Christine Feehan - Mroczna Seria 05 - Mroczne wyzwanie.pdf - Mroczna Seria - Christine Feehan - renia1610amorki

Mroczne wyzwanie

Francis i Eddiemu Vedolli seniorowi

którzy nauczyli mojego syna Briana i moją córkę Denis

jak ważny jest taniec... Jesteście wielcy

Szczególne podziękowania składam personelów

Konocti Harbor Resort and Spa - wspaniałym ludziom

zawsze gotowym pomóc

i urządzającym wspaniałe koncerty

Rozdział 1

P rzed drzwiami zatłoczonego baru Julian Savage się zawahał. Przybył do tego miasta,

żeby wykonać ostatnie zadanie, zanim wybierze wieczny spoczynek. Był jednym z najstar-

szych przedstawicieli swojej rasy, znużonym setkami lat życia w pustce, w świecie

pozbawionym barw i emocji, których doświadczali młodzi albo ci, którzy znaleźli życiową

partnerkę. Nim jednak ze spokojnym sercem będzie mógł wyjść na spotkanie śmiertelnego

brzasku, musi wypełnić jeszcze jedną misję, którą zlecił mu jego książę. Rzecz nie w tym, że

był bliski utraty duszy i przemiany w wampira. Gdyby chciał, mógłby do tego nie dopuścić. To

perspektywa wiecznej beznadziei sprawiła, że podjął taką decyzję.

Nie mógł jednak nie przyjąć zadania. Miał poczucie, że przez długie stulecia niewiele

dał swojej wymierającej rasie. Był co prawda łowcą wampirów, jednym z najpotężniejszych, a

to wśród jego współplemieńców uchodziło za rzecz wielką. Ale wiedział, że większość

łowieckich sukcesów zawdzięczał instynktowi karpatiańskiego zabójcy, to nie żaden talent

sprawił, że tak znakomicie wywiązywał się ze swojej roli. Gregori, uzdrowiciel jego ludu,

potęgą ustępujący tylko księciu, ostrzegł go, że kobieta, której właśnie szukał, pieśniarka,

znalazła się na celowniku ludzkich łowców wampirów, fanatyków, którzy w swoich

morderczych zapędach często omyłkowo polowali na zwykłych śmiertelników tak jak na

Karpatian. Ludzie mieli prymitywne wyobrażenie o wampirach, tak jakby samo unikanie

dziennego światła albo żywienie się krwią sprawiało, że ktoś jest pozbawiony duszy, zły i

nie-umarły. Julian i jego pobratymcy stanowili żywy dowód na to, że trudno o pogląd dalszy

od prawdy.

Julian dobrze wiedział, dlaczego kazano mu ostrzec i chronić pieśniarkę. Gregori z całych

sił starał się nie dopuścić, żeby wyszedł na spotkanie brzasku. Uzdrowiciel potrafił odczytać,

co kryje się w umyśle Juliana, i zorientował się, że łowca postanowił zakończyć swoje puste

życie. Wiedział też jednak, że jeśli Julian da słowo, iż będzie chronił kobietę przed zabójcami,

zrobi wszystko, żeby śmiertelniczka była bezpieczna. Gregori starał się kupić dla niego czas,

Ale to na niewiele się zda.

Stulecie za stuleciem Julian żył z dala od swojego ludu, z dala od brata bliźniaka. Nawet

w tej rasie samotnych mężczyzn był samotnikiem. Jego współplemieńcy, Karpatianie,

wymierali, a ich książę ze wszystkich sił starał się znaleźć sposób, żeby dać swemu ludowi

nadzieję. Żeby zapewnić mężczyznom życiowe partnerki. Żeby utrzymać przy życiu

karpatiańskie dzieci i powstrzymać spadek ich liczebności. Julian jednak nie miał wyboru.

Musiał pozostać samotny, przemykać razem z wilkami, wzbijać się w niebo z drapieżnymi

ptakami i polować z panterami. Tych kilka razy, kiedy powracał między ludzi, robił to po to,

żeby wziąć udział w ważnej wojnie albo swą niezwykłą siłą przysłużyć się słusznej sprawie.

Większość czasu spędzał jednak samotnie, niewidzialny dla przedstawicieli swojej rasy.

Przez kilka sekund stał nieruchomo, sięgając pamięcią do tego strasznego wydarzenia,

które na zawsze odmieniło jego życie.

Miał raptem dwanaście lat. A mimo to już wtedy czuł ogromny, niezaspokojony głód

wiedzy. Z bratem bliźniakiem Aidanem byli nierozłączni, tego dnia jednak usłyszał dalekie

nawoływanie. Wezwanie, któremu nie potrafił się oprzeć. W tym czasie odkrywanie

nieznanego sprawiało mu ogromną radość, nie potrafił się oprzeć niewypowiedzianej

obietnicy. Pod wzgórzem odkrył labirynt jaskiń. A w nich najniezwy-klejszego

czarnoksiężnika - ujmującego, przystojnego, gotowego podzielić się swoją ogromną wiedzą z

młodym, pełnym zapału uczniem. W zamian prosił tylko o dochowanie tajemnicy. Dla

dwunastolatka była to podniecająca zabawa.

Patrząc w przeszłość, Julian zastanawiał się, czy przypadkiem nie zależało mu na wiedzy

tak bardzo, że rozmyślnie zlekceważył znaki ostrzegawcze. Zdołał opanować wiele nowych

umiejętności, lecz w końcu nadszedł dzień, gdy poznał ohydną prawdę. Zjawił się w

jaskiniach wcześniej i słysząc krzyki, popędził w głąb labiryntu, żeby odkryć, że jego przy-

stojny przyjaciel był obmierzłą kreaturą, prawdziwym potworem, bezlitosnym zabójcą -

Karpatianinem, który wyzbył się duszy i zamienił w wampira. Dwunastolatek nie miał dosta-

tecznej mocy ani umiejętności, żeby ocalić nieszczęsne ofiary, z których wampir wypił całą

krew nie po to, żeby pożywić się jak Karpatianin, ale żeby zadać im śmierć.

To wspomnienie wryło się w pamięć Juliana na zawsze. Lejąca się krew. Straszliwe

wrzaski. Horror. A potem wampir pochwycił niegdyś uwielbiającego go ucznia i przyciągnął

tak blisko, że Julian poczuł cuchnący oddech i usłyszał szyderczy śmiech. Zęby, które

zamieniły się w kły, zatopił w ciele chłopca, zadając mu koszmarny ból. Julian pamiętał, jak

nieumarły stwór przeciął swój nadgarstek i siłą przytknął mu do ust, zmuszając chłopca, żeby

napił się skażonej krwi, żeby wymienił krew z najbardziej nikczemnym potworem i znalazł się

w jego mocy. W ten sposób wampir chciał uczynić z Juliana niewolnika i związać go ze sobą

po wsze czasy.

To nie koniec hańby. Wampir natychmiast zaczął wykorzystywać chłopca wbrew jego woli

jako szpiega wśród swoich niegdysiejszych pobratymców, których zamierzał zniszczyć. Mógł

teraz podsłuchiwać księcia albo uzdrowiciela, kiedy chłopiec znalazł się w ich pobliżu.

Naśmiewał się z Juliana, że gdyby zechciał, mógłby dzięki niemu zniszczyć też Aidana.

Julian wiedział, że to możliwe. Za każdym razem, kiedy wampir spoglądał na świat jego

oczami, czuł, jak w jego wnętrzu rozlewa się ciemność. Kilka razy Aidanowi o włos udało się

uniknąć pułapek, które Julian - jak się później zorientował - nieumyślnie sam na niego

zastawiał, działając pod wewnętrznym przymusem zaszczepionym mu przez wampira.

Tak więc stulecia temu Julian poprzysiągł sobie, że będzie wiódł życie samotnika, by

uchronić swój lud i tych, których kochał, przed wampirem i samym sobą. Dlatego trzymał

się na obrzeżach karpatiańskiej społeczności, póki nie zyskał prawdziwej siły, nie zgromadził

wiedzy i nie dorósł na tyle, by móc odejść i żyć w pojedynkę. Krew jego ludu wciąż tętniła

mu w żyłach, toteż robił, co mógł, żeby prowadzić życie honorowe, walczyć z nadciągającą

ciemnością i nieustannymi atakami, jakie przypuszczał na niego wampir. Zdołał uniknąć

dalszych wymian krwi z nieumarłym, udało mu się upolować i zgładzić nieprzebrane

zastępy innych wampirów. Ten jednak, który w niezwykle okrutny sposób ukształtował jego

życie, wciąż mu umykał.

Julian był wyższy i bardziej muskularny niż przedstawiciele jego rasy. O ile większość

Karpatian miała ciemne włosy i oczy, on przypominał Wikinga - długie jasne pukle związywał

na karku rzemykiem, a tlący się w bursztynowych oczach ogień często wykorzystywał, by

hipnotyzować zdobycz. Teraz jednak, rozejrzawszy się po ulicy, nie dostrzegł niczego, co

mogłoby wzbudzić niepokój. Ruszył naprzód niczym drapieżnik, którym w istocie był -

płynnie, z mięśniami prężącymi się pod błyszczącą skórą. Kiedy było trzeba, potrafił znieru-

chomieć jak skała i stać się jak ona nieugięty. Potrafił być szybki jak wiatr, jak rwący

strumień. Miał niezwykły dar -umiał mówić wieloma językami. Ale zawsze był samotny.

W młodości wiele czasu spędził we Włoszech. Ostatnio mieszkał w Nowym Orleanie, w

Dzielnicy Łacińskiej, gdzie otaczająca go aura tajemniczości i mroku nie wzbudzała

niczyjego zainteresowania. Niedawno jednak porzucił tamtejsze mieszkanie, wiedząc, że

nigdy już do niego nie wróci. Jeszcze tylko wykona to jedno zadanie, a uzna, że dopełnił

swojej powinności. Nie widział powodu, żeby przedłużać swą egzystencję.

Słyszał dobiegające z baru rozmowy. Czuł podniecenie ludzi w środku. Byli fanami

zespołu, który najwyraźniej cieszył się niezwykłą popularnością. Firmy fonograficzne zabijały

się o umowy z muzykami, ci jednak nie chcieli podpisać żadnego kontraktu. Podróżowali od

miasta do miasta niczym dawni minstrele i trubadurzy. Nigdy nie zatrudniali żadnych

instrumentalistów i techników z zewnątrz, zawsze wykonywali wyłącznie własne piosenki.

Niezwykły, samotniczy styl życia grupy w połączeniu ze zjawiskowo pięknym, hipnoty-

zującym, niemal magicznym - jak go opisywano - głosem liderki wzbudził niepożądane

zainteresowanie łowców wampirów.

Julian zaczerpnął głęboko powietrza i wyczuł woń krwi. Gwałtowny atak głodu

Christine Feehan - Mroczna Seria 05 - Mroczne wyzwanie.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: