#10-Tajemnica_Bo Yin Ra.pdf

Bo Yin Ra

Tajemnica

Księga 10

Przekład

Mieczysław Wiśniewski

Cieszyn 1939

Wszystkim Szukającym

na świecie!

Spis treści

1. Zawiązanie / 3

2. Rozmowa na wybrzeżu / 22

3. San Spirito / 32

4. Noc na Południu / 57

5. Skalista wyspa / 81

6. Przejażdżka po morzu / 100

7. Posłowie / 133

1. Zawiązanie

Zalewające wszystko, niemal dostępne dla dotyku

światło południowego słońca tak przepoiło jasnością

oczy trzech wędrowców, że stali zrazu jakby oślepieni,

nic prócz ciemności nie dostrzegając w pełnej mroku

wiejskiej austerii.

Wewnątrz jednakże poznano już w przychodniach

podróżnych z lepszej sfery, co miało ten skutek, że ku

raptownemu ich przerażeniu gruchnęły nagle z głębi

izby ogłuszające, pełne uciesznego patosu kaskady

dźwięków ulubionego na prowincji orkiestrionu.

Jednocześnie wynurzyła się z mroku jakaś ogromna,

korpulentna postać, wyciągając ku nim na powitanie

obie ręce.

A choć było widoczne, że postać ta coś mówiła, jak

gdyby frazesy powitalne, zdając się być niezmiernie

dumna ze zgotowanego podróżnym hucznego przyjęcia,

jednakże słowa dźwięcznego dialektu krajowego tonęły

zupełnie w powodzi straszliwego dudnienia, w głuchym

huczeniu kotłów i warkocie bębna.

Na migi jedynie zdołali goście dać zwolna do zrozu-

mienia stojącemu przed nimi tłuściochowi, w którym

odgadli uprzejmego „padrone” – gospodarza oberży, by

dał wreszcie pokój tym straszliwym hałasom; a gdy po-

jąwszy to „padrone” ciężkimi kroki zanurzył się z pow-

rotem w ciemnościach, chaos dźwięków urwał się rap-

tem jak uciął.

W ciszy jaka zapanowała, słychać było tylko starego,

wydającego polecenia, na co mu jakiś dźwięczny głos

chłopięcy posłusznie odpowiadał.

Niebawem oczy podróżnych, stopniowo oswoiwszy

się ciemnością, dostrzegły też i Bogu Ducha winnego

sprawcę okropnego hałasu w osobie zwinnego chłopca

o czarnych kędziorach, mogącego mieć nie więcej nad

lat jedenaście lub dwanaście. Zdyszany jeszcze i zaru-

mieniony od gorliwego kręcenia korbą swej hałaśliwej

maszyny, starał się właśnie zdmuchnąć z zielonego

obrusa, którym był okryty najbliższy stół, okruszyny

jadła po gościach poprzednich.

Dopiero teraz podróżni mogli wyłuszczyć Padrone,

kłaniającemu się z ociężałą grandezzą, swe życzenia,

sprowadzające się do zwykłego miejscowego posiłku.

Po krótkiej chwili wędrowcy siedzieli na wyplata-

nych słomą stołkach za zielonym stołem, pocętkowa-

nym niezliczonymi śladami rozlanego wina i oliwy.

Postawiono przed nimi oplecioną sitowiem wysmukłą

butelkę, której wyborna zawartość: ciemne jak atrament

Chianti wypełniało już szklaneczki.

Ser, oliwki i chleb biały, wszystko razem na trzech

poszarzałych od starości talerzach, stanowiły ów upra-

gniony posiłek.

Po podaniu tych smakołyków padrone i jego synek

znikli dyskretnie w jakimś niewidocznym zakamarku;

podróżni zaś jedli i pili aż, nasyciwszy się poczuli nie-

przepartą ochotę do wznowienia dyskusji, przerwanej

u progu gospody.

Słodkawy aromat wschodnich papierosów wypełnił

niską, sklepioną izbę, a wątłe smużki niebieskawej bieli

dymu snuły się igrając wokół długoszyjnej, oplecionej

łykiem butelki od Chianti.

Cała atmosfera usposabiała w szczególny sposób do

wycieczek w krainę fantazji.

Jakoż wędrowcy odnieśli wrażenie, że o wszystkich

tych pełnych tajemniczości rzeczach, z którymi nie upo-

rali się dotychczas, byłoby znacznie lepiej pogawędzić

tutaj niż na dworze, w bezlitośnie jasnym blasku słońca.

«Obstaję przy swoim twierdzeniu – podjął najstarszy

z trójki – a choć brak mi wszelkiego pod tym względem

doświadczenia, gdyż osobiście nigdy nie przeżywałem

nic podobnego, lecz dostatecznie świadczą mi wybitni

uczeni nieomal wszystkich narodów kulturalnych, że

musi być szczypta prawdy w tych zjawiskach, które na

nas, ludzi nowoczesnych, sprawiają wrażenie jakichś

scen upiornych ze starych baśni.

Nie podobna, aby ci trzeźwi eksperymentatorzy, któ-

rzy badali podobne fenomeny częstokroć przy pomocy

najczulszych instrumentów, nie mówiąc już nawet o apa-

racie fotograficznym, mogli ulec w czambuł najpospolit-

szemu złudzeniu!»

Najmłodszy, mężczyzna może trzydziestokilkuletni,

odrzekł z lekkim niepokojem w głosie:

«Bezsprzecznie ma pan słuszność; lecz jak powie-

działem już uprzednio, wszelkie świadectwa naukowe,

choćby się wydawały panu tak ważkimi, dla mnie są

zgoła zbyteczne, gdyż zdarzyło mi się niegdyś samemu

przeżyć wszystko, o czym pan nam opowiadał na pod-

stawie przestudiowanych przez siebie sprawozdań; –

a nawet brak mi w tych pańskich relacjach wielu rzeczy,

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: