Brochwicz Z., Tynki gotyckie na elewacji „ Kamienicy pod Gwiazdą” w Toruniu, AUNC, Zabytkoznawstwo i Konserwatorstwo, t.5, 1974, s.61-68.
W trakcie prac konserwatorskich, przeprowadzonych w 1968 r. przez Pracownię Konserwacji Zabytków- Oddział w Toruniu przy elewacji kamienicy „ Pod Gwiazdą ”, wykonano również badania fragmentów gotyckich, jakie zachowały się pod XVII- wiecznymi tynkami wapiennymi. Do badań pobrano trzy próbki pochodzące z okolicy pierwszego okna z lewej strony na I piętrze.
Budowę makroskopową ustalono na przekrojach (naszlifach), wykonanych po utwardzeniu próbek roztworem żywicy epoksydowej, natomiast skład mineralny określono na podstawie pomiarów planimetrycznych płytek (szlifów) cienkich przy użyciu mikroskopu polaryzacyjnego.
Tynki gotyckie z kamienicy „ Pod Gwiazdą” wykazują charakterystyczne cechy:
- na przekrojach są biało- żółtawe
- grubość waha się w granicach od 7,2 do 9,4 mm
- są stosunkowo twarde
- tynki „tłuste” o stosunkowo dużej zawartości spoiwa węglanowego, zbudowanego z dobrze wykształconych mikrokryształów
- stosunek spoiwa węglanowego do piasku ~ 1:1
- w masie spoiwa brak kryptokryształów- świadczy o prawidłowym przebiegu procesu krystalizacji
- brak okruchów wapna niedogaszonego- dowodzi długotrwałego gaszenia i przechowywania wapna w dołach gaszalniczych
- do przygotowania wapna- wypalony kamień wapienny o budowie mikrokrystalicznej
- nieliczne i bardzo drobne okruchy ceramiczne- składnik przypadkowy- zanieczyszczenia
Dla porównania zestawiono (w ujęciu tabelarycznym) wyniki badań przeprowadzonych nad innymi tynkami i zaprawami gotyckimi na terenie Torunia (tynk z malowideł ściennych z kościoła NMP i z zamku krzyżackiego oraz zaprawa z murów pod malowidłami ściennymi na zamku krzyżackim). Najbardziej charakterystyczną cechą wynikającą szczególnie z porównań składu mineralnego tynków z kamienicy „ Pod Gwiazdą ” i składu mineralnego innych tynków, obliczonych na podstawie analizy płytek (szlifów) cienkich w %, to duże podobieństwo w proporcjach podstawowych składników, takich jak spoiwo i piasek. Uwzględniając pewne odchylenia, wynikające z niejednorodności zapraw, można z dużym prawdopodobieństwem przyjąć, że tynki gotyckie maja dość jasno zarysowujące się proporcje składników, które wyrażają się przybliżonym stosunkiem spoiwa węglanowego do piasku jak 1:1. Jednak w celu poszerzenia dotychczasowej wiedzy o składzie tynków i zapraw gotyckich konieczne byłoby przeprowadzenie szerszych badań, obejmujących jak najwięcej materiału na terenie Torunia.
Na jednej z próbek tynków gotyckich zachowały się fragmenty oryginalnej warstwy monochromii, będącej prawdopodobnie pozostałością kolorystyki fasady tego okresu. Zachowany fragment monochromii posiada barwę dość intensywnie czerwoną (czerwień żelazowa- Fe2O3) i wykonany jest w technice freskowej. Warstwa malarska jest bardzo cienka i leży bezpośrednio na tynku. Nie stwierdzono w niej też żadnych substancji organicznych. Autor niniejszego artykułu przeprowadził w 1963r. badania polichromii na zamku krzyżackim w Toruniu. W trakcie badań stwierdzono m. in., że fugi między cegłami na płd. ścianie krużganku malowane są na czerwono, bezpośrednio na mokrym tynku, a więc znów mamy do czynienia z technika freskową. Analiza chromatograficzna wykazała, że barwnik czerwony (też czerwień żelazowa) zarobiony był do malowania klejem roślinnym z ziaren jęczmienia. A więc mamy tu do czynienia z pewną modyfikacją samego opracowania technicznego na mokrym tynku. Nasuwa się przypuszczenie, że technika freskowa, jako jedna z najbardziej trwałych technik ściennych, mogła być w okresie gotyckim dość często stosowana do malarstwa fasadowego. Być może, jak widać na ostatnim przykładzie, była ona modyfikowana przez nanoszenie na mokry tynk barwników zarobionych spoiwem organicznym. Potwierdzeniem tego powinny być w szerszym zakresie prowadzone badania nad gotyckim malarstwem fasadowym.
1
tellmemore