Szklarski Alfred - 4 Tomek na tropach Yeti.pdf - Ebooks PL 16 Przygoda z sensacją - janek2013

Alfred Szklarski

Tomek na tropach Yeti

PROLOG - TROPY ŚNIEŻNEGO CZŁOWIEKA

Od północnego zachodu ciemnoszare, kłębiaste chmury szerokim łukiem zasnuwały

zimny błękit nieba. W wysoko zawieszonych dolinach porywisty wiatr wzbijał w powietrze

tumany słonawego, suchego pyłu, lecz pobliskie potężne, urwiste szczyty i wieczne

lodowce gór Karakorum [1] już spowijała śnieżna nawałnica.

Czterech mężczyzn ociężałym krokiem wspinało się kamienistym szlakiem po

stromym zboczu ku widocznej w dali górskiej przełęczy. Z niepokojem spoglądali na

ciemniejący horyzont. Silny wicher dął z północy i szybko niósł na Wyżynę Tybetańską [2]

wczesną śnieżną burzę. Trzej Tybetańczycy, poruszeni widokiem nadciągającej

zawieruchy, co chwila pociągali za arkany, przywiązane do kółek wpiętych w nozdrza

kosmatych jaków [3] , by przynaglić zwierzęta do szybkiego marszu. Mimo to zgłodniałe i

spragnione jaki wlokły się noga za nogą, opuściwszy nisko rogate łby. Przekrwionymi z

wysiłku, nieco zamglonymi ślepiami spoglądały na nie mniej osłabionych ludzi.

Tybetańczycy ubrani byli w miękkie, filcowe odzienia, na które przywdzieli, niby kurtki

bez rękawów, skóry jaka odwrócone włosem do wewnątrz. Nakładane przez głowę, przez

wycięty w środku otwór, skóry osłaniały plecy i piersi, a ich nie zszywane na bokach

krańce, przytrzymywał w talii szeroki jedwabny pas. Spod stożkowatych filcowych czapek,

głęboko naciągniętych na głowy, zwisały im na plecy krótkie, pojedyncze, czarne

warkoczyki. W filcowych butach, o cholewach sięgających kolan, pewnie stąpali po

stromej ścieżynie.

Czwarty mężczyzna, zakutany w długi barani kożuch i czapę z klapkami na uszy, był

Europejczykiem. Mimo fizycznego wyczerpania czujnie obserwował idących przed nim

trzech krajowców przewodników. Zapewne nie darzył ich zbyt wielkim zaufaniem,

ponieważ miał zatknięty za pasem, przygotowany do strzału ciężki nagan [4] . Gdy

Tybetańczycy przystawali, żeby nabrać tchu, natychmiast opierał prawą dłoń na rękojeści

broni.

Tubylcy w ponurym milczeniu ukradkowymi spojrzeniami śledzili białego wędrowca.

Od dwóch tygodni wiedli go przez kamienno-piaszczystą pustynię ku Kaszmirowi [5] ,

graniczącemu z zachodnimi ziemiami Tybetu. Wyruszając ze swymi jakami w drogę, wcale

nie mieli zamiaru tak znacznie oddalać się od własnych koczowisk. Podjęli się

poprowadzić białego podróżnika o tydzień drogi na zachód, a tymczasem już mijał

piętnasty dzień uciążliwego marszu. Małomówny biały człowiek oświadczył im stanowczo,

iż zwolni ich dopiero wtedy, gdy będzie mógł nająć nowych przewodników. Krajowcy z

niezmiennym uporem każdego ranka odmawiali wyruszenia w dalszą drogę i codziennie

wbrew własnej woli szli coraz dalej. Biały potrafił dotąd utrzymać ich w ryzach. W jego

stalowoszarych oczach nigdy nie było widać cienia wahania czy obawy. Wydawał rozkazy,

wymownie opierając dłoń na rękojeści rewolweru.

Trzej krajowcy nie byli bezbronni. Posiadali długie stare strzelby i myśliwskie noże,

jednak mimo to nie odważyli się stawić zbrojnego oporu. Biały podróżnik czujny był

bowiem niczym żuraw. W czasie dnia szedł na samym końcu małej karawany. Czasem

siadał na jaka i znużony przymykał oczy, lecz gdy tylko któryś z Tybetańczyków odwracał

się ku niemu, zaraz napotykał jego przenikliwy wzrok. Podczas wieczornych obozowisk

odbierał przewodnikom broń i chował ją w swoim namiocie.

Tybetańczycy kilkakrotnie próbowali w nocy zbliżyć się do niego, ale wszelkie ich

wysiłki okazywały się bezskuteczne. Za najmniejszym szelestem podróżnik otwierał oczy i

zaraz rozlegał się metaliczny trzask odwodzonego kurka rewolweru.

W umysłach przesądnych Tybetańczyków niestrudzony podróżnik wyrastał na jakiegoś

potężnego czarownika. Czy mogli mu się sprzeciwić, skoro nieustannie czuwał uzbrojony

w szybkostrzelną broń?

Tymczasem w rzeczywistości biały wędrowiec był już u kresu sił. Podczas długich,

uciążliwych marszów niemal zasypiał z otwartymi oczyma, bądź też zapadał w stan

odrętwienia prawie graniczącego z letargiem. Wtedy zdawało mu się, że wciąż jeszcze

wędruje w pochodzie nieszczęsnych zesłańców [6] na Sybir. Odruchowo pochylał głowę,

jakby chciał osłonić ją przed uderzeniami kozackich nahajek. Postękiwania zmęczonych

jaków przeradzały się w jego wyobraźni w ciche, tak dobrze wryte w pamięć skargi

towarzyszów niedoli. Czasem znów przywidywało mu się, że zaledwie przed kilkoma

dniami umknął z korowodu więźniów i wśród kojącej ciszy błąka się w dzikich, górskich

wąwozach Turkiestanu Chińskiego.

Wtem usłyszał jakieś podejrzane szepty. Czyżby to poszukiwacze złota spiskowali, by

odebrać mu jego skarb? Ręka mimo woli sięgnęła do rękojeści rewolweru. Drgnął,

dotknąwszy gołą dłonią zimnej stali. Przywidzenia rozwiały się natychmiast. Spojrzał już

przytomnym wzrokiem.

Znajdowali się na skraju przełęczy. Tybetańczycy przystanęli i naradzali się,

gestykulując rękoma. Biały podróżnik podszedł do nich.

— Za tamtymi górami jest Leh [7] — odezwał się do niego jeden z przewodników,

wskazując ręką na południowy zachód.

— Ile dni marszu? — krótko zagadnął biały, posługując się, tak jak przewodnicy,

językiem tybetańskim.

— Trzy dni, a do Hemis dwa. Zaraz za przełęczą Kaszmir. Możesz już iść sam.

— Doprowadzicie mnie do Hemis, lub w ogóle nie wrócicie do swej phażi [8] — zagroził

biały.

— Zły duch chyba przywiódł cię do nas — mruknął Tybetańczyk.

— Zły czy dobry, ruszajcie na przód — rzekł biały nie wypuszczając z dłoni rękojeści

broni.

Cienka pokrywa świeżego śniegu zalegała całą przełęcz. Zimny wicher ze zdwojoną siłą

hulał na wyniosłości. Ludzie i zwierzęta z niezmiernym wysiłkiem oddychali

rozrzedzonym powietrzem.

Naraz idący na przedzie Tybetańczyk przystanął i pochylił się ku ziemi. Gdy jego

Szklarski Alfred - 4 Tomek na tropach Yeti.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: