Zwiadowcy 10 - Cesarz Nihon.pdf - Zwiadowcy - John Flanagan - piter6266

JOHN FLANAGAN

Z WIADOWCY

K SIĘGA 10

C ESARZ N IHON -J A

Rangers Apprentice. The Emperor of Nihon-Ja

Tłumaczenie

Stanisław Kroszczyński

jaguar

R OZDZIAŁ 1

Toscano

- Avanti! - głośna komenda rozległa się na placu ćwiczebnym; trzy szeregi zbrojnych ruszyły

naprzód. Za każdym krokiem podkute żelaznymi ćwiekami sandały uderzały o ziemię

jednocześnie, miarowym rytmem, któremu towarzyszył szczęk broni i wyposażenia. Już po

pierwszych stąpnięciach uniosła się chmura kurzu.

- Z daleka rzucają się w oczy - mruknął Halt.

Will zerknął na niego z ukosa. Uśmiechnął się.

- Może o to właśnie idzie.

Generał Sapristi, który zaaranżował dla nich ten pokaz toskańskiej musztry bojowej,

skinął z uznaniem głową.

- Młody dżentelmen się nie myli - stwierdził.

Halt uniósł brew.

- Może i się nie myli, bez wątpienia jest młody. Tylko co z niego za dżentelmen?

Sapristi zmieszał się lekko. Nawet po dziesięciu dniach przebywania w ich

towarzystwie wciąż jeszcze nie zdołał przywyknąć do nieustannej wymiany wesołych

docinków, wypowiadanych bezustannie przez obydwu dziwnych Aralueńczyków. Nie zawsze

potrafił się rozeznać, kiedy mówią poważnie, a kiedy tylko żartują. Niektóre słowa, gdyby

padły między Toskanami, doprowadziłyby niechybnie do bójki i rozlewu krwi, bowiem

przedstawiciele jego nacji słynęli z przerośniętej miłości własnej... A w każdym razie

przerastającej ich poczucie humoru. Tymczasem młody zwiadowca najwyraźniej nie poczuł

się nawet urażony.

- Aha, signor Halt - rzekł niepewnie generał. - To zapewne żart, tak?

- Żart? Nie - odparł Will. - Natomiast jemu się wydaje, że to śmieszne. Więc poniekąd

tak, to żart.

Sapristi uznał, że prościej będzie, jeśli wróci do kwestii omawianej przez zwiadowców

chwilę wcześniej.

- W każdym razie - oświadczył - stwierdziliśmy, że wznoszący się podczas przemarszu

naszych żołnierzy kurz często wystarcza, by skłonić nieprzyjaciela do ucieczki. Niewielu ma

odwagę stawić czoło naszym legionom w otwartej bitwie.

- Maszerują ładnie, to muszę przyznać - rzucił niedbałym tonem Halt.

Sapristi zerknął na niego; zdawał sobie sprawę, że jak dotąd pokaz nie uczynił na

siwobrodym Aralueńczyku większego wrażenia. Uśmiechnął się w duchu. Nie wątpił, że za

parę minut wszystko się zmieni.

- O, idzie Selethen - wtrącił Will; obaj pozostali spojrzeli w dół. Ujrzeli łatwo

rozpoznawalną ze względu na wysoki wzrost postać arydzkiego wodza, który zmierzał ku

trybunie, z której obserwowali plac manewrowy.

Selethen przebywał w Toscano jako przedstawiciel arydzkiego emrikira, by prowadzić

rokowania dotyczące handlowego i wojskowego paktu zawieranego z toskańskim senatem.

Toscano i Arydia wiodły ze sobą wojny od niepamiętnych czasów; ich kraje rozdzielały

jedynie niezbyt rozległe wody Morza Spokojnego. Tymczasem każda z tych krain posiadała

coś, czego potrzebowała druga. Pod piaskami Arydii kryły się pokłady czerwonego złota oraz

żelaza, potrzebnych Toskanom do finansowania i wyposażenia ich licznej armii. Co również

istotne, Toskanie znajdowali wciąż większe upodobanie w kafay, aromatycznej odmianie

kawy będącej specjalnością Arydów.

Mieszkańcy pustyni cenili zaś toskańskie tkaniny - delikatny len i bawełnę, tak

przydatne w pustynnym skwarze, oraz wyśmienitą oliwę z oliwek produkowaną w Toscano,

znacznie przewyższającą jakością ich lokalne produkty. Ponadto istniała stała potrzeba

uzupełniania stad owiec oraz kóz nowymi sztukami rozpłodowymi, jako że śmiertelność

wśród zwierząt na pustyni była wysoka.

W przeszłości oba narody walczyły, by te dobra zdobyć. Teraz jednak po obu stronach

doszli do głosu rozumniejsi przywódcy; postanowiono z wzajemną korzyścią zawrzeć sojusz

dla wymiany handlowej i bezpieczeństwa. Na wodach Morza Spokojnego grasowały smukłe,

zwrotne galery piratów, które atakowały statki kupieckie i zatapiały je, rabując wprzódy

przewożone towary.

Niektórzy mieszkańcy obu krajów z nostalgią wspominali dawne czasy, kiedy po

tutejszych wodach pływały wilcze okręty Skandian. Owszem, przybysze z dalekiej Północy

łupili miejscowych bezlitośnie, lecz jednak nie na taką skalę, jak działo się to obecnie, a przy

tym miejscowi rabusie znali mores dzięki skandyjskim rozbójnikom.

Jednak czasy się zmieniły. Skandianie zaczęli przestrzegać prawa. Ich oberjarl, Erak,

zorientował się, że od łupieskich wypraw większe profity przynosi wynajmowanie okrętów

innym krajom, pragnącym zapewnić bezpieczeństwo na swoich wodach przybrzeżnych.

Doszło więc do tego, że wilcze okręty zaczęły pełnić rolę morskiej policji w wielu częściach

Zwiadowcy 10 - Cesarz Nihon.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: