Zagańczyk Mieszko - Czarna Ikona t.1 i 2.pdf - dawidzuk77

Mieszko Zagańczyk

Czarna Ikona

Tom 1

Prolog

Mnich oderwał wzrok od księgi. Wzniósł oczy do nieba i powtarzając w ustach ciche

słowa modlitwy, podźwignął się z klęcznika.

– Amen – szepnął.

Szurając sandałami, ruszył w stronę schodów.

Ta część monastyru, jego ostatnia kondygnacja, nie miała okien. Jasność wnikała do

środka przez niewielki dymnik wybity w suficie, oświetlając klęcznik i pulpit

z modlitewnikiem. Były to jeno pojedyncze smugi słoneczne, rozbite na pasma wąskie jak

włosy aniołów. W celi panował półmrok, a światła padało tylko tyle, ile trzeba, by zajrzeć na

karty księgi. W powietrzu wirowały drobinki pyłu, rozjaśnione tworzyły leniwie sunącą

zawiesinę. Idąc, starzec w czarnym habicie rozbił ją, tworząc nowe konstelacje kurzu.

Na dole ciągnęła się galeria długa na jakieś sto kroków. Tutaj światło nie znajdowało już

barier – zalewało wszystkie kąty, bijąc blaskiem od zbielałych ścian. W pierwszym odruchu

zakonnik aż przysłonił oczy; godziny spędzone w mrocznej samotni odzwyczaiły go od

słońca. Nie zatrzymywał się jednak, wkrótce zaś mrowienie pod powiekami zelżało.

Przywykł do jasności.

Przeciął podwórzec, idąc do następnych schodów. Mijał korytarze, krużganki, sale – jak

cały monastyr wykute w tufowych skałach. Tam, gdzie nie docierało słońce, wszystko tu

miało piaskowoszarą barwę, zaś w miejscach nieustannie wystawionych na działanie

promieni – trupiobladą. Podszedł do balustrady i wyjrzał na zewnątrz.

Co w tym jest, że ci wszyscy biedni głupcy wybierają zawsze tę drogę? – pomyślał.

Owszem – toż tędy prowadziła aleja do głównej bramy, a stamtąd – do zewnętrznej

galerii monastyru. Siedem kondygnacji, siedemset siedemdziesiąt siedem schodów, wyniosłe

skały wyżłobione przez ludzkie mrówki na chwałę Pana i wszechobecny blask słońca

odbijającego się od białych kamieni. To robiło wrażenie i odbierało zdolność myślenia.

Przyciągało obcych intruzów jak nocne motyle do kaganka, choć to przecie nie była jedyna

droga. Jednak szli zawsze tędy, tracąc swoją śmiałość i wyuczone instynkty.

Mnich spojrzał w dół. Dwie przyczajone postaci w zakurzonych strojach, z prostymi

mieczami przy pasach. Domyślał się, co czują: uderzyło ich piękno monastyru. Onieśmieliła

wyniosłość białych skał. I zaniepokoiła cisza tylko z rzadka mącona potępieńczym jękiem

wiatru.

Wzniósł do góry ramię i wskazał na wędrowców.

Zza jego pleców cicho wychynęli braciszkowie. Tak jak i on, odziani byli w czarne habity

z głębokimi kapturami, tyle że ich strój – i tu się różnili – nosił wyraźne ślady zużycia. Czerń

zszarzała, zaś postrzępione brzegi odzienia w szybkim marszu furkotały niczym małe

proporce.

Zakonnicy sunęli w milczącym kondukcie, jeden za drugim, krok za krokiem. Zeszli po

kręconych schodach na niższy poziom, gdzie spotkali się z następną grupą. Z każdej celi,

którą mijała ta milcząca procesja, wychodzili kolejni braciszkowie, dołączali do innych

z dłońmi skrytymi w rękawach habitów, z twarzami pod kapturami, bez słowa, za to z cichym

trzepotem porozdzieranego materiału.

Starzec spokojnie obserwował bieg wydarzeń. Niespodziewani goście zagłębili się

pomiędzy skały wypełniające wąwóz przed bramą. Wreszcie dotarli i do niej. Przeszli, nic nie

zauważając.

Trzeba zadbać o to, by brama odzyskała dawną świetność – pomyślał z troską. – Teraz

nie różni się niczym szczególnym od skalnych rzeźb wiatru, wody i powietrza. Nie dziwne, że

nic nie spostrzegli – trudno, by baczyli na spróchniałe, przekrzywione pale, na garść

wyblakłego popiołu, na zetlałe szczątki szmat.

Tamci szli dalej. Z początku jeszcze rozglądali się, wietrząc niebezpieczeństwo, jednak

niezmącona cisza najwyraźniej ich uspokoiła. Przestali rzucać spojrzenia na boki, skupiając

wzrok na wspaniałej budowli ponad nimi. A i owszem – myślał mnich – tak misternie

wykutego monastyru nie znajdziecie w całej Kapadocji. W całym Cesarstwie ani poza nim, na

ziemiach Persów, Egipcjan, ani u Łacinników, Bułgarów i Rusów. Nigdzie. Tak pięknie kutych

galerii, spiętrzeń stopni, rzeźb natury i malowideł czynionych ręką człowieka na chwałę Pana.

Oj, moi drodzy przybysze, takich cudów nie uświadczycie nigdzie na tym świecie, więc

patrzcie, póki możecie! Patrzcie teraz, bo później będzie za późno.

W tej samej chwili braciszkowie zeszli na sam dół, pokonawszy jakieś pięć setek krętych

stopni. Ile cel minęli po drodze? Któżby to liczył. Ilu zakonników w turkoczących habitach

dołączyło się do procesji? Tego też nikt nie ogarniał, dość powiedzieć, że było ich wielu.

Przystanęli zwartą ławą na placu przed monastyrem.

Przystanęli też wędrowcy.

– Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus! – zawołał jeden z nich, unosząc prawą dłoń

w przyjacielskim geście. Był krępy, nabity w sobie, a jego twarz znaczyły podłużne blizny.

Są zaskoczeni – skonstatował mnich. – Spodziewali się Pan wie czego, może demonów,

może smoków i bazyliszków, może zbrojnych siekących powietrze ostrzami. A tymczasem na

ich powitanie wychodzą rozmodleni zakonnicy.

– Niech będzie pochwalony – powtórzył jak echo drugi z wędrowców, nieco wyższy i nie

tak pocięty, jednak ostatnie słowa uwięzły mu w gardle.

Już wiedzieli, że nie doczekają się odpowiedzi. Że nie usłyszą: Na wieki wieków...

Wędrowcy w zakurzonych strojach jak na komendę oparli dłonie na głowniach mieczy.

Cofnęli się kilka kroków, jednak nie dali się ogarnąć panice.

– Niech będzie pochwalony... – krępy z bliznami przemówił tym razem po armeńsku,

jednak i te słowa padły w próżnię.

Wtedy braciszkowie ruszyli do przodu. Przybysze jeszcze przez chwilę stali wpatrzeni

w nadchodzącą procesję, w końcu jednak pojęli, w czym rzecz.

Obydwaj zatoczyli się ze strachu. Kilka kroków w tył, wykrzywione twarze, zbielałe

knykcie na rękojeściach mieczy.

– Co jest, co to jest...? – bełkotał ten wyższy.

Zakonnicy parli do przodu. W milczeniu, szeroką ławą, jeden za drugim, ramię przy

ramieniu. Nagle ciszę monastyru wypełnił narastający śpiew. Mnisi zaintonowali swoją

modlitwę jednym basowym głosem.

– Zabiij! – ryknął krępy w nagłym porywie odwagi. Wzniósł swój zakrzywiony miecz

i rzucił się w stronę mnichów. Chwilę później do boju ruszył jego towarzysz, przeszywając

powietrze jazgotliwym okrzykiem.

Braciszkowie nie ustąpili. Żaden nie cofnął się nawet o krok. Szli naprzód, coraz głośniej

wznosząc swoją pieśń. Monotonne nuty wibrowały wśród skał, rezonując w najdalszych

zakamarkach klasztoru.

Napastnik z bliznami dopadł pierwszego zakonnika. Sieknął go mieczem przez łeb. Ten

padł. W ciszy, bez wrzasku, bez krwi. Zaraz jego miejsce zajął inny. Obok szli następni, jeden

przy drugim, niczym jedno. Zamach i cios. Krępy przybysz sieknął raz, drugi, trzeci.

Odcinane członki padały w biały kurz dziedzińca, jednak nie było krwi. Rąbani przez łeb

mnisi chwiali się, później osuwali w dół, a na ich miejsce wchodzili kolejni. Powoli osaczali

przybyszów, zachodząc ich z boku.

Zagańczyk Mieszko - Czarna Ikona t.1 i 2.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: