136 - Wojt Albert - Wyrok.pdf - Ewa wzywa 07 - piotredmundowicz3

Porucznik Michał Mazurek po raz któryś z kolei zerknął na

zegarek. Dochodziła dopiero północ i koniec służby wydawał

się czymś tak odległym, ze oficer wolał nie liczyć godzin,

które musiał jeszcze przesiedzieć w komendzie. Prawdę

powiedziawszy bardzo nie lubił nocnych dyżurów. Gdyby

chociaż koledzy z „prewencji" dostarczyli do milicyjnego

aresztu jakąś „grubą rybę" z dzielnicowego półświatka, czas

upłynąłby znacznie szybciej. Tej jednak nocy mimo pełni lata

panował nu Żoliborzu wyjątkowy spokój, a zatłoczone zwykle

cele świeciły pustką.

Mazurek ziewnął, schował do szuflady biurka przejrzaną

już kilkakrotnie gazetę i ciężko podniósł się z krzesła. W

braku lepszego pomysłu postanowi) zajrzeć do pokoju

oficera dyżurnego. Z przyzwyczajenia zamknął drzwi na

klucz, szybko przemierzył niezbyt długi korytarz i chwilę

później był już na miejscu. W środku oprócz kapitana

Nalewaka siedzieli sierżant Kuligowski i kapral Sędzisz.

O tej porze wizyta załogi radiowozu w komendzie nie

wróżyła nic dobrego. Cała trójka miała mocno skwaszone

miny. porucznik domyślił się więc. że sierpniowa noc nie jest

tak spokojna, jak na to wyglądało.

— Coś was ugryzło? — zagadnął ciekawie. — Czyżby ktoś

wam spłatał brzydkiego psikusa?

— Owszem — odburknął z wyraźną niechęcią oficer

dyżurny. — Jakaś łachudra obrobiła sklep Z materiałami przy

Krasińskiego.

— Nie gadaj? — Mazurek z niedowierzaniem pokręcił

głową. — Jak żyję nic pamiętam, żeby ktoś włamywał się do

tego sklepu. Żeby jeszcze podwędzili gotowe fatałaszki... Ale

po diabła koniu materiały?

— Paserowi wszystko można opylić — westchnął Nalewak.

— A zresztą nie w tym problem. Gorzej, że chłopaki nie mają

zielonego pojęcia, czyja to sprawka. Komendant będzie

wściekły

— Cholerny pech! — wtrącił się Kuligowski. — Godzinę

temu sklep był w porządku. Gdybyśmy przejeżdżali

Krasińskiego kilka minut po dwudziestej trzeciej,

drapnęlibyśmy ptaszka na gorącym uczynku.

— A teraz szukaj wiatru w polu — wpadł mu w ton

porucznik.

— Na to wygląda — przyznał sierżant ponuro. —

Wystrychnął nas łobuz na dudka, ale jeszcze trafi kosa na

kamień! — w nagłym przypływie energii poderwał się z

miejsca. — Wracamy, Janek, do gabloty — skinął na

Sędzisza. — Pojeździmy trochę po Żoliborzu, to może coś się

wyjaśni.

Kapral bez sprzeciwu ruszył do wyjścia, zanim jednak

funkcjonariusze zdążyli opuścić pokój, na biurku oficera

dyżurnego rozdzwoni! się telefon. Kapitan machinalnie

sięgnął po słuchawkę, ale w ostatniej chwili zdecydował, że

lepiej włączyć głośnik. O tej porze mógł się spodziewać tylko

prośby o interwencję, nie było więc sensu powtarzać później

wszystkiego kolegom.

—Na Niegolewskiego, naprzeciwko ogródka Jordanowskie-

go, jest jakaś poważna awantura — usłyszeli głos starszego

zapewne mężczyzny. — Byłem właśnie na spacerze z

pieskiem i na własne oczy widziałem, jak chuligani okładali

się pięściami. Może panowie przemówicie im do rozsądku,

bo strach tamtędy przechodzić. — Gdzie się biją? — przerwał

Nalewak, wprawnym ruchem otwierając leżący na biurku

notatnik. — Ilu ich jest?

— Przecież mówię, że na Niegolewskiego, — powtórzył

tamten skwapliwie. — Widzieliśmy z sąsiadem dwóch, ale nie

daję głowy, czy nic było ich więcej.

— Pańskie personalia?

— Nie rozumiem?...

— Proszę podać swoje nazwisko i skąd pan telefonuje.

— Dzwonię od siebie z domu. — w głosie mężczyzny

zabrzmiała widoczna uraza. — Jestem zbyt poważnym

człowiekiem, żeby robić milicji kawały — dorzucił gniewnie.

— Zresztą łatwo możecie wszystko sprawdzić. Mieszkam w

alei Wojska Polskiego róg Stołecznej.

Rozległ się trzask odkładanej słuchawki i w pokoju na

moment zapanowała cisza.

— Facet nie podał jednak swego nazwiska... — sceptycznie

zauważył Mazurek.

— Lepiej sprawdzić — powiedział Nalewak. Gość mógł się

nadziać na jakąś drakę w melinie ..Królewicza" i podniósł

raban. Zresztą Niegolewskiego jest blisko tego sklepu z

materiałami...

— Znaczy, że mamy jechać? — upewnił się Kuligowski.

— Jasne.

— To i ja rozprostuje kości — zaproponował porucznik. —

Może przyjdzie mi coś mądrego do głowy, kiedy rzucę okiem

na ten sklep.

— Czemu nic — bez wahania zgodził się kapitan. — W

komendzie na razie nic po tobie, a na sprawach o włamania

zęby zjadłeś. Poza tym we trzech łatwiej wam pójdzie

interwencja, gdyby rzeczywiście coś się lam działo.

Niespełna piętnaście minut później Kuligowski zatrzymał

radiowóz na ulicy Niegolewskiego. Wbrew zapewnieniom

telefonującego dookoła nic było widać żywej duszy. Mazurek

zaklął pod nosem i właśnie miał zamiar zaproponować

sierżantowi, żeby pojechali dalej, kiedy nagle coś go tknęło.

Pomyślał, że nie zawadzi przespacerować się na tyły domu i

zajrzeć przez okno do mieszkania Królewicza.

Wysiedli z samochodu. Kuligowski i Sędzisz zostali na

136 - Wojt Albert - Wyrok.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: