Balogh Mary - Aria namiętności.pdf - Romanse PDF - wiolamatrix

MaryBalogh

Arianamiętności

W BoŜe Narodzenie śnieg nigdy nie pada. JeślijuŜ,to pada

przedświętami,kiedyludziepróbujądotrzećnarodzinnespotkania

lubdomoweprzyjęcia,albodługopoświętachalewtedyjuŜtylko

utrudniacodzienneŜycie.Takwięcwsameświętanigdyniepada.

Aszkoda,bośniegdodałbyGwiazdceurokuimagii.

Takwłaśniewyglądasmutnaangielskarzeczywistość.

TenroknieróŜniłsięodinnych.Przezcałeferieniebouparcie

pozostawałoszare,niecozłowieszcze.Byłochłodnoiwietrznie.Na

ziemięniespadłnawetjedenbiałypłatek.

Szczerzemówiąc,tobyłyponureświęta.

śebydotrzećdoswoichdwóchciotekmieszkającychwpobliŜu

wsi Mickledean w Somersetshire, Frances Allard musiała prawie

cały dzień podróŜować z Bath gdzie pracowała w szkole dla

dziewczątpannyMartin,naroguulicSuttoniDaniel.Aspiesznojej

byłoznaleźćsięnawsi.Marzyłaodługichspacerachiwdychaniu

rześkiego powietrza, o czystym niebie i o wyprawach po

zaśnieŜonychdrogachdokościołainawieczorkiwmiejscowejsali

spotkań.

A jednak, kiedy przybyła juŜ na miejsce, z powodu złej,

wietrznejpogodymusiałaograniczyćspacery,acodosalispotkań,

totaprzezcałeświętabyłazamknięta.Wyglądałonato,Ŝetego

roku wszyscy zadowalają się spędzaniem BoŜego Narodzenia w

gronierodzinyiprzyjaciółiwcaleniemająochotynaprzyjęciai

bale.

Francesczułasięlekkozawiedziona.

Wprawdzie wraz z ciotkami, panną Gertrudę Driscoll i jej

owdowiałą siostrą, panią Marthą Melford które mieszkały w

małymdomuwWimfordGrangespędziłapierwszydzieńświątw

głównej rezydencji Wimford na zaproszenie jej obecnego

właściciela,baronaCliftona,jednakpozatymnigdziewięcejsięnie

wybrała.Ciotkinieskorzystałyzlicznychzaproszeń,wymawiając

się pogodą, twierdziły przy tym, Ŝe zupełnie wystarcza im

towarzystwoulubionejbratanicy.Acodokuzynaijegorodziny,

mogąichprzecieŜodwiedzićkaŜdegoinnegodniaroku.Nadodatek

ciotkaGertrudęniezbytdobrzesięczułaichoćniemiałaŜadnych

szczególnych dolegliwości, wolała nie oddalać się od ciepłego

kominka.

Niktniezainteresowałsiętym,czegopragnieFrances.

Dopiero kiedy przerwa świąteczna dobiegła końca, gdy obie

damy ze łzami w oczach ściskały i całowały bratanicę na

poŜegnanie, odprowadzającją dowysłuŜonegopowozu,przyszło

imdogłowy,ŜebyćmoŜepostąpiłysamolubnie,pozostającprzez

całeświętawdomu.Powinnypamiętać,ŜedrogaFrancesmatylko

dwadzieściatrzylataiprawdopodobniezchęciąwybrałabysięna

kilkaprzyjęć,byzabawićsięwtowarzystwieosóbwswoimwieku,

zamiast nudzić się przez całe BoŜe Narodzenie z dwiema

staruszkami.

Franceswyściskałaserdecznieciotki,teŜtrochępopłakując,po

czymzapewniłajeniemalwtowierzącŜeichtowarzystwobyło

wszystkim,czegopotrzebowała,abyświętasięudały.Dziękowała

za moŜliwość odpoczynku po długim szkolnym semestrze a w

zasadzie po dwóch semestrach, bo na prośbę panny Martin

pracowała takŜe w czasie przerwy letniej, opiekując się

biedniejszymi wychowankami szkoły, których nie stać było na

wyjazd na wakacje. Zresztą sama teŜ nie miała gdzie wtedy

pojechać.

I tak, niestety, w BoŜe Narodzenie nieźle się wynudziła.

Niemniejspokójpanującywdomuciotekstanowiłmiłąodmianępo

szkolnymharmidrze.Pozatymbardzolubiłaciotki,oneotworzyły

przedniąsweramionaisercaodpierwszejchwili,gdyprzybyłado

Anglii jako dziecko pozbawione matki, z ojcem, francuskim

uchodźcą,któryuciekłzFrancjiprzedrządamiterroru.Oczywiście

nie pamiętała tamtych czasów, wiedziała, Ŝe ciotki, gdyby tylko

ojciecnatoprzystał,zabrałybyjądosiebienawieś.Aleojciecsię

na to nie zgodził. ZatrzymałjąprzysobiewLondynieiotoczył

niańkami, guwernantkami oraz nauczycielami śpiewu, obsypując

wszystkim, co tylko da się kupić za pieniądze. A Ŝe bardzo ją

kochał,zapewniłjejszczęśliwe,dostatnie,bezpiecznedzieciństwoi

wczesnąmłodośćaŜdojegonagłejśmierci.Miaławtedydopiero

osiemnaścielat.

Ajednakciotkiodegrałypewnąrolęwlatachjejdorastania.

Zapraszały ją do siebie na wakacje, często teŜ zjawiały się w

Londynieizabierałybratanicęnazakupyilody.Odchwili,gdytylko

nauczyłasiępisaćiczytać,comiesiącwymieniałasięznimilistami.

Szczerzelubiłaswojeciotkiibyłanaprawdęszczęśliwa,Ŝemogłaz

nimispędzićBoŜeNarodzenie.

MimoŜeniespadłwtedyśnieg.

Zatoniezabrakłogopóźniej.AnawetbyłogozaduŜo.

Zaczęłosięwchwili,gdypowózznalazłsięjakieśdwanaście

kilometrów za Mickledean. Frances zastanawiała się, czy nie

zapukaćwdachiniekazaćstarszemuwoźnicyzawracać.Uznała

jednak,ŜeśniegniesypieaŜtakintensywnie,ajejprzecieŜspieszy

się do szkoły. I rzeczywiście przez jakąś godzinę lekko tylko

prószyło,leczkiedybyłojuŜzapóźno,Ŝebyzawrócić,płatkizrobiły

się większe i grubsze, a potem, w alarmująco krótkim czasie,

okolicapokryłasięgrubąbiałąpierzyną.

PowózpodąŜałpowoli,aFrancesprzekonywałasięwduchu,Ŝe

nie powinna się denerwować i nic jej nie grozi, zwłaszcza Ŝe

Thomas, woźnica, jedzie bardzo ostroŜnie. Wkrótce śnieg

przestaniepadaćirozpuścisię,takzawszejestwAnglii.

Postanowiłaskupićmyślinaszkoleiczekającychjązajęciach.

Zastanawiałasięnadwyboremutworudlachóru,którytworzyły

uczennice starszych klas. To powinno być coś swobodnego,

wesołegoielŜbietańskiego.IniecotrudniejszegoniŜdotychczas,

choćdziewczętamogąmiećztymkłopoty.

Nawspomnienieuczennicuśmiechnęłasię.

Miałanadzieję,Ŝezgodząsięnatrochęwięcejwysiłku.

PonastępnejpółgodziniedokoławidziałajuŜtylkobiałezaspy.

NiepotrafiładłuŜejmyślećanioszkole,anioniczyminnym.Śnieg

sypałterazbezprzerwy,grubyigęsty.Kiedyprzycisnęłatwarzdo

szyby,nieumiałanawetodróŜnićdrogiodrowówipólnapoboczu.

Ogarnęłająpanika.

CzyThomaswidzicośzeswojegomiejscanakoźle?Śniegpada

mu zapewne prosto w twarz. Musi być dwa razy bardziej

zmarzniętyodniej.Wcisnęładłoniewfutrzanąmufkęgwiazdkowy

prezent od ciotki Marthy. Pomyślała, Ŝe oddałaby majątek za

filiŜankęgorącejherbaty.

I co jej przyszło z tęsknoty za śniegiem? Jak nazywał się

mędrzec,któiypowiedział,ŜetrzebauwaŜać,czegosiępragnie,bo

marzeniamogąsięspełnić?

Usiadła wygodniej, ufając, Ŝe Thomas jakoś sobie jednak

poradzi.Wkońcuchybaodzawszepracujeuciotekjakowoźnica,a

przynajmniej tak długo, jak daleko sięga jej pamięć. Nigdy nie

słyszała, Ŝeby miał jakiś wypadek. Tak czy inaczej tęsknie

wspominałaprzytulnydomciotekiswojągwarnąszkołę.Claudia

MartinjuŜpewnienaniączeka.AnneJewelliSusannaOsbourne,

dwie inne, mieszkające w szkole na stałe nauczycielki, teŜ jej

prawdopodobnie wyglądają. Kiedy tylko dotrze na miejsce,

wszystkieudadząsiędoprywatnegosalonikuClaudiiispędząw

nimmiływieczórprzykominkuigorącejherbacie,wymieniającsię

wspomnieniamizeświąt.Wtedyopowieimzeszczegółamiotej

śnieŜnej zawierusze. Upiększy opowieść i wyolbrzymi zagroŜenie

orazwłasnystrach,iwszystkiebędąsięztegośmiałyaŜdobólu

brzucha.

Naraziejednakwcaleniebyłojejdośmiechu.Wcaleawcale.

Powóz zwolnił i się zachwiał. Koła ślizgały się naoblodzonej

nawierzchni. Frances wyrwała jedną dłoń z mufki i chwyciła

skórzanypasekprzyoknie,przekonana,Ŝezachwilęwylądująw

rowie.CałeŜycieprzepłynęłojejprzedoczami,zaczęłamamrotać

słowamodlitwy.Zdusiłakrzyk,ŜebyniewystraszyćThomasa,który

mógłbyzupełniestracićkontrolęnadkońmi.Zatoondarłsięza

dziesięciu.

Wkońcuzamiastzacisnąćoczyiczekaćnaśmierć,spojrzaław

oknoiujrzałakoniebiegnąceniezprzodu,atuŜobok.Pochwili

minęłyjejpowóz.

Mocniejzacisnęłarękęnaskórzanympaskuisiępochyliła.To

nie były ich konie. Wielkie nieba, ktoś ich wyprzedzał w taką

pogodę!Nakoźle,niskopochylony,siedziałwoźnica;wyglądałjak

zgarbiony bałwan. Wykrzykiwał głośno przekleństwa

prawdopodobniepodadresembiednegoThomasa.

Niebieski powóz minął ich wreszcie. Frances zdąŜyła dojrzeć

sylwetkę pasaŜera męŜczyzna w grubym płaszczu i bobrowej

czapie na głowie rzucił jej krótkie spojrzenie pełne wyniosłej

pogardy.Jednąbrewmiałwysokouniesioną.

CzyŜbyśmiałmiećdoniejocośpretensje?!

Wkońcujegopojazdpomknąłwdal.PowózFrancesjeszczeraz

czy dwa zachwiał się, a potem, odzyskawszy równowagę, znów

wolnopotoczyłsięprzedsiebie.

FrancesjuŜsięniebała,byławściekła.Gotowałasięzezłości.

Jak moŜna postępować w tak ryzykowny, nieprzemyślany,

samobójczy,niebezpieczny,głupisposób!NaBoga,przecieŜnawet

kiedyprzyciskatwarzdoszyby,niewidzidalejniŜnapółtorametra.

Ajednaktenzgarbionywoźnicaijegozarozumiałypanoarogancko

uniesionejbrwitaksięspieszyli,Ŝezanicmieliniebezpieczeństwo,

na jakie naraŜali siebie, ją i Thomasa, tylko po to, Ŝeby ich

prześcignąć?

Kiedy się nieco uspokoiła, przypomniałasobie,Ŝejestsama,

otoczonamorzembieli.Znówpoczuła,Ŝezestrachukurczysięjej

Ŝołądek.Puściłaskórzanypasekiwsunęładłońdomufki.Niema

sensutragizować.Lepiejwierzyć,ŜeThomassobieporadzi.

BiednyThomas. NiejestjuŜ najmłodszy.Pewniekiedydotrą

wreszcienamiejsce,zchęciąnapijesięczegośgorącegoaraczej

mocnegoigorącego.

Nucącpodnosem,palcamiprawejrękizaczęławygrywaćna

lewejdłonitaktymelodiimadrygałuWilliamaByrda,jakbyjejdłoń

byłaklawiaturąpianina.

Nagleznowupoczuła,Ŝepowózchwiejesięiślizga,szybkowięc

chwyciłazaskórzanypasek.Wyjrzałaprzezokno,przekonana,Ŝe

niczegoniezdołazobaczyć,ajednakcośdojrzała:ciemnąsylwetkę

powozu.Stałwpoprzek,blokującdrogę.Pomyślała,Ŝetotensam

powóz,któryjakiśczastemuichmijał.

MimoŜeThomasnatychmiastpowściągnąłkonie,powóznieod

razusięzatrzymał.Pochyliłsięlekkonajpierwnajedenbok,potem

nadrugi.AponiewaŜkołoocośzahaczyło,juŜsięniewyprostował,

tylkoopadałnapoboczedrogi.

Balogh Mary - Aria namiętności.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: