EWANGELIA ŚW. MATEUSZA CZ. 2.pdf

William Barclay

EWANGELIA

ŚW. MATEUSZA

Tom II

Poznań 2002

Tłumaczyli: Krzysztof Bednarczyk, Aleksander Kircun jun.

Wydanie poprzednie ukazało się nakładem

Wydawnictwa „Słowo Prawdy” w 1977 r.

Redakcja: Adam Ciorga

MIŁOŚĆ W DZIAŁANIU

Ewangelia Mateusza jest najlepiej uporządkowana. Ewangelista nie

podaje materiału w sposób przypadkowy. Jeśli w Ewangelii Mateusza opi-

sy następują jeden po drugim w pewnej kolejności, to jest tego przyczyna.

Podobnie dzieje się tutaj. W rozdziałach 5, 6 i 7 Mateusz przedstawił Ka-

zanie na Górze. Podał relację o słowach Jezusa . W rozdziale 8 czytamy o

czynach Jezusa. Rozdział 5, 6 i 7 ukazują Boską mądrość w słowach.

Rozdział 8 ukazuje działanie Bożej miłości ujawniające się w czynach.

Rozdział 8 mówi o cudach. Spójrzmy na te cuda jako całość, zanim zaj-

miemy się nimi oddzielnie, szczegółowo. Rozdział opisuje siedem cudow-

nych wydarzeń.

1. Uzdrowienie trędowatego (1-4). Jezus dotyka człowieka, którego

nie wolno było dotykać. Trędowatych wyrzucano poza nawias społeczeń-

stwa. Dotknięcie się trędowatego oznaczało złamanie Zakonu. Widzimy

człowieka, od którego ludzie stronili, a który odczuł współczucie i miło -

sierdzie miłościwego Boga.

2. Uzdrowienie sługi setnika (5-13). Setnik był poganinem. W oczach

ortodoksyjnych Żydów zasługiwał jedynie na wrzucenie do płomieni pie-

kielnych. Był przedstawicielem obcej władzy, sił okupacyjnych. Żydow-

scy nacjonaliści radziliby go raczej zabić, niż udzielić mu pomocy. Sługa

setnika był niewolnikiem, a niewolnika uważano jedynie za żywe narzę-

dzie. Miłość Boża ujawnia się w tym, że pomoc zostaje udzielona czło-

wiekowi, którego wszyscy nienawidzili i niewolnikowi, którym wszyscy

pogardzali.

3. Uzdrowienie teściowej Piotra (14 i 15). Cud nastąpił w prostym

domu palestyńskim. Bez rozgłosu, bez aplauzu tłumu. Był tylko Jezus i

najbliższa rodzina. Nieograniczona miłość Boga wszechświata ujawniła

swą moc w wąskim kręgu rodzinnym.

4. Uzdrowienie chorych, których wieczorem przynoszono pod drzwi

domu (16,17). Obserwujemy uniwersalność miłości Bożej. Jezus nikogo

nie uważał za natręta. Nie wyznaczał godzin przyjęć, poza którymi nikogo

nie załatwiał. Każdy mógł przyjść do Niego w każdej chwili i skorzystać z

łaskawej pomocy miłości Bożej.

5. Postawa uczonych w Piśmie (18-22). Może się wydawać, że ten

mały fragment nie pasuje do rozdziału mówiącego o cudach. Mamy tu do

czynienia z cudem osobistym. Za cud trzeba uważać, że jakiś uczony w

Piśmie zechciał naśladować Jezusa. Widocznie zapomniał o swym przy-

wiązaniu do pisanego Zakonu. Mimo, że Jezus stanowił przeciwieństwo

tego wszystkiego, czemu ów uczony poświęcił życie, to jednak dostrzegł

w Jezusie nie wroga lecz przyjaciela, nie oponenta ale Mistrza. Zareago -

wał instynktownie. Ów uczony w Piśmie dostrzegł w Jezusie Majestat i

Chwałę, której nie widział w żadnym innym człowieku. Zdarzył się cud,

serce uczonego w Piśmie otworzyło się dla Jezusa Chrystusa.

6. Uciszenie burzy (23-27). Jezus poskramia burzę i fale zagrażające

zatopieniem. Pusey tak pisał po śmierci żony: „W mym smutku czułem,

że jakieś ręce podtrzymują mnie, abym nie utonął w żałości”. Miłość

Boża wnosi pokój i pogodę ducha w zgiełk i zamieszanie.

7. Uzdrowienie dwóch opętanych (28-34). W starożytności ludzie

wierzyli, że wszystkie choroby są spowodowane przez działanie demo -

nów. Tu jesteśmy świadkami działania mocy Bożej pokonującej moc de-

monów. Widzimy dobroć Bożą nawiedzającą zło ziemi. Bożą miłość wy-

stępującą przeciw złośliwości i złej woli. Widzimy dobroć i miłość, która

ocala, przezwycięża złość i nienawiść, które ludzi rujnują.

Żywy trup (8,1-4)

W starożytności trąd uważano za najstraszniejszą chorobę. E.W.G.

Masterman pisze: „Żadna inna choroba w takim stopniu nie doprowadzała

człowieka do ruiny jak trąd”. Rozpoczynała się zwykle od małego guza,

który przekształcał się w ropień, który się rozszerzał. Oczy stawały się

błyszczące. Struny głosowe ulegały uszkodzeniu, głos stawał się chrapli-

wy, a oddech świszczący. Owrzodzeniu ulegały ręce i stopy. Wreszcie

całe ciało pokrywały wrzody. Tego rodzaju trąd mógł trwać przez lata.

Kończył się zwichnięciem równowagi umysłowej, śpiączką i wreszcie

śmiercią. Trąd mógł rozpocząć się od utraty czucia w różnych częściach

ciała. Zapaleniu ulegały nerwy. Wiotczały muskuły. Kurczyły się ścięgna

tak, że palce wyglądały jak szpony. Ręce i nogi ulegały owrzodzeniu.

Później odpadały palce u rąk i nóg, potem odpadały ręce i stopy. Tego ro-

dzaju trąd mógł trwać 20-30 lat. Właściwie było to konanie, człowiek

umierał cal po calu.

Sytuacja fizyczna była straszna, ale było coś jeszcze gorszego. Józef

Flawiusz pisze, że trędowatych uważano „za rzeczywiście zmarłych”.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: