080_PAJĘCZYNA_Marian Butrym.pdf

Pomyślałem, że jednak nie mam poetyckiej duszy.

Właściwie powinienem kontemplować olśniewający,

niewiarygodny wprost błękit jeziora, mgliste kształty drzew na

przeciwległym brzegu, wyblakły granat nieba albo opalizujące

zorzą zmarszczki na w«dzie czy tańczące w rytm fal żaglówki,

ufnie wtulone w przystań. Ale nie miałem ochoty na poetyckie

wzruszenia.

Być może poeta zauważyłby także nieprawdopodobną gamę

kolorów: od ciemnego szafiru do indyga i błękitu, a nawet

przedwcześnie pordzewiałe trzciny. Ale który współczesny

poeta zerwie się z łóżka o czwartej rano, aby podziwiać takie

widoki?

Spojrzałem na zegarek: czwarta dwanaście.

Wszystko dookoła tchnęło spokojem, ciszą i lenistwem.

Pomyślałem, że dobrze jest przyjechać na urlop nad mazurskie

jeziora. Coś w tym stylu sobie pomyślałem.

Żaden poeta nie umieściłby w tak bajkowej scenerii akcji

ponurego dramatu, w którym, chcąc nie chcąc, musiałem grać

jedną z głównych ról. Dlatego przyszło mi na myśl, że jednak

nie mam poetyckiej, duszy. Trudno ją mieć po ośmiu latach

pracy w milicji.

Ale rozważania o pięknie natury pozwalały mi choć na chwilę

zapomnieć o obowiązkach i o tym, że istnieją ludzie

lekceważący piąte przykazanie. Do zbrodni nie można się

przyzwyczaić i nie można się z nią pogodzić. Każda zbrodnia

budzi we mnie sprzeciw i każda robi na mnie dokładnie tak

samo wstrząsające wrażenie jak wtedy, gdy zaczynałem pracę w

wydziale zabójstw. Jak wtedy, gdy po raz

pierwszy, przed ośmiu laty. widziałem zamordowanego

człowieka.

Spojrzałem na zegarek. Trochę z nudów, trochę z

przyzwyczajenia: czwarta piętnaście.

Niestety, nawet najprzyjemniejsze chwile mają swój koniec i

będę musiał powrócić do brutalnej codzienności.

Technicy dochodzeniowi kończyli swoją robotę. Nie mogłem im

pomóc, więc przynajmniej starałem się nie przeszkadzać.

W przybrzeżnych zaroślach, częściowo zanurzone w wodzie,

leżały zwłoki mężczyzny, który nazywał się Ryszard Brzozowicz.

Od wielu godzin poszukiwała go milicja całego kraju.

Jeszcze niedawno miałem ochotę, a raczej obowiązek,

porozmawiać z panem Brzozowiczem. Nie byłaby to przyjemna

pogawędka — jeżeli w milicji w ogóle można rozmawiać o

przyjemnych sprawach.

Ale kilka godzin temu milicyjnymi kanałami łączności dotarła

do mnie wiadomość. że Ryszard Brzozowicz znaleziony został

w Jurowie, uroczej miejscowości na Mazurach. Dowiedziałem

się także, że już nigdy nikomu nic nie powie.

Z najróżniejszych przyczyn, a przede wszystkim dla zachowania

tak zwanej ciągłości śledztwa, przełożeni zadecydowali. że

prowadzić je będzie nadal nasza grupa operacyjna, chociaż

zbrodni dokonano na terenie województwa olsztyńskiego.

W godzinę później milicyjny śmigłowiec gotowy był do startu.

Do Jurowa przylecieliśmy tuż przed świtem.

Stałem na przybrzeżnym pagórku obserwując grupę moich

kolegów, którzy dokonywali oględzin miejsca zbrodni. Słowa,

jakie padały przy tym, należą do najstaranniej opuszczanych w

słownikach poprawnej polszczyzny. W ekipie śledczej

pracowali — używając finezyjnej terminologii pułkownika

Gonczara — wyborowi ludzie. Ambicja zawodowa kazała im

szukać śladów przestępcy, a rozsądek podsuwał myśl o

beznadziejności tego przedsięwzięcia. Bo i pewnie — cóż można

znaleźć w błotnistej bryi rozdeptanej przez tabuny turystów i

rozwodnionej nocnym deszczem. Śladów było- tyle, że

starczyłoby na kilka podobnych spraw i jeszcze by została nie

wykorzystana reszta.

Szef ekipy technicznej, łysawy sierżant Janicki, wyszedł

wreszcie na brzeg i bezskutecznie usiłował oczyścić spodnie

przypominające teraz wielokrotnie używaną szmatę do podłogi.

—Niech to szlag trafi! — zaklął wreszcie z rezygnacją.

—

Niech trafi! — zgodziłem się. — A co poza tym?

—

Portfel, dokumenty, pieniądze, trochę drobiazgów..

Tyle.

— Żadnych śladów?

— Żadnych — westchnął sierżant ponuro.

Niepowodzenie swojej ekipy najwyraźniej odczuwał jako

porażkę ambicjonalną. Tyle roboty, wysiłek wielu ludzi,

zastosowanie nowoczesnych środków technicznych — i nic.

Wiedzieliśmy dokładnie to, co poprzednio.

No, może przesadzam, ale materiału rzeczywiście zebrano

niewiele. W opinię sierżanta Janickiego wierzyłem święcie.

Miał nieprawdopodobny dar znajdowania śladów

pozostawionych przez przestępców. Pozornie błahych, niemal

niezauważalnych, które jednak w ostatecznym rozrachunku

pozwalały ukierunkować śledztwo. Nieraz, po kolejnym

sukcesie sierżanta, wydawało mi się. że jego praca graniczy z

magią i że wyczuwa pozostawione przez przestępców ślady

nawet przez betonową ścianę. Być może jest w milicji ktoś

dorównujący Janickiemu umiejętnościami. To możliwe, ale

mało prawdopodobne. Dlatego w werdykt sierżanta wierzyłem

bez zastrzeżeń. Podobnie jak i w jego pomysłowość.

— Kończymy dokumentację — dodał Janicki. — Może

jeszcze coś znajdziemy. Ale nie liczyłbym na to. kapitanie. Tyle.

Podszedł lekarz sądowy, doktor Żakowicz.

— Możemy już zabrać zwłoki, doktorze

— powiedział do niego sierżant. — Jeżeli nie ma pan nic

przeciwko temu...

— Jeżeli mam coś przeciwko czemuś — stwierdził

melancholijnie doktor — to tylko jedno: żeby nic budzić mnie o

pierwszej w nocy.

— Taka już nasza służba, doktorze — wtrąciłem filozoficznie.

Swoją drogą serce mi krwawiło na myśl, że doktor jest

niewyspany. Sam w ogóle nie miałem okazji położyć się spać tej

nocy.

— Dobrze, że mi pan o tym przypomniał, kapitanie —

westchnął doktor. — Już czuję się lepiej. Zaws2e czuję się lepiej

wiedząc, że wypełniam obowiązki służbowe.

Jedną z niewątpliwych wad, łubianego zresztą w komendzie

lekarza, była skłonność do ironizowania głosem pozbawionym

ironii. Dlatego przezornie milczałem. Zresztą, co właściwie

można powiedzieć w takiej sytuacji?

Rozległ się warkot motocykla. Obejrzeliśmy się.

— Nareszcie jest pies — ożywił się nagle Janicki i ruszył w

stronę milicyjnej emzetki, z której gramolił się przewodnik z

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: