Compton Clare - Cukiernia pod pierożkiem z wiśniami.pdf - Compton Clare - ssonja

Clare Compton

Cukiernia „Pod

Pierożkiem z Wiśniami”

Przełożyła Krystyna Tarnowska

Nasza Księgarnia 1976

1. Ania i Kicia jadą do Londynu

Po przeczytaniu tygodnika ilustrowanego od pierwszej do

ostatniej strony, w tym nawet kilku ogłoszeń, Ania nie miała co

robić. Siedziała przysłuchując się chrapaniu starego pana, który

spał w przeciwległym kącie przedziału. Pomyślała, że w tym

chrapaniu słychać melodię. Staruszek wydawał z siebie

najpierw pomruk, zaraz po tym rozlegało się sapnięcie i

dziwaczny gardłowy klekot, a na zakończenie długi gwizd

przez nos. Ania czekała na każdy z tych dźwięków powtarzając

sobie w kółko, jakby to był refren piosenki: pomruk, sapnięcie,

klekot, gwizd.

W innej sytuacji uważałaby, że to strasznie śmieszne, i

bałaby się spojrzeć na Kicię, która siedziała naprzeciwko, bo

mogłaby zacząć chichotać. Ale dzisiaj Ani wcale nie było do

śmiechu. Kici też chyba nie. Zerknąwszy na nią Ania

zobaczyła, że Kicia bawi się w „panią robiącą na drutach”, jak

to sama nazywała. Miała kłębek mocno przybrudzonej różowej

włóczki i kościane druty. Jej krótkie nóżki, w białych

skarpetkach i pantofelkach zapiętych na pasek, poruszały się w

takt pracowitego postukiwania drutów; od czasu do czasu

marszczyła okrągłą buzię, odymała wargi i liczyła oczka.

Naśladowała jak najdokładniej osobę robiącą na drutach i

Ania niekiedy zapominała, że to tylko udawanie. Najwyższa

pora, żeby Kicia nauczyła się posługiwać drutami. Ktoś, kto ma

dość lat, żeby pójść do szkoły, ma dość lat, żeby robić na

drutach. Kilka osób, w tym Ania i panna Tomkins z

przedszkola, robiły, co mogły, żeby ją tego nauczyć. Ale Kicia

dalej wolała udawać, podobnie jak dalej wolała, żeby ją

nazywano Kicią, chociaż wszyscy dorośli uważali, że powinno

ją się nazywać jej prawdziwym imieniem, które brzmiało

Prudencja. Może dlatego wszyscy w dalszym ciągu nazywali ją

Kicią, że tak w niczym nie przypominała osoby, która mogłaby

mieć na imię Prudencja. Ania westchnęła. Czasem przychodziło

jej do głowy, że wcale niełatwo jest być starszą siostrą Kici.

Zwłaszcza teraz, kiedy ojciec wyjeżdża na pół roku do

Australii, a one zostają w kraju.

Ania poruszyła stopą, bo zaczęła jej drętwieć, i

przypomniała sobie, że tydzień temu wszystko szło normalnie.

Ona i Kicia budziły się co rano w małym domku, odległym o

sześć mil od Brystolu, i zaraz przychodziła pani Parks, żeby im

ugotować śniadanie i zająć się domem, jak to robiła co dzień,

odkąd Ania sięgała pamięcią. Pan Hutchens, biurowy kolega

tatusia, przygotowywał się do podróży, miał przez pół roku

pracować w australijskim oddziale ich biura w Melbourne. Ale

wpadł pod samochód i zabrali go do szpitala, i to nie on, tylko

tatuś poleci samolotem do Melbourne, a ona z Kicią spędzą te

pół roku u ciotecznej babki Zofii. Przedstawiona w prostych

słowach perspektywa wydawała się tak okropna, że dreszcz

przebiegł Anię i pismo ilustrowane zsunęło jej się z kolan na

podłogę. Tatuś podniósł wzrok znad gazety.

- Jesteśmy prawie na miejscu - powiedział wyglądając

przez okno - i trzeba przyznać, że zgodnie z rozkładem.

Doskonale zdążę na lotnisko, pod warunkiem, że ktoś wyjdzie

po was na dworzec.

Ania podniosła pismo i starała się nie wyglądać na tak

nieszczęśliwą, jak się z pewnością czuła. Widocznie nie bardzo

jej się to udawało.

- Głowa do góry, staruszko - powiedział tatuś. - Sześć

miesięcy to niedługo. Przeleci piorunem, a w kwietniu

będziemy już razem.

Dorośli mają chyba zupełnie inne poczucie czasu,

pomyślała Ania. Jak może ktoś mówić, że wieczność trwająca

sześć miesięcy przeleci piorunem! Zaczęła liczyć miesiące na

palcach: październik, listopad, grudzień, styczeń, luty, marzec.

Mój Boże, od kwietnia oddziela ją cała zima! Pomyślała o

ostatniej zimie, o tym, jak strasznie długo obie z Kicią nosiły

grube palta i wysokie buty. Byłoby okropnie rozstać się z

tatusiem na sześć miesięcy, nawet gdyby mogły nie wyjeżdżać

z małego domku niedaleko Brystolu, ale konieczność

zamieszkania w obcym mieście u krewnej, której ani ona, ani

Kicia nie pamiętają, pogarszała jeszcze sprawę.

- Liczę na dużo miłych, długich, interesujących listów -

powiedział tatuś składając gazetę. - I nie wysilaj się na ładną

kaligrafię, chodzi tylko o to, żebym miał o was jak najwięcej

wiadomości. A jeżeli Kicia nie da sobie rady z pisaniem, niech

mi rysuje obrazki.

Kicia zamrugała oczami, ale nie odpowiedziała. Pewnie w

ogóle nie słucha, pomyślała Ania. Wargi Kici poruszały się,

liczyła oczka. Tory kolejowe biegły teraz między wysokimi

budynkami. Ania nigdy w życiu nie widziała tylu dachów i

kominów, i wież kościelnych. Wydawało się, że dachy są

ustawione jedne na drugich, a widać je było wszędzie, jak

daleko Ania sięgała okiem. Ten Londyn musi być naprawdę

ogromny, większy od Brystolu, a przecież Brystol wydawał jej

się strasznie dużym miastem, kiedy pojechała tam w zeszłym

roku z panią Parks, żeby kupić nowe palto. Ania nie wiedziała

dlaczego, ale widok wszystkich tych obcych, nieprzyjaznych

dachów i sama wielkość Londynu pogarszały jeszcze sytuację.

- Jaka ona jest... ta cioteczna babka Zofia? - spytała Ania.

Nagle pomyślała, że tego już za wiele - obce miasto i na

dodatek obca stara krewna.

- Zofia? Och, bardzo miła. Swoją drogą, dawno jej już nie

widziałem. Póki mieszkała na północy kraju, podróż do nas

trwała za długo. Pamiętam, że wybierała się na chrzciny Kici,

ale w ostatniej chwili nic z tego nie wyszło. Naturalnie teraz,

odkąd mieszka w Londynie, dużo łatwiej się do niej dostać.

Ania była bliska rozpaczy. Całe to mówienie o miastach i

chrzcinach - przecież to nie określa człowieka!

- Ale jaka ona jest?

Compton Clare - Cukiernia pod pierożkiem z wiśniami.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: