12.06.2012r.
1.Myśli samobójcze.
2.Lęk, niepokój związany z hospitalizacja.
3.Obniżenie aktywności psychoruchowej.
4.Izolowanie się od otoczenia.
5. Nudności i wymioty.
Niedopuszczenie do samobójstwa.
Wyeliminować lub zmniejszyć stres wywołany pobytem w szpitalu.
Zwiększenie aktywności psychoruchowej.
Aktywizacja pacjentki.
Zmniejszenie dyskomfortu związanego z występowaniem nudności i wymiotów.
1.Nawiązanie kontaktu z pacjentką i zdobycie zaufania.2.Usunięcie niebezpiecznych przedmiotów z otoczenia pacjentki.3. Kontrolowanie przyjmowanych leków.4. Stała obecność przy pacjentce.5.Wymiana spostrzeżeń z innymi członkami zespołu terapeutycznego.6. Edukacja rodziny z zakresu jak zapobiegać ewentualnym próbom samobójczym.
1. Zapewnienie stałej obecności rodziny przy pacjentce.2.Pschoterapia, muzykoterapia.3.Wytłumaczenie chorej istoty choroby i wysłuchanie jak ona widzi swoją chorobę.4. Stworzenie na sali miłej atmosfery tak aby chora czuła się w niej dobrze.5. Rozmowa z psychologiem.
1. Motywowanie pacjentki do wykonywania czynności życiowych( utrzymanie higieny, zachęcanie do jedzenia, do wstania z łóżka.)2.Edukacja rodziny z zakresu motywowania chorej do aktywności prowadzona przez cały czas pobytu.3. Zachęcanie do uczestniczenia w grupach terapeutycznych.4. Wychodzenie z pacjentką na spacer.
1.Zapewnienie stałego kontaktu z rodziną.2.Przygotowanie do brania udziału w życiu społecznym.3. Wyedukowanie pacjenta i jego rodziny w kierunku radzenia sobie w trudnych sytuacjach.4.Edukacja pacjenta i jego rodziny z zakresu istoty i objawów choroby.5.Zachęcanie pacjentki do uczestnictwa w grupach terapeutycznych.
1.Zapewnienie higieny:
· jamy ustnej.
· bielizny osobistej
2. Zapewnienie intymności w razie wymiotów.3. Zwiększenie podaży płynów w celu zapobiegania odwodnieniu.4.Podanie leków p/ wymiotnych na zlecenie lekarza.
1.Rozmawiano z chorą , próbowano zdobyć jej zaufanie. Zapewniono odpowiednie warunki do rozmowy i aktywnie słuchano.2. Zabrano z otoczenia pacjentki wszystkie niebezpieczne przedmioty typu; noże, sznurowadła.3. Leki chora przyjmuje w obecności pielęgniarki.4. Przy pacjentce stale przebywa ktoś z rodziny lub personelu medycznego.5. Przekazywano spostrzeżenia dotyczące chorej innym członkom zespołu.6. Przedstawiono rodzinie istotę choroby oraz pouczono na co należy zwracać baczniejszą uwagę.
1. Rodzina cały czas przebywa z pacjentką.2. Chora uczestniczy w psychoterapii grupowej i muzykoterapii.3. Rozmawiano z pacjentką na temat jej choroby a także dowiedziano się, że pacjentka uważa się za osobę leniwą i nikomu nie potrzebną.4.Udekorowano stolik w sali ulubioną serwetką pacjentki tak aby chora czuła się w niej mniej obco.5. Zapewniono rozmowę z psychologiem zarówno pacjentce jak i jej rodzinie.
1. Nakłaniano pacjentkę do wykonywania podstawowych czynności życiowych tj. dbanie o higienę osobistą, jedzenie, ścielenie łóżka.2.Nauczono rodzinę jak należy postępować aby zmotywować chorą do większej aktywności.3.Chora uczestniczyła w zajęciach grup terapeutycznych.4. Rodzina codziennie wychodziła z pacjentką na spacery.
1.Rodzina ma stały kontakt z chorą.
· syn i synowa zabierali pacjentkę na spacery
2. Zachęcano pacjentkę do brania udziału w życiu społecznym:
· wspólne posiłki
· wspólne oglądanie TV
3. Rozpoczęto i prowadzono do końca pobytu edukację pacjentki oraz jej rodziny z zakresu objawów choroby, radzenia sobie w trudnych sytuacjach życiowych.
· zaopatrzono rodzinę pacjentki w ulotki, broszury dotyczące choroby.
4. Zachęcano pacjentkę do udziału w zajęciach terapeutycznych.
1.Zapewniono miskę nerkowatą ( w razie wymiotów).
· zapewniono szczoteczkę i pastę do zębów
· zapewniono zmianę bielizny osobistej w miarę potrzeby
2. Zwiększono ilość płynów podawanych chorej oraz pilnowano pacjentkę aby wypijała.3. Podano na zlecenie lekarza leki p/wymiotne.
W wyniku podjętych działań nie dopuszczono do samobójstwa oraz nawiązano z chorą relację terapeu- tyczną. Myśli samobójcze utrzymują się.
W wyniku podjętych działań lęk związany z hospitalizacją zmniejszył się . Chora podczas dyżuru nie płakała. Smutna.
Pacjentka stopniowo zaczęła wykazywać większą chęć do wykonywania podstawowych czynności . Nie przebywa już cały dzień w łóżku. Po raz pierwszy uczestniczyła w terapii zajęciowej.
Rodzina pacjentki chętnie współpracuje z zespołem terapeutycznym.Pacjentka pomimo podjętych działań nadal unika kontaktów z otoczeniem.
Na skutek podjętych działań zmniejszono dyskomfort spowodowany wymiotami.
waran77