1. Najczęstszym powikłaniem żywienia dojelitowego jest:
a/ biegunka
b/ zatkanie cewnika
c/ zaburzenia metaboliczne
d/ przemieszczenie końcówki cewnika
e/ zaparcia
2. Przeciwwskazaniem do żywienia dojelitowego nie jest:
A/ niedrożność mechaniczna
B/ wstrząs neurogenny
C/ ciężka biegunka
D/ nieustępliwe wymioty
E/ martwiczo-krwotoczna postać OZT
3. W czasie długotrwałego żywienia pozajelitowego w domu (HPN) chory narażony jest na:
A/ niewydolność wątroby wynikającą z niedoboru choliny
B/ większą częstość występowania kamicy pęcherzyka żółciowego
C/ depresję
D/ większą częstość występowania zwłóknienia miąższu płuc
E/ większą częstość występowania raka pierwotnego wątroby
4. Podczas żywienia pozajelitowego drogą żył obwodowych użyć można następujących preparatów (bez narażenia chorego na wystąpienie powikłań)
A/ glukoza 5%, emulsje tłuszczowe 10%, standardowe r-ry aminokwasów
B/ glukoza 40%, emulsje tłuszczowe 20%, r-ry aminokwasów nefroprotekcyjnych
C/ glukoza 10%, emulsje tłuszczowe 20%, r-ry aminokwasów o osmolarności 600 mOsm
D/ glukoza 10%, emulsje tłuszczowe 30%, r-ry aminokwasów hepar
E/ glukoza 40%, emulsje tłuszczowe 10%, r-ry aminomkwasów o osmolarności 1100 mOsm
5. Podstawowym zadaniem leczenia chorych z COPD jest:
A/ dostarczenie większej (o 50-70%) ilości energii w celu pokrycia wysiłku oddechowego,
B/ ułatwienie eliminacji dwutlenku węgla,
C/ zwiększenie ilości kalorii dostarczonych w postaci emulsji tłuszczowych (> 60%), aby ułatwić przyswajanie kalorii
D/ zwiększenie ilości białka w celu ułatwienia tworzenia mięśni oddechowych
E/ stosowania ‘z wyboru’ żywienia pozajelitowego
6. Najczęstszym rodzajem niedożywienia spotykanym w oddziałach chirurgicznych jest:
A/ niedożywienie typu marasmus
B/ niedożywienie typu kwashiorkor
C/ niedożywienie typu mieszanego
D/ a+b
E/ nie można ustalić takiej zależności
7. Zapotrzebowanie kaloryczne w OZT powinno być większe od wyliczonego teoretycznie przy użyciu wzoru Harrisa-Benedicta o:
A/ 10%
B/ 20%
C/ 40%
D/ 50%
E/ takie samo jak wyliczone wzorem H-B
8. Niedobór cynku, wymagający suplementacji podczas leczenia żywieniowego, występuje u chorych na:
A/ porfirię,
B/ cukrzycę,
C/ OZT,
D/ otyłych,
E/ oparzonych
9. Dobowa dawka witaminy K stosowana w żywieniu pozajelitowym wynosi:
A/ 1-2 ug
B/ 0,5 –1 ug
C/ nie ma takiej dawki, zapotrzebowanie określane jest tygodniowo,
D/ 5-8 ug
E/ 2-4 ug
10. W celu pokrycia zapotrzebowania białkowo-energetycznego podczas żywienia pozajelitowego używa się następujących przeliczników
A/ azot: 0,10 – 0,15 g N/kg; kalorie: 140 –250 kcal/ g N
B/ azot: 0,10 – 0,25 g N/kg; kalorie: 90 –200 kcal/ g N
C/ azot: 0,10 – 0,12 g N/kg; kalorie: 100 –250 kcal/ g N
D/ azot: 0,10 – 0,15 g N/kg; kalorie: 150 –300 kcal/ g N
E/ azot: 0,10 – 0,30 g N/kg; kalorie: 90 –250 kcal/ g N
11. Wskazaniem do leczenia żywieniowego jest oparzenie obejmujące powyżej:
A/ 15-20% powierzchni ciała
B/ 20-30% powierzchni ciała
C/ 30-40% powierzchni ciała
D/ 40-50% powierzchni ciała
E/ > 50% powierzchni ciała
12. Prawidłowa masa ciała (lub nadwaga); spadek poziomu albumin i obniżenie odporności; zaburzenia gospodarki elektrolitowej i węglowodanowej, to cechy niedożywienia typu:
13. Do składników tzw. leczenia immunostymulującego należą następujące, oprócz:
a/ arginina
b/ glutamina
c/ omega-3-nienasycone kwasy tłuszczowe
d/ lizyna
e/ cysteina
14. Najrzadziej stosowaną dietą spośród diet peptydowych jest:
a/ dieta olimeryczna
b/ polimeryczna
c/ elementarna
d/ nukleotydowa
e/ glutaminidowa
15. Zespół tzw. ‘refeeding’, czyli najgroźniejsze metaboliczne powikłanie żywienia pozajelitowego spowodowany jest pokryciem zapotrzebowania białkowo-kalorycznego, ale bez pokrycia strat:
a/ cynku i fosforu,
b/ magnezu i fosforu,
c/ potasu i sodu,
d/ sodu i fosforu,
e/ glinu i magnezu
16. Zalecaną ilością glukozy podawanej choremu podczas leczenia żywieniowego jest:
a/ 2 g/kg/dobę
b/ 3-4 g/kg/dobę
c/ 5 g/kg/dobę
d/ 7-8 g/kg/dobę
e/ 10 g/ kg/ dobę
17. Podaż białka u chorych leczonych zachowawczo z powodu przewlekłej niewydolności nerek wynosi około:
a/ 0,1 – 0,2 g/ kg/ dobę
b/ 0,1 – 0,5 g/ kg/ dobę
c/ 0,3 – 0,5 g/ kg/ dobę
d/ 0,7 - 1,2 g/ kg/ dobę
e/ 1,5 – 1,7 g/ kg/ dobę
18. Podczas planowania leczenia żywieniowego u chorych z zaburzeniami czynności wątroby należy zmniejszyć ilość aminokwasów:
a/ rozgałęzionych
b/ nieniezbędnych
c/ niezbędnych
d/ aromatycznych
e/ pochodnych leucyny
19. Jeżeli u chorego przewlekle żywionego pozajelitowego w domu istnieje podejrzenie infekcji cewnika (chory gorączkuje, osłabiony, dreszcze), to postępowaniem z wyboru jest:
a/ usunięcie wkłucia centralnego
b/ podanie dożylne (przez opisane wkłucie) antybiotyków o szerokim spektrum
c/ założenie ‘plomby’ antybiotykowej i odczekanie 24 godzin, a następnie postępowanie zależne od sytuacji
d/ podanie dożylne (przez wkłucie obwodowe) antybiotyków o szerokim spektrum
e/ żadne z powyższych
20. Wskazaniem do leczenia żywieniowego nie jest:
a/ utrata masy ciała > 15% m.c. w ciągu ostatnich 3-6 miesięcy
b/ BMI < 20 kg/m2
c/ stężenie albumin < 3,0 g/l
d/ wyniszczony chory z chorobą Leśniowskiego-Crohna
e/ ilość limfocytów w 1 mm3 < 800
pajro