Astrolog obywatel.pdf

Włodzimierz H. Zylbertal, ur. 1960, absolwent wydziału

filologii, filozof, astrolog, badacz, autor wielu książek

m.in.: "Kosmiczny dar tożsamości", "Miejscem człowieka

jest Ziemia" oraz wielu publikacji prasowych.

W latach 1992-2001 wykładowca astrologii, numerologii i

ekofilozofii w Studium Edukacji Ekologicznej we

Wrocławiu. Obecnie wykładowca Studium Psychologii

Psychotronicznej w Białymstoku.

Zgłębianie tajemnic astrologii, czyli wpływu sił kosmosu

na nasze życie trwa od tysiącleci. Człowiek od zawsze

pragnął poznać przyszłość i bieg wydarzeń. W tym celu zaczął interesować się

astrologią. Mylnym jest jednak pogląd, że astrologia daje gotowe rozwiązania

problemów. Wskazuje ona raczej możliwości oraz ograniczenia w naszym życiu.

"Zwracam się z uprzejma prośbą o uważne przeczytanie tej książki. Prośbę swą

motywuje tym, iż uważam, że każdy czytelnik po tej lekturze będzie lepiej rozumiał,

czym jest astrologia i jakie może być jej miejsce w poprawie jakości życia każdego z

nas".

Autor

Fragment książki:

Skrajnie agresywne, fundamentalistyczne postawy wobec astrologii są dziś coraz

rzadsze. Ale ilekroć astrolog pojawia się w większym towarzystwie i przyzna do

swojego powołania, tylekroć doświadcza osobliwego rozdwojenia świadomości:

część zgromadzonych uzna go za sensację towarzyską i zacznie pytać „a co pan sądzi

o Baranie?” (bardziej uświadomieni podadzą datę i dokładną godzinę urodzenia),

druga część spojrzy wzrokiem, powiedzmy, dziwnym i raczej nie będzie zdradzać

ochoty do bliższej poufałości. Tym samym astrolog staje się, chcąc nie chcąc,

socjologiem-amatorem i sonduje stan świadomości społecznej z wynikiem, jaki przed

chwilą opisano.

Obecny status społeczny astrologii (i innych „nauk tajemnych”) jest cokolwiek

schizofreniczny. Oficjalna nauka, oficjalna religia, oficjalna propaganda i oficjalna

oświata - cztery najpotężniejsze matryce świadomości społecznej - astrologię

potępiają. A jednocześnie mamy, jak nigdy dotąd, zalew literatury dotyczącej

astrologii i innych dywinacji. Jednocześnie gabinety wróżb mnożą się błyskawicznie

i nic nie zapowiada zmierzchu tego procesu. Gośćmi tych gabinetów bywają wcale

nie biedni i ciemni, przesądni ludzie ale coraz częściej członkowie tych samych elit,

które wróżbiarstwo oficjalnie potępiają. Ceny tego typu usług też raczej nie są

skalkulowane dla ciemnych biedaków.

Można tłumaczyć to modą, która minie jak każda inna. Ale można spojrzeć inaczej:

nie jak na dekadenckie i milenarystyczne zachcianki, lecz jak na element większej

całości. Całości, której symbolem jest wydana niedawno i w Polsce książka Johna

Horgana „Koniec nauki” z dramatycznym pytaniem postawionym w ostatnim zdaniu:

w co teraz wierzyć? Symbolem takim mogą być popularne i u nas książki

niemieckiego księdza Eugena Drewermana, ukazujące już nie kolejne herezje, lecz

strukturalny i permanentny właściwie kryzys instytucjonalnej religii.

Symbolem może też być coraz większe, spontaniczne zainteresowanie młodzieży ich

„kosmiczną tożsamością”, zainteresowanie - dodajmy - narastające wbrew

propagandzie szkolnej i katechetycznej. A już kto jak kto, ale astrolog symbole czytać

powinien umieć perfekcyjnie.

Coraz wyraźniej widać, że zainteresowanie astrologią nie jest wbrew przekonaniu

części luminarzy świata kultury, nauki i religii jakimiś ubocznym kosztem postępu,

lecz raczej świadectwem dokonującego się przełomu kulturowego. Przełomy takie,

jak świat światem, niewiele przejmowały się działaniami administracji, mającymi im

zapobiec. Lepszym chyba wyjściem jest przejęcie kontroli nad tym procesem, próba

zrozumienia treści jakie właśnie domagają się artykulacji, no i zadbanie, by ta

artykulacja nie odbywała się na poziomie brukowych wydawnictw i szukania tanich

sensacji.

Początkiem opanowania tego żywiołu jest niewątpliwie ustabilizowanie sytuacji

społeczno-prawnej astrologa: uznanie jego specjalności zawodowej oraz ustalenie

kryteriów weryfikacji zawodowej. Potrzebne jest poparcie czynników oficjalnych dla

placówek oświatowych podających tę szokującą dziś wiedzę w sposób odpowiednio

wyważony i krytyczny, koniecznie „z pierwszej ręki” - przez wysoko

kwalifikowanych, uznanych wykładowców, którzy, nie wyrzekając się swych

niemożliwych często do naukowego udowodnienia przekonań, nie unikają

jednocześnie dialogu ze światem nauki.

Warto życzliwie przyjrzeć się próbom usystematyzowania nowych treści nauczania w

programy. Wreszcie przydałoby się poparcie dla wszelkich prób, jakie podejmują

entuzjaści i praktycy nowej wiedzy, by znaleźć miejsce w życiu dla siebie i

wyznawanych przez siebie poglądów.

Im prędzej administracja państwa pojmie tę prawdę i stworzy warunki do rozwinięcia

kształcenia i weryfikacji w nowych dziedzinach na dobrym, standaryzowanym

wymogami resortowymi, kuratoryjnymi lub ministerialnymi poziomie, tym prędzej

skończy się zalew szarlatanów, korzystających z zagubienia i zdezorientowania

współczesnego społeczeństwa.

Jeżeli wiedza zwana dawniej „królewską” nie ma się dziś zdegenerować do poziomu

bełkotu rozmaitych wysługujących się nią bez poważniejszej znajomości przedmiotu

„zbawicieli” - musi uzyskać sankcję wiedzy przynajmniej „półoficjalnej”, tzn. nie

domagającej się jakiegoś wielkiego poparcia (za co go w dzisiejszej Polsce

udzielać?), ale przynajmniej tyle, żeby nie rzucać jej kłód pod nogi. Żeby

przedstawiciele administracji państwa nie utrudniali stworzenia jakichś norm i

standardów, którymi można by mierzyć poziom zawodowy ludzi, tytułujących się

astrologami.

Potrzeba ta jest tym pilniejsza, że już widać, jakie szkody wyrządziło lekceważenie

bioenergoterapii i zjawisk pokrewnych; zanim środowiska lekarskie zorientowały się

w wymiarze zjawiska, już iluś tam „uzdrawiaczy” odciągnęło ludzi od leczenia,

mamiąc wątpliwej jakości cudami. W tym zalewie zaginęło wielu ludzi autentycznie

utalentowanych, mogących nieść pomoc innym i nawiązać twórczy dialog z

medycyną akademicką.

Jeśli to zjawisko nie ma przenieść się „piętro wyżej” do sfery psychicznej, zanim

namnoży się samozwańczych „lekarzy duszy”, bez przygotowania i bez elementarnej

choćby etyki zawodowej - lepiej wziąć się do sprawy poważnie, nie udając, że jej nie

ma.

Postulowany status astrologa dopiero zaczyna się kształtować. Jest wprawdzie w

oficjalnym wykazie zawodów Ministerstwa Pracy pod numerem wpisu 5150201

zawód „astrolog”, ale nie czarujmy się, to nie z szacunku dla „wiedzy królewskiej”,

lecz dla łatwiejszego opodatkowania wszystkich, którzy za horoskopy pobierają

pieniądze.

Szanse na rozwinięcie pozafiskalne astrologii, np. na uznanie przez MEN jakiegoś

programu kształcenia w tym zawodzie - chwilowo są żadne. Sam taki program

napisałem i szybko mi ową „żadność” szans uświadomiono. No ale póki co, lepszy

wpis niż nic.

Bardziej istotnym niż wpisy ministerialne elementem społecznej świadomości

astrologicznej powinna być świadomość tak użyteczności, jak ograniczeń astrologii.

Tego też nie ma, co dowodnie widać choćby po klientach astrologów: stosunkowo

rzadkie są przypadki konkretnych pytań, na które horoskop potrafi odpowiedzieć,

częściej przychodzą ludzie z ciekawości lub zachęceni przez kolegów, znajomych i

przyjaciół, traktując wizytę u astrologa jako element presji towarzyskiej.

Jeśli astrolog jest profesjonalistą w swoim fachu, to oczywiście bez trudu przemieni

taką, płochą ciekawością powodowaną, wizytę w fascynującą przygodę. Ale o

szerszej społecznej recepcji astrologii mówić by tu raczej trudno.

Co astrologia umie, powie każdy jako tako obyty z jej regułami człowiek: że dobrze

opisuje psychikę, stan zdrowia, predyspozycje i talenty jednostki; że rzadko myli się

odnośnie wyboru szkoły, zawodu i środowiska życia; że jest jedną z najlepszych

znanych ludzkości technik doboru partnerów, małżeństw i wspólników; że umie

wskazać z dowolnym wyprzedzeniem czasowym charakter, a nierzadko i wydarzenia

jakiegoś okresu życia; że jest wiedzą zdolną przywrócić człowiekowi zachwianą lub

utraconą tożsamość: że to nieoceniona pomocnica psychologii i psychoterapii; że

osobisty horoskop to bezbłędny drogowskaz rozwoju duchowego. I tak dalej...

Aliści, te prawdziwe skarby astrologii wciąż są niedostrzegane, a ona sama istnieje w

szerszej świadomości od fajerwerku do fajerwerku, od jednej udanej przepowiedni do

drugiej. Pospolituje się ona w horoskopach gazetowych, w broszurach z tytułem

„Twój Znak” na okładce... i czeka na pełnię swoich praw obywatelskich.

Na zrozumienie swej odrębności i specyfiki. A to niewiele, jeśli zważyć korzyści,

jakie z Obywatelki Astrologii mogą odnieść inni Obywatele, tych prominentnych nie

wyłączając.

Przejdź do sklepu >>>

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: