Neurologia:
objawy migreny
Migrena to chroniczne schorzenie objawiające się głównie bólami głowy, zawrotami, nudnościami, czasami połączonymi z problemami z widzeniem i słyszeniem lub omamami wzrokowymi. Migrena ma charakter napadowy, to znaczy jej ataki pojawiają się w czasie i trwają od 4 do 72 godzin, po czym następuje przerwa w bólach, która trwa od kilku dni do kilku miesięcy
celebrastenia pourazowa
Cerebrastenia pourazowa - w medycynie stan, który jest następstwem urazu czaszkowo-mózgowego. Objawy cerebrastenii pourazowej ustępują po pewnym czasie, niekiedy jednak mogą być pierwszymi objawami charakteropatii, encefalopatii bądź otępienia pourazowego.
Przejawy cerebrasteny pourazowej:
wzmożone osłabienie organizmu,
zaburzenia snu,
zaburzenia pamięci,
trudności koncentracji uwagi,
bóle oraz zawroty głowy.
skala Glasgow
Skala Glasgow (ang. Glasgow Coma Scale – GCS) jest używana w medycynie w celu oceny poziomu świadomości. Początkowo wprowadzono ją w celu umożliwienia szybkiej oceny stanu pacjentów po urazie głowy i wstępnego ustalenia rokowania. Obecnie jest powszechnie stosowana zarówno w medycynie ratunkowej, jak i do śledzenia zmian poziomu świadomości pacjentów w czasie leczenia.
Ocenie podlega:
4 punkty – spontaniczne
3 punkty – na polecenie
2 punkty – na bodźce bólowe
1 punkt – nie otwiera oczu
Kontakt słowny:
5 punktów – odpowiedź logiczna, pacjent zorientowany co do miejsca, czasu i własnej osoby
4 punkty – odpowiedź splątana, pacjent zdezorientowany
3 punkty – odpowiedź nieadekwatna, nie na temat lub krzyk
2 punkty – niezrozumiałe dźwięki, pojękiwanie
1 punkt – bez reakcji
Reakcja ruchowa:
6 punktów – spełnianie ruchowych poleceń słownych, migowych
5 punktów – ruchy celowe, pacjent lokalizuje bodziec bólowy
4 punkty – reakcja obronna na ból, wycofanie, próba usunięcia bodźca bólowego
3 punkty – patologiczna reakcja zgięciowa, odkorowanie (przywiedzenie ramion, zgięcie w stawach łokciowych i ręki, przeprost w stawach kończyn dolnych)
2 punkty – patologiczna reakcja wyprostna, odmóżdżenie (odwiedzenie i obrót ramion do wewnątrz, wyprost w stawach łokciowych, nawrócenie przedramion i zgięcie stawów ręki, przeprost w stawach kończyn dolnych, odwrócenie stopy)
Uwzględnia się najlepszą uzyskaną odpowiedź w każdej kategorii. Łącznie można uzyskać od 3 do 15 punktów, ale należy zaznaczyć z jakich składowych powstał wynik (np. GCS 12: 3/4 + 4/5 + 5/6).
encefalopatia pourazowa
Encefalopatia (gr. enkephalikos - mózgowy; gr. pathos choroba, cierpienie, odczuwanie) – ogólne określenie uszkodzenia mózgu przez czynniki różnego pochodzenia, którego skutkiem są różnego rodzaju zaburzenia zachowania, zwane charakteropatią.
Mogą to być toksyny przy niewydolności wątroby lub nerek, trucizny takie jak metale ciężkie (ołów, rtęć), alkohol etylowy i wiele innych. Coraz częściej mówi się o zakaźnych gąbczastych postaciach encefalopatii określanych skrótem TSE. Niektórzy rozpoznają encefalopatię w przypadku rozlanych zmian w zapisie EEG. Generalnie termin encefalopatia charakteryzuje się następującymi cechami: ściśle określona przyczyna powodująca uszkodzenie mózgu zespół neurologiczny o charakterze rozlanym lub rozsianym zespół psychoorganiczny, zwykle otępienny
miastenia
Miastenia (miastenia rzekomoporaźna, choroba Erba-Goldflama, łac. myasthenia gravis, ang. myasthenia gravis) – nabyta, przewlekłachoroba, charakteryzująca się nużliwością (szybkim zmęczeniem i osłabieniem) mięśni szkieletowych. Przyczyną miastenii jest proces autoimmunologiczny, skierowany przeciwko receptorom acetylocholinowym.
EMG - Elektromiografia – dziedzina elektroneurodiagnostyki zajmująca się rozpoznawaniem chorób układu nerwowego
Stwardnienie rozsiane
Stwardnienie rozsiane – przewlekła, zapalna, demielinizacyjna choroba centralnego układu nerwowego, w której dochodzi do wieloogniskowego uszkodzenia (demielinizacji i rozpadu aksonów) tkanki nerwowej.
Choroba ma najczęściej przebieg wielofazowy z okresami zaostrzeń i poprawy. Częstość jej występowania zależy od rejonu geograficznego i waha się od 2 do 150 na 100 000 ludności w zależności od kraju i konkretnej populacji[1]. Stwardnienie rozsiane zostało po raz pierwszy opisane w 1868 przez Jeana-Martina Charcota. Dotyczy najczęściej osób młodych, ze szczytem występowania między 20. a 40. rokiem życia, i nieznaczną przewagą zachorowań u kobiet niż mężczyzn.
W ogólnym rozumieniu SM jest chorobą dotyczącą komórek nerwowych (neuronów), glejowych (oligodendrocyty), komórek odpornościowych mózgu (mikroglej) w której dochodzi do uszkodzenia otoczki mielinowej wokół wypustek komórek nerwowych, co powoduje niemożność prawidłowego przekazywania impulsów wzdłuż dróg nerwowych w mózgowiu i rdzeniu kręgowym. Nazwa "stwardnienie rozsiane" odzwierciedla rozsianie procesu patologicznego w różnych miejscach układu nerwowego, jak również rozsiew zmian w czasie.
Aktualnie uważa się, iż stwardnienie rozsiane jest chorobą autoimmunologiczną, w której układ odpornościowy gospodarza zwalcza komórki własnego organizmu, w tym przypadku w tkance nerwowej. Mniej powszechny jest pogląd o neurodegeneracyjnym charakterze o niejasnym podłożu metabolicznym. Rozważa się również rolę zakażeń wirusowych (np. wirusem Epsteina-Barr) pewnych innych nieznanych czynników środowiskowych. Niektórzy wskazują również na znaczenie niedoboru witaminy D przede wszystkim w dzieciństwie. Najnowsze doniesienia wskazują również że przyczyną SM może być przewlekła mózgowo – rdzeniowa niewydolność żylna (CCSVI).
Stwardnienie rozsiane może powodować wiele objawów i zespołów objawów; najczęściej są to zaburzenia ruchowe, czuciowe, móżdżkowe (zaburzenia równowagi), zaburzenia widzenia, zaburzenia autonomiczne, zespoły bólowe oraz objawy psychiatryczne: zaburzenia poznawcze i zaburzenia nastroju. Częstym objawem jest również przewlekłe zmęczenie. Stwardnienie rozsiane jest jedną z najczęstszych przyczyn niepełnosprawności u osób młodych, aczkolwiek wielu pacjentów może doświadczać łagodnego przebiegu.
Stwardnienie rozsiane może przyjąć jedną z poniższych form:
postać remitująco-nawracającą (relapsing-remmiting),
postać wtórnie postępującą (secondary progressive),
postać pierwotnie postępującą (primary progressive),
postać postępująco-nawracającą (progressive relapsing).
Udar - Udar mózgu (incydent mózgowo-naczyniowy, dawniej także apopleksja – zespół objawów klinicznych związanych z nagłym wystąpieniem ogniskowego lub uogólnionego zaburzenia czynności mózgu, powstały w wyniku zaburzenia krążenia mózgowego i utrzymujący się ponad 24 godziny.
Udar mózgu może być krwotoczny (wywołany wylewem krwi do mózgu) lub niedokrwienny (wywołany zatrzymaniem dopływu krwi do mózgu), przy czym udar niedokrwienny może być również wtórnie ukrwotoczniony. Do udarów krwotocznych zalicza się krwotoki śródmózgowe i podpajęczynówkowe.
Objawy udaru zależą od lokalizacji miejsca uszkodzenia. W wielu przypadkach udar mózgu jest stanem zagrażającym życiu, jako zaburzenie wymaga bezwzględnie hospitalizacji, najlepiej na wyspecjalizowanym oddziale udarowym
Definicja TIA - Według definicji neurologicznej, przemijający atak niedokrwienny jest to zespół kliniczny ogniskowych lub globalnych zaburzeń czynności mózgu: występujący nagle, utrzymujący się krócej niż 24 godziny, samoistnie ustępujący. Obraz objawów zależny jest od tego, jak duży obszar mózgu i która jego część ulegnie niedokrwieniu. Przemijający atak niedokrwienny jest wynikiem krótkotrwałej przerwy w dopływie tlenu do mózgu, zaś bez dostatecznej ilości tlenu, komórki mózgowe nie mogą prawidłowo funkcjonować. Bardzo ważną sprawą jest jednak odróżnienie TIA od udaru. Objawy obydwu tych schorzeń są dość podobne. Jednak objawy, których przyczyna tkwi w TIA samoistnie ustępują w ciągu 24 godzin. W momencie pojawienia się objawów nie jest możliwa konkretna ocena, z którym stanem chorobowym mamy do czynienia, dlatego też jak najszybciej należy udać się do lekarza. Przemijający atak niedokrwienny czasem opisuje się jako mini-udar i uważa się go za zwiastun właściwego udaru, któremu poprzez konsultację lekarską i następnie zastosowanie właściwego leczenia możemy zapobiec.
I Wykład – niedowład, jak odróżnić afazję czuciową i ruchową
Nie wszystkie objawy parkinsonizmu muszą wystąpić u każdego chorego. Klasyczne objawy choroby to:
Ø sztywność mięśniowa (zwiększenie napięcia mięśniowego)
Ø spowolnienie ruchowe (bradykinezja)
Ø drżenie spoczynkowe (u niektórych chorych)
Ø trudności w rozpoczynaniu wykonywania ruchów dowolnych.
U chorych pojawiają się trudności z wykonywaniem ruchów precyzyjnych. W efekcie zmienia się ich charakter pisma które staje się coraz mniejsze i niewyraźne. Mogą się pojawić różne, inne objawy choroby takie jak
Ø specyficzny rodzaj drżenia palców i kciuka określany jako "kręcenie pigułek"
Ø trudności w inicjacji ruchów dowolnych
Ø przodopochylenie tułowia
Ø zaburzenia chodu: małe, szurające kroczki i brak balansowania kończyn górnych
Ø zaburzenia równowagi - u chorych z chorobą Parkinsona często zdarzają się upadki
Ø niewyraźna, cicha mowa
Ø trudności w połykaniu (rzadko)
Ø brak mimiki twarzy
Ø rzadkie mruganie.
Krwiaki: ostre, podostre, przewlekłe – charakterystyka
Objawy krwiaka podtwardówkowego różnią się w zależności od rodzaju, siły urazu i lokalizacji krwiaka. W przypadku ostrych krwiaków podtwardówkowych mogą wystąpić objawy niedowładu połowicznego ( niemożność poruszania kończynami), zaburzenia chodu, zaburzenia mowy, poszerzenie źrenicy i brak jej reaktywności po stronie krwiaka, spadek tętna, zaburzenia świadomości, napady padaczkowe, śpiączka. Przy krwiakach podostrych występuje najczęściej ból głowy, nudności i wymioty, spowolnienie psychoruchowe, i niedowład połowiczy. Natomiast przewlekły krwiak może nie powodować objawów lub objawy mogą przyjąć postać umiarkowanych bólów głowy, spowolnienia, senności, napadów drgawkowych czy miernie nasilonego niedowładu.
teresawawa