Dan Simmons - Terror.pdf - darmowe e-booki - R0007

Simmons Dan

Terror

przełożył Janusz Ochab

Książkę tę dedykuję ludziom takim jak Kenneth Tobey, Margaret Sheridan, Robert

Cornthwaite, Douglas Spencer, Dewey Martin, William Self, George Fenneman, Dmitri

Tiomkin, Charles Lederer, Christian Nyby, Howard Hawkes i James Arness. Dziękuję wam,

kochani, za niezatarte arktyczne wspomnienia.

To właśnie ta nieuchwytna właściwość sprawia, że myśl o bieli, kiedy pozbawić ją

łagodniejszych skojarzeń i połączyć z przedmiotem przerażającym samym w sobie, potęguje

grozą do ostatnich granic. Weźmy na przykład białego niedźwiedzia z bieguna północnego

albo białego rekina z tropików: cóż innego jeśli nie ich gładka, śnieżna białość czyni z nich

nadprzyrodzone monstra? Ta upiorna biel nadaje niemej potworności ich wyglądu łagodność

tak ohydną, bardziej nawet odrażającą niż straszną, że najgroźniejszy nawet tygrys w swym

herbowym płaszczu nie obudzi trwogi tak wielkiej jak spowity bielą niedźwiedź lub rekin.

HERMAN MELVILLE Moby Dick (1851)

CROZIER

70°05’ szerokości geograficznej północnej, 98°231 długości geograficznej zachodniej.

Październik 1847.

Komandor Crozier wychodzi na pokład i widzi, że jego statek stał się obiektem ataku

duchów niebieskich. Rozedrgane fałdy światła nad jego głową i Terrorem rzucają się

raptownie do przodu, a potem szybko wycofują, niczym kolorowe ramiona agresywnej, lecz

wyjątkowo niezdecydowanej zjawy. Ektoplazmatyczne upiorne palce wyciągają się w stronę

okrętu, otwierają, gotowe go pochwycić, a potem odsuwają się.

Temperatura wynosi minus pięćdziesiąt stopni Fahrenheita i szybko spada. Z powodu

mgły, która nadciągnęła wcześniej, podczas krótkiej godziny szarówki, będącej dla nich teraz

jedyną namiastką dnia, musieli usunąć i złożyć w luku trzy stengi, bramstengi, górny

takielunek i najwyższe drzewca - spadające z nich sople mogły kogoś zranić, a poza tym

ciężar oblepiającego je lodu groził przewróceniem statku na bok. Teraz nagie maszty

wyglądają niczym odarte z gałęzi i wierzchołków drzewa, w których odbija się zorza tańcząca

nad niewyraźną kreską horyzontu. Crozier obserwuje w milczeniu, jak poszarpane pola

lodowe wokół statku okrywają się błękitem, który przechodzi w fiolet, potem zaś jaśnieją

soczystą zielenią, niczym wzgórza, które pamięta z dzieciństwa w północnej Irlandii. Przez

moment wydaje się, że odległa niemal o milę, olbrzymia pływająca góra lodowa, skrywająca

Erebus , siostrzany statek Terroru , rozpala się wewnętrznym blaskiem, barwnym światłem,

które wypływa z jej zimnego serca.

Crozier poprawia kołnierz i odchyla do tyłu głowę, kierowany czterdziestoletnim bez

mała odruchem, który każe mu przy każdej okazji sprawdzać stan masztów i takielunku.

Zauważa, że gwiazdy nad jego głową płoną zimnym, stabilnym światłem, lecz inne, położone

tuż nad horyzontem, nie tylko migocą, lecz poruszają się gwałtownymi skokami, raz na lewo

lub prawo, to znów w górę i w dół. Crozier widział już kiedyś coś podobnego - na dalekim

południu, kiedy pływał z Rossem, ale i na tych wodach, podczas wcześniejszych ekspedycji.

Pewien naukowiec towarzyszący im podczas owej wyprawy na południe, człowiek, który

spędził niemal całą antarktyczną zimę na polerowaniu szkieł swej lunety, powiedział

Crozierowi, że te perturbacje gwiazd są prawdopodobnie wynikiem gwałtownego załamania

fal w zimnym powietrzu zalegającym nad pokrytymi lodem morzami i niewidocznymi

masami zamarzniętego lądu - innymi słowy nad nowymi kontynentami, których nigdy nie

widziało ludzkie oko. A przynajmniej oko białego człowieka, poprawia się w myślach

Crozier.

Zaledwie przed pięcioma laty Crozier i jego przyjaciel, a później również dowódca,

James Ross, odkryli taki właśnie kontynent - Antarktydę. Nazwali morze, zatoki i ląd

nazwiskiem Rossa. Nazwali góry nazwiskami ich sponsorów i przyjaciół. Nadali dwóm

wulkanom widocznym na horyzoncie nazwy, które nosiły ich statki - te same dwa statki -

Terror i Erebus . Crozier był zaskoczony, że nie nazwali jakiejś ważnej góry czy wyspy

imieniem okrętowego kota.

Nie nazwali niczego jego nazwiskiem. Tej ciemnej październikowej nocy 1847 roku

nie ma żadnego arktycznego lub antarktycznego kontynentu, żadnej wyspy ani zatoki,

żadnego łańcucha górskiego, wulkanu i szelfu czy chociażby bloku lodowego, które nosiłyby

nazwisko Francisa Rawdona Moiry Croziera.

Crozier ma to gdzieś. W chwili gdy formułuje tę myśl, uświadamia sobie, że jest

trochę pijany. Cóż, rozmyśla, odruchowo łapiąc równowagę na oblodzonym pokładzie,

przechylonym dwanaście stopni na sterburtę i osiem stopni na dziób, przez ostatnie trzy lata

rzadko kiedy bywałem trzeźwy. Właściwie nie trzeźwiałem od rozstania z Sophią. Ale po

pijaku i tak jestem lepszym żeglarzem i komandorem niż ten biedny, pechowy gnojek,

Franklin na trzeźwo, nie mówiąc już o tym jego rumianym, sepleniącym pupilku, Fiztjamesie.

Crozier kręci głową i rusza w dół oblodzonego pokładu, na dziób, w stronę jedynego

człowieka na wachcie, którego sylwetkę widać w migotliwym blasku zorzy.

To Cornelius Hickey, niski mężczyzna o szczurzej twarzy, mat uszczelniacz. Wszyscy

marynarze pełniący wachtę w ciemnościach arktycznej nocy wyglądają tak samo, wszyscy

bowiem noszą takie same regulaminowe okrycie chroniące ich przed zimnem: warstwy flaneli

i wełny przykryte ciężkim nieprzemakalnym płaszczem, niezgrabne jednopalczaste rękawice

wystające z obszernych rękawów, uszanki - grube czapki z nausznikami naciągnięte mocno

na głowy i obwiązane zazwyczaj szalem, spod którego wystaje tylko czubek odmrożonego

nosa. Jednak każdy z marynarzy nosi ów regulaminowy strój na własny, charakterystyczny

sposób - dokłada szal, który przywiózł ze sobą z domu, wciska na głowę drugą, dodatkową

czapkę, wkłada pod jednopalczaste rękawice Królewskiej Marynarki Wojennej kolorowe

rękawiczki, które zrobiła dlań na drutach matka lub narzeczona. Dzięki tym dodatkowym

elementom Crozier nauczył się już z daleka rozpoznawać każdego spośród pięćdziesięciu

dziewięciu pozostałych przy życiu członków załogi jego statku.

Hickey wpatruje się uparcie w ciemność rozciągającą się za okrytym soplami

dziobem, którego koniec tkwi zanurzony w fałdzie morskiego lodu, gdyż rufa Terroru została

jakiś czas temu wypchnięta w górę przez ciśnienie lodu, a dziób w związku z tym przesunął

się w dół. Hickey jest tak pogrążony w myślach albo tak zmarznięty, że dostrzega swojego

komandora dopiero wtedy, gdy ten staje obok niego, przy relingu, który zamienił się w ołtarz

lodu i śniegu. Strzelba marynarza stoi oparta o ten ołtarz. Nikt na tym mrozie nie chce

dotykać metalu, nawet przez grubą warstwę rękawic.

Hickey podrywa się, zaskoczony, gdy Crozier pochyla się ku niemu. Komandor

Terroru nie widzi twarzy dwudziestosześcioletniego marynarza, ale za grubym kręgiem szala

pojawia się jego oddech, obłok pary, który natychmiast zamienia się w garść drobnych

kryształków lodu.

Podczas arktycznej zimy marynarze zazwyczaj nie salutują swym przełożonym, nie

skłaniają nawet głowy w tradycyjnym pozdrowieniu, lecz Hickey prostuje się odruchowo i

pochyla głowę przed komandorem. Ze względu na dokuczliwe zimno wachty zostały

skrócone z czterech do dwóch godzin - dobry Boże, myśli Crozier, mamy tu dość ludzi, by

sobie na to pozwolić, nawet przy podwojonej liczbie posterunków - sądząc jednak po

spowolnionych ruchach Hickeya, młodzieniec i tak jest już przemarznięty do szpiku kości.

Choć Crozier powtarzał im setki razy, że podczas wachty muszą się ruszać - chodzić, biegać

w miejscu, podskakiwać, obserwując jednocześnie pola lodowe - marynarze i tak zazwyczaj

stoją w bezruchu, jakby żeglowali po gorących południowych morzach, odziani w lekką

bawełnę i narażeni jedynie na zwodniczy śpiew syren.

- Komandorze.

- Panie Hickey. Coś się dzieje?

- Nic poza tymi strzałami... poza tym jednym strzałem... prawie dwie godziny temu.

Przed momentem słyszałem, to jest, wydaje mi się, że słyszałem... może krzyk... coś

dziwnego, komandorze... zza tej góry lodowej. Zameldowałem o tym porucznikowi

Irvingowi, ale on powiedział, że to pewnie tylko lód.

Crozier otrzymał przed dwiema godzinami meldunek o huku wystrzału z kierunku

Erebusa i wyszedł wówczas na pokład, dźwięk ów jednak nie powtórzył się więcej, a on nie

wysłał nikogo na lód. Wyprawa na zamarznięte morze w ciemnościach - gdy w labiryncie

lodowych grzbietów i zastrug czaiło się to... coś... - była równoznaczna z wyrokiem śmierci.

Okręty przekazywały sobie wiadomości tylko w okolicy południa, gdy mrok zamieniał się na

chwilę w szarówkę. Crozier wie, że za kilka dni zostaną pozbawieni także i tego, a nad

statkami zapadnie arktyczna noc. Sto dni nocy.

- Być może rzeczywiście był to tylko lód - mówi Crozier, zastanawiając się, dlaczego

Irving nie powiedział mu nic o krzyku. - Ten wystrzał także. Tylko lód.

- Tak jest, komandorze. To tylko lód.

Żaden z nich w to nie wierzy - odgłos wystrzału z muszkietu lub strzelby jest bardzo

charakterystyczny, rozpoznawalny nawet z odległości mili, a na Dalekiej Północy, w krainie

skutej lodem, dźwięk niesie się bardzo daleko - prawdą jednak jest, że lód napierający na

burty Terroru bez ustanku wydaje z siebie różnego rodzaju pomruki, jęki, skrzypienie,

trzaski, zgrzyty i krzyki.

Krzyki niepokoją Croziera najbardziej, wyrywają go z głębokiego snu. Przypominają

do złudzenia krzyki i płacz jego matki w jej ostatnich dniach... a także zawodzenia zjaw z

opowieści jego ciotek, upiorów zwiastujących nocą śmierć któregoś z domowników. Oba te

dźwięki nie dawały mu spać, kiedy był chłopcem.

Crozier odwraca się powoli. Jego rzęsy oblepione są już lodem, górna warga pokryta

grubą warstwą szronu. Wszyscy marynarze nauczyli się już trzymać brody ukryte głęboko

pod warstwą szali i kołnierzy, często jednak muszą odcinać włosy, które przymarzły do

ubrania. Crozier, podobnie jak większość jego oficerów, wciąż goli się każdego ranka, choć

„gorąca woda”, którą przynosi mu steward, to zwykle ledwie stopiony lód, a sam proces

golenia bywa często bolesny.

- Czy lady Cisza nadal jest na pokładzie? - pyta Crozier.

- O tak, komandorze, jest tu prawie zawsze - odpowiada Hickey szeptem, jakby miało

to jakieś znaczenie. Nawet gdyby Cisza ich słyszała, nie zrozumiałaby ani słowa po

angielsku. Jednak załoga statku wierzy - a wiara ta narasta z każdym dniem od chwili, gdy

zaczęło ich podchodzić stworzenie żyjące na lodzie - że młoda Eskimoska jest wiedźmą

dysponującą tajemnymi mocami.

- Jest na posterunku przy lewej burcie, z porucznikiem Irvingiem - dodaje Hickey.

- Z porucznikiem Irvingiem? Powinien zejść z wachty ponad godzinę temu.

- Tak jest, komandorze. Ale ostatnimi dniami porucznik jest wszędzie tam, gdzie lady

Cisza, jeśli wolno mi tak powiedzieć. Jeśli ona nie schodzi z pokładu, to i on tego nie robi.

Chyba że już naprawdę musi, to znaczy... Żaden z nas nie wytrzyma tu tak długo, jak ta wie...

ta kobieta.

- Niech pan lepiej zajmie się tym, co do pana należy, i obserwuje okolicę, panie

Hickey.

Mat uszczelniacz podnosi wzrok, zaskoczony szorstką uwagą komandora, ponownie

jednak salutuje i odwraca swój biały nos ku ciemnościom zalegającym za dziobem okrętu.

Crozier rusza w górę pokładu, w stronę posterunku przy prawej burcie. Zeszłego

miesiąca przygotował okręt do zimy, po trzech miesiącach fałszywej nadziei na ucieczkę,

którą dał im sierpień. Kazał wtedy ponownie ułożyć niższe drzewca wzdłuż podłużnej osi

statku, używając ich jako drągów środkowych tentu. Odtworzyli wówczas stożkowaty namiot

zakrywający większą część pokładu, układając na nowo drewniane krokwie, które

zdemontowali wcześniej podczas kilku tygodni złudnego optymizmu. Jednak choć marynarze

pracują codziennie przez kilka godzin, przekopując alejki w grubej warstwie śniegu,

wyrąbując lód kilofami i oskardami, wyrzucając na zewnątrz zaspy, które wiatr naniósł pod

brezentową płachtę, i posypując wąskie przejścia piaskiem, na pokładzie zawsze pozostaje

warstwa lodu. Wędrówka Croziera po pochyłym pokładzie przypomina więc czasem raczej

jazdę na łyżwach niż marsz.

Marynarz, który zgodnie z harmonogramem ma pełnić wachtę na tym posterunku,

aspirant Tommy Evans - Crozier rozpoznaje swego najmłodszego podwładnego po

dziwacznej zielonej czapce, będącej zapewne matczynym prezentem, którą Evans zawsze

nakłada na uszankę - odsunął się o dziesięć kroków w stronę rufy, by zapewnić porucznikowi

Irvingowi i Ciszy odrobinę prywatności.

Ten widok sprawia, że Crozier ma ochotę kopnąć kogoś - wszystkich - w dupę.

Eskimoska wygląda jak niski gruby niedźwiedź, okutana w futrzaną kurtkę, kaptur i

spodnie. Stoi odwrócona bokiem do wysokiego porucznika. Irving trzyma się blisko niej - nie

Dan Simmons - Terror.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: