Pohl Frederik - Opowiadania.pdf - ebooki Sensacja i Kryminały - jankos7118

FREDERIK POHL

OPOWIADANIA

23 słowa

Siedzę na brzegu czegoś, co uchodzi za łóżko. Jest zrobione z luźno

przeplecionych taśm stalowych i nie ma materaca, tylko dodatkowy koc

szarozielonego koloru. Nie jest to wygodne, ale oczywiście ci tutaj

spodziewają się, że będzie mi jeszcze mniej wygodnie. Mają bowiem nadziej,

że zostanę zabrany z aresztu w komisariacie do wiezienia okręgowego, a

następnie do kostnicy. Och, oczywiście najpierw będzie proces, ale to tylko

formalność. Nie tylko zostałem schwytany z dymiącym pistoletem w dłoni nad

charczącym przedśmiertnie przez dziury w gardle Connaughtem, ale również

przyznałem się do tego. Ja bowiem - z pełną świadomością czynu i działając z

premedytacją oraz szczególnym nasileniem złej woli, jak to nazywają -

zastrzeliłem Laurence'a Connaughta.

Morderców się uśmierca. Mają mnie więc uśmiercić. Szczególnie zaś

dlatego, że Laurence Connaught ocalił mi życie.

No cóż, są okoliczności łagodzące. Nie spodziewam się, by przekonały one

przysięgłych.

Connaught i ja byliśmy przez całe lata bliskimi przyjaciółmi. W czasie wojny

straciliśmy kontakt, w kilka lat po wojnie spotkaliśmy się znowu w

Waszyngtonie. Dorastaliśmy więc osobno. On stał się człowiekiem pełniącym

misję. Pracował nad czymś bardzo ciężko; nie chciał rozmawiać o swej pracy,

a w jego życiu nie istniało nic innego, co pomogłoby nam się porozumieć. A ja

- cóż, ja też miałem własne życie. Nie związane z badaniami naukowymi.

Zawaliłem studia medyczne, on zaś je kontynuował. Nie wstydzi się tego, bo

nie ma w tym nic, czego mógłbym się wstydzić. Po prostu nie byłem w stanie

znieść krojenia trupów. Nie lubiłem tego, nie chciałem, a gdy mnie zmuszano,

robiłem to źle. Dałem wiec spokój studiom.

Nie miałem więc tytułów naukowych, ale nie są one potrzebne na posadzie

strażnika w Senacie.

Nie wydaje się to wam olśniewającą karierą? Oczywiście nie, ale lubiłem tę

robotę. Gdy strażnicy są blisko, senatorowie są przyjaźni i odprężeni, można

też dowiedzieć się niezwykłych rzeczy o tym, co dzieje się za kulisami władzy.

A poza tym strażnik w Senacie może okazywać względy: dziennikarzom,

którzy wdzięczni są za wskazanie interesującej nowinki; urzędnikom

administracji, którzy czasem umieją zawiązać całą intrygę opierając się na

jednej niedbale rzuconej i powtórzonej im uwadze; czy komukolwiek, kto

podczas gorącej debaty chciałby znaleźć się na galerii dla gości.

Larry Connaught też należał do tej kategorii. Spotkałem go któregoś dnia

przypadkowo na ulicy, rozmawialiśmy przez chwilę, on zaś zapytał; czy

mógłbym go wprowadzić na zbliżającą się debaty o polityce zagranicznej.

Owszem, mogłem. Zadzwoniłem do niego nazajutrz z wiadomością, że mam

dla niego przepustkę. No i przyszedł. Właśnie wpatrywał się żarliwie swoimi

małymi, mokrymi oczkami we wstającego, by zabrać głos, Sekretarza, gdy

niespodzianie rozległ się wrzask i garść środkowoamerykańskich fanatyków

wyciągnęła broń, starając się zmienić amerykańską polityki zagraniczną za

pomocą prochu strzelniczego.

Sądzę, że pamiętacie tę historię. Było ich tylko trzech. Dwóch z pistoletami,

jeden miał granat ręczny. Rewolwerowcom udało się zranić dwóch senatorów

i strażnika. Byłem tam właśnie i rozmawiałem z Connaughtem; zauważyłem

człowieczka z granatem ręcznym i rzuciłem się na niego. Zwaliłem go z nóg,

ale granat poleciał. Z wyciągniętą zawleczką. To były sekundy. Skoczyłem po

granat, ale Larry Connaught mnie wyprzedził.

Artykuły w dziennikach zrobiły bohaterów z nas obu. Było prawdziwym

cudem - napisały - iż Larry, który przykrył granat własnym ciałem, zdołał

wyszarpnąć go spod siebie i odrzucić w miejsce, w którym wybuchł nie

czyniąc nikomu szkody.

Bo wybuchł, lecz odłamki nie zraniły nikogo. Dzienniki podały, że Larry

wskutek wybuchu stracił przytomność. Rzeczywiście stracił. Trwało to sześć

godzin, a, gdy odzyskał zmysły, był odurzony jeszcze przez cały dzień.

Dlatego odwiedziłem go następnego wieczoru

Ucieszył się na mój widok.

- Niewiele brakowało, Dick - powiedział. - Przypomniało mi to bitwę na

Tarawie.

- Nie byłem tam - odpowiedziałem. - Chyba ocaliłeś mi życie, Larry.

- Ech, tam, Dick. No wiesz, po prostu skoczyłem. Szczęśliwie, mam

wrażenie.

- Gazety mówią, że byłeś wspaniały - odpowiedziałem. - Mówią też, że

zrobiłeś to tak szybko, że nikt nie dostrzegł, co właściwie zaszło.

Zrobił lekceważący gest, ale jego mokre oczka miały wyraz czujności.

- Sądzę, że w gruncie rzeczy nikt tego tak dokładnie nie obserwował.

Westchnąłem.

- J a obserwowałem.

Przez chwilę przyglądał mi się bez słowa. Powiedziałem:

- Znajdowałem się miedzy tobą i granatem. Nie przeskoczyłeś koło mnie,

nade mną, ani przeze mnie. Ale znalazłeś się nad granatem. - Larry zaczął

kręcić głową przecząco. - P o n a d t o Larry, upadłeś na granat. Wybuchł pod

tobą. Wiem o tym, bo w tym momencie prawie leżałem na tobie, eksplozja zaś

wyrzuciła cię w powietrze. Czy miałeś na sobie kamizelkę przeciwkulową?

Odchrząknął.

- No cóż, w gruncie...

- Daj spokój, Larry - przerwałem.

Zdjął okulary i zaczął przecierać swe wodniste oczy.

- Czy nie czytałeś gazet? Granat wybuchł o jard dalej mruknął.

- Larry - odpowiedziałem łagodnie - ja tam byłem.

Larry Connaught wyglądał, jakby mu się zrobiło niedobrze. Opadł na

oparcie fotela, gapiąc się na mnie. Był małym człowieczkiem, ale nigdy nie

wyglądał na tak małego, jak w tym wielkim fotelu. Patrzył na mnie, jakbym był

Nemezis we własnej osobie.

I w końcu się zaśmiał. Zaskoczył mnie; zdawał się niemal uszczęśliwiony.

- Cóż u diabła, Dick - powiedział. - Wcześniej czy później muszę komuś o

tym powiedzieć. Czemu nie tobie?

Nie mogę wam przekazać wszystkiego, co powiedział. Opowiem większą

część. Ale nie to, co najważniejsze.

T e g o nie powiem nigdy i n i k o m u .

- Powinienem był się spodziewać, że zapamiętasz powiedział i uśmiechnął

Pohl Frederik - Opowiadania.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: