Liderzy to wizjonerzy ze słabo rozwiniętym uczuciem strachu, nierozumiejšcy jakie majš szanse. Robert Jarvik Nasz zwiadowca opadał ku orbicie, obserwujšc Bena. My spadalimy całe dni za nim, obserwujšc jego. I tyle mielimy do roboty: siedzielimy w Tezeuszu, a system przekazywał telemetrię na nasze wszczepki. Niezbędni, krytyczni, niezastšpieni - podczas tego pierwszego podejcia moglimy równie dobrze służyć za balast. Minęlimy granicę Rayleigha Bena. Tezeusz wpatrzył się w wštłe widmo emisyjne i dostrzegł zabłškany element halo z Wielkiego Psa - fragment poćwiartowanych zwłok jakiej dawno umarłej galaktyki, który przydryfował do nas i skończył w charakterze zapomnianej miliardy lat temu padliny. Zbliżalimy się do czego pochodzšcego spoza Drogi Mlecznej. Próbnik zszedł łukiem niżej i głębiej, na tyle blisko, by dać obraz podrasowany fałszywymi kolorami. Powierzchnia Bena rozjaniła się, nabierajšc wyglšdu wzburzonego parfait o kontrastowych warstwach, na tle ostrych jak diamenty gwiazd. Co się tam skrzyło, delikatnymi iskierkami na wiecznej pokrywie chmur. - Błyskawice? - zastanawiała się James. Szpindel pokręcił głowš. - Meteoryty. W okolicy musi być pełno kamieni. - Nie taki kolor - powiedział Sarasti. Fizycznie nie znajdował się z nami, siedział w swoim namiocie, spięty z Kapitanem, ale dzięki ConSensusowi pojawiał się, gdzie zechciał. Po mojej wszczepce przewinęła się morfometryka: masa, rednica, rednia gęstoć. Doba na Benie trwała siedem godzin i dwadziecia minut. Wokół równika miał rozproszony, ale pokany pas akrecyjny, bardziej torus niż piercień, od górnej warstwy chmur mierzšcy prawie pół miliona kilometrów - pewnie sproszkowane zwłoki księżyców, zmielone na pył. - Meteoryty. - Szpindel się wyszczerzył. - A nie mówiłem? Wyglšdało na to, że ma rację; w miarę jak odległoć malała, wiele punktowych iskierek rozmazywało się w rysujšce atmosferę efemeryczne kreseczki. Przy biegunach pasma chmur migotały przyćmionymi przebłyskami wyładowań. Maksima słabej emisji radiowej na trzydziestu jeden i czterystu metrach. Zewnętrzna warstwa atmosfery bogata w metan i amoniak; obfitoć litu, wody, tlenku węgla. Wodorosiarczek amonu i zasadowe halogenki mieszajš się lokalnie w wirowych chmurach. W wyższych warstwach słabe zasady. Teraz to było widać nawet z Tezeusza, a nasz próbnik zszedł na tyle nisko, że widział już nie dysk, lecz ażur - wklęsłš, ciemnš cianę kipišcš warstwami czerwieni i bršzu, z niewyranymi plamami antracenu i pirenu. Na wprost nas oblicze Bena osmalił jeden z miriadów meteorytów; przez chwilę wydało mi się, że widzę nawet maleńki ciemny punkcik w jego rdzeniu, ale nagły szum porysował obraz. Bates cicho zaklęła. Wizja rozmazała się, potem poprawiła, gdy próbnik zmienił ton głosu na wyższš częstotliwoć. Nie mogšc przekrzyczeć jazgotu na długich falach, przemówił laserem. A i tak się zacinał. Wycelowanie promienia na zmiennš odległoć w granicach miliona kilometrów nie powinno w ogóle stanowić problemu: nasze trajektorie były znanymi parabolami, nasza pozycja względna nieskończenie przewidywalna w dowolnym czasie t. Lecz lad meteorytu na obrazie skakał i polatywał, jakby kto co chwila minimalnie wytršcał promień lasera z linii. Rozżarzony gaz zamazywał szczegóły; wštpliwe zresztš, czy nawet idealnie stabilny obraz zapewniłby jakie ostre krawędzie, których mogłoby się chwycić ludzkie oko. A jednak. Co w nim było nie tak, w tej maleńkiej czarnej kropce porodku blednšcej jaskrawoci. Jaka prymitywna częć umysłu uparcie odmawiała nazwania tego naturalnym. Obraz podskoczył jeszcze raz, rozbłysnšł czerniš i nie wrócił. - Poszła z dymem - zameldowała Bates. - Szpila na końcu. Jakby trafiła na spiralę Parkera, ale takš z porzšdnie ciasnym gwintem. Nie musiałem przywoływać podpowiedzi. Wyraz twarzy, nagłe zmarszczki między brwiami mówiły jasno: miała na myli pole magnetyczne. - Było... - zaczęła i zamilkła, gdy w ConSensusie wyskoczyła liczba. - 11,2 tesli. - Jasna cholera - szepnšł Szpindel. - Naprawdę? Sarasti mlasnšł gdzie w głębi gardła i gdzie w głębi statku. Chwilę póniej zaserwował nam replay, ostatnie parę sekund pomiarów powiększone, wygładzone, z poprawionym kontrastem, od wiatła widzialnego po głębokš podczerwień. Ten sam spowity płomieniem ciemny okruch, za nim płonšca smuga. Pociemniało, gdy odbił się od gęstszej atmosfery w dole i na nowo nabrał wysokoci. Smuga cieplna zblakła niemal od razu. Jej rozżarzony rdzeń wzniósł się z powrotem w przestrzeń, jak stygnšcy węgielek. Z przodu miał stożkowaty lejek, rozdziawiony jak paszcza. Jajowaty tułów zniekształcały krępe płetwy. Ben podskoczył i raz jeszcze zniknšł. - Meteoryty - rzuciła sucho Bates. Po tym wszystkim nie miałem poczucia wielkoci. Mógł to być zarówno owad, jak i asteroida. - Duże to było? - wyszeptałem, ułamek sekundy przed pojawieniem się odpowiedzi na wszczepce: czterysta metrów wzdłuż osi. I znów oglšdalimy Bena z bezpiecznej odległoci, ciemny, niewyrany dysk porodku przedniego wizjera Tezeusza. Pamiętałem jednak zbliżenie: skrzšca się kula ognia z czarnym rdzeniem; twarz pocięta ranami i dziobami, nieustannie ranna, nieustannie się gojšca. Tych urzšdzeń były tam tysišce. Tezeusz zadygotał wzdłuż osi. Był to tylko hamujšcy impuls cišgu, ale przez chwilę wyobrażałem sobie, że wiem, jak się czuje. * Zabezpieczylimy się na wszystkie strony i podeszlimy jeszcze raz. Tezeusz, włšczajšc cišg na dziewięćdziesišt osiem sekund, odsunšł się, wchodzšc na potężny łuk, który mógł przy niewielkim wysiłku zmienić się w orbitę - albo szybki i dyskretny przelot obok, gdyby okolica okazała się zbyt nieprzyjazna. Niewidoczny strumień z Ikara przesunšł się na lewš burtę, rozpraszajšc w czasoprzestrzeni swój wytrwały potok energii. Nasz wielki jak miasto parasol gruboci jednej czšsteczki zwinšł się i spakował, do czasu aż statek znów poczuje pragnienie. Zasoby antymaterii natychmiast zaczęły spadać - tym razem bylimy żywi i moglimy to obserwować. Ubytek był nieznaczny, ale nagłe pojawienie się na wywietlaczu minusa miało w sobie co niepokojšcego. Moglimy dalej trzymać się tego sznurka, zostawić w strumieniu telematerii boję, żeby odbijała energię ku nam. Susan James zdziwiła się, że tego nie zrobilimy. - Zbyt ryzykowne - powiedział lakonicznie Sarasti. Szpindel nachylił się ku James. - Po co podsuwać komu jeszcze jeden cel do strzelania, nie? Wysłalimy przed siebie kolejne próbniki, na zbyt krótkiej smyczy i ze zbyt małym zapasem paliwa na co więcej niż tylko krótki przelot i autodestrukcję. Nie potrafiły oderwać oczu od wirujšcych wokół Big Bena maszyn. Tezeusz też się w nie wpatrywał, z daleka, ale bardziej przenikliwie. Jednakże nurkowie, nawet jeli wiedzieli, że na nich patrzymy, całkiem nas ignorowali. ledzilimy ich lot aż do zniknięcia, obserwowalimy pętle wzdłuż miliona parabol o milionie kštów. Nie widzielimy, żeby kiedykolwiek się zderzyły - czy to ze sobš, czy z kotłowaninš kamieni wokół równika Bena. Każde perygeum nurkowało na moment w atmosferę; tam zapalały się, zwalniały i przyspieszały z powrotem w kosmos, z tylnymi dyszami żarzšcymi się zakumulowanym ciepłem. Bates pobrała z ConSensusa obraz, zaznaczyła przód i podpisała: naddwiękowy silnik strumieniowy. W niecałe dwa dni zarejestrowalimy ich niemal czterysta tysięcy. To chyba była większoć - potem krzywa nowych obserwacji spłaszczyła się, dšżšc do jakiej teoretycznej asymptoty. Większoć orbit była szybka i znajdowała się blisko Bena, Sarasti wyrysował jednak rozkład częstotliwoci - według niego niektóre sięgały aż do Plutona. Moglimy siedzieć tu latami, a i tak od czasu do czasu złapać jeszcze jakiego płaskonosa powracajšcego z dalekiej wyprawy w próżnię. - Te szybsze osišgajš na ostrym zakręcie ponad pięćdziesišt g - zauważył Szpindel. - Mięso tyle nie wytrzyma. Według mnie sš bezzałogowe. - Mięso daje się wzmacniać - stwierdził Sarasti. - Jak kto ma w rodku takie rusztowanie, można równie dobrze przestać się chrzanić i nazwać go maszynš. Morfometrię powierzchni miały całkiem jednolitš. Czterysta tysięcy nurków i każdy identyczny. Nawet jeli był między nimi jaki dyrygujšcy resztš samiec alfa, optycznie nie dało się go odróżnić. Której nocy - przynajmniej według pokładowej miary - zwabiony cichutkim piskiem torturowanej elektroniki zaszedłem do bšbla obserwacyjnego. Unosił się w nim Szpindel, obserwujšc nurków. Zamknšł pokrywy, zasłonił gwiazdy i zbudował sobie na ich miejscu przytulne analityczne gniazdko. Po całej kopule rozlewały się wykresy i okienka, jakby nie wystarczała im wirtualna przestrzeń w jego głowie. Taktyczne informacje owietlały go ze wszystkich stron, zamieniajšc w jaskrawy patchwork migotliwych tatuaży. Człowiek Ilustrowany. - Mogę wejć? - zapytałem. Odburknšł co, najpewniej w stylu: tak, ale nie narzucaj się. W kopule, oprócz pisku, który mnie tu sprowadził, było słychać syk i stukot ulewnego deszczu. - Co to jest? - Magnetosfera Bena. - Nie podniósł wzroku. - Ładna, nie? Syntetycy na służbie nie majš zdania - pozwala to zminimalizować wpływ obserwatora. Tym razem pozwoliłem sobie na drobne odstępstwo. - Szum jest fajny. Ale tych pisków mogłoby nie być. - Kpisz sobie? Komisarzu, to muzyka sfer niebieskich. Jest piękna. Jak dawny jazz. - Też mi nigdy specjalnie nie pasował. Wzruszył ramionami i przykręcił górny rejestr, tak by pozostał tylko szmer deszczu. Utkwił rozbiegany wzrok w jakiej zawiłej grafice. - Chcesz newsa do swoich notatek? - Pewnie. - No to masz. - Kiedy wskazywał, wiatło odbijało się od jego rękawiczki sterujšcej, opalizujšc jak ...
sunzi