Holt Anne - Vik i Stubo 1 - To co moje.pdf - ebooki Sensacja i Kryminały - lucplay3

Annę

HOLT

TO CO MOJE

PRZEŁOŻYŁA

ELŻBIETA HYGEN

Jacek Santorski & Co Agencja Wydawnicza

Warszawa 2008

Tytuł oryginału DET

SOM ER MITT

Redakcja

Ewa

Jastrun

Projekt okładki

Sławomir Kawka

Skład i łamanie

Maria Kowalewska

Korekta Elwira

Wyszyńska

Published in arrangement with SALMONSSON AGENCY,

Stockholm

Co Agencja Wydawnicza, 2008

Wydanie I

Jacek Santorski & Co Agencja Wydawnicza Sp. z o.o.

ul. Alzacka 15a, 03-972 Warszawa

e-mail: wydawnictwo@jsantorski.pl

Dział handlowy: tel. (022) 616 29 36, 616 29 28

faks (022) 433 51 51

Zapraszamy do naszego sklepu internetowego:

www.jsantorski.pl

Druk i oprawa

Wojskowa Drukarnia w Łodzi

Wydrukowano na papierze eeco book cream70g/m2, vol 2,0

ISBN 978-83-7554-031-4

Moim rodzicom poświęcam

Sufit stał się niebieski. Mężczyzna w sklepie twierdził,

że ciemna farba spowoduje, iż pokój będzie wydawał się

mniejszy. Pomylił się. Zamiast tego sufit się podniósł,

niemal znikając. Kiedy byłem mały, chciałem, żeby tak

właśnie było. Sklepienie ciemnej nocy, gwiazdy i cienki

sierp księżyca nad oknem. Wtedy babcia i mama wybrały

dla mnie chłopięcy pokój w żółtych i białych kolorach.

Uczucie szczęścia jest tym, co zaledwie pamiętam, jak-

by lekkie dotknięcie wśród obcych ludzi; znikające, zanim

zdążysz się obrócić. Kiedy pokój był już gotów i pozostało

dwa dni do jego przybycia, poczułem się zadowolony.

Szczęście jest dziecięcą sprawą, a ja przecież niedługo

skończę 34 lata. Ale oczywiście byłem wtedy szczęśliwy.

Cieszyłem się.

Pokój był gotów. Na sierpie księżyca siedział chłopiec.

Jasnowłosy, z bambusową wędką, z przyczepioną żyłką

i spławikiem. W dole, nasadzona na róg: Gwiazda.

Kropla złotej farby spływała cienką strugą w stronę ramy

okna, tak jakby niebo za chwilę miało się roztopić.

Nareszcie przyjedzie mój syn.

Wracała ze szkoły do domu. Zbliżało się święto 17 Ma-

ja. Po raz pierwszy święto narodowe bez mamy, a trady-

cyjna sukienka, bunaden, za krótka. Mama przedłużała

ją już dwa razy.

W nocy Emilię obudził zły sen. Tata spał, słyszała

przez ścianę jego lekkie chrapanie. Przyłożyła do sie-

bie sukienkę. Czerwona taśma sięgała ledwie do kolan.

Zbyt szybko urosła. Tata często mówił: Rośniesz jak na

drożdżach, skarbie. Emilia pogłaskała wełniany mate-

riał, uginając kolana i ściągając ramiona. Babcia często

powtarzała: Greta wyglądała jak tyczka, nic więc

dziwnego, że dziecko tak rośnie.

Od kurczenia się zdrętwiało jej ciało. To wina mamy,

że jest taka wysoka. Czerwona taśma na pewno nie sięg-

nie dalej niż do kolan.

A może mogłaby poprosić o nową sukienkę.

Tornister był za ciężki. Zaczęła zbierać kwiaty podbia-

łu. Bukiet zrobił się tak duży, że tata będzie musiał wyjąć

wazon. Gdy była mała, zrywała same główki i wkładała

je potem do kieliszka do jajek. Tym razem łodygi były

długie.

Nie lubiła chodzić sama. Ale Martę i Silje zabrała

matka Marty. Nie mówiły dlaczego, pomachały tylko

do Emilii zza szyby samochodu.

Kwiaty potrzebowały wody. Niektóre z nich już

smętnie zwisały nad jej palcami. Emilia próbowała nie

ściskać tak mocno bukietu. Jeden z kwiatków upadł na

ziemię. Pochyliła się, żeby go podnieść.

- Nazywasz się Emilia?

Mężczyzna uśmiechał się.

Spojrzała do tyłu. Teraz, na tej ścieżce, biegnącej

między dwiema pełnymi ruchu drogami i skracającej

drogę do domu o ponad dziesięć minut, nikogo nie było

widać. Odpowiedziała coś niewyraźnie i cofnęła się.

- Emilia Selbu? To ty, prawda.

Nigdy nie rozmawiaj z obcymi mężczyznami. Nigdy

nie idź z kimś, kogo nie znasz. Bądź miła dla każdego.

Holt Anne - Vik i Stubo 1 - To co moje.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: