Colin Forbes - Cykl-Tweed 02 - Terminal.pdf - Colin Forbes - uzavrano

Od autora

Kliniki szwajcarskie należą do najlepszych na świecie - zatrudniają personel o

bardzo wysokich kwalifikacjach i są wyposażone w supernowoczesną

aparaturę medyczną. Zapewniają opiekę, jakiej pacjent nie znajdzie nigdzie

indziej. Klinika Berneńska, która odgrywa znaczącą rolę w tej powieści, w

rzeczywistości nie istnieje. Wszystkie postacie są wytworem fantazji autora.

Terminal - najbardziej zwięzłe wyrażenie myśli; śmiertelna choroba; złącze w

obwodzie elektrycznym; końcowy przystanek kolejowy lub lotniczy ...

The Concise Oxford Dictionary

Prolog

Żadna noc nie powinna być aż tak zimna. I żadna kobieta nie powinna

wycierpieć tyle, co Hanna Stuart, która biegła w dół zaśnieżonego zbocza.

Krzyczała, dopóki nie zdławił jej głosu duszący kaszel. Z tyłu dobiegało ujadanie

goniących ją groźnych dobermanów.

Była ubrana tylko w futro narzucone na nocną koszulę i odpowiednie na tę porę

roku buty z gumową podeszwą, dzięki którym nie ślizgała się po zdradliwym

gruncie. Potykając się, biegła w kierunku ogrodzenia z drutu okalającego teren.

Nie zatrzymując się, zerwała z twarzy to coś, odrzuciła je na bok i kilka razy

głęboko wciągnęła lodowate powietrze.

Wprawdzie noc była ciemna, ale biel śniegu powodowała, że Hanna widziała,

dokąd biegnie. Jeszcze tylko kilkaset jardów i dotrze do siatki oddzielającej ją od

autostrady, od świata zewnętrznego, od wolności. Wdychała głęboko świeże

powietrze i przyszło jej w tym momencie do głowy, że teraz jest jeszcze gorzej,

niż gdy miała to coś na twarzy. Na dworze panował mróz i Hanna miała

wrażenie, że łyka płynny lód.

- O Boże, nie! - sapała, z trudem łapiąc oddech.

Nagle coś upadło - pocisk w kształcie granatu pękł przed nią z sykiem.

Przebiegając unoszącą się chmurę, rozpaczliwie próbowała wstrzymać oddech.

Okazało się to niemożliwe. W rezultacie oddychała szybciej, wypełniając płuca

tym paskudztwem, i ponownie zaczęła się dusić.

Za psami biegli umundurowani ludzie w dziwacznych maskach na twarzach.

Hanna Stuart nie oglądała się, nie widziała ich, lecz czuła, że ją gonią.

Skupiła się tylko na próbie dobiegnięcia do wielkiej bramy w ogrodzeniu z drutu.

Była zamknięta, ale Hanna wiedziała, że pod stopami ma prowadzącą do niej

zaśnieżoną ścieżkę. Dzięki tej świadomości przyspieszała kroku - z niewielkim

skutkiem wprawdzie, ale jednak. Wciąż się dusząc, dosięgła wreszcie bramy i

uczepiła się jej. Szarpała, próbując ją otworzyć.

Gdyby autostradą jechał jakiś samochód, gdyby zobaczył ją kierowca. Gdyby

udało jej się otworzyć tę przeklętą bramę, to może: nawet by przeżyła. Tak wiele

tych „gdyby”... Panika, nad którą starała się panować, teraz zawładnęła nią

zupełnie. Oszalała ze strachu, wypatrywała na pustej drodze zbawczych świateł

samochodu. Ale nic się nie poruszało w panującej ciemności. Nic z wyjątkiem

psów, które były coraz bliżej, i uformowanych w półokrąg ludzi podążających za

zwierzętami.

Hanna zakasłała po raz ostatni. Zakrwawione dłonie uczepione siatki rozluźniły

chwyt. Na oblodzonej bramie zostały tylko czerwone plamy, gdy osunęła się i

upadła, uderzając twarzą w pokrytą lodem ziemię.

Kiedy prześladowcy znaleźli się przy niej, była już martwa - niewidzących oczu

nie pokrywały powieki, a na skórze zaczęły się pojawiać ślady zatrucia

cyjankiem. Dwóch ludzi wniosło ciało na noszach z powrotem na górę. Psy

uwiązano. Jeden z mężczyzn kawałkiem gazy usunął z bramy ślady krwi i

podążył za innymi.

To wydarzenie miało miejsce w Szwajcarii w roku 1984. Na bramie widniała

metalowa tabliczka z wygrawerowanym napisem

KLINIK BERN. Wachhund . KLINIKA BERNEŃSKA. Uwaga, zły pies!

Rozdział 1

Tucson, Arizona. 10 lutego 1984. 24 stopnie Celsjusza.

Przesycone żarem powietrze pulsowało; surowe, skaliste góry Tucson zdawały

się drgać w upalnej mgiełce. Siedząca za kierownicą swego niedawno

sprowadzonego z Anglii jaguara doktor Nancy Kennedy dała upust frustracji i

wcisnęła pedał gazu.

Wprawnie wyrównała bieg, a autem zarzuciło, gdy energicznie skręcała z

międzystanowej autostrady numer 10 na serpentynę wiodącą do Gates Pass.

Siedzący obok niej Bob Newman zdawał się nie aprobować takich

ekstrawagancji. Zaczął kasłać, gdy otoczyła ich wzbita przez samochód chmura

kurzu. Miał ochotę krzyczeć, może nawet wrzeszczeć.

- Czy musisz prowadzić tę swoją najnowszą zabawkę tak, jakbyś brała udział w

rajdzie w Brand’s Hatch? - zapytał.

- To typowe brytyjskie umniejszanie faktów?

- Za to typowo po amerykańsku obchodzisz się z nowym samochodem. Przecież

powinnaś go dotrzeć - odciął się.

- A co ja niby robię?

- Wyciskasz z niego ostatnie poty. Nie musisz nas zabijać tylko dlatego, że

zamartwiasz się o dziadka, który leży w szwajcarskiej klinice.

- Czasami zastanawiam się, dlaczego zaręczyłam się z Anglikiem - rzuciła.

- Bo nie mogłaś mi się oprzeć. O Boże, ale gorąco...

Newman miał czterdzieści lat, gęste, płowe włosy, cyniczne niebieskie oczy,

które zbyt często oglądały ciemniejszą stronę życia.

Miał też wydatny nos, wyrazistą szczękę oraz usta znamionujące stanowczość,

ale i poczucie humoru. Wiedział, że są dwadzieścia cztery stopnie, bo zauważył

wskazanie elektronicznego termometru przed bankiem w Tucson. Miał na sobie

jasne spodnie, białą rozpiętą pod szyją koszulę, a na kolanach trzymał złożoną

marynarkę w drobną kratkę. Był mokry od potu. Na jego wilgotnej skórze

osiadał kurz. Była godzina jedenasta i właśnie trochę się pokłócili.

Może już czas na następną sprzeczkę? Zaryzykował.

- Nancy, jeśli chcesz się dowiedzieć, dlaczego tak pospiesznie wywieziono twego

dziadka do Szwajcarii, to wiedz, że obrałaś złą drogę. Ta nie prowadzi do Kliniki

Berneńskiej.

- O, cholera!

Nancy wcisnęła hamulec tak gwałtownie, że Bob wyleciałby z samochodu przez

przednią szybę, gdyby nie to, że oboje mieli zapięte pasy. Na sekundę przed tym

manewrem zjechała z drogi na pobocze. Zamaszyście otworzyła drzwi, jak burza

wyskoczyła na drogę, i splótłszy ręce stanęła przy niskim murku tyłem do Boba.

Westchnął. Naturalnie nie zgasiła silnika. Bob wyłączył go, wrzucił kluczyki do

kieszeni i z przewieszoną przez ramię marynarką dołączył do Nancy, obserwując

ją kątem oka.

Dwudziestodziewięcioletnia Nancy Kennedy wyglądała wyjątkowo atrakcyjnie,

kiedy się złościła. Jej gładka skóra nabierała I, rumieńców, a kruczoczarne włosy

opadały na ramiona. Bob uwielbiał błądzić palcami w gęstwinie jej włosów i

głaskać delikatnie kark. Potem nic już nie było w stanie ich powstrzymać.

Nancy miała metr siedemdziesiąt wzrostu, zaledwie dziesięć centymetrów mniej

Colin Forbes - Cykl-Tweed 02 - Terminal.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: