Schlink Bernhard - Letnie kłamstwa.pdf - wiekuistka

Bernhard Schlink

Letnie kłamstwa

Przełożyła Karolina Kuszyk

Po sezonie

Przed kontrolą bagaży musieli się pożegnać. Ale

lotnisko było niewielkie, wszystkie okienka i punkty

kontrolne mieściły się w jednej hali, mógł więc

odprowadzać ją wzrokiem, patrzył, jak kładzie torbę na

taśmie, przechodzi przez bramkę, pokazuje kontrolerowi

kartę pokładową i jak personel kieruje ją w stronę

samolotu stojącego na pasie startowym tuż za szklanymi

drzwiami hali.

Co chwila spoglądała ku niemu i machała. Na

schodkach odwróciła się po raz ostatni, śmiejąc się i

płacząc, i położyła rękę na sercu. Gdy zniknęła w środku,

machał do małych okienek, lecz nie wiedział, czy go

widzi. Potem warknęły silniki, śmigła zaczęły się obracać,

samolot ruszył, nabrał prędkości i oderwał się od ziemi.

On miał lot dopiero za godzinę. Kupił kawę i gazetę i

usiadł na ławce. Od chwili, w której się poznali, nie

przeczytał ani jednej gazety i ani razu nie siedział

samotnie nad filiżanką kawy. Gdy po upływie kwadransa

nadal nie zdołał przeczytać nawet linijki i nie wypił nawet

łyka kawy, pomyślał: Zapomniałem, jak to jest być

samemu. To była przyjemna myśl.

Przyleciał przed trzynastoma dniami. Skończył się

sezon, a z nim ładna pogoda. Padało, spędził więc

popołudnie nad książką na zadaszonej werandzie swojego

pensjonatu.

Spotkał ją następnego dnia, gdy nie zważając na

brzydką pogodę, wybrał się na spacer i szedł w deszczu

brzegiem morza. Minęli się, raz w drodze do latami

morskiej, drugi raz w drodze powrotnej. Uśmiechnęli się

do siebie, za pierwszym razem z ciekawością, za drugim

już z pewną dozą poufałości. Byli jak okiem sięgnąć

jedynymi spacerowiczami, a zarazem towarzyszami doli i

niedoli, oboje woleliby czyste, błękitne niebo, ale potrafili

cieszyć się też drobnym deszczem.

Wieczorem zobaczył ją na dużym tarasie popularnej

restauracji rybnej, który w oczekiwaniu jesieni osłonięto

plastikowym namiotem. Na jej stoliku stał pełen kieliszek.

Była sama i czytała książkę – znak, że jeszcze nic nie

jadła i że raczej nie czeka na męża ani chłopaka. Stał

niezdecydowany w drzwiach, a wtedy ona podniosła

wzrok i uśmiechnęła się do niego przyjaźnie. W nagłym

przypływie odwagi podszedł i spytał, czy może się

przysiąść.

– Proszę – powiedziała i odłożyła książkę.

Usiadł. Już złożyła zamówienie, więc mogła mu

doradzić w wyborze dania. Zamówił dorsza, tak jak ona.

Nie bardzo wiedzieli, jak dalej poprowadzić rozmowę.

Książka na nic się zdała – leżała tak, że nie widział tytułu.

Wreszcie zagaił:

– Taki późny urlop na Cape Cod ma swój urok.

– Dlatego że pogoda dopisuje? – roześmiała się.

Chyba nie stroiła sobie z niego żartów? Przyjrzał się

jej. Niezbyt ładna buzia, za małe oczy, zbyt mocny

podbródek, wyraz twarzy nie tyle kpiący, ile pogodny,

może lekko niepewny.

– Człowiek ma dla siebie całą plażę. Po sezonie

zawsze można znaleźć stolik w restauracji. A gdy ludzi

jest mało, samotność doskwiera mniej niż w tłumie.

– Zawsze przyjeżdża pan po sezonie?

– Jestem tu po raz pierwszy. Właściwie powinienem

pracować. Ale palec mi jeszcze nie pozwala, a ćwiczyć

mogę równie dobrze tu, jak w Nowym Jorku. – Poruszał

małym palcem lewej ręki, na przemian zginając go i

rozprostowując.

Spojrzała na niego zdziwiona.

– Co to za ćwiczenia?

– Gram na flecie. W orkiestrze. A pani?

– Uczyłam się gry na pianinie, ale teraz grywam z

rzadka. – Zaczerwieniła się. – Ale nie o to pan pyta. W

dzieciństwie często przyjeżdżaliśmy tu z rodzicami i

czasami odwiedzam to miejsce z tęsknoty. Po sezonie

Cape Cod ma swój urok, jak sam pan powiedział. Nie ma

ludzi, jest większy spokój – lubię to.

Nie powiedział jej, że nie stać go na urlop w sezonie.

Uznał, że i ona jest w podobnej sytuacji. Miała na sobie

sportowe buty, dżinsy i bluzę. Przez oparcie krzesła

przewieszony był wypłowiały sztormiak. Gdy studiowali

kartę win, zaproponowała butelkę taniego samdgnon

blanc. Opowiadała o Los Angeles, o swojej pracy w

fundacji finansującej projekty teatralne, w których biorą

udział dzieci z najbiedniejszych dzielnic, o tym, jak

wygląda życie bez zimy, o potędze Pacyfiku, o ruchu

ulicznym. On opowiedział jej o tym, że złamał palec, gdy

potknął się o źle położony kabel, i o tym, jak w wieku

dziewięciu lat skoczył z okna i złamał rękę, jak w wieku

trzynastu lat złamał na nartach nogę.

Najpierw byli na tarasie sami, potem dosiedli się inni

goście, a gdy zamówili drugą butelkę, taras znów

opustoszał. Morze i plaża za oknem pogrążyły się w

całkowitej ciemności. Deszcz bębnił o dach.

– Co pani robi jutro?

– Wiem, że śniadania jada pan w pensjonacie. Ale co

by pan powiedział na śniadanie u mnie?

Odprowadził ją do domu, Gdy szli w milczeniu pod

parasolem, wzięła go pod rękę. Jej mały domek stał przy

tej samej ulicy, przy której, o milę dalej, mieścił się jego

pensjonat. Przed wejściem automatycznie włączył się

reflektor i zobaczyli się w zbyt nagłym, zbyt jaskrawym

świetle. Objęła go i delikatnie pocałowała w policzek.

Nim zamknęła za sobą drzwi, powiedział:

– Nazywam się Richard. A jak...

– Mam na imię Susan.

Schlink Bernhard - Letnie kłamstwa.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: