sprawozdanie nr 1.docx

I.                    Cel ćwiczenia

II.                  Budowa tokarki

Tokarka jest najbardziej rozpowszechniona pośród obrabiarek, gdyż można na niej wykonać najwięcej różnorodnych robót. Praca na tokarce nazywa się tłoczeniem.

Różne są operacje toczenia, np. toczenie powierzchni walcowych, toczenie powierzchni stożkowych zewnętrznych, wytaczania otworów walcowych, wytaczanie otworów stożkowych, toczenie kształtowe, gwintowanie, wiercenie otworów i wykonywanie wielu innych robót.

Tokarka składa się z: łoży, wrzeciennika, konika, suportu, skrzynki suportowej, osłony, skrzynki posuwów, wałka pociągowego, śruby pociągowej, imaku narzędziowego, uchwytu, podstawy, tulei i kółka ręcznego.

Łoże tokarki spoczywa na dwóch podstawach, ustawionych na fundamencie. Na łożu, jest zmontowany na stałe wrzeciennik. Wrzeciennik otrzymuje napęd od silnika elektrycznego, który w wielu typach tokarek jest wmontowany w lewą podstawę tokarki. Zadaniem wrzeciennika jest wprawianie w ruch obrotowy wrzeciona roboczego tokarki, a tym samym i obrabianego przedmiotu, zamocowanego w uchwycie lub w kłach wrzeciona roboczego i konika. Mechanizmy wrzeciennika w skrzynce prędkości są ze wszystkich stron obudowane, dzięki czemu są zupełnie bezpieczne dla obsługującego tokarkę. Konstrukcja napędu wrzeciona roboczego umożliwia uzyskanie znacznej liczby (6÷20) różnych prędkości obrotowych. Osiąga się je przez ustawienie dźwigni, znajdujących się na zewnątrz skrzynki prędkości, wg wskazań tabliczki przymocowanej do tej skrzynki.

Konik tokarki ustawiony na łożu przesuwnie, ma za zadanie podtrzymywanie długich przedmiotów na kle osadzonym w tulei konika. Konik może być zamocowany na prowadnicach łoża, w odległości zależnej od długości obrabianych przedmiotów.

Suport tokarski składa się z sań wzdłużnych, przesuwanych wzdłuż łoża za pomocą wałka pociągowego lub śruby pociągowej. Na saniach wzdłużnych znajduje się trapezowa prowadnica poprzeczna. Po prowadnicy poprzecznej mogą się przesuwać sanie poprzeczne, napędzane mechanicznie lub ręcznie za pomocą korbki. Na górnej powierzchni sań poprzecznych znajduje się obrotnica suportowa z podziałką stopniową, stanowiącą całość z prowadnicą, po której mogą się przesuwać sanie narzędziowe. Prowadnicę sań narzędziowych wraz z saniami narzędziowymi można ustawić skośnie, wykorzystując podziałkę kątową obrotnicy, i zamocować śrubami w dowolnym położeniu. Sanie narzędziowe mogą być przesuwane za pomocą pokręcania korbką śruby. W ten sposób otrzymujemy ręczny skośny posuw sań narzędziowych. Na saniach narzędziowych zmontowany jest imak narzędziowy do zamocowywania noży.

Suport tokarki ma przytwierdzoną z przodu do dolnej powierzchni sań wzdłużnych skrzynkę suportową, w której są zmontowane mechanizmy przenoszące ruch obrotowy wałka pociągowego na sanie wzdłużne lub poprzeczne.

III.               Podstawowe parametry skrawania:

a)      Prędkość skrawania – szybkość skrawania V oblicza się ze wzoru

V=π*d*n1000 m/min.

Dobór szybkości skrawania zależy od materiału wiertła i materiału wierconego, od sztywności tokarki i od chłodzenia.

b)      Posuw

c)      Głębokość skrawania – odległość powierzchni obrobionej od powierzchni obrabianej, mierzona w kierunku prostopadłym do powierzchni obrobionej.

IV.               Metody toczenia powierzchni stożkowych:

a)     

Skręcenie suportu narzędziowego – stosowane do stożków krótkich. Wykorzystując podziałkę na obrotnicy, sanie narzędziowe można ustawić pod rozmaitymi kątami, w zależności od potrzeby. Posuw noża odbywa się ręcznie przez pokręcanie rękojeścią. Zaletą tej metody jest możliwość wykonywania stożków o dużych i małych kątach oraz łatwość skręcania sań na obrotnicy o dany kąt. Wadą jest to, że można obrabiać tylko stożki o wysokości mniejszej od długości przesuwu sań narzędziowych, poza tym ręczny przesuw sań wpływa niekorzystnie na gładkość obrabianej powierzchni.

b)      Metoda kształtowa – toczenie stożka nożem, którego krawędź skrawająca jest pochylona do osi wałka pod odpowiednim kątem. Metoda ta znalazła zastosowanie przy toczeniu stożków krótkich.

c)      Stożki zewnętrzne długie przez przesunięcie prostopadle osi konika z osi wrzecionu – obróbka stożków o małej zbieżności. Po zamocowaniu przedmiotu obrabianego w kłach wrzeciona i konika przesuwa się korpus konika w kierunku poprzecznym o pewną wielkość. Zaletą toczenia stożka z przesuniętym konikiem jest możliwość zastosowania mechanicznego posuwu wzdłużnego, wadami zaś – mała dokładność obróbki i trudność dokładnego przesunięcia konika o zamierzoną wartość.

d)      Stożki zewnętrzne i wewnętrzne przez wykorzystanie liniału