Pedersen Bente - Roza znad Fiordów 22 - Płomienie w nocy.pdf - Roza znad fiordów - Kawasumi

Pedersen Bente

Roza znad Fiordów 22

Płomienie w nocy

Roza wiedziała, że coś musiało się wydarzyć kiedy w środku nocy

obudził ją tętent końskich kopyt. Całe tegoroczne zbiory stanęły w

płomieniach! Palił się magazyn tytoni! Kto za tym stał? Kto tak źle im

życzył? Mężczyzna z pejczem? Roza musiała uciekać, jej i dzieciom

groziło śmiertelne niebezpieczeństwo. Czuła na plecach oddech

wroga, nie miała chwili do stracenia...

Rozdział 1

- Sądziłaś, że tu będziesz miała spokój, prawda? Ze cię tu nie

znajdę...

Tak dawno nie słyszałam jej śmiechu, że nie wierzyłam własnym

uszom. Ale miała rację. Rzeczywiście, byłam przekonana, że

tutaj mnie nie znajdzie. Że jej wpływ nie sięga poza Norwegię. Ze

w Ameryce nareszcie będę miała spokój.

Uciekłam.

- Nie odzywasz się już do mnie, Rozo - mówi. W jej głosie brzmi

łagodna wymówka. Jakby bawił ją fakt, że już jej nie potrzebuję.

-Nadejdzie jeszcze dzień, kiedy wrócimy do naszych rozmów -

ciągnie dalej, przekonana, że tak rzeczywiście będzie.

Jest bardziej pewna swego niż ja. Bo ja żyję z dnia na dzień. A

ona, Natalia, wydaje się być wieczna...

Postanowiłam nazywać ją Natalia. Właściwie nie zastanawiam

się już, kim naprawdę jest. Czy raczej była. Kiedy się

poznałyśmy, uznałam, że jest moją przyjaciółką. Mimo że

zawieranie przyjaźni nie przychodzi mi łatwo. Kobiety się mnie

boją. A chociaż lubię przebywać w towarzystwie mężczyzn, to

zaprzyjaźnić się z nimi nie potrafię. Możliwe, że moim

przeznaczeniem jest samotność. Muszę więc być silna.

I wtedy nagle zjawia się ona. Zupełnie niespodziewanie. Kiedy

już pogodziłam się ze swoją samotnością. Kiedy pustka wokół

mnie ciągnie się po horyzont i zaczynam się bać wszystkiego,

nadchodzącego zmierzchu i podążających za nim cieni. Ona

niesie ze sobą światło, a ja cieszę się na. te chwile, które gotowa

jest ze mną spędzić, na nasze chwile. Nie mam na nią żadnego

wpływu, rzadko rozumiem, czego naprawdę ode mnie chce.

- Kiedy się zestarzejesz, Rozo, wtedy będziesz miała dla mnie

czas - mówi. - I dla innych - dodaje. - Wtedy będziemy mogły

wymieniać się myślami. Kiedy zrozumiesz, że młodzi są zbyt

zajęci, by poświęcać tobie swój cenny czas, by dopuścić cię do

siebie.

- Nie będę żyła tak długo, żeby się zestarzeć.

Najbardziej brakowało mi jej śmiechu. Rozumiem to, gdy tylko

zaczyna się śmiać. Dźwięcznie i perliście jak górski potok.

Śmieje się tak, że robi mi się gorąco. Niektórzy ludzie

promieniują ciepłem. Potrafią rozgrzać zmarznięte dusze.

Traktuję Natalię jak człowieka.

Bo jak inaczej? Przychodzi do mnie w snach, ale dla mnie jest

kimś rzeczywistym. Równie rzeczywistym jak wielu z tych,

których widuję wokół siebie na co dzień. Nawet bardziej. Mówi

do mnie, nie zachowując niczego dla siebie. Z wyjątkiem może

jakiegoś szerszego spojrzenia na to, co było i co jeszcze się

wydarzy. O tym nigdy ze mną nie rozmawia. Poza tym jednak

rozmawiamy o wszystkim.

- Strzeż się obcych - ostrzega mnie.

I nagle poważnieje. Na ogół jej twarz jest promienna, roześmiana.

- Zapamiętaj to sobie, Rozo. Ktoś zapewne będzie cię

przestrzegał przed twoimi najbliższymi, ale oni nie są tak groźni

jak obcy.

- Przed chwilą mówiłaś, że będę stara, więc chyba nic mi teraz nie

grozi.

- Nie wolno ci się bawić życiem. To zbyt poważna sprawa, Rozo.

Śmieję się, ale mój śmiech brzmi inaczej niż jej.

- Nie sądziłam, że jeszcze czegoś ode mnie oczekujecie. Moja

misja się skończyła. Wypełniłam swoje zadanie. Dodałam

kolejne ogniwo do łańcuszka. Lily przyszła na świat. Dar stał się

teraz jej udziałem, jej zadaniem będzie przekazać go dalej. Ja nie

jestem już wam potrzebna. Możecie odpocząć, do czasu aż Lily

dorośnie.

Nagle ginie mi z oczu. Nie jestem już w stanie do niej dotrzeć.

Może jednak nie powinnam myśleć o niej jak o człowieku? Może

to jest złe.

Słyszę, że znów do mnie przemawia.

- Musisz się nauczyć pokory, Rozo - mówi. W jej głosie słychać

współczucie. Wie, w jakiej

jestem sytuacji. Wie, że nie lubię współczucia, że jestem dumna.

Wie, jak trudno mi się ukorzyć. Bo to wszystko jest też i w niej.

- Musisz się nauczyć pokory, Rozo - powtarza. - I nauczyć się

wybaczać - dodaje.

- Nikt nie wie lepiej ode mnie, co to znaczy być pokornym -

mówię.

- Niekiedy rzeczywiście zdarza ci się ulegać, ale to nie to samo -

odpowiada Natalia, która już się

Pedersen Bente - Roza znad Fiordów 22 - Płomienie w nocy.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: