Ludlum R., 2. Krucjata Bourne'a.pdf

ROBERT

LUDLUM

KRUCJATA

BOURNE’A

P RZEKŁAD : Z DZISŁAW N OWICKI

ROZDZIAŁ 1

Koulun. Kipiący życiem, najdalej wysunięty skrawek Chin. Z rozciągającymi się na

północy terenami łączy go jedynie niemożliwa do zerwania duchowa więź żyjących tam

ludzi, ignorująca brutalne, praktyczne aspekty istnienia politycznych granic. Ziemia i woda

stanowią tu jedność, o tym zaś, w jaki sposób będą wykorzystywane, decyduje zamieszkujący

ludzkie wnętrza duch, nie przywiązujący żadnej wagi do takich abstrakcji, jak bezużyteczna

wolność czy niedoskonałe więzienie. Istotne są jedynie puste żołądki kobiet i dzieci. Przeżyć,

tylko to się liczy. Cała reszta to łajno, nadające się wyłącznie do rozsypania po

nieurodzajnych polach.

Właśnie zachodziło słońce i zarówno w Koulunie, jak i po drugiej stronie Portu

Wiktorii, na wyspie Hongkong, panujący za dnia chaos krył się stopniowo pod

niewidzialnym, ciemnym kocem. Donośne wrzaski Aiya! ulicznych handlarzy milkły wraz ze

stopniowym pogłębianiem się cieni, a negocjacje prowadzone na górnych piętrach

znaczących krajobraz miasta ogromnych wieżowców ze stali i szkła kończyły się ledwie

dostrzegalnymi skinięciami głów, poruszeniami ramion i przelotnymi uśmiechami. Zbliżała

się noc, zapowiedziana przez pomarańczowe, oślepiające słońce, które od zachodu przebijało

się przez wysoką, poszarpaną ścianę chmur. Strumienie niewyobrażalnej energii rozjaśniały

mroczniejące niebo, jakby nie chcąc dopuścić, by ta część świata zapomniała o dziennym

świetle.

Już wkrótce na niebie miała się rozpostrzeć nieprzenikniona ciemność, zupełnie

jednak bezsilna wobec wymyślonych przez ludzi świateł, rozpraszających mrok na tej części

Ziemi, gdzie ląd i woda stanowiły pełne niepokoju drogi porozumienia i konfliktu. Wraz z nie

mającym końca, hałaśliwym nocnym karnawałem rozpoczynały się także inne zabawy, które

ludzie powinni byli porzucić już bardzo dawno temu, zaraz po stworzeniu świata. Wtedy

jednak jeszcze nie istnieli, więc kto mógł o tym wiedzieć, a tym bardziej przywiązywać do

tego jakąś wagę? Wówczas jeszcze śmierć nie była artykułem pierwszej potrzeby.

Niewielka, obdrapana motorówka o zadziwiająco mocnym silniku sunęła kanałem

Lamma, kierując się w stronę portu. Dla postronnego obserwatora stanowiła ona jedną z wielu

xiao wan ju, odziedziczonych w spadku przez najstarszego syna po ojcu rybaku, któremu

dzięki wygranym w madżonga, a także przemytowi haszyszu ze Złotego Trójkąta i

diamentów z Makau udało się osiągnąć względną zamożność. Kogo to obchodziło? Syn mógł

łowić ryby albo unowocześnić interes, rezygnując z żaglowej dżonki lub powolnego sampana

na rzecz spalinowego silnika o wielkiej mocy. Chińska straż graniczna i morskie patrole nie

strzelały do takich intruzów; byli mało ważni, a poza tym, kto wiedział, jakie rodziny na

Nowych Terytoriach i na kontynencie otrzymywały profity z ich działalności?

Niewykluczone, iż były wśród nich także rodziny żołnierzy i strażników. Dzięki słodkim

ziołom ze wzgórz mogło zostać napełnionych wiele żołądków, w tym także żołądków ich

bliskich. Kogo to obchodziło? Niech płyną, dokąd chcą.

Mała jednostka z przednią częścią kokpitu starannie zasłoniętą płócienną plandeką

zmniejszyła prędkość, manewrując ostrożnie wśród rozproszonej flotylli dżonek i sampanów

powracających do zatłoczonych nabrzeży Aberdeen. Ich załogi posyłały w kierunku intruza

groźne okrzyki, oburzone bezczelnym perkotem silnika i jeszcze bardziej bezczelną,

rozchodzącą się na dwie strony falą. Jednak na tych łodziach, które znalazły się w

bezpośredniej bliskości nieproszonego gościa, wrzaski natychmiast milkły. Widok czegoś, co

było usytuowane w przedniej, nakrytej plandeką części kadłuba, najwyraźniej działał kojąco

nawet na najbardziej gwałtowne wybuchy gniewu.

Łódź wpłynęła do portowego kanału, którego czarne wody graniczyły z prawej strony

z jarzącą się niezliczonymi światłami wyspą Hongkong, z lewej zaś z miastem Koulun. Trzy

minuty później warkot doczepionego silnika przeszedł w najniższy rejestr, a łódź wsunęła się

między dwie obskurne, zacumowane przy magazynie barki i przybiła do pustego miejsca w

zachodniej części Tsimshatsui, wiecznie zatłoczonego, ceniącego pieniądze nabrzeża

Koulunu. Tłumy rozwrzesz-czanych handlarzy, rozstawiających swoje nocne pułapki na

turystów, nie zwróciły na nią najmniejszej uwagi: ot, jeszcze jedna. jiqi wracająca z połowu.

Kogo to obchodziło?

Jednak już wkrótce, podobnie jak wcześniej na wodzie, przekupnie zajmujący

stragany najbliżej niepozornej łodzi zaczęli stopniowo milknąć. Podniecone głosy cichły

jeden za drugim, a wszystkie oczy kierowały się ku postaci wdrapującej się na nabrzeże po

czarnej, przesiąkniętej smarami drabinie.

Był to święty człowiek. Szczupły, wysoki, a nawet bardzo wysoki, jak na Zhongguo

rena, gdyż miał blisko metr osiemdziesiąt wzrostu - odziany był w długi, śnieżnobiały kaftan.

Jego twarz pozostawała prawie niewidoczna, wiatr bowiem szarpał luźnym materiałem i

przyciskał go do jego smagłego oblicza. Spod białej szaty widać było jedynie błysk

zdecydowanych na wszystko fanatycznych oczu. Nie ulegało najmniejszej wątpliwości, iż nie

był to zwyczajny mnich, lecz heshang, wybrany przez mądrych starców, potrafiących

dostrzec w młodym mnichu cechy predestynujące go do dokonywania nadzwyczajnych

czynów. Fakt, że człowiek ów był wysoki i szczupły, i że miał płonące spojrzenie, w niczym

tu nie przeszkadzał. Tego rodzaju święci mężowie zwracali na siebie uwagę, której

towarzyszyły zazwyczaj hojne dary, składane często z czcią, a prawie zawsze ze strachem.

Być może heshang należał do jednej z tajemniczych sekt wędrujących wśród wzgórz i lasów

Guangze lub do jakiegoś religijnego bractwa mającego swą siedzibę w odległych górach

Qingzang Gaoyuan. Członkowie tych bractw, będący podobno potomkami ludzi

zamieszkujących dalekie Himalaje, budzili największy lęk, gdyż mało kto rozumiał ich

zagmatwane nauki. Głosili je w sposób łagodny, lecz nie omieszkali dawać przy tym do

zrozumienia, iż na tych, którzy ich nie będą słuchać, spadną potworne cierpienia. Tymczasem

na lądzie i wodzie było już i tak dość cierpień. Komu było trzeba więcej? Lepiej więc złożyć

dar demonom mieszkającym w tych płonących oczach. Może gdzieś, przez kogoś zostanie to

jednak zauważone.

Odziana w białe szaty postać przeszła niespiesznie przez rozstępujący się przed nią

tłum, minęła zatłoczone nabrzeże promowe i zniknęła w wypełniającym Tsimshatsui wirze

ludzkich ciał. Trwający kilka chwil czar prysł jak mydlana bańka i zgiełk uderzył w niebo ze

zdwojoną siłą.

Mnich szedł na wschód Salisbury Road, aż dotarł do hotelu Peninsula, którego

dyskretna elegancja przegrywała walkę z niechlujnym otoczeniem, a następnie skręcił na

północ w Nathan Road, docierając do początku roziskrzonej Golden Mile, która kipiała

tłumem wrzeszczących co sił w płucach ludzi. Mijając sklepy, alejki, niezliczone dyskoteki i

bary z kelnerkami w strojach topless, gdzie ogromne, wykonane odręcznie napisy zachwalały

orientalne wdzięki i specjały wschodniej kuchni, ściągał na siebie spojrzenia zarówno

turystów, jak i tubylców. Wędrówka przez krzykliwy karnawał zajęła mu prawie dziesięć

minut; od czasu do czasu odpowiadał na spojrzenia lekkim skinieniem głowy, a dwukrotnie

potrząsnął nią, wydając jakieś polecenia niskiemu, umięśnionemu Zhongguo renowi, który

albo szedł za nim, albo wyprzedzał go szybkim, lekkim krokiem, spoglądając w błyszczące

oczy w oczekiwaniu na znak.

Wreszcie go dostrzegł - dwa raptowne skinięcia głową - a zaraz potem mnich wszedł

do gwarnego wnętrza jednego z kabaretów.. Zhongguo ren pozostał na zewnątrz, trzymając

od niechcenia rękę pod luźnym kaftanem i przeczesując wzrokiem rozwrzeszczaną ulicę,

której przyczyny i celu istnienia nie był w stanie pojąć. Co za szaleństwo! Odrażające,

wstrętne szaleństwo! Ale on był tudi: będzie chronił świętego męża nawet z narażeniem

życia, nie zważając na własne myśli i uczucia.

We wnętrzu kabaretu kolorowe światła przedzierały się jaskrawymi smugami przez

gęstą zasłonę papierosowego dymu, to wirując wściekle, to znowu koncentrując się na

estradzie, gdzie kilkuosobowy zespół wykonywał ogłuszającą, szaleńczą mieszankę punk-

rocka i tradycyjnej, dalekowschodniej muzyki. Czarne, lśniące, z założenia obcisłe, choć w

praktyce źle dopasowane spodnie podrygiwały idiotycznie na kabłąkowatych nogach, czarne

skórzane kurtki kryły pod spodem jedwabne, białe, rozpięte do pasa koszule, głowy były

ogolone na wysokości skroni, a groteskowo wykrzywione twarze pokryte grubym makijażem,

mającym za zadanie ożywić ich z natury spokojne, orientalne rysy. Jakby w celu podkreślenia

konfliktu między Wschodem a Zachodem, jazgotliwa muzyka milkła co jakiś czas w najmniej

spodziewanym momencie, a samotny instrument podchwytywał prostą, chińską melodię,

podczas gdy ubrane w czarno-białe stroje postaci stały bez ruchu, wyprężone pod migotliwym

ostrzałem reflektorów.

Mnich zatrzymał się na kilka chwil, by ogarnąć wzrokiem duże, zatłoczone

pomieszczenie. Wielu spośród znajdujących się w różnych stadiach nietrzeźwości klientów

spojrzało na niego ze swoich miejsc. Niektórzy sięgnęli do kieszeni po drobne monety i

wyciągnęli je w jego kierunku, inni natychmiast wstali i wyszli z lokalu, pozostawiając przy

nie dopitych drinkach odliczone pospiesznie banknoty. Pojawienie się heshanga bez wątpienia

wywarło efekt, lecz z pewnością nie taki, jakiego by sobie życzył otyły, ubrany w smoking

mężczyzna.

- Czym mogę służyć, świątobliwy mężu? - zapytał właściciel kabaretu, przekrzykując

harmider.

Mnich nachylił się i szepnął mu coś do ucha. Oczy mężczyzny rozszerzyły się. Po

chwili skłonił się nisko i wskazał w kierunku małego, usytuowanego przy ścianie stolika.

Mnich skinął głową z podziękowaniem i ruszył za nim w tamtą stronę, ściągając na siebie

zmieszane spojrzenia gości zajmujących pobliskie stoliki.

- Czy pragniesz się czegoś napić, świątobliwy mężu? - zapytał właściciel z

szacunkiem, którego wcale nie czuł.

- Koziego mleka, jeśli jest to możliwe. A jeśli nie, to w zupełności zadowolę się czystą

wodą. Dziękuję ci.

- To dla nas zaszczyt - odparł z niskim ukłonem odziany w smoking mężczyzna,

starając się bezskutecznie rozpoznać dialekt, jakim posługiwał się niezwykły gość. Nieważne.

Istotne było tylko to, że ów wysoki, ubrany na biało kapłan miał jakąś sprawę do laobana.

Wymienił nawet jego imię, które rzadko wymawiało się głośno przy Golden Mile, a tak się

akurat składało, że potężny taipan akurat dzisiaj załatwiał tu jakieś swoje interesy w pokoju

na zapleczu, o którego istnieniu właściciel oficjalnie nic nie wiedział. Mnich dał mu jednak

jasno do zrozumienia, że ma nie zawiadamiać laobana o jego przybyciu. Według jego słów

najważniejsza była dyskrecja. Kiedy szlachetny taipan zechce się z nim zobaczyć, bez

wątpienia przyśle kogoś po niego. Niech i tak będzie, skoro taka była wola tajemniczego

laobana, jednego z najzamożniejszych i najbardziej wpływowych taipanów Hongkongu.

- Poślij chłopaka na drugą stronę ulicy po trochę tego cholernego koziego mleka -'-

polecił właściciel kelnerowi. - Tylko powiedz mu, żeby się pospieszył, jeśli chce mieć w

przyszłości jakieś potomstwo.

Święty człowiek siedział spokojnie przy stoliku, przypatrując się nieco łagodniejszym

spojrzeniem szaleńczej zabawie, najwyraźniej nie potępiając jej ani nie akceptując, tylko

chłonąc z cierpliwością ojca obserwującego nieznośne, ale drogie mu dzieci.

Nagle wśród wirujących świateł coś błysnęło. Przy stojącym w pewnej odległości

stoliku ktoś zapalił dużą, sztormową zapałkę, po czym zgasił ją i zaraz zapalił następną, ale i

tę również szybko zgasił, aż wreszcie zapalił trzecią, którą przytrzymał przy długim, czarnym

papierosie. Błyski otwartego ognia przyciągnęły uwagę mnicha, który obrócił powoli głowę

w kierunku płomienia i nędznie ubranego, nie ogolonego Chińczyka zapalającego papierosa.

W chwili gdy spotkały się ich oczy, kapłan ledwie dostrzegalnie skinął głową, otrzymując

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: