Anderson Poul - Dzieci wodnika.pdf - Anderson Poul - ssonja

Poul Anderson

Dzieci wodnika

The Mermaris Children

Przełożyła Ewa Witecka

P ROLOG

Wybrzeże Dalmacji pnie się stromo wzwyż. Zaledwie o milę od brzegu

morza, nad rzeką Krką na wysokim wzgórzu, skąd łatwo dojrzeć szczyty gór na

wschodzie, leży miasto Szibenik. Rzeka rozlewa się tam szeroko, choć w miarę

jak zbliża się do morza, jej koryto staje się coraz węższe. W górnym biegu

natomiast wartko toczy swe wody, wypływając szumnymi kaskadami z jeziora,

które utworzyła wraz z innymi rzekami.

W owych dniach gdy Karol Robert Andegaweńczyk jako młody chłopiec

został królem Chorwatów i Węgrów * 1 , tereny wokół wodospadów porastała

gęsta puszcza. Podobnie było nad jeziorem, z wyjątkiem miejsca, gdzie wpada

do niego Krka. Tu już przed wiekami ludzie wykarczowali las i wzięli ziemię

pod uprawę. Trochę dalej w górę rzeki, tam gdzie łączy się ona z Szikolą,

wioska Skradin rozłożyła się w pobliżu zamku swego włodarza, żupana.

Dzikie tchnienie puszczy przenikało jednakże nawet przez zamkowe mury.

Nocą często słyszano wycie wilków, w dzień szczekanie szakali, jelenie i dziki

nieraz pustoszyły pola, można też było niekiedy dostrzec wspaniałego łosia lub

żubra. Co więcej — żyły tam również niesamowite istoty: borowiec w leśnym

gąszczu, utopiec w głębinach jeziora, a ostatnio, jak szeptano, także i wiła.

Żupan Iwan Subitij nie zwracał uwagi na tego rodzaju wieści, krążące wśród

jego poddanych. Ów surowy, chociaż sprawiedliwy mąż był bliskim krewnym

wielkiego bana * Pawle, wiedział znacznie więcej od nich o tajemnicach, i

dziwach świata, ponadto spędził wiele lat za granicą i brał udział w licznych

wojnach, które opancerzyły mu serce.

Jego najstarszy syn, Michajło, także nie lękał się leśnych straszydeł.

Młodzieniec ów prawie zapomniał wszystkie słyszane w dzieciństwie legendy,

przez te lata gdy kształcił się w opactwie w Szibeniku, podróżował do

1 * Lata 1308–1342 (przyp. tłum.).

* Ban — namiestnik królewski w średniowiecznej Chorwacji (przyp. tłum.).

tętniących życiem portów Zandaru i Splitu, a raz nawet przeprawił się przez

Adriatyk do Italii. Pragnął zdobyć bogactwo i sławę, przede wszystkim zaś

uciec przed monotonią życia, jakie musiałby wieść tam, gdzie spędził

dzieciństwo. Dlatego skorzystawszy z poparcia Iwana przyłączył się do świty

Pawle Subitija, zwanego twórcą królów.

Michajło kochał jednak swoje rodzinne strony i często odwiedzał Skradin.

Tutejsi wieśniacy znali go jako wesołego, nieco lekkomyślnego, ale

obdarzonego dobrym sercem młodzieńca, który przywoził ze sobą posmak nie

znanego im wielkiego świata oraz pieśni i fascynujące opowieści o nim.

Pewnego ranka, na początku lata, Michajło w towarzystwie sześciu mężów

wybrał się na polowanie. Trzej spośród nich byli jego przybocznymi strażnikami

i sługami — przybyli wraz z nim z Szibeniku. Panował naonczas pokój, którego

nie zakłócali ani Wenecjanie, ani przywódcy miejscowych możnych rodów,

dodać też należy, że przed kilku laty na rozkaz Iwana Subitija ścięto ostatniego

rozbójnika grasującego w tych stronach. Mimo to mężowie rzadko odważali się

podróżować samotnie, a niewiasty nigdy. Michajle towarzyszył jeszcze jego

młodszy brat Luka, jechali też z nim dwaj wolni kmiecie, którzy mieli być

przewodnikami i wykonywać ciężkie prace. Z tyłu biegła za jeźdźcami sfora

psów.

Myśliwi wyglądali wspaniale. Michajło odziany był wedle ostatniej

zachodniej mody w zielony kubrak i długie obcisłe spodnie tegoż koloru,

koszulę o barwie szafranu, płaszcz naszywany jedwabiem, na nogach miał

kordobiańskie ciżmy. Długie kasztanowe kędziory przykrył płaskim

aksamitnym biretem; twarz była gładko ogolona. Kiedy jego wierzchowiec

stawał się niespokojny, ozdobny kordelas grzechotał u pasa żupanowego syna.

Młodzieniec siedział na koniu tak, jakby zrośli się w jedno ciało. Jego

pomocnicy odziani byli niemal równie kolorowo; groty ich włóczni połyskiwały

w górze. Luka, podobnie jak skradińscy kmiecie, miał na sobie sięgający kolan

kaftan, wykładaną na wierzch koszulę i długie workowate spodnie opasane

rzemieniami wiązanymi wzdłuż łydek na krzyż, ale jego strój uszyto z lepszego

materiału, rękawy i brzegi szat pokrywały piękne hafty, a stożkowaty kapelusz

bez skrzydeł ozdobiony był nie króliczym, lecz sobolowym futrem. Wszyscy

trzej uzbrojeni byli w łuki oraz w długie noże przydatne do walki z

niedźwiedziem.

Kopyta ich koni najpierw dzwoniły na ulicach miasta, później zadudniły

głucho na leśnych drogach. W przeciwieństwie do frankońskich panów,

chorwaccy wielmoże na ogół szanowali swoich poddanych: gdyby Michajło

przejechał przez zieleniące się ozimym zbożem pola, musiałby odpowiedzieć za

to przed swoim ojcem. Mijając jakąś łąkę, radosną grą na rogu spłoszył kilka

cielaków, ale ogrodzenie uniemożliwiło im ucieczkę.

Teraz jechali już przez las, tropiąc zwierzynę. Był to las, w którym rosły obok

siebie dęby i buki, strzelały w górę smukłe pnie i wyginały się łukiem potężne

konary, las szepcących cicho liści, cienistych sklepień i przestrzeni, gdzie

promienie słońca z trudem przedzierały się przez gęstwinę, zdobiąc ziemię

złocistymi plamami i cętkami. W panującej tu głębokiej ciszy dźwięki ptasich

treli wydawały się bardzo odległe i jakby przytłumione. Powietrze było ciepłe

ale ostre, przesycone zapachami nie mającymi nic wspólnego z domem czy z

oborą.

Psy zwęszyły zwierzynę. Ich szczekanie rozeszło się po puszczy.

W ciągu kilku następnych godzin myśliwi zabili jelenia, wilka i parę

borsuków, a choć umknęła im locha, byli zadowoleni z wyników polowania.

Dotarłszy nad jezioro, spłoszyli stado łabędzi, wypuścili z łuków strzały i

strącili na ziemię trzy ptaki. Uznali, że mogą już wracać do domu.

I wtedy stało się to, co postanowił Bóg.

Inny jeleń wypadł na brzeg jeziora o jakieś sto jardów od nich. Promienie

zachodzącego słońca ubarwiły go złotem i błękitem. Był śnieżnobiały i wielki

niczym łoś. Jego rogi wyglądały na tle nieba jak korona wielkiego drzewa.

— Na wszystkich świętych! — zawołał Michajło i zerwał się na równe nogi.

Żadna z wypuszczonych strzał nie trafiła jelenia. Zwierzę zamarło w

bezruchu, czekając, aż myśliwi wskoczą na siodła, a potem rzuciło się do

ucieczki. Nie szukało jednak gęstego poszycia, gdzie konie nie mogłyby za nim

nadążyć. Majacząc w półmroku, jeleń trzymał się leśnych ścieżek. Daremnie

myśliwi szczuli go psami. Prowadził prześladowców tam i z powrotem, w górę i

w dół, w lewo, w prawo i dookoła. A czas płynął. Konie były zdrożone, psy

ciężko dyszały zziajane, gdy wreszcie zawiódł ich znowu nad jezioro.

Kontury drzew ciemniały nad lśniącą tonią. Słońce zaszło, pozostawiając

tylko siarkowożółtą smugę na błękicie nieba od zachodu. Na wschodzie rozlała

się mroczniejąca szybko purpura i zabłysła pierwsza gwiazda. Mgła rozsnuwała

się w powietrzu niby rozwijające się szare paprocie. Wysoko pod niebem

śmigały bezgłośnie nietoperze. Robiło się zimno. Głęboka cisza zaległa wokół

jeziora.

Wtem królewski zwierz zadrżał i rozpłynął się jak pasmo mgły.

Michajło zmełł w ustach przekleństwo. Luka żegnał się raz po raz, podobnie

jak czynili to ich słudzy. Obaj kmiecie zeskoczyli na ziemię, padli na kolana i

jęli modlić się głośno.

— Zostaliśmy tu zwabieni — wymamrotał starszy, imieniem Sisko. — Ale

przez kogo i dlaczego?

— Wynośmy się stąd, na Boga — poprosił jego przyjaciel Draża.

— Nie, stójcie! — Michajło opanował lęk. — Nasze rumaki muszą odpocząć.

Zabijemy je, jeśli zaraz wyruszymy. Dobrze o tym wiecie.

— Czy… czyżbyś chciał spędzić tu noc? — wyjąkał Luka.

— Godzinę lub dwie, aż wzejdzie księżyc i będziemy mogli odnaleźć drogę

— odparł Michajło.

Jeden ze sług spojrzał na połyskującą niby żywe srebro powierzchnię jeziora,

na majaczące w mroku listowie i zaprotestował:

— Panie, to nie jest miejsce dla chrześcijan. Pradawne pogańskie potwory

krążą po okolicy. Ścigaliśmy nie jelenia, lecz sam wiatr, a teraz on zniknął tam,

Anderson Poul - Dzieci wodnika.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: