Cunningham Elaine - Obrzed Krwi.pdf - Szamanizm_Magia_Astrologia_Alchemia - himen303

ELAINE CUNNINGHAM

Obrzęd Krwi

( Tłumaczył : Tomasz Malski )

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Podróż w ciemność

Na ziemiach Torilu żyli potężni ludzie, których imiona rzadko wypowiadano, a o

ich czynach mówiono tylko tajemniczym szeptem. Wśród nich Kupcy Mroku, tworzyli

związek, prowadzący handel z tajemniczymi mieszkańcami Podmroku.

W tym ekskluzywnym bractwie było może sześciu sprytnych i nieustraszonych

ludzi, których ambicje sięgały daleko wyżej niż innych śmiertelników. Członkostwo w

tej tajnej grupie było pilnie strzeżone, możliwe do zdobycia tylko dzięki długiemu i

trudnemu procesowi, obserwowanemu nie tylko przez członków, ale także tajemnicze

siły z Dołu. Ci, którzy przeżyli inicjację otrzymywali możliwość spojrzenia na ukryte

krainy, prawo wejścia do podziemnego miasta handlowego znanego jako Mantol-Derith.

Mantol-Derith, znajdujące się prawie trzy mile pod powierzchnią, było okryte

większą ilością magicznych osłon niż twierdze czarowników. Tajność stanowiła jego

pierwszą linię obrony, nawet w Podmroku niewielu wiedziało o istnieniu tego miejsca.

Jego dokładnego położenia nie znał prawie nikt. Kupcy, którzy robili tu regularnie

interesy także mieliby problem z pokazaniem jaskini na mapie. Droga do Mantol-Derith

była tak poplątana, że nawet duergarowie i gnomy głębinowe miały problemy z

utrzymaniem kierunku. Pomiędzy miastem a najbliższym osiedlem leżał labirynt

nawiedzanych przez potwory tuneli, skomplikowany jeszcze bardziej systemem tajnych

przejść, portali teleportacyjnych i magicznych pułapek.

Nikt nie „trafiał przypadkiem do Mantol-Derith", kupcy albo znali do niego

drogę, albo umierali na trasie.

Targowiska nie można było również odkryć za pomocą magii. Dziwne

promieniowanie Podmroku było szczególnie silne w grubej, twardej skale otaczającej

jaskinię. Jednak nawet pojedynczy promień magii nie mógł się przebić - wszystkie

ulegały rozproszeniu. Dlatego każda próba magicznego przeniknięcia tajemnic Mantol-

Derith była skazana na niepowodzenie, czasem tragiczne.

Nawet drowy, niekwestionowani władcy Podmroku nie mieli łatwego dostępu do

targowiska. W najbliższym osiedlu ciemnych elfów, wielkim mieście Menzoberranzan,

sekretne ścieżki znało nie więcej niż osiem stowarzyszeń kupieckich. Wiedza ta

stanowiła klucz do olbrzymiego bogactwa i władzy, a jej posiadanie było oznaką

najwyższego statusu wśród kupców. Starano się ją zdobyć niezwykle okrutnymi

sposobami, skomplikowanymi intrygami, a także krwawymi bitwami prowadzonymi

mieczem i magią, które zasłużyłyby zapewne na poklask kapłanek Lloth, opiekunek

rządzących miastem - gdyby oczywiście zwracały uwagę na poczynania pospólstwa.

Niewiele spośród kobiet rządzących miastem - poza tymi matkami opiekunkami,

sprzymierzonymi z którąś z grup kupieckich -wykazywało zainteresowanie światem poza

jaskinią ich miasta. Było to hermetyczne grono, przekonane o przewadze własnej rasy,

fanatycznie oddane służbie Lloth, zaplątane w spory i intrygi wywoływane przez Panią

Chaosu.

Pozycja była wszystkim, a walka o władzę pochłaniała całą energię. Niewiele

było rzeczy, które potrafiły zmusić mroczne elfy do oderwania się od tradycyjnych,

wąskich horyzontów. Lecz Xandra Shobalar, trzecia córka szlachetnego domu,

dysponowała największą siłą znaną drowom: nienawiścią i zemstą.

Członkowie Domu Shobalar natomiast byli odludkami nawet jak na paranoiczne

Menzoberranzan i rzadko widywano ich poza domem rodzinnym. W tamtej chwili

Xandra znajdowała się dalej od swojego domu niż kiedykolwiek planowała zawędrować.

Podróż do Mantol-Derith była długa - północ wypali w Narbondel około stu razy od

początku jej zadania do momentu, kiedy znowu stanie w Domu Shobalar.

Niewiele szlachcianek wyjeżdżało na tak długo, ze strachu, że pod ich

nieobecność ktoś mógłby zająć ich pozycję. Xandra nie obawiała się tego. Miała dziesięć

sióstr, z których pięć, podobnie jak Xandra zaliczało się do wąskiego grona kobiet

czarodziejów Menzoberranzan. Ale żadna z nich nie chciała z nią konkurować.

Xandra była Panią Magii, której zadaniem było przekazanie wiedzy magicznej

wszystkim młodym Shobalarom, a także obdarzonym magicznymi zdolnościami

wychowankom domu. Spoczywała na niej wielka odpowiedzialność, lecz w

przekazywaniu mocy magicznej oraz prowadzeniu tajemniczych eksperymentów, których

efektem były wspaniałe przedmioty magiczne, znaleźć można było jeszcze większe

zaszczyty. Gdyby jakiś czarodziej Shobalarów zmienił kiedyś zdanie i spróbował odebrać

jej pozycję nauczyciela, Xandra z pewnością by go zabiła - dla zasady. Żadna kobieta

drow nie pozwalała innej odbierać swojej własności, nawet jeśli jej samej niezbyt na tym

zależało.

Xandra Shobalar nie była szczególnie przywiązana do swojej roli, ale w tym co

robiła była wyjątkowo dobra. Czarodzieje Shobalarów znani byli jako najbardziej

postępowi w Menzoberranzan, a wszyscy jej studenci wykształceni byli bardzo dobrze.

Między innymi dzieci - zarówno chłopcy, jak dziewczynki -z Domu Shobalar,

kilku drugich lub trzecich synów innych dostojnych domów, których Xandra przyjęła na

nowicjuszy, oraz duża liczba obiecujących chłopców z ludu, kupionych, ukradzionych

lub adoptowanych - zwykle po śmierci całej rodziny, co czyniło obdarzone magicznymi

zdolnościami dziecko sierotą.

Studenci Xandry zdobywali zwykle najwyższe noty w corocznych zawodach,

które miały za zadanie zdopingowanie młodych drowów. Podobne sukcesy otwierały

wrota Sorcere, szkoły magów w słynnej Akademii Tier Breche. Jak do tej pory, każdy

szkolony przez Shobalarów uczeń pragnący zostać czarownikiem zostawał przyjęty do

akademii, a większość z nich poczyniła znaczące postępy w Sztuce. Nawet studentki i

studenci, którzy nauczyli się tylko podstaw magii i postanowili zostać kapłankami lub

wojownikami uznawani byli za budzących grozę przeciwników w czarach.

Wysoki poziom to kwestia dumy, której Xandrze Shobalar nie brakowało.

Jednak to właśnie owa wysoka reputacja wywołała problem, zmuszający Xandrę

do odwiedzenia odległego Mantol-Derith.

Niemal dziesięć lat wcześniej Xandra zdobyła nowego ucznia, dziewczynkę o

niespotykanych zdolnościach. Z początku Pani Shobalar była aż nadto zadowolona, bo

dostrzegła w niej możliwość poprawienia swojej reputacji. W końcu powierzono jej

magiczne wychowanie Liriel Baenre, jedynej córki i prawdopodobnej spadkobierczyni

Grompha Baenre, potężnego arcymaga Menzoberranzan! Gdyby dziecko okazało się

naprawdę uzdolnione - co było niemal pewne, w przeciwnym razie dlaczego potężny

Gromph Baenre miałby przejmować się dzieckiem urodzonym z tak bezużytecznej

piękności, jaką była Sosdrielle Yandree! - wtedy nie było nieprawdopodobne, że młoda

Liriel odziedziczy tytuł swojego ojca.

Jakaż sława stałaby się jej udziałem, myślała Xandra, gdyby mogła poszczycić się

wychowaniem następnego arcymaga Menzoberranzan! Pierwszej kobiety, która zajęłaby

tak wysokie stanowisko!

Jej początkowa radość została nieco przyćmiona przez nalegania Grompha, by ich

porozumienie zostało utrzymane w tajemnicy. Nie było to niemożliwe, biorąc pod uwagę

odludną naturę klanu Shobalar, lecz dla Xandry stanowiło ciężką próbę - nie móc mówić

o wyższej pozycji, jaką łaska Baenre sprowadziła na jej Dom.

Mimo tego Czarodziejka z niecierpliwością oczekiwała momentu, kiedy mała

będzie mogła wystąpić - i wygrać! - w konkursie magów, poświęcała więc swój czas

przepełniona radosnym oczekiwaniem na przyszłą chwałę.

Od samego początku Liriel przewyższała wszelkie nadzieje Xandry. Tradycyjnie

nauczanie magii rozpoczynało się, kiedy dzieci wchodziły w Dekadę Ascharlexten -

burzliwy okres łączący wczesne dzieciństwo i okres pokwitania. W tym czasie, który

zwykle rozpoczynał się w wieku lat piętnastu, a kończył wraz z rozpoczęciem

dojrzewania płciowego lub dwudziestym piątym rokiem życia, w zależności od tego, co

nadeszło wcześniej, dzieci drowów stawały się wystarczająco silne fizycznie, aby

rozpocząć ukierunkowywanie magii, oraz wystarczająco dobrze wykształcone, by czytać

i zapisywać skomplikowany język drowów.

Liriel przybyła jednak do Xandry, kiedy miała pięć lat, będąc niemal

niemowlęciem.

Choć większość ciemnych elfów czuła ukłucia swoich wewnętrznych, podobnych

czarom mocy już we wczesnym dzieciństwie, Liriel posiadła ogromną władzę nad swoją

magiczną spuścizną, a co więcej, potrafiła czytać i pisać runy w języku Drowów.

Najważniejsze jednak było, że miała niezwykle rozwinięty wrodzony talent, potrzebny,

by zmienić uzdolnionego magicznie drowa w prawdziwego czarodzieja. W niezwykle

krótkim czasie maleńkie dziecko nauczyło się odczytywać proste zwoje z czarami,

kopiować magiczne znaki i uczyć się na pamięć dość skomplikowanych zaklęć. Xandra

była zachwycona. Liriel natychmiast stała się jej dumą, pupilkiem, jej rozpieszczaną i -

niemal - ukochaną wychowanką.

I taka pozostała przez prawie pięć lat. Wtedy dziecko zaczęło wyprzedzać

uczniów Shobalarów w wieku Ascharlexten. Xandra zaczęła się martwić. Kiedy

zdolności Liriel przewyższyły zdolności dużo od niej starszej Bythnary, córki Xandry, ta

poczuła się urażona. Kiedy córka Baenre zaczęła uczyć się czarów, które mogły równać

się z mocami pomniejszych czarowników Shobalar, uraz Xandry zmienił się w zimną,

opartą na współzawodnictwie nienawiść, jaką kobiety drowy żywiły wobec równych

Cunningham Elaine - Obrzed Krwi.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: