Ćw2
Podstawowe źródła zakłóceń w procesie komunikowania: nadawca, wiadomość, kanał, odbiorca, zasób znaków (niezrozumiałe pojęcia lub sposoby prezentacji), oczekiwania (mniejszy lub większy stopień koncentracji), mechanizmy selektywne, percepcja (wrażenie, doświadczenie, postrzeganie)
Van den Ban wyróżnia 7 mechanizmów selektywnych
1) Selektywne wysyłanie
2) Selektywne postrzeganie
3) Selektywna uwaga
4) Selektywne opracowanie
5) Selektywne zapamiętanie
6) Selektywne akceptowanie
7) Selektywne rozmawianie o tym z innymi
Związku z tym można sformułować kilka instrumentażowych stwierdzeń:
- powiedział to jeszcze nie znaczy słyszał
- słyszał to jeszcze nie znaczy usłyszał
- usłyszał to jeszcze nie znaczy zrozumiał
- zrozumiał to jeszcze nie znaczy zaakceptował
- zaakceptował to jeszcze nie znaczy działał
PERCEPCJA – pewne wrażenie i doświadczenie, które mamy i posiadamy
Ćw3 Informacja zwrotna - FEEDBACK
Norbert Wiener sformułował tezę: „wiem co powiedziałem dopiero wtedy, gdy otrzymałem na to odpowiedź”
Def. FEEDBACKU:
1. Informacja o różnicy pomiędzy stanem „jest” a stanem „powinno być” (planowanym)
2. Jest to częścią odpowiedzi zwrotnej odbiorcy, z którego nadawca może wyczytać, jak jego informacje zostały odebrane
Rodzaje FEEDBACKU:
1) Warunkowy – gdy pokazuje mojemu rozmówcy w sposób niejasny informacje o tym, jak ja go rozumiem, co odczuwam podczas jego wypowiedzi – nieszczere informacje
2) Objaśniający – wyjaśnienie tego, co dokonało się we mnie podczas wypowiedzi; jest szczególnie ważny, gdy dostarcza wypowiedź ważnych dla mnie lub mówiących o mnie – szczere
Elementy składowe
1) Komponent informacyjny – dotyczy treści czego dotyczy informacja, z czym została powiązana
2) Komponent motywacyjny – ocenia tę informacje. Co oznacza dla odbiorcy, jaki do niej ma stosunek, co chce z nią zrobić.
Komponent informacyjny jest podstawą motywacyjnego
Błędy podczas wykonywania informacji zwrotnej:
1. Brak feedbacku objaśniającego
2. Przekazywanie „wiadomości TY”
3. Informacja zwrotna przekazywana jest zbyt wolno
4. Przekazywanie feedbacku typu negatywnego
Schemat Johan-Window
A – obszar zachowań, który znam sama i upubliczniłam dla tych z kim mam kontakt
B – obszar, które znam sama, ale nie upubliczniłam
C – w postrzeganiu swojej osoby nie znam sama swoich zachowań, ale jest postrzegany przez inne osoby, z którymi mam kontakt
D – nie znam sama swoich zachowań i nie są postrzegane przez innych
Cechy dobrej informacji zwrotnej:
1. Jest opisem, a nie oceną
2. Unika uogólnień
3. Uwzględnia zainteresowanie
4. Jest użyteczna
5. Jest przekazywana we właściwym czasie
6. Posiada zrozumiałą formułę
7. Może być korygowana
Osoba udzielająca feedbacku powinna:
1) Dotykać konkretów, sytuacji „tu” i „teraz”
2) Ograniczyć udział ocen moralnych i interpretacji
3) Być otwarta i szczera
4) Podawać informacje możliwie szybko
5) Podawać informacje o tym, co wprowadza w błąd
6) Poddawać swoje spostrzeżenia ocenie innych
7) Podawać informacje w taki sposób, który rzeczywiście pomaga
Osoba przyjmująca feedback powinna: przysłuchiwać się, dopytywać, wyjaśniać.
Osoba przyjmująca feedback nie powinna: argumentować, bronić.
Ćw4 Cztero składnikowy model komunikowania
Model ten składa się z: treści, autoprezentacji, kontaktu interpersonalnego, apelu.
Elementy: autoprezentacjaànadawcaàinformacja(treść i kontakt interpersonalny)àodbiorcaàapel
TREŚĆ:
- charakteryzujemy ją, ze względu na rzeczywistość i zrozumiałość
- rzeczywistość (zawartość rzeczowa wypowiedzi) – jak jasno i zrozumiale przekazywać informacje o aktualnym stanie rzeczy. Wypowiedź zawiera informacje dotyczące jak, gdzie, kiedy, co kto. Nie wypowiadamy swoich opinii, nie mówimy o uczuciach, np. informacje o świecie, fakty.
-zrozumiałość – stanom o stopniu powodzenia procesie komunikacyjnego
Metody, które oceniają zrozumiałość wypowiedzi:
1. mechaniczne – wystawiają opinie o stopniu zrozumienia tekstu na podstawie, np. długości słowa, zdania; mogą wpływać na zrozumiałość tekstu
2. system kategorii:
a) prostota i komplikacja
- prostota à krótkie zdania, proste słowa, język zrozumiały
- Komplikacja à nic nie rozumiemy, długie zdania, skomplikowane słownictwo, mało zrozumiały język fachowy
b) nieprzejrzystość i brak logiki oraz plan i porządek
- nieprzejrzystość à wszystko jedno po drugim, ważne zdania nie są podkreślone, brak pauz, zdania obok siebie nie mają związku
- plan i porządek -à jedno wynika z drugiego, przejrzyste, uporządkowane, wewnętrzna spójność, odstępy
c) rozwlekłość i zwięzłość
rozwlekłość – dużo słów, a mało informacji, długo wygłaszane kwestie, zbyt szczegółowo objaśniane rzeczy, odbieganie od tematu
zwięzłość àodwrotnie
d) żadna dodatkowa symulacja i dodatkowa symulacja
- żadna dodatkowa symulacja – rezygnacja ze wszystkiego co ożywia tekst, np. wesołe, przykłady, bezpośrednie zwroty, sama treść działa pobudzająco
- dodatkowa symulacja à wszystko co urozmaica tekst, proste i wesołe przykłady
3. interakcji – zwraca się uwagę na potencjał czytelnika, jedni lepiej nas rozumieją, a inni gorzej
AUTOPREZENTCJA –wyrażanie samego siebie, bez względu na rodzaj czy treść prezentacji; prezentujący identyfikowany jest z organizacją, którą prezentuje. Dobra prezentacja to dobra autoprezentacja i odwrotnie
Efekty ważne podczas autoprezentacji:
1. „pierwszego wrażenia” – efekt towarzyszący pierwszej chwili kontaktu, ludzie formułują swoje pierwsze opinie w tzw. „pierwszych trzech dziesiątkach”: pierwsze 10 sekund, pierwsze 10 elementów stroju i postawy, pierwsze 10 słów, które się wypowie
2. „aureoli”- utrzymywania się ogólnego dobrego albo złego wrażenia powoduje, że dobrze (źle) myślimy o pozostałych jego cechach
3. Kallrastowania – kształtowanie opinii na podstawie cech, faktów, wykorzystują swą skłonność do generalizacji
4. Pierwszeństwa i świeżości – najlepiej wystąpić na początku i na końcu, gdyż odbiorcy najdokładniej to pamiętają
Techniki autoprezentacji:
- imponowania à wybór elitarnego języka, przytaczanie wypowiedzi autorytetów, które służą podkreślaniu własnej kompetencji
- fasadowe (milczenie; ukrywać coś pod fasadą – nie odp na ważne pytania; używanie zdań bezokolicznikowych celem uogólnień; używanie formuły „my”, aby nie eksponować własnego zdania, by utrzymać je w opinii grupy; stosowanie pytań jako techniki zapewniającej przewagę; używanie formuły „Ty”, dzięki której przenoszone są przeżycia na innych)
- demonstracji (demonstracyjne pomniejszanie ważności własnej osoby, jako środek dla utrzymania pozytywnego meldunku zwrotnego)
Ogólne zasady komunikacji w czasie wystąpień publicznych:
1) Dbaj o postawę pamiętając, że mowa ciała w dużym stopniu wpływa na sposób odbioru przekazu
2) Nawiązuj kontakt wzrokowy (od 30 do 60 %)
3) Twoje gesty są oszczędne – nie machasz rękoma, nie biegasz po Sali
4) Mów głośno i wyraźnie, w odpowiednim tempie, modeluj głos
5) Unikaj żargonu i długich zdań
6) Dodaj szczyptę humoru
7) Cały czas przyglądaj się słuchaczom, reaguj na każdy ich sygnał – na gesty radościm oznaki niepokoju
KONTAKT INTERPERSONALNY:
- wiadomości typu „JA” – są ocenami bądź opisem dotychczas istniejącego kontaktu interpersonalnego; informacyjny komunikat, odpowiadamy za naszą reakcję, zwroty: moim zdaniem, wg mnie, ja tak sądzę
- wiadomości typu „TY” – meldunki zwrotne na wypowiedzi i zachowanie naszego rozmówcy np. „Twój pomysł nie jest najlepszy (brak wsparcia, element inf, ogólna krytyka)
APEL
- wywieranie wpływu na rozmówcę, chcemy osiągnąć, nakłonić. Powinien być komunikatem otwartym
- może być wygłaszany:
a) tajemniczo (ukryty) np. ucieczka z domu -> zatroszcz się o mnie
b) paradoksalnie – prowadzą do celu poprzez przeciwne polecenia, np. spiesz się powoli
c) otwarcie (szczerze) – mogą dopomóc w likwidowaniu problemów komunikacyjnych. Powinny być przekazywane szczerze.
d.omi