Krzysztof Szmagier - 07 zgłoś się cz. 02 Wisior.pdf - 07 zgłoś się - noczbrodni

Krzysztof Szmagier

07 zgłoś się

Kolekcja książek

o poruczniku Borewiczu

Wisior

Fiat 125p jechał Marszałkowską brawurowo, znacznie przekraczając dopuszczalną

prędkość. Przed skrzyżowaniem ze Świętokrzyską kierowca włączył syrenę i wjechał na

tory tramwajowe. Dogonił jadący przed sobą tramwaj, zjechał na lewo i zaczął go

wyprzedzać. Z naprzeciwka, od strony ronda Dmowskiego jechała piętnastka.

Motorniczy zaczął dzwonić. Fiat w ostatniej chwili wpasował się w lukę między

tramwajami, unikając czołowego zderzenia. Na rondzie skręcił w lewo, przeleciał między

pojemnikami na zieleń. Z piskiem opon wyhamował i podjechał pod salon Jubilera.

Ominął milicyjną taśmę i zatrzymał się na chodniku przy samym sklepie. Stały tam już

dwa radiowozy i karetka pogotowia. Ekipa kryminalistyczna zabezpieczała miejsce

przestępstwa ogrodzone biało-czerwoną taśmą. Wokół zgromadził się tłum gapiów. Obie

szyby wystawowe były rozbite. Zbielałe resztki szkła sterczały w ramach okien.

Borewicz wyłączył syrenę i wysiadł z samochodu. Ominął milicjanta pochylonego

nad metalowym posążkiem Buddy, który leżał na chodniku wśród kawałków szkła.

Funkcjonariusz pieczołowicie obrysowywał to miejsce kredą. Porucznik skinął głową na

powitanie i wszedł do sklepu.

Borewicz obrzucił wzrokiem wnętrze. Na podłodze leżały kawałki wybitych szyb i

potłuczonych gablot sklepowych. Pod nogami chrzęściło szkło.

Ekipa dochodzeniowa pracowała bardzo sprawnie. Co chwila błyskał flesz aparatu

fotograficznego. Funkcjonariusz w mundurze przesłuchiwał kierownika salonu. Nieco

dalej stała przerażona kasjerka. Blada, sparaliżowana strachem.

Kiedy weszli, stałem tuż obok wystawy - relacjonował zdenerwowany kierownik.

- Jeden jakby lekko utykał. Chyba starszy, siwy. Drugi w lustrzanych okularach. Do

sygnału miałem ze dwa metry. Nie pozwolili mi się ruszyć. Niech mnie pan... zrozumie -

mówił nieskładnie. - W pierwszej chwili nikt nie był w stanie zdecydować się na śmierć.

A kasjerka? - zapytał Borewicz.

- Ten w lustrzanych okularach powiedział, że jeśli się ruszy, to zastrzeli ją jak

kuropatwę. Tak powiedział - spojrzał na kasjerkę - jak kuropatwę. Pistolet trzymał w

ręku.

Kasjerka, nie ruszając się z miejsca, przytaknęła skinieniem głowy.

Obaj mieli broń?

Nie - odpowiedział kierownik - jeden. Chciałem zyskać na czasie, więc zacząłem

podawać mniej cenne przedmioty i potem chwyciłem ten posążek Buddy i w szybę.

Który strzelił? - zapytał Borewicz. - Celował w pana czy na postrach?

Ten niższy, łysy w lustrzanych szkłach. Dwa razy, wtedy padłem na ziemię.

Co zabrali?

Sporo. - Kierownik potarł czoło. - Ale wartościowy to tak naprawdę był tylko

wisior z brylantem. Pięć karatów, ozdobiony rubinami. Osiemset tysięcy złotych. Stary,

piękny holenderski szlif - dokończył z żalem.

Kierownik wyjął z szuflady pożółkły papier. Borewicz rzucił okiem. Metryka była

napisana po francusku, w rogu widniała data - rok 1886.

- Bez metryki, w zasadzie, nikt uczciwy takiego klejnotu nie kupi - powiedział z

nadzieją w głosie kierownik.

Oleszuk przeskoczył rumowisko na towarowej bocznicy kolejowej. Dobiegł do węgła

baraku i ostrożnie rozejrzał się po rozległym torowisku. Poza jednym składem było

pusto. Dyszał, z trudem łapiąc powietrze. Poprawił opadające na nos lustrzane okulary i

obejrzał się za siebie. Z oddali słychać było narastający dźwięk milicyjnych syren.

Zaniepokojony cofnął się za barak.

No? - powiedział zniecierpliwiony do leżącego na torach starszego mężczyzny. -

Wstawaj - warknął.

Nie dam rady - jęknął leżący. - Kość aż mi wyszła przez skarpetę.

Widać było, że starszy mężczyzna bardzo cierpi. Drżącą ręką otarł zroszone potem

czoło.

Nie zostawiaj mnie - bełkotał, ledwie panując nad bólem. - Nie będę cię krył,

pierdolony gnoju. Zabierz mnie.

W życiu trzeba patrzeć pod nogi, niezdaro. Rusz dupę! - krzyknął Oleszuk.

Mężczyzna ostatkiem sił rzucił się do przodu i złapał Oleszuka za nogę. Przez chwilę

się szarpali. Oleszczuk, próbując uwolnić się z uchwytu, parę metrów ciągnął go po

torach. Dwa kopniaki w brzuch nic nie pomogły. Leżący nie popuścił chwytu.

Nie zostawiaj mnie - zmienił ton na błagalny. - Nikomu nic nie powiem. Cała

dola twoja... Błagam...

Nagle ciszę wagonowni wypełnił narastający ostry gwizd parowozu. Oleszczuk

obejrzał się za siebie. Zza zakrętu ukazał się parowóz ciągnący długi sznur wagonów

towarowych.

Mężczyzna zwolnił uchwyt i opanowując ból, przetoczył się przez szynę.

Znieruchomiał poza torowiskiem. Pociąg był coraz bliżej. Maszynista, nie przestając

alarmować gwizdem, puścił snop pary, wychylił się przez okno i rozeźlony krzyknął:

By was obesrało... pijane mordy!

Wagon z hukiem przetaczał się obok leżącego. Oleszuk błyskawicznie podjął

decyzję. Rzucił na ziemię koło mężczyzny swoje lustrzane okulary. Kiedy zbliżał się

koniec pociągu, wyciągnął pistolet. Zanim zdążył zarepetować, leżący krzyknął

błagalnie:

- Nie!... nic nie powiem nikomu. Przysięgam!

Oleszuk precyzyjnie wycelował i dwa razy pociągnął za spust. Strzały zagłuszył

łoskot pociągu. Nie patrząc na leżącego, rzucił się desperacko w otwarte drzwi ostatniego

wagonu towarowego. Zmęczony, odbił się od progu i padł na podłogę. W tym momencie

zza baraku wyjechały dwa radiowozy. Hamując, wzbiły tuman kurzu.

W trawie obok torów leżał zakrwawiony mężczyzna. Na jego twarzy zastygło

przerażenie. Oczy powoli zachodziły mgłą. Kiedy podbiegli do niego milicjanci, nogi

drgały mu w agonii.

Borewicz dokładnie oglądał miejsce napadu na sklep jubilerski. Zajrzał do otwartej

szafy pancernej. Pochylił się nad rozbitą gablotą. Jeszcze raz obejrzał witrynę i posążek

Buddy. W tym momencie do salonu Jubilera wszedł milicjant w mundurze. Rozejrzał się

i pośpiesznie podszedł do Borewicza. Coś zaczął szeptać mu na ucho. Borewicz skinął

głową i wybiegł. Milicjant podążył za nim, po drodze coś relacjonując.

- Jak dojechali, to jeszcze żył - mówił. - Tyle że żadnych dokumentów. W

kieszeniach trochę biżuterii... Kopnął w kalendarz, jak go brali.

Podeszli do radiowozu. Borewicz włączył nasłuch.

Ja 07, odbiór.

Ja dwie osiemnastki - zachrobotało w urządzeniu. - Mamy dwie łuski. Chyba

walther siedem, sześćdziesiąt pięć. To na razie wszystko. Przyjedziecie?

Zbliżała się północ. W lokalu było tłoczno. Przy barze stało kilka osób. Dwie lub trzy

osoby siedziały. Barmanka, szczupła brunetka w obcisłym kostiumie, uwijała się za

Krzysztof Szmagier - 07 zgłoś się cz. 02 Wisior.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: