Woolrich Cornell - Czarne alibi.pdf - Ksiazki - PDF - Kuball33

C ORNELL

W OOLRICH

Czarne alibi

Przekład:

KATARZYNA BOGIEL

C&T

TORUŃ

Tytuł oryginału: BLACK ALIBI

Manhattan Bank, N.A., as Executor of the Estate of Cornell Woolrich,

R 482034.

Opracowanie graficzne:

MAŁGORZATA WOJNOWSKA-SOBECKA

Redaktor wydania:

PAWEŁ MARSZAŁEK

Korekta:

MAGDALENA MARSZAŁEK

Skład i łamanie:

KUP „BORGIS” Toruń,

tel. (56) 654-82-04

ISBN 978-83-7470-196-9

Wydawnictwo „C&T”

ul. Św. Józefa 79,

87-100 Toruń,

tel./fax (56) 652-90-17

Toruń 2010.

Wydanie I.

Druk i oprawa:

Wąbrzeskie Zakłady Graficzne Sp. z o.o.

ul. Mickiewicza 15,

87-200 Wąbrzeźno.

ALIBI

S iedziała przed lustrem, w porze, kiedy modnie było wyjść na miasto, i pró-

bowała się zdecydować, czy przypiąć na ramieniu kiść kryształowych wino-

gron, czy raczej żywą gardenię, gdy ktoś zapukał do drzwi apartamentu, tych

jeszcze za przyległym salonikiem.

Bez względu na to, jaką podjęłaby decyzję, wiedziała, że jej reperkusje

obejmą całe miasto. Czyli że przez następne kilka tygodni setki młodych kobiet

będą nosiły albo kiście kryształowych winogron, albo żywe gardenie.

Trudno było uwierzyć, że zaledwie dwa krótkie lata temu pies z kulawą no-

gą nie dbał o to, co przypinała do ramienia. Ani w ogóle o nic, co jej dotyczyło,

gwoli ścisłości. Zdzierała sobie pięty do żywego i wciąż była zwalniana z nie-

kończącej się serii trzeciorzędnych knajp w Detroit. A teraz... Obróciła głowę i

kolejny raz spojrzała na niego przez okno; nie mogła się oprzeć. Oto było

świadectwo, symbol, jej znaczenia, nawet gdyby miało się ono okazać zupełnie

przejściowe; ten napis na zewnątrz.

CASINO EXCELSIOR

wielka artystka

KIKI WALKER

Największy neon w mieście, wznoszący się na tle kobaltowego, późno po-

południowego nieba. A kiedy w przyszłym tygodniu zostanie podłączony do

prądu, na premierę, jej nazwisko będzie można przeczytać po zmroku aż z sa-

mego przeciwległego końca Alamedy.

Już nazywano perfumy i lakiery do paznokci jej nazwiskiem, i oczywiście

płacono za ten przywilej, a najnowszy drink w szykownym Barze Inglaterra to

Koktajl Kiki Walker (ognistoczerwony u góry i oszałamiający, jak tłumaczył

każdemu barman). Całą ostatnią „zimę” (od czerwca do września) królowała w

trzecim co do wielkości mieście na południe od Kanału Panamskiego, z wła-

snym autem i szoferem, osobistą pokojówką, apartamentem w hotelu. Nieźle

jak na tuzinkową knajpianą szansonistkę z Detroit, osiadłą tutaj na mieliźnie,

gdy rozpadła się objazdowa trupa, w której akurat występowała. Zupełnie nie-

źle.

Nadal nie całkiem wiedziała, jak do tego doszło. Sukces zapewniła jej odro-

bina talentu do tańca, odrobina talentu do śpiewania i ogromne szczęście.

Głównie chodziło o to, że znalazła się we właściwym miejscu o właściwym

czasie, i o to, że praktycznie nie miała konkurencji. W Detroit słowa jej piose-

nek brzmiały tandetnie; tutaj ich nie rozumiano, brzmiały więc błyskotliwie. W

Detroit jej rude włosy wyglądały pospolicie; tutaj były rzadkością. A poza tym

Manning i jego szalone numery mogły ‒ trochę mogły, gotowa była przyznać ‒

odegrać pewną małą rolę w zwróceniu na nią uwagi ogółu.

Ich pierwsze spotkanie nie należało do momentów, o których lubiła sobie

przypominać. Siedział przy stoliku w kawiarnianym ogródku, widać było, że

przydałoby mu się golenie i czysty kołnierzyk, a ona zaszła tam, by dowiedzieć

się, czy nie potrzebują przypadkiem kasjerki ‒ albo choćby kelnerki. Postawił

jej filiżankę kawy, bo stać go było jeszcze na filiżankę kawy akurat w tym lo-

kalu, a ona wyglądała tak, jakby jej potrzebowała. Gdy pół godziny później

wstawali od stolika, on był jej agentem prasowym. Dwa tygodnie później ona

miała swą pierwszą pracę, a on ‒ czysty kołnierzyk.

„To dzięki mnie odniósł sukces” ‒ zwykle taką uwagą kończyła te niemiłe

wspominki.

Że on mógł mieć jakiś udział w jej sukcesie, było nie do pomyślenia, nawet

przez chwilę nie mogło być brane pod uwagę. Bez względu na to, kto zapewnił

sukces komu, jedno było pewne: teraz miała miasto jak na talerzu.

Pukanie powtórzyło się.

‒ To pewnie señor Manning, Mario ‒ zawołała do pokojówki. ‒ Wpuść go.

Usłyszała odsuwanie rygla, ale zamiast zwykłego powitania gościa przez

pokojówkę rozległ się krzyk śmiertelnego przerażenia, tupot biegnących stóp

Woolrich Cornell - Czarne alibi.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: