Zdarzyło się w Vegas.pdf

Zdarzyło się w Vegas...

- 1 -

ROZDZIAŁ PIERWSZY

To był prawdziwy klub nocny - ogromna sala, dyskotekowa kula

rzucająca światła na wszystkie strony i setki spoconych ciał

poruszających się w rytmie muzyki techno.

Ten klub o nazwie Zoo był ultranowoczesny i miał rozmach, jakiego nie

miał żaden inny tego rodzaju klub w Dallas. Kicz osiągał tu zupełnie

nowy poziom.

I Bella Swan to uwielbiała. Właściwie lubiła w Las Vegas wszystko:

błyszczące neony, luz, na który pozwalali sobie przyjezdni, rozrywkę i

wytchnienie od codzienności, jaką oferował niemal każdy zakątek

miasta. Las Vegas było zupełnie odmienne od Dallas i to właśnie

sprawiało, że Bella kochała to miasto jeszcze bardziej.

- Masz ochotę zatańczyć, ślicznotko?

Oczy Bella zaszkliły się pod wpływem ogromnej zawartości alkoholu w

oddechu nieznajomego składającego jej propozycję.

- Dzięki, ale nie. Czekam na kogoś.

Na szczęście niedoszły partner taneczny był jeszcze w „radosnej" fazie

alkoholowej i jedynie wzruszył ramionami, przechodząc do kolejnego

stolika, pewnie z tą samą propozycją.

Prawda była taka, że chętnie by zatańczyła, ale wkraczanie samej na

parkiet nie było dobrym pomysłem. Bynajmniej nie dlatego, że

obchodziło ją, czy ją ktoś zobaczy i co sobie pomyśli. Cieszyła się pełną

anonimowością - przecież głównie po to przyjechała do Vegas. Po

prostu widok samotnie tańczącej kobiety zwabiłby wszystkich

obwiesiów siedzących przy barze, a nie mogła mieć gwarancji, że

wszyscy dadzą się spławić tak łatwo jak ten ostatni.

Kelnerka w mini, z króliczymi uszami na głowie, zabrała z jej stolika

pustą szklankę.

- Podać ci coś? - usiłowała przekrzyczeć muzykę.

- Wódkę z tonikiem - odpowiedziała Bella.

Jej torebka w kolorze srebra zaczęła drżeć pod wpływem wibracji

telefonu komórkowego.

Wyjęła telefon i spojrzała, czyj numer się wyświetla.

Emmet.

Nie ma mowy, żeby odebrała. Telefon przestał wibrować i włączyła się

poczta głosowa.

Zdaje się, że jej brat dzwonił tego wieczoru już kilka razy. Rozzłościło ją

to. Zostawiła mu w biurze wiadomość, że wyjeżdża z miasta. Sądziła, że

przy dobrych układach Emmet otrzyma ją dopiero w poniedziałek po

powrocie z weekendu do pracy. Ten pracoholik musiał jednak już

sprawdzić wiadomość.

- 2 -

Nie zamierzała się czuć winna. Miała dwadzieścia pięć lat, nawet jeśli

Emmet nadal miał ją za nastolatkę, i nie potrzebowała zezwolenia

brata, by wyjechać z miasta na weekend.

Jej drink został dostarczony równocześnie z wiadomością od Alice: „Idę

do Kasyna Bellagio z Jazzem. Nie czekaj na mnie". Ostatnie zdanie było

niepotrzebne. Bella doskonale wiedziała, co oznacza spojrzenie, jakie

posłała jej Alice, znikając z Jazzem.

Już wtedy wiedziała, że ich panieński wieczorek oficjalnie dobiegł

końca.

Była trochę rozczarowana, ale przecież Alice rzuciła wszystko, by

pojechać z nią do Vegas. Przyjaciółka była z nią zawsze, ilekroć tego

potrzebowała. I choć nawet samotny wypad do Vegas był lepszy niż

tkwienie w tej chwili w Dallas, Bella była Alice wdzięczna.

Straciła cierpliwość i powiedziała podczas tego lunchu kilka rzeczy,

których nie powinna była mówić. Bella skrzywiła się nad swoim

drinkiem. Gdyby ta wiedźma prowadząca felieton plotkarki w

czasopiśmie „Życie Dallas" nie stała wtedy tuż obok, bezczelnie

podsłuchując, zajmując się wszystkimi wokół, tylko nie sobą, nikt by

się o niczym nie dowiedział. Ale nie, rankiem trzy dni temu cała ta

żenująca sprawa została podana jako najciekawsza wiadomość sezonu.

Wprawdzie Bella przeprosiła za swój komentarz prezesa Fundacji

Charytatywnej Miasta Dallas i podwoiła darowiznę na rzecz fundacji,

aby im wynagrodzić swoje stwierdzenie, że nowe ławki w miejskich

parkach nie są tak ważne jak leczenie chorych na raka czy karmienie

głodujących.

Ale o tym nie raczyła już wspomnieć żadna gazeta. Nie, dziennikarze

byli zbyt zajęci wydobywaniem od niej jak największej ilości

skandalicznych wypowiedzi. A gdy te się nie pojawiały, podsłuchiwali

jej prywatne rozmowy i podawali jej komentarze do wiadomości

publicznej. A że była paplą... było to łatwe. Rzecz jasna Emmet musiał

zrobić wokół tego wielkie halo i Bella znowu musiała słuchać długiego

kazania wujka Markusa o tym, że nie powinna po raz kolejny przynosić

wstydu rodzinie. Tyle tylko że ani Emmet, ani wujek Marcus nie

wysiadywali na niekończących się lunchach i zebraniach i nie musieli

z dobrą miną wysłuchiwać wlokących się w nieskończoność mów tylko

po to, by z uśmiechem na ustach wręczyć czek w imieniu HarCorp

International.

Po co w ogóle szła na jakiś college? Wytresowana małpa wykonałaby

zadanie, które jej powierzano. I, do diabła, dobrze wytresowana małpa

być może nie dostałaby się przy okazji do gazet.

No więc, cóż z tego, że Emmet wściekał się, że kolejny raz o niej piszą?

To nie pierwszy raz, gdy brat usiłował ją stłamsić, i zapewne nie

ostatni.

Jej telefon znowu zaczął wibrować. Tym razem wyświetlił się numer

Rose. Czy Emmet naprawdę sądził, że Bella odbierze telefon od jego

- 3 -

żony, skoro nie chciała odebrać telefonu od niego? Czy uważał ją za aż

taką idiotkę?

Skrzywiła się do telefonu, po czym schowała go z powrotem do torebki.

Skoro Alice zniknęła wraz ze swoim nowym przyjacielem, Bella musiała

się zastanowić, jakie ma opcje, jeśli chodzi o resztę wieczoru. Może być

grzeczna i wracać do hotelu, ale tym samym ucieczka z rodzinnego

miasta stawała się trochę bezcelowa. Potrzebowała przerwy

od swojego życia. Chciała się rozerwać, nie martwiąc się o to, że

cokolwiek zrobi, prędzej czy później znajdzie się w gazetach.

W reklamie zachęcającej do wyjazdu do tego miasta było napisane: „Co

się zdarzyło w Vegas, zostaje w Vegas". I brzmiało to fantastycznie.

Najwyższy czas się zabawić!

Ktokolwiek urządził ten klub, z miejsca powinien stracić pracę. Może

ten ktoś nie wiedział, że motyw przewodni może być przeciągnięty do

granic możliwości. Jeśli chodziło im o zoo, to dlaczego, u diabła, z

sufitu zwieszały się jakieś zielone sprężyny imitujące liany w dżungli?

Edward RoMasen w myślach liczył, ile wyniósłby całościowy remont i

aranżacja wnętrza od nowa. Musiał to wliczyć w koszty

przedsięwzięcia.

Gdyby kupił Zoo - a to nadal było pod znakiem zapytania - będzie

musiał zamknąć klub na czas remontu. Klub miał jednak świetną

lokalizację, a tłumne, hałaśliwe ponowne otwarcie mogłoby wlać w to

miejsce nową energię i przynieść Edwardowi jeszcze więcej zysków.

Straty wynikające z czasowego zamknięcia mogłyby zostać wyrównane,

gdyby tylko umiejętnie poprowadził ponowne otwarcie.

Nawet biorąc pod uwagę dodatkowe koszty i fakt, że inwestycja dopiero

po jakimś czasie zacznie się zwracać, kupno Zoo było opłacalne

finansowo. Tak jak pozostałe kluby w jego pokaźnym zbiorze

nieruchomości. Edward nie zamierzał również ukrywać, zwłaszcza

przed sobą, że odczuwa satysfakcję, kupując klub, w którym niegdyś

szorował podłogę i stał za barem. Cóż z tego, że wtedy to miejsce

nazywało się zupełnie inaczej i miało innych właścicieli? Znał je od

podszewki.

Edward miał w zwyczaju sam oglądać kluby w godzinach, gdy na siebie

zarabiały.

Dopiero potem przechodził do składania konkretnych ofert

finansowych. Zawsze chciał się osobiście przekonać, jaki jest ich

prawdziwy potencjał. I jakie mogą być związane z danym miejscem

problemy. Dlatego przyszedł tutaj w piątkowy wieczór, starając się

wmieszać w tłum klientów.

Na parkiecie roiło się od ludzi, większość sof i krzeseł była zajęta, a

kelnerki i barmani musieli się dwoić i troić. To miejsce stać było na

znacznie więcej. Można było o wiele bardziej ekonomicznie wykorzystać

przestrzeń, ale już teraz miało sporą klientelę.

- 4 -

Jeśli Zoo obecnie było w stanie przyciągnąć tyle ludzi, to odnowione i

urozmaicone zamieni się w kopalnię złota.

Seth O'Brian, który wypełniał sporą część codziennych obowiązków w

klubach Edwarda, wrócił z obchodu po klubie i usiadł obok siedzącego

przy barze Edwarda.

- No i? - krzyknął Edward, usiłując przekrzyczeć zgiełk.

- Gliny nie pojawiają się tu zbyt często. Czasem wyrzucą kogoś, kto

zbyt dużo wypił. Rozpytywałem tu i ówdzie i nie wydaje się, by

uprawiano tu jakąkolwiek działalność przestępczą. Nie handluje się

niczym nielegalnym. Odsyłano mnie do innych miejsc, to jest czyste. -

Seth miał ujmującą powierzchowność, która sprawiała, że potrafił

łatwo zjednać sobie sympatię obcych, zarówno tych działających po

legalnej stronie prawa, jak i tych drugich. Z czysto biznesowego

punktu widzenia Seth był dla Edwarda niezastąpiony. Był też jego

najstarszym i najlepszym przyjacielem. - Ale będziesz musiał zwolnić

tego didżeja.

To przykuło uwagę Edwarda. Seth rzadko mieszał się do spraw

dotyczących pracowników.

- Dlaczego? Sądzisz, że on...

- Nie. Ma fatalny gust muzyczny. - Seth uśmiechnął się i skinął na

kelnerkę, by przyniosła mu jeszcze jedno piwo. Blondynka przyniosła

je z uśmiechem i mrugnęła do Setha, chowając napiwek.

- Ale tę kelnerkę zatrzymaj. Podoba mi się.

- A więc zakładasz, że ubiję ten interes.

- Mogę się założyć o to, kto stawia kolejną rundę, że już zacząłeś

obliczać, ile będzie cię kosztowało zwiększenie miejsca do tańczenia i

zdjęcie całej tej ohydnej dekoracji.

Edward wzruszył ramionami, do niczego się nie przyznając. Seth znał

go jak własną kieszeń. Dorastali razem w jednej z najgorszych dzielnic

Las Vegas i - w przeciwieństwie do wielu rówieśników i kolegów z

dzielnicy - zdołali wyjść z tego zaklętego kręgu biedy, świata

przestępczego i używek. Owszem, mieli trochę szczęścia. Pieniądze

zainwestowane w pierwszy klub Edward częściowo wygrał w pokera, a

częściowo odłożył, imając się różnych zajęć. Ale najbardziej wiązało ich

z sobą to, że obaj żyli niemal wyłącznie pragnieniem ucieczki od

przeszłości. Ramię w ramię ciężko pracowali, by się dostać na szczyt

łańcucha pokarmowego mieszkańców Vegas.

- A więc, zadanie wykonane? - Jeszcze nie tak dawno temu o tej porze

Seth dopiero by się rozgrzewał, ale Lea sprawiła, że przystopował z

imprezowaniem. A właściwie skończył z nim.

- Tak. Wracaj do domu, do żony. Ja zostanę jeszcze trochę. Sprawdzę,

do której jest takie obłożenie.

- Wiesz, mógłbyś przynajmniej spróbować się trochę zabawić. To by cię

nie zabiło. Ci, którzy żyją tylko pracą...

- Mogą się utrzymać na powierzchni - dokończył Edward.

- 5 -

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: