Le Guin Ursula - Ziemiomorze 2 - Grobowce Atuanu.pdf - Starsze - radar6

Ursula K. Le Guin

GROBOWCE ATUANU

ZIEMIOMORZE – CZĘŚĆ II

Spis treści

Strona tytułowa

Prolog

1. Pożarta

2. Mur wokół Miejsca

3. Więźniowie

4. Sny i opowieści

5. Światło pod wzgórzem

6. Pułapka

7. Wielki Skarbiec

8. Imiona

9. Pierścień Erreth-Akbego

10. Gniew ciemności

11. Zachodnie góry

12. Podróż

Prolog

– Do domu, Tenar! Do domu!

Dolinę spowił półmrok; jabłonie miały wkrótce zakwitnąć. Tu i tam, w cieniu wśród gałęzi,

błyszczał jak maleńka gwiazdka nazbyt wcześnie rozkwitły pąk, różowy i biały. Między drzewami,

po świeżej, gęstej, wilgotnej trawie biegała mała dziewczynka. Biegła dla czystej radości biegu.

Słysząc wołanie, nie zatrzymała się od razu, lecz szerokim łukiem zawróciła w stronę domu. Matka

czekała w drzwiach chaty: ciemna sylwetka na de padającego z wnętrza blasku ognia. Przyglądała się

podskakującej figurce, podobnej do puszka dmuchawca niesionego wiatrem ponad ciemniejącą

wśród drzew trawą.

U węgła ojciec oskrobywał z ziemi zabłoconą motykę.

– Dlaczego tak kochasz to dziecko? – zapytał. – W przyszłym miesiącu przyjdą, żeby ją zabrać. Na

dobre. Lepiej zapomniałabyś o niej i tyle. Co ci z tego, że tak lgniesz do kogoś, kogo i tak musisz

stracić? Z niej nie będziemy mieli pożytku. Zęby chociaż zapłacili, to byłoby coś. Ale nie. Zabierają i

koniec.

Kobieta milczała. Patrzyła na dziecko; zatrzymało się właśnie, by poprzez korony drzew spojrzeć

w niebo. Ponad sadem, ponad szczytami gór, czystym blaskiem lśniła gwiazda wieczorna.

– Ona nie należy do nas. Nigdy nie należała, odkąd przyszli i powiedzieli, że ma być Kapłanką

przy Grobowcach. Czemu nie chcesz tego zrozumieć? – glos mężczyzny był szorstki, pełen goryczy. –

Masz jeszcze czworo. Zostaną z nami, a ona nie. Nie przywiązuj się do niej. Daj jej odejść.

– Gdy nadejdzie czas – odrzekła – pozwolę jej odejść. Dziewczynka podbiegła, stawiając małe,

bose stopki na błotnistej ziemi. Matka schyliła się, by ją objąć, a kiedy wchodziły do chaty,

pocałowała czarne włosy córki. Jej własne, w migocącym blasku ognia, były jasne.

Mężczyzna pozostał na zewnątrz. Czuł, jak marzną mu bose stopy; widział, jak ciemnieje nad nim

czyste, wiosenne niebo. Jego twarz pełna była żalu – tak ślepego, tępego, złego żalu, że nie umiałby

znaleźć słów, by go wypowiedzieć. W końcu wzruszył ramionami i wszedł za żoną do zalanej

blaskiem ognia izby, gdzie rozbrzmiewały głosy dzieci.

1. Pożarta

Wysoki głos rogu przeszył powietrze i umilkł. Ciszę zakłócał tylko odgłos kroków stawianych w

powolnym rytmie wybijanym przez bęben – w równym rytmie uderzeń serca. Poprzez szczeliny w

dachu Sali Tronu, przez wyrwy między kolumnami, gdzie runęły całe odcinki muru, wpadały

migotliwe, ukośne promienie słońca. Powietrze było nieruchome i mroźne. Szron pokrywał martwe

liście chwastów, przeciskających się między płytami marmuru; trzeszczały cicho, czepiając się

czarnych szat kapłanek.

Szły czwórkami przez ogromną salę, pomiędzy podwójnymi rzędami kolumn. Głucho

rozbrzmiewał bęben. Nie było słychać niczyich głosów, niczyje oczy nie oglądały tej procesji.

Płomienie pochodni w dłoniach dziewcząt okrytych czernią zdawały się czerwienieć w snopach

słonecznego światła, by zaraz rozbłysnąć jasno w pasmach cienia między nimi. Na zewnątrz, na

stopniach Sali Tronu, zostali mężczyźni – strażnicy, trębacze, dobosze. Wielkie wrota przekroczyły

tylko kobiety – w ciemnych strojach, w kapturach, idące wolno, czwórkami, w kierunku pustego

tronu.

Na przedzie szły dwie: wysokie, spowite w czerń; jedna wyprostowana i sztywna, druga ociężała,

kołysząca się lekko. Między nimi maszerowała sześcioletnia dziewczynka w prostej białej tunice.

Głowę, ramiona i nogi miała odsłonięte. Była bosa.

Dwie kobiety zatrzymały się u stopni wiodących do tronu i lekko pchnęły dziecko do przodu.

Pozostałe czekały, ustawione w równe ciemne szeregi.

Zdawało się, że stojący na wysokim postumencie tron okrywają zasłony czerni, zwisające z

ponurego półmroku pod stropem. Czy to rzeczywiście zasłony, czy tylko gęstniejące cienie, nie

sposób było stwierdzić. Tron był także czarny; klejnoty i złocenia oparcia i poręczy rzucały posępne

błyski. Tron był olbrzymi. Człowiek, który by na nim zasiadł, zdawałby się karłem – tron był ponad

ludzkie wymiary.

Stał pusty. Zajmowały go tylko cienie.

Dziecko samotnie weszło na czwarty z siedmiu stopni z czerwono żyłkowanego marmuru. Byty tak

szerokie i wysokie, że musiało na każdym postawić obie stopy, zanim wspięło się na następny. Na

czwartym, środkowym, na wprost tronu, stał duży, nierówny, wyżłobiony u góry kloc drzewa.

Dziewczynka uklękła i ułożyła głowę w zagłębieniu, przekręcając ją lekko w bok. W tej pozycji

znieruchomiała.

Nagle z cienia po prawej stronie tronu wynurzyła się postać o zamaskowanej twarzy, okryta białą

wełnianą togą. W ręku trzymała pięciostopowy miecz z polerowanej stali. W milczeniu, bez wahania,

podniosła go oburącz nad szyją dziewczynki. Bęben umilkł.

Ostrze zamarło na chwilę. Wtem z lewej strony tronu wyskoczyła postać w czerni, zbiegła w dół i

chwyciła szczupłymi rękoma ramię ofiarnika. Miecz lśnił w półmroku. Przez chwilę biała postać i

czarna, obie bez twarzy, jak tancerze balansowały nad nieruchomym dzieckiem, którego jasną szyję

odsłaniały rozdzielone pasma czarnych włosów.

W absolutnej ciszy postacie odskoczyły od siebie i rozeszły się, znikając w ciemności za

olbrzymim tronem. Jedna z kapłanek podeszła do stopni i wylała na nie czarę jakiegoś płynu, który w

panującym półmroku wydawał się czarny.

Dziewczynka wstała i z trudem zeszła na dół, gdzie dwie wysokie kobiety odziały ją w czarną

szatę i płaszcz z kapturem. Potem odwróciły ją, by spojrzała na stopnie, na ciemną plamę, na tron.

Le Guin Ursula - Ziemiomorze 2 - Grobowce Atuanu.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: