maksymiliankolbeomasonerii.pdf

wiele pojednawczych gestów wobec żydów

podkreślając wielokrotnie to, co zresztą dawno już

ogłosił, że antysemityzm jest grzechem.

Już w ramach procesu beatyfikacyjnego poddaje się

bardzo szczegółowej ocenie wszelkie teksty i publiczne

wypowiedzi kandydata na ołtarze pochodzące z okresu

jego dojrzałego życia chrześcijańskiego. Jeżeli w tych

tekstach lub wypowiedziach znalazłoby się coś, co

byłoby w jakikolwiek sposób sprzeczne z wiarą i

moralnością chrześcijańską fakt ten spowodowałby, iż

taki proces nie zakończyłby się pozytywnie. Jeżeli więc

św. Maksymilian Maria Kolbe został świętym to z tego

wynika jasno i wprost, że w jego tekstach nie

doszukano się żadnych błędów, że wszystkie one są w

pełni zgodne z porządkiem wiary i moralności

katolickiej, że przy każdym ich wydaniu każda kuria

biskupia musi dać im imprimatur.

Św. Maksymilian Maria Kolbe

o masonerii i żydach

Pisma wybrane.

Wyboru i opracowania dokonał dr

Stanisław Krajski

Dom Wydawniczy „Ostoja”

Krzeszowice 1998

o masonerii i żydach

PRZEDMOWA

Gdy ktoś wini za coś żydów, gdy mówi, że to oni sterują

masonerią, uznany jest natychmiast za oszołoma,

antysemitę, ksenofoba i faszystę. Takie etykiety

przylepia mu nie tylko lewica i jej media ale również

wielu wydawałoby się normalnych ludzi, do których

trafia „argumentacja” czerwonych i różowych.

Tak więc wszystkie poniższe teksty są zgodne z

porządkiem wiary i moralności katolickiej. Wszystko

to, co jest w nich powiedziane o żydach nie ma

najmniejszych znamion grzechu antysemityzmu. Ich

lektura, ich analiza może więc nam pozwolić zakreślić

pewne pole w ramach którego możemy się jako

katolicy swobodnie, zgodnie z sumieniem i nauką

Kościoła poruszać.

Przy okazji uświadomimy sobie zapewne, że ktoś

stosując różnego typu chwyty poniżej pasa chce nam

zamknąć usta, zmusić nas do tego, żebyśmy na pewne

tematy się nie wypowiadali. Nie dajmy się zwariować,

nie dajmy sobie wyprać mózgów, pamiętajmy zawsze,

że tak jak mówi św. Augustyn należy kochać bliźniego i

nienawidzić jego grzechów, że kochając bliźniego

trzeba zrobić wszystko aby pomóc mu w wyrwaniu się z

grzechu, zrobić wszystko aby ten grzech nie dotknął

innych.

Zobaczmy, że takie etykietowanie ma wiele różnych,

często nieprzewidzianych przez etykietujących skutków.

Jeżeli mówi się bowiem „a” trzeba powiedzieć także

„b”. Jeżeli oszołomem, antysemitą, ksenofobem i

faszystą jest każdy, kto wini za coś żydów, kto mówi, iż

stoją za masonerią, to za ksenofoba, oszołoma,

antysemitę i faszystę należy uznać również na przykład

św. Maksymiliana Marię Kolbego.

Przykład dał tu Adam Michnik, który w jednym z

wywiadów dla „Polityki” stwierdza: „Kolbe był

również w jakiejś mierze twórcą „Rycerza

Niepokalanej” i „Małego Dziennika”, a więc pism,

które symbolizują ciemny i obskurancki nurt

polskiego katolicyzmu, pism prymitywnych,

krzewiących religijną nietolerancją i etniczną

nienawiść”.

Święty Maksymilian Maria Kolbe mówił, co myślał, bez

żadnych ogródek. Oskarżał żydów wręcz o wszelkie zło

tego świata ale zarazem kazał się za nich modlić, kazał

się modlić o ich opamiętanie i ich nawrócenie, o to, by

uznali Niepokalaną za swoją Królową.

Możemy spokojnie kroczyć drogą wielkiego polskiego

świętego i najwyżej przypominać sobie od czasu do

czasu powiedzenie: „Psy szczekają, a karawana idzie

dalej”.

Zauważmy, że jeżeli św. Maksymilian jest

odpowiedzialny za prymitywizm, religijną

nietolerancję, etniczną nienawiść, jeżeli w

konsekwencji jest właśnie antysemitą, ksenofobem itd.,

to o to wszystko należy również oskarżyć cały Kościół

katolicki, a przede wszystkim papieża Jana Pawła II,

który gorąco zabiegał o beatyfikację i kanonizację O.

Kolbego i który doprowadził do tego, że został on w

takim przyspieszonym trybie świętym. Takie oskarżenie

każdy, dosłownie każdy musi uznać za kosmiczną

bzdurę, szczególnie w kontekscie wszystkich tych

ostatnich wystąpień papieża, w ramach których uczynił

Dr Stanisław Krajski

Akademia Teologii Katolickiej w Warszawie.

(Większość zamieszczonych w tej książce wypowiedzi św.

Maksymiliana zostało wydrukowanych w okresie

międzywojennym w „Rycerzu Niepokalanej”. Te, pod

którymi nie podano ich źródła, znajdują się w rękopisach.

Tytuły niektórych artykułów zostały zmienione).

Dzisiejsi wrogowie Kościoła

Nie mam zamiaru w tym krótkim referacie mówić o

wrogach Kościoła wewnętrznych, ale pragnąłbym

tylko zwrócić uwagę na nieprzyjaciół z zewnątrz.

Jesteśmi świadkami gorączkowej akcji zwróconej

przeciw Kościołowi Bożemu i to, niestety, nie

bezowocnej. Apostołów bez liku.

Dzisiejsi wrogowie Kościoła

ludzi rozumnych i uczciwych, sekta ta jest zła i

zepsuta”.

Papież Pius VII [wydał] dwie bulle, w roku 1813 (dnia

13 sierpnia) 1821 (dnia 13 września), w których

mówi: „Nikomu nie tajno, co za mnóstwo złośliwych

ludzi spiknęło się w tych trudnych czasach

naprzeciw Bogu i Jego Namiestnikowi, którzy do

tego szczególniej zmierzają celu, ażeby pod

płaszczem filozofii, przez czcze omamianie

uwiódłszy wiernych i od nauki Kościoła ich

oderwawszy, sam Kościół, choć nadaremnym

usiłowaniem, osłabili i obalili. Co ażeby tym łacniej

osiągneli, natworzyli zgromadzeń tajnych i sekt

ukrytych, za których pomocą spodziewali się łatwiej

pociągnąć wielu do swych towarzystw spiskowych i

zbrodniczych”.

I dążą do tego, „aby każdemu nadać rozległą

wolność według własnego wymysłu i fantazji

sądzenia o religii, którą wyznaje, obojętność zaś

zaprowadziwszy względem religii, nad co nie ma nic

zgubniejszego, ażeby Jezusa Chrystusa mękę

niegodziwymi jakimiś obrzędami zbezcześcili i

znieważyli, żeby kościelnymi sakramentami i

samymi religii katolickiej tajemnicami gardzili i

obalili tę św. Stolicę Apostolską, przeciw której,

jako dzierżącej zawsze apostolskiej katedry prymat,

osobliwszą jakąś pałają nienawiścią i zdradliwym

sposobem zgubę jej knują. Zbrodnicze są ich

moralności zasady. Sprzyja ona rozkoszom

lubieżności, pozwala zabić każdego, kto nie

dochował sekretu, naucza, że wolno jest podniósłszy

rozkosz, wyzuć z władzy królów i wszystkich

władców, których z wielką ich zniewagą zowią

pospolicie tyranami”.

W rejestrze Ministerstwa Wyznań Religijnych i

Oświecenia Publicznego zapisano aż 15 ich grup:

badacze Pisma świętego, baptyści, zwolennicy nauki

pierwszych chrześcijan, adwentyści siódmego dnia,

joannici, metodyści, Kościół Boży, Wolny Kościół

ewangelicki, ewangeliczni chrześcijanie, sztundyści

karaimi, duchoborcy, mesjaniści, staroobrzędowcy

(starowiercy-starokatolicy) i czesko-bracki Kościół.

Nie ograniczają się oni do głoszenia fałszu słowem, ale

też, i to bardzo obficie, zasypują nasze miasta i wioski

najróżnorodniejszymi drukami w postaci czasopism,

broszur, kartek ulotnych a nawet książek.

Różne „Ameryka-Echo”, „Strażnice”, „Nowe

Drogi”, „Ewangelię Myśli”, „Zwiastuny

Ewangeliczne”, „Polski Odrodzone” itp., przechodzą

z rąk do rąk i zatruwają serca wiernych.

Cała ta robota jednak to tylko wstęp.

Za tymi strażami przednimi idzie dopiero gros armii

nieprzyjaciela. Kto nim jest? Może na pierwszy rzut

oka zda się przesadzone, jeżeli powiem, że

pierwszorzędnym, największym i najpotężniejszym

wrogiem Kościoła to – masoneria.

Że powódź sekt protestanckich jest rzeczywiście

awangardą masonerii, to wyraźnie wyznaje organ

masoński „Wolna Myśl”. Mówi on: „Zastrzegając

sobie całkowitą niezależność sądu o wewnętrznej

wartości nauki kościoła narodowego, możemy jednak

poprzeć jego walkę jak i każdej innej sekty

protestanckiej z supremacją Kościoła rzymskiego”

To jednak nie przeszkadzało im bynajmniej zjednywać

dla siebie władców. Dlatego też papież Leon XII w

bulli „Ouo graviora” z dnia 13 marca 1825 r.,

ponawiając dawniejsze potępienia papieży, dodaje

słowa przestrogi dla władców: „To jest ich

najchytrzejsza zdrada, że gdy zdają się być zajęci

rozszerzeniem waszej władzy, wtenczas najbardziej do

obalenia jej dążą. Bardzo się starają wmówić

panującym, aby i innych biskupów władzę ścieśniali i

osłabiali i powoli przywłaszczali sobie prawa

papieskie, ale ażeby i ludy podległe berłu panujących

książąt po obaleniu kościelnej władzy, do odmiany i

obalenia politycznej formy rządu przywiesić mogli”.

Kto to są masoni?

Ocenę ich podali już papieże, a najpierw w r. 1738

dnia 27 kwietnia Ojciec św. Klemens XII bullą „In

eminenti”, zarzuca im, że „pod zmyślonym jakimś

poczciwości naturalnej pozorem i pod ścisłym, jak

tajemnym przymierzem” działają.

Potępia też masonerię i zabrania styczności z

masonami pod karą ekskomuniki ipso facto,

zarezerwowanej papieżowi.

A w 13 lat potem Benedykt XIV bullą z dnia 18 marca

(1751) „Providas Romanorum Pontificum” ponawia

potępienia Klemensa XII i jako powody podaje między

innymi, że do masonerii „przypuszczani bywają

ludzie wszystkich religii i sekt i że, wedle opinii

Kto to są masoni?

Podobnie potępili masonerię papieże Pius VIII bullą

„Traditi” (24 maja 1829r.,) Grzegorz XVI bullą

„Mirari” (15 sierpnia 1832) i kilkakrotnie Pius IX – 9

listopada 1846 r., 20 kwietnia 1849, 9 grudnia 1854 r.,

8 grudnia 1864, 25 września 1865 i 21 listopada 1873

roku.

Wreszcie papież Leon XIII obszernie omawia sprawę

masonerii i potępia ją bullą „Humanum genus” 20

kwietnia 1884 roku. W niej też papież konstatuje, że

„od półtora wieku masoneria stała się niezmiernie

liczną, a posługując się zuchwalstwem i chytrością,

opanowała wszystkie stopnie hierarchii społecznej i

zajęła w łonie państw nowoczesnych władzę prawie

równą monarszej”.

masoneria zacieśnia się do niewielkiej ilości osób,

przeważnie żydów, którzy w pełni świadomi swych

celów kierują całą liczną rzeszą mniej więcej

„oświeconych” w sprawach organizacji masonów.

Głowa ta jest nieznana i działa zawsze w ukryciu, by

uniemożliwić przeciwdziałanie. Oni to układają plany

roboty. Z ich warsztatu wyszła rewolucja francuska,

szereg rewolucji z 1789 do 1825 roku, a także…wojna

światowa. Wedle ich wskazania pracował Voltaire,

d’Alembert, Rousseau, Diderot, Choiseul, Pombal,

Aranda, Tanucci, Hangwitz, Byron, Mazzini,

Palmerston, Garibaldi i inni. – Nazwisk obecnych

członków nie znamy, ale na pewno do masonerii

należy u nas Piłsudski. Oto dowód: Na dziesięć dni

przed obaleniem gabinetu Ponikowskiego rozeszła się

po Rzymie pogłoska, że ten gabinet upadnie, bo tak

masoneria rozkazała Piłsudskiemu. Słyszałem o tym z

ust wiarygodnych, bo sekretarza ks., biskupa

Teodorowicza tj., ks., Bogdanowicza, który właśnie

wtedy (o ile pamiętam) nawet był w Rzymie.

I nie przesadzali papieże!

Masoneria, zorganizowana przez wolnomyślicieli

angielskich w Londynie w r. 1717, już w 6 lat potem w

Konstytucjach Generalnych wytknęła sobie jasno cel,

którego nikomu zmieniać nie wolno. „Każda z

wielkich lóż – mówi ona – ma prawo ulepszać starsze

przepisy i ustanawiać nowe, lecz nigdy nie zmieniać

punktów zasadniczych, które mają pozostać na zawsze

i gorliwie być wypełniane”. Jakież są te punkty

zasadnicze? Oto zupełne przekreślenie świata

nadnaturalnego. Oczywiście, że wtedy nie ma mowy o

religii ani o moralności.

Dążenie do tego celu widzimy na każdym kroku.

Sztuka, literatura i prasa periodyczna, teatry, kina,

wychowanie młodzieży i ustawodawstwo szybkim

krokiem zdążają do usunięcia świata nadnaturalnego i

dogodzenie ciału.

Nic dziwnego, bo też i masoneria rozgałęziła się

bardzo.

Masoneria wynosi na piedestał osoby, które chce i

strąca, kiedy one zapragną działać na własną rękę.

Tego bardzo dotkliwie doświadczył na sobie Napoleon.

Jak możemy przeciwdziałać tej zarazie, tej armii

antychrysta?

Niepokalana, Pośredniczka wszelkich łask, może i

chce dopomóc. Bo na cóż objawienie Cudownego

Medalika, przez które tylu się już nawróciło. Dusza,

przejęta miłością ku niej, na pewno stawi opór

demoralizacji, tej walnej broni masońskiej.

„My rozumowaniem Kościoła nie zwyciężymy –

decydowali oni na jednym ze zjazdów – ale korupcją

obyczajów”.

W Polsce już w roku 1810 znanych było 12 lóż:

1. Wielka loża matka, Gwiazda wschodnia na

wschodzie Warszawy.

2. Loża świątyni Irys na wschodzie Warszawy,

3. Loża Bogini Eleuzis na wschodzie Warszawy,

4. Loża Tarcza północna na wschodzie Warszawy,

5. Loża Świątynia stałości na wschodzie Warszawy,

6. Loża Braci Polaków zjednoczonych na wschodzie

Warszawy,

7. Loża Przesąd zwyciężony na wschodzie Krakowa,

8. Loża Braci Francuzów i Polaków połączonych na

wschodzie Poznania,

9. Loża Hesperus na wschodzie Płocka,

10. Loża Wolność odzyskam na wschodzie Lublina,

11. Loża Krzyż rycerski na wschodzie Bygdoszczy,

12. Loża Jutrzenka wschodząca na wschodzie

Radomia.

Zastanowienia też godne są przepowiednie Wandy

Malczewskiej spisane przez ks. Grzegorza

Augustyniaka, który ją osobiście znał, a które w części

rzeczywiście się wypełniły. W nich Pan Jezus poleca:

„Niech się potworzą stowarzyszenia niewiast – a

osobne mężczyzn – różnych stanów, ale jednego

ducha, pod opieką Matki mojej Niepokalanie Poczętej

w celu tępienia rozpusty, a krzewienia cnoty czystości i

bronienia jej. Kto Boga i ojczyznę kocha, zaklinam go

na moje okrutne biczowanie i cierniem koronowanie,

niech się stanie członkiem tego stowarzyszenia – niech

sam strzeże cnoty czystości, a tępi rozpustę i drugich

do tego zachęca”.

Na liście członków widnieją ministrowie, generałowie

i inni dygnitarze tak wojskowi jak i cywilni w

państwie.

Wszyscy ci należą wprawdzie do masonerii i dużo

szkodzą, ale nie są częścią jej prawdziwej głowy. Są to

tzw., masoni niebiescy, podczas gdy tzw., czerwona

A o. Urban w numerze grudniowym poświęconym

Niepokalanemu Poczęciu, wyraża przekonanie, iż na

szerzące się dziś w świecie panowanie szatana

jedynym ratunkiem jest gorąca cześć i naśladowanie

Niepokalanej.

Kim jest Bóg?

Ciemności coraz bardziej rzedły, a światło coraz

obficiej wlewało swe promienie przez szyby wagonu

na linii Grodno-Białystok-Warszawa. Za towarzyszów

podróży miałem tym razem trzech żydów, dosyć

inteligentnych. Tylko po szwargotaniu rozpoznać ich

było można. Wszczęła się rozmowa o religii i Bogu.

Istnienie pierwszej przyczyny wszechrzeczy uznawali

wszyscy – Czym jednak jest ten Pan Bóg, pierwsza

przyczyna? – spytałem.

- Moim zdaniem – odparł jeden z nich, którego

policzki i odzienie kazały wnosić o wcale wygodnym

stanie materialnym – Bóg to jest cała natura.

- To być nie może.

- A dlaczego? – Z tego prostego powodu, że przyczyna

istnieje przed skutkiem, więc skutek jako zaczynający

swe istnienie później, nie może być tym samym co

przyczyna, ale musi być od niej realnie różny; otóż

natura, przyroda, jest skutkiem, dlatego też nie może

być zarazem przyczyną.

- Siły przyrody możemy przecież nazywać Bogiem. – I

to nie, bo i te siły są skutkiem.

- Po czym my możemy poznać, że te siły są skutkiem,

a nie pierwszą przyczyną?

- Bo są skończone.

- Więc pierwsza przyczyna musi być nieskończona? –

Bez wątpienia

Dlaczego? Cokolwiek istnieje musi mieć jakąś rację

bytu, tak też i granice w istnieniu muszą mieć swoje

„dlaczego”.

Otóż w istocie, która jest pierwszą przyczyną, nie

może być racji (dlaczego) dla granic, bo skądżeż by

one mogły pochodzić? Albo z wewnątrz albo też z

zewnątrz tej pierwszej przyczyny. Nie z wewnątrz, bo

przecież naprzód trzeba by istnieć, aby coś działać,

więc i ograniczać, kiedy zaś owa pierwsza przyczyna

istnieje, już jest albo ograniczona, albo nie. Sama nie

może nakreślić granic swej istocie, ani też z zewnątrz

takie ograniczenie przyjść nie mogło, bo inaczej już ta

przyczyna nie byłaby pierwszą. Więc anie z wewnątrz,

ani z zewnątrz nie może być racji do granic, więc tych

granic być nie może: przyczyna więc ta pierwsza musi

być nieskończoną. Wszystko, na czym wyciśnięte jest

piętno granic, nie może być tą pierwszą przyczyną

wszechrzeczy: a przecież i siły przyrody działają wedle

praw, dających się ująć w ściśle matematyczne

formułki, poza które już ich siła nie sięga.

Kim jest Bóg?

Na przykład?

Naprzód widzimy celową budowę członków w ciele

ludzkim i zwierzęcym, części roślinach i w ogóle z

góry obmyśloną harmonię we wszechświecie. Istota

więc, która to wszystko powołała do bytu, musi mieć

rozum, musi być osobą. Następnie cokolwiek jest w

skutku, musi w jakiś i to doskonalszy sposób być w

przyczynie. Weźmy malarza. Nie daje on z siebie

obrazowi ni farby, ni płótna: to wszystko bierze z

zewnątrz. Co jednak daje, tj., kształty, to musi mieć w

sobie. Musiał on naprzód wyobrazić sobie ten obraz,

zanim wziął pędzel do ręki; wedle wzoru też,

utworzonego w umyśle i w fantazji, maluje. Lecz Pan

Bóg nie brał niczego z zewnątrz; On, jako pierwsza

przyczyna, wywiódł swe twory z nicości, dał im

wszystko, wszystkie więc doskonałości stworzeń i w

Nim być muszą tylko w sposób, jak to przedtem

zaznaczyłem, nieskończenie doskonały, bo w nim

granic być nie może.

Słuchali z zajęciem, więc rozmowa toczyła się dalej o

Mojżeszu, odkupieniu i celu człowieka.

„Rycerze Niepokalanej” 2 [1923] 21-23.

Tajemnica siły i potęgi

katolików.

Nieraz słyszymy skargę: „Chcę się poprawić, chcę

być lepszy, ale nie mogę”. W historii czytamy o

wielkich wodzach i zwyciezcach, którzy jednak nie

potrafili ujarzmić swoich złych skłonności. Taki na

przykład głośny Aleksander Wielki umiera

przedwcześnie z powodu – rozwiązłego życia.

katolików.

Rozglądając się naokół widzimy zastraszający wprost

zanik moralności, zwłaszcza wśród młodzieży, a nawet

powstają związki – iście piekielne – mające w

programie zbrodnię i rozwiązłość – członkowie to

owego związku popełnili głośne w Wilnie morderstwo

profesora przy egzaminach.

Kina, teatry, literatura, sztuka kierowane w wielkiej

części niewidzialną ręką masonerii, zamiast szerzyć

oświatę, gorączkowo pracują w myśl uchwały

masonów „My Kościoła katolickiego nie zwyciężymy

rozumowaniem, ale zepsuciem obyczajów”.

Jak się temu oprzeć?

O Bogu zresztą niewiele możemy wiedzieć.

Owszem, nie możemy wprawdzie zgłębić Jego istoty, i

Jego doskonałości, bo Bóg jest istotą nieskończoną, a

nasza głowa ma granice i wchodzi w czapkę albo

kapelusz, ale wiele o Panu Bogu wiedzieć możemy.

Zdawać by się mogło, że takie przyznanie własnej

niemocy jak „nie mogę się poprawić” w podobnych

okolicznościach, to objaw pokory. – Tymczasem

gnieździ się w nim ukryta pycha.

A to w jaki sposób?

zabraliśmy się do życia w wolnej Polsce, kiedyśmy

naprawdę dziadami”. „Za dużo wieców, a za mało

pracy”. „ Za wiele partii, za mało miłości do

Ojczyzny”. „Za częste i za grube kradzieże grosza

publicznego”. „Za mało organizacji pracy”. „Brak

warsztatów przemysłu wedle doskonalszych

konstrukcji dla tańszej i obfitszej produkcji”.

„Brak planu w wywozie produktów i surowców”

itd, itd.

Otóż ci ludzie w wielu rzeczach przyznają, że mogą to

lub owo uczynić, tylko tej lub innej wady ujarzmić w

takich lub innych okolicznościach nie są w stanie.

To wszystko dowodzi tylko, że liczą oni jedynie na

własne siły i uważają, że do tej granicy własnymi

siłami to lub owo potrafią.

Tymczasem jest to nieprawdą, kłamstwem, bo

własnymi siłami, sami z siebie, bez pomocy Bożej my

nic i to zupełnie nic nie potrafimy (por. J 15,5).

Wszystko, czym jesteśmy i cokolwiek mamy i

możemy, to od Pana Boga mamy i to w każdej chwili

życia od Niego otrzymujemy, bo trwanie w istnieniu to

nic innego, jak ciągłe otrzymywanie tego istnienia.

A tymczasem po miastach i wioskach rozbrzmiewają

muzyki, leje się likier, wino i wódka, tańczą, hulają,

bawią się, a obfite żniwo zbiera duch nieczystości. Po

ulicach zaś miast i stolicy kręcą się ludzie bezwstydnie

ogłaszający broszury o świńskich tytułach, a gorszej

jeszcze treści. Broszury te przechodzą z rąk do rąk i

trafiają do najbardziej oddzielonej od świata chatki,

szerząc zgniliznę w umysłach i sercach młodzieży.

Gdy zaś warszawski magistrat wreszcie otworzył nieco

oczy i postanowił przecież jakoś zaradzić, namiętnie

wystąpili przeciw niemu radni – żydzi. Więc im na tym

zależy?..

Gdzie jest pierwsza przyczyna, ta przyczyna przyczyn

naszego kryzysu?

Sami więc z siebie nic nie potrafimy chyba tylko zło,

które właśnie jest brakiem dobra, porządku siły.

Jeżeli uznamy tę prawdę i spojrzymy na Boga, od

którego otrzymujemy w każdej chwili wszystko, co

mamy, natychmiast widzimy, że On, Bóg, i więcej dać

może i pragnie jako najlepszy Ojciec dać nam

wszystko, co nam jest potrzebne. Gdy jednak dusza

sobie przypisuje to, co jest darem Bożym, czyż Pan

Bóg może ją obsypywać łaskami? Przecież wtedy

utwierdzałby ją w fałszywym i aroganckim

mniemaniu. Więc z miłosierdzia swojego nie daje tej

obfitości darów i…dozwala nawet upadek, by dusza

poznała wreszcie czym jest sama z siebie, by na sobie

nie polegała, ale z całą ufnością jedynie Jemu się

oddała. Stąd też upadki były dla świętych – szczeblami

do doskonałości.

Biada jednak duszy, która nawet tego ostatecznego

lekarstwa nie przyjmie, ale w pysze pozostając mówi:

„nie mogę się poprawić”, bo Pan Bóg też jest

sprawiedliwy i z każdej udzielonej łaski zażąda

ścisłego rachunku. Cóż więc czynić należy?

Oddać się zupełnie z ufnością bez granic w ręce

Miłosierdzia Bożego, którego uosobnieniem z Woli

Bożej jest Niepokalana. Nic sobie nie ufać, bać się

siebie, a bezgranicznie zaufać Jej i w każdej okazji do

złego do Niej jak dziecko do matki się zwracać, a

nigdy się nie upadnie. Twierdzą święci, że kto do

Matki Bożej modli się w pokusie, na pewno nie

zgrzeszy, a kto przez całe życie do Niej z ufnością się

zwraca, na pewno się zbawi.

„Rycerz Niepokalanej” 4.(1925)-225-227.

Moje dumania nad bezrobociem

To brak uczciwości. Brak wypełniania obowiązków

względem Boga, siebie i bliźniego. Niechaj dzisiaj

wszyscy bez wyjątku odprawią szczerą spowiedź i

zaczną prawdziwie po katolicku żyć, natychmiast

szybko podźwignie się Ojczyzna, uzdrowią finanse,

zawrze rzetelna praca.

Cóż, kiedy każdy z nas nieraz doświadczył, że dziś

postanawia się z jakiej wady poprawić, a jutro, jeżeli

nawet nie tego samego dnia, już znowu w nią wpada.

Czyż więc opuścić ręce i powiedzieć: nie możemy?

Przenigdy, to byłoby subtelną, wyrafinowaną pychą.

Czyż Pośredniczka łask Bożych nie jest Polski

Królową?

Czyż Ona nie potrafi albo nie pragnie nam dopomóc?

Tak, Ona, Niepokalana, musi zawładnąć naprawdę całą

Polską, Ona musi być przedmiotem tkliwej miłości

każdego, a zwłaszcza młodzieńczego serca, Ona musi

być w Sejmie, Ona w Senacie. Ona, Niepokalana

Królowa, ma wskazywać nam drogę, Ona krzepić siły.

– My chcemy, by rządziła w Polsce i poza Polską –

Niepokalana.

Któż nie wytęży wszystkich sił, by przyspieszyć tę

chwilę?…

A jak?

W pokornej, miłosnej, a ufnej modlitwie powie sama

Ona, co mamy czynić i sama pokieruje. Módlmy się

tylko i pozwólmy się Jej prowadzić.

Moje dumania nad bezrobociem

Dlaczego bezrobocie? Dlaczego tyle ludzi bez kawałka

chleba? Zaglądam do różnych czasopism. Różni różne

dostrzegają powody: „Zanadto po pańsku

Moje dumania nad bezrobociem

„Rycerz Niepokalanej” 5 (1926) 73-74

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: