George Owen Baxter - Głos krwi Biały brat.pdf - Dokumenty - bibliofil1

GEORGE OWEN BAXTER

GŁOS KRWI

1. INDIANIE

W upalne dni, kiedy żar uciska skronie, urzędnik sądowy Sabin zwracał

uwagę żonie, żeby wychodziła na słońce w kapeluszu. Ale właśnie tego dnia

pojechał na polowanie, po świeże mięso, więc mogła sobie pozwolić na

nieposłuszeństwo. Nie lubiła trzepotania miękkiego, słomianego ronda nad

oczami.

Domagał się również, żeby wychodząc z domu, brała mokasyny. Ale

miała stopy twarde jak Indianka. Wolała chodzić boso. Mimo wszystko było

jej nieswojo, bo nawet w nieobecności męża czuła nad sobą jego władzę.

Wydostawszy się z ziemianki po ośmiu schodkach, przystanęła trzymając

kubełek w ręku. Rozejrzała się wokół. Między obejściem i widnokręgiem

rozciągała się równina, przymglona rozpalonym powietrzem. Rzadko tak

spoglądała ku widzialnym krańcom, gdyż w porównaniu z tą niezmierną dalą

ich zagospodarowany kawałek ziemi wydawał się dziwnie mały. Szybko

zwróciła oczy na łan zboża.

Była wysoka, a przecież wiele kłosów wyrastało jej ponad głowę, ba! nad

podniesione ręce. Długie, połamane, pożółkłe od słońca liście szeleściły sucho

na wietrze do wtóru łodygom. Dla jej ucha milsza była ta muzyka, niż szelest

jedwabnych strojów.

Trzyletni synek, imieniem Lawrence, przezwany przez ojca „Rusty” , jako

że odziedziczył po matce rude włosy, bawił się z cielątkiem na ogrodzonym

pastwisku. Krowa, obojętna na dziecko, zasłaniała sobą cielę od wielkiego

wilczura stróżującego u kołowrotu. Pies ten, wybrany rok temu z górą na

towarzysza dla Rdzawika, wabił się dla żartu Szałwik.

Uśmiechnęła się na to przypomnienie i poważniejąc zaczęła dumać, ile to

trudu kosztowało dźwigać z daleka znad rzeki drzewo na płoty, a później

kopać doły w ziemi, stwardniałej od spiekoty. Ale kto hoduje zboże, musi

trzymać zwierzęta w ogrodzeniu. Niekiedy tęskniła za zielonymi wzgórzami

Berkshire bardziej, niż żeglarz za morzem. Zazwyczaj jednak czuła w sobie

zasób sił, które włożone w tę twardą ziemię, miały im zapewnić bogactwo i

lekkie życie. Praca użyźnia, jak woda.

Szła ku rzece ścieżką, wydeptaną głównie własnymi stopami. Podmuch

wiatru zwiał jej na oczy rudy kosmyk, więc przesunąwszy pałąk wiadra ku

łokciowi, wepchnęła niesforny lok pod rzemyk, opasany indiańską modą

naokoło głowy. Nad węzłem rzemyk był spięty szpilką z zielonym

skarabeuszem, jedynym klejnotem, jaki posiadała. Dostała ją z Egiptu, od

wuja, uczonego i podróżnika. Mąż tak lubił zieloną ozdobę przy jej rudych

włosach, że stale ją nosiła.

Nad rzeką spojrzała z westchnieniem na niezgrabne schodki, wyrobione

w gruncie. Stok miał dobre trzydzieści stóp. Woda płynęła płytko. Nie chciało

się wierzyć, że rozlewiska są pełne i czyste. Z parowu buchał żar jak z pieca.

Gorące powietrze paliło skórę. Z przyjemnością weszła w wodę sięgającą

kostek. Napełniwszy wiadro, stała chwilę rozkoszując się wiaterkiem, który

powiał wąwozem przynosząc z sobą jednostajnie błogie gruchanie gołębia.

Na górze znów przystanęła z wiadrem w rękach. Rada była nawet

upalnym podmuchom, bo osuszały spoconą twarz, szyję i całe ciało.

Zobaczyła, że Rusty, wbrew zakazowi, wędruje z psem w zboże. Malec

miał za cały strój mokasynki i spodenki. Gładkie, silnie opalone ciałko,

wywołało na usta matki czuły uśmiech. Byłaby szczęśliwsza, gdyby

odziedziczył po ojcu silną budowę, kości, szczęki, czoło, ale przecież cieszyła

się, że wdał się w nią tak całkowicie. Miał takie same ciemnoniebieskie oczy,

takie same rude włosy. Wiedziała, że brwi, na razie spłowiałe od słońca, z

latami ściemnieją tak, jak u niej. Była piękna. Wiedziała, że on też będzie

wspaniały, byle mu Bóg dał zdrowie.

Idąc ścieżką ku domowi zawołała:

— Rusty, nie idź w zboże!

Mały, czepiając się psa prawą rączką, zwrócił na matkę ponure

spojrzenie, ale nie powiedział słowa. Wchodząc do domu znów się

uśmiechnęła. Czuła, że mały czeka, aby mu znikła z oczu, że wtedy wepchnie

się w gęstwinę wysokich łodyg. Ale ilekroć Rusty przekraczał zakazane

granice, pies szczekał ostrzegawczo. Nie miała więc czego się obawiać. O!

niech zawsze przekracza granice! Niech opuści tę ogromną, płaską krainę i

zdobędzie sławę w ludnych miastach!

Ledwie postawiła wiadro z wodą, Szałwik zaczął szczekać. Ze

szczekaniem mieszał się krzyk chłopca, okropny, przeraźliwy, rozdzierający,

ale tętentu nóżek nie było słychać. Czyżby wąż? Czyżby drugie

niebezpieczeństwo, o którym mąż odważył się wspomnieć tylko raz?

Na stole leżał nabity rewolwer. Pochwyciła go i wypadła po stopniach na

dwór. Wybiła ostatnia godzina. Przyszło to drugie niebezpieczeństwo, które,

jak wiedziała z ostrożnych objaśnień męża, musiało być dla niej wyrokiem

śmierci.

Wysypywali się szeroką linią z wysokiego zboża. Słońce odbijało się w

czerwonobrązowych ciałach, jak w miedzi. Twarze, wymalowane wojennymi

barwami, były Jak diabelskie maski. Dzikie wycia wdzierały się jej w mózg

ostrymi dźgnięciami.

Za Rusty’m poskoczył wódz w piórach. Lewą rękę wyciągnął, żeby go

przytrzymać, w prawej podniósł strzelbę zamierzając się do ciosu. Malec, na

widok matki, wyciągnął ręce i zaniósł się jeszcze większym krzykiem.

Była zupełnie spokojna. Ręka jej nie drżała, oko się nie mąciło. Ot, jakby

patrzyła na zmyślone postacie z obrazka, z książki. Ujmując rewolwer w obie

ręce, usłyszała wzmożony wybuch wrzasków, ale jej to nie przeraziło. Celując

w wodza, mogła zabić syna, ale i tego się nie ulękła. Wiedziała, że trafi do

celu. Pociągnęła za spust. Wódz w koronie z piór podskoczył, przycisnął rękę

do twarzy i przyklękając na jedno kolano, podniósł lufę.

Rdzawik przewrócił się ze strachu. Dopadła do niego szczęśliwie,

porwała na ręce. Nie czuła ciężaru. Mogłaby go unieść jedną ręką za włosy, a

drugą torować sobie drogę.

Pocisk dogonił ją u szczytu schodków, jednak nie powalił. Dopiero w

izbie osłabła i osunęła się w kącie na podłogę. Pies stał nad panią próbując

lizać ją po twarzy. Malec znów zaczął krzyczeć.

— Mamusiu, boli! Mamusiu, boli! Patrz, Mamusiu; Krew idzie! krew!

Na ubitych w ziemi schodkach rozległy się ciężkie kroki. Kobieta

podniosła prawe ramię celując w skórę bawołu, zasłaniającą wejście. W

szparze błysnęło miedzianym odblaskiem ciało Indianina. Strzeliła. Straszny

gość chybnął się w przód i wpadł do izby upuszczając strzelbę. Głowa i

ramiona wyrżnęły z siłą o przeciwległą ścianę, twarz przywarła do ziemi.

Inni nie kwapili się wejść. Słychać było, że biegają po dachu. Mocna

lepianka dygotała od uderzeń nóg.

Kobieta usiadła. Nim jej się to udało, próbowała dwa razy.

— Biedny Rdzawik! — szepnęła widząc, że kula, która przebiła jej

ciało, zadrasnęła synowi ramię. Chciała go wziąć w objęcia, lecz

George Owen Baxter - Głos krwi Biały brat.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: