzeniem losu został dziedzicem rodowego tytułu.

Gdyby sytuacja była odwrotna, zastanawiali się głośno niektórzy plotkarze, mogli mieć w Bodley

utytułowanych dziedziców. Chyba jednak babka obu braci ze strony matki i tak zapisałaby posiadłość

Bodley młodszemu synowi, we dworze więc znów mieszkałby zwykły „pan Adams".

Mieszkańcom wioski nie wadził specjalnie brak tytułu przed nazwiskiem dziedzica. Pod innymi

względami państwo Adams przejawiali wszelkie cechy 2

szlacheckiego pochodzenia, a każdego przyjezdnego szybko informowano, że właścicielem Bodley

jest jaśnie wielmożny pan Adams, brat wicehrabiego Rawleigh ze Stratton.

Pan Adams i jego żona zamierzali wrócić do domu w nadchodzącym tygodniu

-jeden z lokajów z Bodley wspomniał o tym w miejscowej gospodzie, w której co wieczór wypijał

kufel mocnego jasnego ale. Stamtąd wiadomość rozeszła się po całej wsi. Kiedy główny stajenny

powiedział kowalowi, że państwo przywiozą ze sobą gości, w wiosce zawrzało od domysłów.

Czy wicehrabia Rawleigh jest wśród zaproszonych?

Pani Croft, dworska gospodyni, poinformowała panią Lovering, żonę pastora, że wicehrabia istotnie

odwiedzi Bodley. Miało też przybyć kilkoro innych gości. Pani Croft doprawdy nie wiedziała, czy

jeszcze ktoś spośród nich ma jakiś tytuł. Nie miałaby nawet pojęcia o przyjeździe jego lordowskiej

mości wicehrabiego, gdyby nie list, w którym pani Adams wspominała o szwagrze, a przecież pan

Adams nie ma innych braci. Jedno było pewne: wicehrabia Rawleigh zawsze otacza się dys-

tyngowanym towarzystwem.

Warto było znosić nieobecność dziedzica przez parę okropnych miesięcy, mając teraz przed sobą

takie widoki - wieś zgodziła się jednogłośnie. Dwa lata minęły, od kiedy państwo Adams przywieźli

do Bodley gości, a jeszcze więcej, odkąd wicehrabia odwiedził brata w jego wiejskiej siedzibie.

Całe Bodley drżało z niecierpliwości. Nikt nie znał dokładnej daty ani godziny przyjazdu, lecz

wszyscy zachowywali czujność. Państwa Adams i ich przyjaciół

przywiezie chyba kilka powozów, a liczne pojazdy dostarczą bagaże i służbę.

Zapowiadał się spektakl, którego nie wolno przegapić. Na szczęście z hrabstwa Kent droga wiodła

wyłącznie przez wieś. Należało tylko mieć nadzieję, że nie nadjadą po zmierzchu, ale to było mało

prawdopodobne. Podróżowały przecież

także damy, a po nocy na drogach mogą grasować złoczyńcy.

Tak więc wraz z nadejściem wiosny, przepychu i bogactwa, obfitość nowego życia zapełni lasy i

pola, a splendor i świetność powrócą do Bodley House.

Catherine Winters odkryła, że wbrew sobie dużo częściej niż zazwyczaj wygląda przez okna swego

małego, krytego strzechą domku na południowym krańcu wioskowej uliczki i uważnie nasłuchuje

turkotu nadjeżdżających powozów.

Wolała ogród na tyłach domu niż ten od frontu, bo rosły w nim drzewa owocowe o gałęziach

zwieszających się nisko nad murawą, które latem dawały cień, a u krańca sadu płynęła rzeka,

szemrząc wśród omszałych kamieni. W ostatnich jednak dniach pani Winters wychodziła dość często

przed dom, gdzie oglądała pączki krokusów i nieliczne dzielne listki żonkili, wynurzające się spod

ziemi.

Niemniej jednak zdecydowana była szybko umknąć do domu, gdyby rzeczywiście usłyszała

zbliżające się ekwipaże. Któregoś ranka tak zrobiła, ale okazało się, że to tylko wielebny Ebenezer

Lovering wracał dwukółką z wizyty na pobliskiej farmie.

Powrót dziedzica do Bodley napełniał ją mieszanymi uczuciami. Dzieci będą

szczęśliwe. Od dłuższego czasu wprost nie mogły doczekać się matki. Oczywiście pani Adams

przyjedzie obładowana podarkami i zajmie nimi swoje pociechy na całe tygodnie, ich lekcje więc

ucierpią. Ale dzieci potrzebują matki bardziej niż

nauki. Dwa razy w tygodniu Catherine udzielała im we dworze lekcji gry na pianinie, chociaż żadne z

nich nie przejawiało specjalnych zdolności w tej dziedzinie. Ale dzieci były jeszcze małe - Julie

miała osiem lat, a William siedem.

Życie stawało się odrobinę ciekawsze, kiedy pan Adams i jego żona przebywali w Bodley. Od czasu

do czasu Catherine zapraszano na obiad lub w celu skompletowania partii przy stoliku do kart.

Zdawała sobie sprawę, że zdarza się to tylko wtedy, gdy pani Adams brakowało jednej damy do pary

- jeszcze bardziej dokuczało jej w takich przypadkach protekcjonalne zachowanie gospodyni. Mimo

wszystko towarzystwo ludzi, którzy umieli poprowadzić konwersację, i okazja do ubrania się w

odświętny strój sprawiały jej niekłamaną przyjemność bała się jedynie, że jej szyte w domu ubranie z

pewnością razi wykwintne gusta rozpaczliwie niemodnym wyglądem.

Pan Adams zawsze był dla niej bardzo miły i grzeczny. Po tym niezwykle przystojnym dżentelmenie

dzieci odziedziczyły urodę, choć jego żona także nie była brzydka. Catherine nauczyła się jednak

unikać pana domu podczas wizyt w Bodley House. Pani Adams ostro reagowała, ilekroć Catherine

zaczynała z nim rozmawiać, co było bardzo niemądre. Zachowanie Catherine nigdy nie sugerowało,

że ma ochotę na flirt.

Nie miała. Skończyła z mężczyznami. Z miłością i z flirtami. Przez nie znalazła się tutaj, lecz nie

zamierzała skarżyć się na swój los. Miała miły dom w całkiem przyjemnej okolicy i potrafiła

pożytecznie spędzać czas, bez trudu więc znosiła monotonię kolejnych, podobnych do siebie dni.

Cieszyła się z powrotu dziedzica, ale i trochę bała. Niestety, Adamsowie mieli przywieźć większą

grupę gości. Wicehrabiego Rawleigh Catherine nie znała.

Nigdy go nie spotkała i do czasu zamieszkania w Bod-ley-on-the-Water nigdy o nim nie słyszała.

Przyjeżdżali jednak także inni goście, niewątpliwie ludzie z towarzystwa. Zawsze istniała

ewentualność, że zna kogoś z nich, czy raczej -

mówiąc ściślej - że ktoś ją rozpozna.

Ryzyko było niewielkie, ale i tak napawało lękiem.

Pragnęła, aby nic nie zakłóciło jej spokoju. Zbyt drogo za niego zapłaciła.

Goście przyjechali pewnego chłodnego, choć słonecznego popołudnia. Stała wtedy na ścieżce przed

domem, żegnając się z Agatą Downes, niezamężną córką

poprzedniego pastora, która odwiedziła ją i została na herbacie. Catherine nie mogła zatem uciec do

środka, schronić się za firankami saloniku i obserwować, sama nie będąc widzianą. Musiała zostać

tam, gdzie stała, z twarzą nieosłoniętą

choćby czepeczkiem, i czekać, czy ktoś ją rozpozna. Pozazdrościła Toby'emu, swojemu terierowi, bo

bezpiecznie siedział w domu, głośno poszczekując.

Nadjechały trzy powozy, a za nimi, w pewnym oddaleniu, liczne bryki z bagażami. Siedzących w

środku nie było widać, choć pani Adams wyjrzała przez okno pierwszego powozu, kiwnęła dłonią i

skinęła im głową. Królowa pozdrawiająca pospólstwo, pomyślała Catherine i lekko się

odchyliła. Jej poczucie humoru pomagało przetrwać spotkania z panią Adams.

W ślad za powozami jechało konno trzech dżentelmenów. Szybki rzut okiem wystarczył Catherine, by

stwierdzić, że dwaj z nich są jej nieznani. Trzeci też nie stanowił zagrożenia. Uśmiechnęła się do

pana Adamsa i dygnęła jego żonie nie lubiła się kłaniać i unikała tego - ale jakiś szczegół w jego

postawie i chłodne, aroganckie, pozbawione uśmiechu spojrzenie uświadomiło jej, że to wcale nie

jej sąsiad.

Oczywiście, przecież pan Adams ma brata bliźniaka - wicehrabiego Rawleigh. Co za niezręczność!

Catherine poczuła gorący rumieniec na policzkach. Nabrała nieco otuchy na myśl, że zdążył się dość

oddalić, by tego dygnięcia nie zauważyć, pocieszała się, że jej ukłon można było wziąć za ogólne

powitanie wszystkich podróżnych.

- Droga pani Winters - stwierdziła panna Downes - jak dobrze, że akurat stałyśmy tak blisko

gościńca, kiedy pan Adams, jego droga żona i szanowni goście wracali do dworu. Doprawdy, bardzo

uprzejmie ze strony pani Adams, że się nam ukłoniła. Po tak nużącej i długiej podróży na pewno

wolałaby pozostać wewnątrz powozu.

- Tak, istotnie - zgodziła się Catherine. - Podróże męczą, panno Downes. Na pewno wszyscy

odetchną z ulgą, dojeżdżając do Bodley House w porze popołudniowej herbaty.

Panna Downes podążyła do domu, niecierpliwie czekając chwili, kiedy podzieli się wrażeniami z

sędziwą, schorowaną matką. Catherine odprowadziła ją

wzrokiem i dostrzegła z pewnym rozbawieniem, że prawie wszyscy mieszkańcy wsi wylegli przed

domy. Bodley wyglądało tak, jakby przed chwilą ulicą przeszła wielka procesja, a ludzie pławili się

jeszcze w glorii odświętnego wydarzenia.

Catherine nadal wstydziła się. Może wicehrabia Rawleigh zorientuje się, że tylko przez pomyłkę

Balogh Mary - Niedyskrecje.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: