Co potrafia szamani na calym swiecie - Artykul.pdf - Szamanizm_Magia_Astrologia_Alchemia - himen303

Co potrafią szamani na całym świecie? Wchodzić w odmienne stany świadomości,

widzieć rzeczy niedostrzegalne dla naszych zmysłów, oglądać świat oczami duszy,

wyprawiać się w podróże astralne. My także możemy to wszystko robić.

GROZI NAM KOSMICZNE NIEBEZPIECZEŃSTWO

Echa szamańskich podróży znaleźć można nawet w wielkiej polskiej literaturze

romantycznej: przecież sceny z Wielkiej Improwizacji w Trzeciej Części

"Dziadów" Mickiewicza, kiedy Konrad pod postacią orła wzlatuje do nieba, a

drogę zagradza mu i "myśli plącze" wielki kruk, to - wypisz wymaluj - relacja z

szamańskiego lotu duszy, praktyki uprawianej od wieków na Syberii.

Sposoby na wizje

Aby wejść w wizyjne stany umysłu stosowano (i stosuje się nadal) różne metody

zmieniające świadomość: picie napojów z grzybów i kaktusów, posty i

powstrzymywanie się od snu; poddawano się też surowym umartwieniom, jak

choćby w słynnym Tańcu Słońca Indian Prerii, kiedy to tancerzy przypina się do

słupa za pomocą rzemieni przewleczonych pod skórą. Ale stosowano też

łagodniejsze środki: transowe śpiewy i tańce, wędrówki bez celu po stepie,

zakopywanie się pod ziemią oraz wsłuchiwanie się w miarowe dźwięki: bębna,

grzechotki, australijskiej trąby didgeridoo (czyt. didżeridu), a nawet szumu drzew,

jak to czynił Abraham pod wieszczącym dębem w Mamre.

Z tej długiej listy bęben jest najważniejszy. Bębnów używano na Syberii i w

prawie całej Azji, w Afryce oraz w Ameryce Północnej. Tylko mieszkańcy

Amazonii wolą grzechotki, a Australijczycy - didgeridoo.

W bębnie mieszkała moc szamana, a wrogowie szamańskich praktyk - czy to

protestanccy misjonarze w Laponii, czy bolszewiccy komisarze na Syberii -

zawsze zaczynali swój atak na tubylczą kulturę od palenia bębnów.

Wielki come back

W świecie białych ludzi od czasów średniowiecza bęben nie był używany w

praktykach duchowych, nawet w muzyce był traktowany marginesowo. Wrócił

dopiero niedawno, okrężną drogą, poprzez jazz, muzykę czarnych mieszkańców

Ameryki. Chociaż...

Urodziłem się i dzieciństwo spędziłem w Łowiczu, miasteczku na Mazowszu,

słynącym z wystawnych procesji na Boże Ciało. Otóż tam w procesji niesiono

bęben. Wielki - dźwigało go czterech mężczyzn. A za nim szedł mały, stary i

zgięty w półdobosz, istny gnom, który co kilka minut urządzał łomot. Ta procesja

zrosła mi się z dźwiękiem tarabanu... Potem dobosz zniknął, pewnie umarł, i nie

wiem, co się stało z bębnem. Dawno tam nie byłem, może nadal jest używany?

Szamańskie praktyki z bębnem rozpropagował w świecie Zachodu amerykański

antropolog Michael Harner, który 40 lat temu pojechał do Ekwadoru, do Indian,

jako badacz kultury, a wrócił jako "nawrócony" uczeń szamanów. Odtąd jeździ po

Ameryce i świecie i prowadzi warsztaty wchodzenia w odmienny stan

świadomości przy dźwięku bębna. Podobno uczył nawet bębnić Lapończyków,

którzy zwrócili się do niego o pomoc przy odtworzeniu ich własnego, narodowego

szamanizmu.

Co tak dudni?

Do podróżowania po świecie astralnym można używać różnych bębnów, nawet

tych z zestawów perkusyjnych, robionych fabrycznie, ale najlepsze są indiańskie.

Składają się z okrągłej drewnianej ramy, obciągniętej skórą napinaną przez

rzemienie. W oryginalnych bębnach indiańskich skóra jest z jelenia; u nas raczej

stosuje się łatwiej dostępną skórę kozią. Bęben trzyma się w lewej ręce, za

rzemienie, a w prawej trzyma się pałeczkę do uderzania.

Trochę inaczej zbudowany jest bęben syberyjski. Najczęściej obciągnięty jest

skórą z renifera - tylko suszoną, a nie garbowaną, ściągniętą na ramie sznurkiem,

jak majtki gumką. Po drugiej stronie bębna jest rozpórka, za którą się trzyma

instrument. Zwykle jest rzeźbiona i wyobraża ducha bębna. Syberyjska pałeczka

ma kształt łyżki. Sybiracy robią większe instrumenty niż Indianie: często

syberyjski szaman chował się cały za swoim bębnem!

Osiąganie rytmu theta

Szamańskiego bębnienia właściwie nie można nazwać muzyką; jest zbyt ubogie.

Są to monotonne uderzenia w tempie od 205 do 220 uderzeń na minutę (najlepiej

kiedy jest ich mniej więcej 216 na minutę). Ten rytm w różnych krajach i kulturach

jest taki sam, gdyż odpowiada rytmowi theta w ludzkim mózgu, czyli tej

częstotliwości, która pojawia się w korze mózgowej podczas stanów wizyjnych.

(Czy ktoś pamięta film "Jumanji" z Robinem Williamsem o nawiedzonym domu,

po którym hasały stada słoni? Aby wprowadzić nastrój niesamowitości, autorzy

filmu posłużyli się bębnieniem dokładnie w tym rytmie!).

Jak wygląda podróż przy bębnie na szamańskich warsztatach? Bierze w nich udział

kilka osób. Uczestnicy kładą się na ziemi (lub na podłodze) na plecach, oczy mają

zawiązane; dobrze jest przykryć się kocem lub wejść do śpiwora, aby zimno nie

wybudzało z wizyjnego stanu. Prowadzący bębni, siedząc przy tym, stojąc lub

nawet chodząc między uczestnikami. Jeśli jest dość doświadczony, sam może w

tym czasie mieć wizję.

Syberyjscy szamani grali dla siebie, aby samemu wyruszyć w podróż, a otaczający

ich ludzie byli tylko jej świadkami. Teraz jest inaczej, bardziej demokratycznie:

podróżują wszyscy.

Kiedy trzeba się zmagać z krytycznym umysłem...

Bębnienie działa! To jest niesamowite - dźwięk bębna o odpowiedniej

częstotliwości niemal automatycznie wywołuje pod zamkniętymi powiekami

barwne obrazy przypominające sny, tyle że nie traci się w tym czasie świadomości.

Często jest też tak, że leżysz, słuchasz bębna i myślisz sobie: "Eee, oszukują mnie,

nic nie widzę". Tymczasem wizja już jest, a tylko nie zdajesz sobie z niej sprawy i

dopiero po jakimś czasie dostrzegasz, że coś się dzieje. Twój oceniający,

sceptyczny umysł niedowiarka marudzi, a tymczasem gdzieś z zakamarków pola

świadomości już wychodzą tajemnicze postacie, świetliste istoty, zwierzęta mocy,

ryby latające w powietrzu, koty mówiące ludzkim głosem lub Twoi wewnętrzni

mistrzowie.

Zdarza się, że wizja zblednie i włączy się krytyczny umysł. Wtedy trzeba chwycić

się dźwięku bębna i podpompować wizje jego energią. Bo rzeczywiście dźwięk

bębna działa jak źródło energii zasilającej wizje. Można mieć nawet wrażenie, że

to dźwięk przekształca się w wizje, obrazy i kształty.

W tej podróży można mieć przewodnika

Podróże przy bębnie mogą być kierowane i niekierowane. Kierowane polegają na

tym, że prowadzący lub osoba, która mu asystuje, podpowiada na głos, co się

będzie działo w wizji, co się widzi i co ma się ukazać. Stan "zauroczenia" bębnem

jest podobny do hipnozy i sugestie prowadzącego od razu bardzo skutecznie

przekształcają się w obrazy i doznania. Słyszysz instrukcję "A teraz wznosisz się

do nieba" - i natychmiast widzisz oczami wyobraźni, jak windujesz się do góry,

zanurzasz w chmurach i oglądasz z bliska zdziwione ptaki.

Podróże niekierowane, kiedy prowadzący niczego nie podpowiada, a podróżnik

czeka tylko na spontaniczne wizje, są trudniejsze, ale przy pewnej wprawie i

treningu one także owocują wspaniałymi wizjami, a obrazy wtedy widziane mają

jeszcze większą wartość. Trzeba tylko nauczyć się powstrzymywać świadomą grę

wyobraźni, która może skutecznie zastąpić podpowiedzi osoby z zewnątrz.

Najlepsze wizje przychodzą bez żadnego świadomego ich ściągania!

Ja najbardziej lubię i najczęściej stosuję podróże jedynie częściowo kierowane.

Polegają one na tym, że przed wejściem w medytację umawiamy się, co będziemy

oglądać, jakie sceny, które fragmenty wewnętrznej przestrzeni będziemy zwiedzać.

Świadomie w ogólnych zarysach wyobrażamy sobie tę przestrzeń, krajobrazy,

które zobaczymy, osoby, które spotkamy. Po chwili, już przy bębnie, te wizje

materializują się i pojawiają się w nich nieoczekiwane szczegóły.

Kraina, w której żyją zwierzęta mocy

Ktoś zapyta, po co to? Jaki to ma sens i cel? Otóż cel to ma taki sam, jak

analizowanie własnych snów i poddawanie się psychoanalizie; podróże przy

bębnie pozwalają poznać (w pewnym stopniu) własną podświadomość. A poza

tym każda droga duchowego rozwoju polega na tym, żeby scalić i skupić różne

strony swojego umysłu, które zwykle są rozproszone i skłócone ze sobą. I tylko

wielkim mędrcom udało się osiągnąć jedność tego, co świadome i podświadome.

Bardzo wiele mi dały bębnowe podróże do wnętrza kart tarota. Tej techniki można

też używać do dośniwania snów, które zapamiętaliśmy, ale które nie odkryły nam

swojego znaczenia.

Klasycznym zastosowaniem podróży przy bębnie jest znajdowanie swoich

zwierząt mocy, które każdy szaman i praktyk tej ścieżki mieć powinien. To, co

przeżywamy podczas podróży przy bębnie, zawsze robi wielkie wrażenie. Ja sam,

chociaż w swoich praktykach używam bębna od siedmiu lat, pamiętam chyba

wszystkie swoje wizje!

Aż chce się żyć!

Podróże astralne ogromnie poszerzają wyobraźnię i polecałbym je wszystkim

twórcom, artystom, którzy eksploatują w pracy swoją wyobraźnię. Bębnowe wizje

dostarczają energii, bo to, co wtedy widzimy i czego doświadczamy, to nie są

zwykłe obrazki do oglądania. To są obrazy naładowane mocą, która się nam

udziela. Działają na umysł podobnie, jak wielkie sny i inne poruszające

doświadczenia, po których chce się żyć i ma się wrażenie, że odsłoniło się

cokolwiek z tej tajemnicy, jaką jesteśmy sami dla siebie.

Od czego zacząć? Najlepiej wybrać się na warsztaty, które prowadzi w Polsce

kilka osób, w tym ja. A jeśli masz ochotę praktykować samemu, warto postarać się

o bęben. Dobre bębny indiańskiego typu robi u nas Krzysztof Kolba z Limanowej

pod Krakowem (strona internetowa w.wsb-nlu.edu.pl/~kolba/index.shtml). Warto

też zaopatrzyć się w nagranie bębna do medytacji i wtedy będziesz mógł bębnowe

podróże praktykować w domu przy własnym odtwarzaczu. W sklepach dostępna

jest płyta CD nagrana przez Mirosława Miniszewskiego.

Wojciech Jóźwiak

DO PIACHU!

czyli o zbawiennych skutkach

zakopywania się w ziemi

Natura stworzyła nas jako zwierzęta naziemne: nie latamy ani nie skaczemy

wysoko. W wielu językach słowa "człowiek" i "ziemia" brzmią podobnie: po

łacinie homo i humus, po litewsku żmuo i żeme. Mówimy o przywiązaniu do ziemi

ojców, a nawet o "zakorzenieniu" lub "wrośnięciu w ziemię". Tymczasem jakże

często daleko jesteśmy od ziemi. Mieszkamy w wieżowcach, stąpamy po podłodze

albo po chodnikach, które nas od niej izolują. Podobnie jak koła samochodów,

buty i wysokie obcasy.

Jesteśmy oderwani od ziemi. Tymczasem aby odczuć jej moc i pobrać z niej

energię, trzeba do niej wrócić. Nasi przodkowie intuicyjnie stosowali zabiegi

pozwalające na łączność z żywiołem Ziemi. Słowianie, na przykład, modlili się,

leżąc: kładli się na plecach na gołej ziemi, mając w ten sposób zjednoczone z nią

ciało, a twarz skierowaną ku niebu w całej jego okazałości. To była pozycja, w

której człowiek najpełniej wpasowywał się w wielką budowlę wszechświata!

Czasem nieświadomie robimy to samo, przede wszystkim latem, kiedy leżymy na

plaży. Ale to za mało. Żeby w pełni poczuć moc ziemi, trzeba ją akceptować nie

tylko wtedy, kiedy jest rozgrzana słońcem, ale także wtedy, kiedy jest chłodna,

wilgotna i kiedy brudzi żyzną próchnicą.

Z dzieciństwa pamiętam taką sytuację: mój dziadek, właściciel niecałych dwóch

hektarów, orał swoje pole. Do pługa zdejmował buty! Orał, idąc boso za koniem,

nie zważając, że jest marzec, zimno i że grozi mu reumatyzm. Nigdy nikt mi nie

wyjaśnił, dlaczego to robił, ale dziś, kiedy ten obraz staje mi przed oczami, widzę

w nim mistykę: dziadek zdejmował buty na świętym miejscu, tak jak to uczynił

Mojżesz przed płonącym krzewem.

Najpierw pogrzeb, potem zmartwychwstanie

Najefektywniejszą praktyką korzystania z uzdrawiającej mocy ziemi jest

zakopywanie się w niej. Wielu ludziom natychmiast kojarzy się to z grobem,

śmiercią, pogrzebem... Wywołuje u nich reakcję niechęci lub wręcz przerażenia.

Słynny amerykański szaman, Victor Sanchez, który jako pierwszy wprowadził tę

praktykę do swoich warsztatów, nazwał ją "pogrzebem wojownika". To

rzeczywiście jest pogrzeb, ale taki, po którym następuje zmartwychwstanie.

Grzebiąc się, oddajesz ziemi swoje troski, żale, napięcia, choroby, wszystko, co złe

w Twoim ciele, duszy i karmie. Ziemia to wszystko wchłonie - ma nieskończoną

zdolność pochłaniania i neutralizowania wszelkiego zła. W zamian obdarzy Cię

nową mocą - jeśli tylko zechcesz tę moc przyjąć.

Wchodzimy do "grobu" z określoną intencją. Na przykład po to, żeby pozostawić

w nim swoje troski i urazy psychiczne. Aby nabrać sił koniecznych do

wyzdrowienia. Aby zmienić swoje życie, skierować je na inny tor. Aby pogodzić

się z samym sobą. Aby uzyskać jasność w dręczącej sprawie (podczas leżenia pod

ziemią niesamowicie wyostrza się intuicja).

Co potrafia szamani na calym swiecie - Artykul.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: