KOD RÓDŁOWY Zeszłej nocy zostawił niewygaszonš mapę na swojej tablicy. Teraz czekała przy niej Alice Jovellanos, gotowa w każdej chwili rzucić się do ataku. - Dlaczego nic nie powiedziałe? Po wywietlaczu, wzdłuż wybrzeża na odcinku od Westport po Copalis Beach, spływała wietlista strużka krwi. - Alice... - Masz tu niebezpiecznš strefę wielkoci miasta! Od jak dawna o tym wiesz? - Dopiero od zeszłej nocy. Zawęziłem niektóre współzależnoci, przepuciłem je przez wczorajsze zdjęcia i... - Zostawiłe to na całš noc? - weszła mu w słowo kobieta. - Jezu Chryste, Killjoy, co z tobš? Musimy posłać po posiłki i to natychmiast. Desjardins zmierzył jš wzrokiem. - A od kiedy niby ty stała się członkiniš brygady ogniowej? Wiesz, co się stanie, kiedy tylko pucimy to dalej. Nawet nie odkrylimy jeszcze, co takiego ßehemot właciwie ro... - Zamilkł, widzšc wyraz jej twarzy. Opadł na krzesło. wiatło wywietlacza skšpało go w szkarłatnym blasku. - Jest aż tak le? - Nawet gorzej - odpowiedziała Jovellanos. Tęcza pokryta grudkami, sznur skupionych w grona koralików, zawinięty wokół samego siebie: puryn, pirymidyn, nuklein, czy cokolwiek to u diabła było. Kod ródłowy ßehemota. A przynajmniej jego częć. - To nawet nie helisa - powiedział wreszcie Desjardins. - Właciwie to jest lekko lewoskrętna. Nie w tym rzecz. - A w czym? - Piranozowe RNA. Dużo silniejsze pary zasad niż w przypadku pospolitego RNA i o wiele bardziej wybiórcze, jeli chodzi o sposoby dobierania się w dwójki. Po pierwsze, sekwencje bogate w guaninę nie łšczš się ze sobš. Piercień szecioboczny. - Mów po ludzku, Alice. Co z tego wynika? - Ulega replikacji szybciej niż to, co masz w swoich genach i nie popełnia przy tym tak wielu błędów. - Ale co to robi?. - Po prostu żyje, Killjoy. Żyje i odżywia się, ale wydaje mi się, że robi to lepiej niż cokolwiek innego na całej planecie, więc albo to wyplenimy, albo możemy pożegnać się z biosferš. Desjardins nie mógł uwierzyć własnym uszom. - Jeden wirus? Jak to w ogóle możliwe? - Po pierwsze, nic go nie zje. Jego ciany komórkowe praktycznie nie sš organiczne, w większoci przypadków składajš się ze zwišzków siarki. Pamiętasz, jak mówiłam ci, że niektóre bakterie używajš odwróconych aminokwasów, by nie można było ich strawić? To jest dziesięć razy gorsze. Większoć organizmów, które byłyby w stanie zjeć to cholerstwo, nawet nie rozpozna w nim pożywienia przez te wszystkie minerały. Desjardins przygryzł wargę. - Dalej jest jeszcze lepiej - cišgnęła Jovellanos. - To co to istna czarna dziura, jeli chodzi o przyswajanie siarki. Nie mam pojęcia, gdzie nauczyło się tej sztuczki, ale potrafi wydrzeć siarkę z komórek. Jaki odpowiednik listeriolizyny chroni go przed lizš. To sprawia, że zatrzymany zostaje transport glukozy, synteza białek, metabolizm lipidów i węglowodanów... Cholera, wszystko zostaje zatrzymane. - Nie brakuje nam siarki, Alice. - Och, na razie jest jej całe mnóstwo. Pierdzimy siarkš i nikt nie przejmuje się zalecanš dziennš dawkš. Ale to, ten ßehemot, potrzebuje jej nawet bardziej niż my. A on rozmnaża się szybciej i żre szybciej, dlatego wierz mi, Killjoy, za kilka lat nie będzie jej wystarczajšco dużo, a ten mały drań zmonopolizuje rynek. - To po prostu... - Przyszła mu do głowy pewna myl. Kurczowo się jej uczepił. - Jak możesz być pewna? Wštpiła, czy masz w ogóle wszystkie częci, żeby móc z nimi pracować. - Myliłam się. - Ale... Mówiła, że nie ma fosfolipidów, nie ma... - To co nie ma tych rzeczy. Nigdy ich nie miało. - Co? - Jest proste, jest tak cholernie proste, że niemal niezniszczalne. Żadnych błon dwuwarstwowych, żadnych... - Kobieta rozłożyła dłonie, jakby chciała się poddać. - Tak, rzeczywicie mylałam, że może przemieszali próbkę, żebym nie mogła ukrać tajemnic handlowych. Może nawet odfiltrowali pewne rzeczy, choć może wydawać się to głupie. Korpy robiš durniejsze rzeczy. Ale myliłam się. - Nerwowo przeczesała rękš włosy. - Wszystko tam było. Wszystkie elementy. A wiesz dlaczego moim zdaniem przemieszali to wszystko? Mylę, że bali się, co to mogłoby zrobić, gdyby zostawili to w jednym kawałku. - O kurwa. - Desjardins spojrzał na obracajšce się koraliki na wywietlaczu. - Czyli albo to powstrzymamy, albo powinnimy zaczšć przyzwyczajać się do żarcia z cyklera przez resztę życia. Oczy Jovellanos jarzyły się niczym kwarc. - Nie rozumiesz. - No a co innego mielibymy zrobić? Jeli to ma podkopać całš biosferę, jeli... - Mylisz, że chodzi o ochronę biosfery?! - wrzasnęła kobieta. - Mylisz, że w ogóle obchodziłaby ich zagłada rodowiska, gdyby zwykła synteza mogła załatwić problem? Mylisz, że bawiš się w to całe oczyszczanie, by ocalić jebane lasy deszczowe? Desjardins wpatrywał się w niš bez słowa. Jovellanos pokręciła głowš. - To co potrafi się dostać do naszych komórek. Cyklery Calvina nic tu nie dadzš. Suplementy siarki nic tu nie dadzš. Nic, co spożyjemy, w żaden sposób nam nie pomoże, dopóki nasze komórki nie poddadzš tego procesowi metabolizmu... A cokolwiek spożyjemy. kiedy tylko przejdzie to przez błonę komórkowš, tam on będzie już czekać na to, przepychajšcy się na przód kolejki. I tak już mielimy więcej szczęcia, niż na to zasłużylimy. Jasne, ßehemot nie funkcjonuje tak efektywnie tutaj, jak w warunkach wysokiego cinienia, ale to jedynie oznacza, że miejscowi mogš z nim wygrać w dziewięćdziesięciu dziewięciu przypadkach na sto. A... A koci toczyły się bez ustanku i za setnym rzutem wylšdowały prosto na wybrzeżu Oregonu. Desjardins znał tę historię. Mikroby, jeli jest ich dostatecznie dużo, mogš ustalać własne zasady. Istniało takie miejsce pod słońcem, gdzie ßehemot nie musiał dopasowywać się do czyjego wiata, mógł zaczšć tworzyć własny. Gleba. W glebie pracowały biliony maleńkich terraformerów, zmieniajšc pH i poziom elektrolitów, obdzierajšc ze wszelkiej niedawnej przewagi tubylców, przystosowanych do tego, jak było kiedy... Było to niczym wszystkie kryzysy, jakim kiedykolwiek musiał stawić czoła, połšczone w jeden, wydestylowany i sprowadzony do czystej esencji. Było to niczym szerzšcy się chaos i to możliwe, że chaos nie do opanowania, bo maleńkie pęcherzyki terytorium wroga rosły wzdłuż linii wybrzeża, rozprzestrzeniajšc się na cały kontynent, a potem na cały wiat. Ostatecznie zapanuje chwilowa równowaga, przedmiot zainteresowania teoretyków. Obszar wewnštrz i na zewnštrz pęcherzyków będzie dokładnie taki sam. Chwilę póniej, ßehemot stanie się zewnętrzem, nowš normš, otaczajšcš malejšce ogniska jakiej innej, nieistotnej rzeczywistoci. Alice Jovellanos - buntowniczka wewnštrz Systemu, twarz pozbawionych twarzy, zagorzała obrończyni Praw Jednostki - spoglšdała na niego z ogniem i przerażeniem w oczach. - Bez względu na rodki - powiedziała. - Bez względu na koszt. Albo na bank stracimy robotę. FALA On co wie, pomylała Sou-Hon Perreault. I to ich zabija. Nie była jedynš osobš, która latała na muchobotach wzdłuż Pasa, ale za to najwyraniej jedynš, która zauważyła patykoludka. Mimochodem wspomniała o nim paru kolegom, ale spotkała się z łagodnš obojętnociš. Pas to robota, która nie wymagała zaangażowania. Pas jest jak stado, którego doglšda się jednym okiem. Dlaczego ktokolwiek miałby nawišzywać kontakt z tym bydłem? Byli zbyt nudni, by służyć jako rozrywka, zbyt spokojni, by wszczšć bunt i zbyt bezsilni, by zrobić cokolwiek, nawet gdyby ten cały Amitav rzeczywicie był wichrzycielem. Byli praktycznie niewidzialni. Jednak kolejnego dnia trzy osoby obrzuciły kamieniami jej muchobota, a zwrócone ku górze twarze nie były już tak spokojne, jak wczeniej. Tak wielkš wiarę pokładasz w swych maszynach, powiedział Amitav. Nigdy nie przyszło ci do głowy, że może nie działajš tak dobrze, jak ci się wydawało? Może to nic takiego. Może jego enigmatyczne mruknięcia po prostu zanadto pobudziły jej wyobranię. W końcu kilka osób z kamieniami to nic nadzwyczajnego, jeli mowa o populacji liczšcej miliony. Niemal na całym Pasie uchodcy byli równie niegroni, co zwykle. Nawet w rejonie patykoludka wydarzenia jedynie sugerowały, że co może być nie tak. Tylko... czy na tym konkretnym odcinku wybrzeża Oregonu ludzie nie zaczęli przypadkiem wyglšdać na nieco, cóż, chudszych? Może. Nie żeby wymizerowane twarze były na Pasie czym niezwykłym. Grypa żołšdkowa, Maui-TB i setki innych chorób rozwijały się jak szalone w tym zatłoczonym rodowisku, za nic sobie majšc antybiotyki, które tradycyjnie dodawano do pożywienia w cyklerach. Większoć z tych wirusów była doć wyniszczajšca. Jeli ludzie tracili na wadze, to zwykłe wygłodzenie było najmniej prawdopodobnym wytłumaczeniem. Dopiero, gdy zaczynajš głodować, dostrzegajš, czym naprawdę sš wasze cyklery... Amitav nie chciał wyjanić, co miał na myli. Nie dał się podejć, kiedy próbowała ostrożnie wybadać temat. Natomiast, gdy zapytała go wprost, zbył jš gorzkim miechem. - Wasze cudowne maszyny nie działajš? Niemożliwe! Chleb i ryby dla wszystkich! Przez cały czas, niczym ogon płonšcej komety, podšżała za nim grupka niedożywionych uczniów. Wyglšdało na to, że tracili włosy i paznokcie. Spojrzała znów na ich cišgnięte, wrogie twarze, z rosnšcym przekonaniem, że nie jest to tylko jej wyobrania. Trzeba czasu, by głód wyniszczył organizm, trzeba około tygodnia, żeby ciało zaczęło w widoczny sposób ustępować miejsca kociom. Wydawało się jednak, że niektóre z tych osób wychudły niemalże na przestrzeni jednej nocy. I co powodowało te delikatne odbarwienia na tak wielu policzkach i dłoniach? Nie miała pojęcia, co innego mogłaby zrobić. Wezwała hycli. 128 MEGABAJTÓW: AUTOSTOPOWICZ Porzšdni...
sunzi