Graham Hancock & Robert Bauval - Strażnik tajemnic.pdf - EBOOKS (KSIAŻKI) - tempt

Robert Bauval & Graham Hancock

STRAŻNIK TAJEMNIC

Przekład Kamil Omar Kuraszkiewicz

Tytuł oryginału

KEEPER OF GENESIS. A Quest for the Hidden Legacy of Mankind

Warszawa 1997. Wydanie I

Pamięci mojego ojca, Gastona Bauvala, który spoczywa w ziemi egipskiej.

Robert G. Bauval

Mojemu przyjacielowi, Johnowi Anthony'emu Westowi, za dwadzieścia lat pracy nad potwierdzeniem

geologicznej starożytności Sfinksa i za istotne wnioski, jakie sformułował na podstawie znalezionych dowodów.

„Prawda jest wielka i potężna”, mówią starożytne teksty. „ To nie zdarzyło się od czasów Ozyrysa „.

Graham Hancock

Podziękowania

Specjalne podziękowania kierują przede wszystkim do czytelników. W ciągu ostatnich dwu lat otrzymałem

setki listów z wyrazami życzliwości i zachęty. Miło jest wiedzieć, że popieracie mnie w tym poszukiwaniu

prawdy.

Jestem głęboko wdzięczny za cierpliwość i zrozumienie mojej żonie, Michele, oraz dzieciom, Candice i

Jonathanowi.

Szczególne podziękowania za wsparcie przekazuję moim krewnym, przyjaciołom i kolegom: Johnowi

Anthony'emu Westowi, Chrisowi Dunnowi, Billowi Cote, Roelowi Oostra, Josephowi i Sherry Jahodom,

Josephowi i Laurze Scho-rom, Nivenowi Sinclairowi, Marion Krause-Jach, księżniczce Medeleine z Bentheim,

Jamesowi Macaulayowi, Robertowi Makenty, Lindzie i Maxowi Bauvalom, Jean Paulowi i Pauline Bauvalom,

mojej matce Yvonne Bauval, Geoffreyowi i Therese Gauci, Patrickowi i Judy Gauci, Denisowi i Verenie Seisun,

Colinowi Wilsonowi, Mohammedowi i Aminowi el-Walili, Julii Simpson, Sahar Talaat, profesorowi Karl-

Klausowi Dittel i jego żonie Renatę, Hani Monsef, Markowi Fordowi, Peterowi Zuuringowi, Richardowi

Thompsonowi, Adrianowi Ashfordowi, Dave'owi Goode, Okashy el-Daly, Mohamadowi Razek, Heike Nahsen,

lidze Korte, Gunduli Schulz el-Dowy, Antoine'owi Boutrosowi, profesorowi Jeano-wi Keriselowi, Royowi

Bakerowi, Murry'emu Hope, Williamowi Horsmanowi i Charlotcie Ames.

Pragnę złożyć gorące podziękowania Billowi Hamiltonowi i Sarze Fisher z A. M. Heath & Co., Ltd., za to, że

cierpliwie znosili mój kwiecisty styl, Tomowi Weldonowi i ekipie William Heinemann Ltd, Peterowi St Ginna i

Brianowi Belfigio z Crown Publishing In., Melanie Walz i Doris Jahnsen z Paul List Verlag, Udo Rennertowi z

Wiesbaden oraz Mohebowi Goneidowi i ekipie z Movenpick-Jolie Ville w Gizie.

W końcu chciałbym podziękować mojemu przyjacielowi inżynierowi Rudolfowi Gantenbrinkowi za to, że

swoimi niezwykłymi badaniami Wielkiej Piramidy otworzył drogą dla nas wszystkich.

Robert G. Bauval Buckinghamshire,

luty 1996

Szczególne podziękowania i wyrazy miłości dla Santhy, mojej żony i partnerki, mojego najlepszego i

najdroższego przyjaciela. Wyrazy miłości i szacunku przekazuję również moim dzieciom, Gabrielle, Leili,

Luke'owi, Raviemu, Seano-wi i Shanti. Dziękuję także moim rodzicom, Donaldowi i Muriel Hancockom, którzy

dali mi tak wiele; oraz mojemu wujowi, Jamesowi Macaulayowi, za pomoc, rady i awanturniczego ducha. Wiele

osób wymienionych w podziękowaniach Roberta zasługuje również na moją wdzięczność: oni sami o tym

najlepiej wiedzą. Korzystając z okazji, przekazuję najlepsze życzenia Richardowi Hoaglandowi, Lew

Jenkinsowi, Peterowi Marshallowi i Edowi Ponistowi.

Część pierwsza – Zagadki

Rozdział 1Mieszkaniec horyzontu

Trudno w cywilizowanym świecie o osobę, która nie znałaby kształtu i rysów wielkiego lwa o głowie człowieka,

strzegącego od wschodu dojścia do piramid w Gizie.

Ahmed Fakhry, Piramidy, 1961

Gigantyczny posąg o ciele lwa i głowie człowieka spogląda z Egiptu na wschód wzdłuż trzynastego

równoleżnika. Jest on monolitem, wyciętym w wapiennym ostańcu na płaskowyżu Giza. Ma przeszło

siedemdziesiąt trzy metry długości, jedenaście metrów szerokości w ramionach i dwadzieścia metrów wyso-

kości. Jest zniszczony i zerodowany, poobijany, popękany i zrujnowany. Ale nic innego, co przetrwało ze

starożytności, nawet w przybliżeniu nie dorównuje jego potędze i dostojeństwu, jego majestatowi i

zagadkowości, jego tajemniczości i hipnotycznej czujności.

To Wielki Sfinks.

Niegdyś był uważany za wiecznego boga.

Potem popadł w niepamięć i zasnął zaczarowanym snem.

Mijały wieki, tysiące lat. Zmieniał się klimat. Zmieniały się kultury. Zmieniały się religie. Zmieniały się

języki. Zmieniało się nawet położenie gwiazd na niebie. Ale ów posąg ciągle trwał, zadumany, otulony

milczeniem.

Często zasypywał go piasek. Co pewien czas miłosierny władca postanawiał go odkopać. Byli tacy, którzy

próbowali go restaurować, obmurowując jego wykute w skale ciało. Przez długi czas był pomalowany na

czerwono.

W czasach islamu pustynia pogrzebała go aż po szyję i został obdarzony nowym lub, być może, bardzo

starym, imieniem: „W pobliżu jednej z piramid, donosił Abd al-Latif w XII wieku, jest kolosalna głowa

wystająca z ziemi. Nazywa się ją Abu al-Hul”. Zaś w XIV wieku Makrizi napisał o człowieku imieniem Saim

ad-Dahr, który „chciał naprawić pewne religijne błędy i poszedł do piramid, i oszpecił twarz Abu al-Hula, która

w tym stanie pozostała od tego czasu aż do teraz. I właśnie wtedy piasek wtargnął na tereny uprawne w Gizie, a

ludzie przypisywali to oszpeceniu Abu al-Hula”.

Wspomnienia, które pozostają

Abu al-Hul, arabskie imię Wielkiego Sfinksa, większość tłumaczy oddaje jako „Ojciec strachu”.

Inną etymologię zaproponował jednak egiptolog Selim Hassan. W czasie wykopalisk, które prowadził w

latach trzydziestych i czterdziestych na płaskowyżu Giza, odkrył dowody na to, że kolonia cudzoziemców -

Kananejczyków - osiedliła się w tej części Dolnego Egiptu na początku drugiego tysiąclecia p.n.e. Pochodzili ze

świętego miasta Harran (w dzisiejszej Turcji, w pobliżu granicy z Syrią) i być może byli pielgrzymami. W

każdym razie zabytki i stele pamiątkowe świadczą, że mieszkali w bezpośrednim sąsiedztwie Sfinksa - czcząc

go jako bóstwo pod imieniem Hwl 1 .

W starożytnym języku egipskim bw znaczy „miejsce”. Stąd Hassan rozsądnie sugeruje, że Abu al-Hul , jest

po prostu zniekształconą formą określenia bw Hwl, «miejsce Hwl», i wcale nie znaczy «Ojciec strachu», jak to

się zwykło przypuszczać” 2 .

Mówiąc o Sfinksie, starożytni Egipcjanie często używali harrańskiego określenia Hwl, lecz znali go także

pod wieloma innymi imionami, na przykład Hu 3 czy Hor-em-Achet - co znaczy „Horus w Horyzoncie” 4 . W

dodatku z powodów, które nigdy nie zostały do końca zrozumiane, Sfinks był często określany jako Seszep-anch

Item, „Żywy wizerunek Atuma” 5 - od Atuma-Re, słonecznego boga, który stworzył sam siebie, pierwszego i

najstarszego bóstwa egipskiego panteonu. To samo imię „Sfinks”, które występuje w zbiorowej podświadomości

zachodniego świata od czasów cywilizacji klasycznych, okazuje się niczym więcej jak przekręconym -poprzez

grekę - Seszep-anch.

W ten sposób wiele archaicznych idei, znanych starożytnym Egipcjanom, przetrwało przez tysiące lat 6 . Czy

nie bylibyśmy zatem głupcami, ignorując całą tradycję, która łączy Sfinksa z wielką i straszną zagadką?

Spokój i milczenie

Schowany w potężnym rowie o kształcie podkowy, w skale, z której został wykuty, posąg wygląda staro:

groźnie wznoszący się potwór, wysoki jak sześciopiętrowy budynek, długi jak blok mieszkalny. Boki ma

zapadnięte, głęboko pocięte przez erozję. Jego łapy, obmurowane współczesnymi kamiennymi blokami, są w

znacznym stopniu zniszczone. Szyję otacza cementowy naszyjnik, podtrzymujący siwą głowę. Jego twarz, choć

posiniaczona i poobijana, wydaje się spokojna i jakby pozbawiona wieku; nieoczekiwanie oddaje różne nastroje

o różnym czasie i w różnych porach roku, ożywiana grą świateł i cieni przez chmury przepływające o świcie.

Przyodziany w nemes, nakrycie głowy egipskich faraonów, Sfinks spogląda na wschód, jakby na coś czekał -

czekał i czuwał, zagubiony w swoim spokoju i milczeniu (według słów rzymskiego przyrodnika Pliniusza),

celując w miejsce wschodu słońca w dniu równonocy.

Jak długo stoi tutaj, pilnując horyzontu?

Czyim jest portretem?

1 Selim Hassan, Excavations at Giza, Government Press, Cairo, 1946, tom VI, część I, s. 4-5.

2 Ibid.

A. Wallis Budge, An Egyptian Hieroglyphic Dictionary, Dover Publications Inc., New York, 1978, tom I, s. 469.

Selim Hassan, The Sphinx: Its History in the Light of Recent Excavations, Government Press, Cairo 1949, s.

76; patrz także: Veronica Seaton-Williams i Peter Stock, Blue GuideEgypt, A and C Black, London, 1988, s. 432.

Zahi Hawass i Mark Lehner, The Sphinx: Who Built It and Why, „Archaeology”, wrzesień-październik 1994, str

34; patrz także: E. A. Wallis Budge, Hierogly phic Dictionary, op. cit, tom II, s. 752.

Wiele zaskakujących zapożyczeń z języka egipskiego do dziś można znaleźć w angielskim. Na przykład nazwa

małej rasy psów, „whippet”, pochodzi od staroegipskiego bóstwa wyobrażanego w postaci psa, o imieniu

Upuaut, „Otwierający Drogi”. Normandi Ellis w swej znakomitej książce Awakening Osiris, Phanes Press, 1988,

podaje inne przykłady: armen - arm (ręka), heka (magia) - hex (czarownica), Satis (bogini wylewu; lub

przysłówek: dosyć) - satisfy (zadowolić), aor (magiczne światło) - aura.

Graham Hancock & Robert Bauval - Strażnik tajemnic.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: