Perfumiarz - Ina Knobloch.pdf - Książki - Lary1918

Perfumiarz

Ina Knobloch

Telbit (2011)

Etykiety: l

Powieść o człowieku, który dał światu zapach, lecz stracił samego siebie...

Zapach róży i lawendy, smak gorzkiej czekolady i opowieść o miłości, nienawiści oraz kuszącym odkryciu. Słodkie wonie

wydostają się z każdej strony tej powieści o perfumiarzu, który odkrył wodę kolońską na początku XVIII wieku i uczynił z

Kolonii stolicę perfum.

Mieszanka bergamoty i olejku migdałowego to pierwsza woń, jaką rozkoszował się ten wrażliwy nos. Łatwo sobie

wyobrazić, że nawet już w momencie urodzin w 1685 roku zapach odgrywał szczególną rolę w życiu Giovanniego Mariny

Fariny. Jako dziecko bawił się w otoczeniu wypełnionym aromatem górskiego powietrza i kropelek rosy, a po przyjeździe do

Wenecji objawiły mu się zapachy świata. Kiedy spotyka tam córkę kupca, Antonię Bretano, odchodzi od zmysłów.

„Delikatna woń niewinności, zmieszana z subtelną nutką cytryny i omdlewającym rysem gwałtowności” napełniła go

miłością.

Od tego momentu poświęca życie na stworzenie dla niej perfekcyjnego zapachu. Ale nawet jego doskonały nos nie

mógł wyczuć rywala, którego nic nie powstrzyma na drodze eliminacji konkurenta...

Powieść historyczna

Ina Knobloch

Perfumiarz

Przełożył.; Miłosz Urban

Wreszcie zapach, który nie kle się do ciała, lecz pobudza ducha

Voltaire

o eau de Cologne

Johanna Marii Fariny

TLR

Prolog

Północne Włochy, Santa Maria Maggiore, październik 1685 roku Lucia jęknęła, gdy fala bólu

wstrząsnęła jej ciężarnym ciałem. Miała wrażenie, że to jej ktoś wraził pięść w obolałe trzewia, a

nie skamlącej na ziemi kreaturze.

Wciąż jeszcze skryta za drzewem, nie potrafiła przezwyciężyć ciekawo-

ści i przyciskając policzek do szorstkiej kory, wyjrzała. Mężczyzna, który niczym opętany rzucił

się na drugiego i powaliwszy go, obrzucał obelgami, wydał się jej znajomy.

- Zdrajca! Złodziej! Niecnota! - Docierały pojedyncze słowa.

W nozdrza uderzyła ją woń alkoholu i świeżej krwi, momentalnie przy-

ćmiewając świeży zapach lasu i wilgotnej, żyznej ziemi. Ciężarną kobietę TLR

znów ogarnęła fala bólu i nudności. Zapomniawszy o ciekawości, przypadła plecami do pnia i

oddychała głęboko.

Ratując się chustką skropioną różanym olejkiem, którym chciała odegnać od siebie złe zapachy, i

równomiernym oddechem, który miał pomóc zapanować nad cierpieniem, przypomniała sobie, kim

był podejrzany rzezimie-szek. Pamiętała jego twarz i głos - pamiętała i nienawidziła.

Zacisnęła powieki i skupiła się na czymś innym. Gdy nie myślała o bólu, cierpienie łatwiej było

znosić.

Lecz ulga zniknęła równie szybko, jak się pojawiła, gdy oczyma duszy zobaczyła siebie u stóp

opryszka, który, grożąc jej kamieniem, krzyczał:

- Zdrajczyni!

Podobna twarz i ruchy, lecz nie ten sam człowiek: w zwidach stał nad nią młody chłopak, syn

sąsiadów z Crany. Musiała ugryźć się w język, by nie wykrzyknąć na głos: FEMINIS!

Ukradł tłustą szynkę z domu rodziny Farinów, Lucia patrzyła nań ukradkiem, a zapytana,

powiedziała prawdę.

Bo jakże to, kłamać miała? Nie mogła też wiedzieć, że zostanie za to przegnany

Drżała. Raz jeszcze przeżywała, co się wówczas stało. Tak jak dziś ona przyczajona za drzewem,

tak wtedy Giovanni Paolo Feminis na nią czekał.

Nie spodziewając się niczego złego, maszerowała do szkoły, kiedy wyskoczył zza drzewa, rzucił

nią o ziemię i uniósł ciężki kamień. Lżył ją i tak głośno wykrzykiwał, że zdrajczyni, aż w końcu ktoś

go usłyszał i przybiegł

na ratunek.

Więcej nic nie pamiętała, bo straciła przytomność. Kiedy się obudziła, le-

żała w swoim łóżku. Później jedynie usłyszała, że musiał odejść z kominia-TLR

rzami.

Straszne historie o nich opowiadano. Kiedy umorusani na czarno robotnicy zbliżali się od strony

Mediolanu, wszystkie dzieci chowały się najszybciej, jak potrafiły, bowiem raz po raz rodzice

oddawali je kominiarzom.

Strach zagościł w sercach maluchów, umiejętnie podsycany opowieściami starszych, którzy byli

zbyt duzi, by zmieścić się w ciasnym kominie.

A teraz Giovanni Paolo Feminis powrócił!

Kiedy Lucia odważyła się wyściubić nos zza drzewa, by rzucić okiem na brutalną scenę w

pobliżu, żadnego z mężczyzn nie było już widać. Czyżby wszystko sobie uroiła? Cóż! Odmienny stan

niesie wiele dziwnych przypadłości!

Ból w tym czasie zniknął, dzięki ćwiczeniom oddechowym zalecanym przez teściową.

Wciąż poruszona, ruszyła w drogę powrotną, lecz już pod bramą domostwa zmieniła zdanie i

udała się dalej, do wsi. Potrzebowała życzliwej rady teściowej, Cateriny, a później u Paoli chciała

nabyć wskazane tynktury i olejki.

Gdy Lucia dotarła do domu balwierki i akuszerki, naraz zatrzymały ją podniesione głosy, które

dobiegały z zamknię- tej izby.

- Gian Paolo, musisz stąd odejść, i tym razem na dobre!

- Przecież on żyje! A poza tym i tak nikt go tu nie zna...

- Znikajcież obaj... - Dalej Paola mówiła tak cicho, że Lucia nie mogła jej usłyszeć. Kiedy jednak

chciała dać drapaka, kobieta nagle podniosła głos: - I nie zapomnij bachora! Kropla w kroplę ty!

Kiedy chłopak podrośnie, Pietro zobaczy, czyje rysy ma jego syn, i cię ubije! Nie powinieneś się tu

pokazywać. Pietro próżny i leniwy, a co gorsza pijak, i tylko w tym nadzieja, że jak TLR

cię nie będzie, nic nie zauważy.

Feminis nie myślał długo nad odpowiedzią.

- A gdzież miałbym się udać, czcigodna cioteczko?

- Nie nazywaj mnie cioteczką! Wychowałam cię jak własne dziecko, nie szczędząc krwawicy,

tedy nie godzi się traktować mnie jak starą zielarkę!

- Niech sczeznę, ale jeśli nie dasz mi znów swojej cudownej aqua mirabilis, tynktur i ziół, nie

będę mógł dłużej uszczęśliwiać Francuzów handlem obwoźnym. Czy chcesz może, bym przybył tu

jako kominiarz i zabrał

dzieci twoich znajomych?

Po ostatnim pytaniu, które Feminis wyrzucił z siebie podniesionym głosem, rozległo się głośne

uderzenie pięścią w stół. Potem zapadła cisza.

Lucia nabrała gwałtownie powietrza, obawiając się, że jej obecność zaraz wyjdzie na jaw.

Nie mogła uwierzyć w to, co właśnie usłyszała.

Czy to możliwe, by Feminis powracał przez te wszystkie lata, a nikt tego nie zauważył?

Dysząc ciężko, już chciała udać się w drogę powrotną, kiedy zdecydowany głos Paoli sprawił, że

aż podskoczyła.

- Niechaj więc będzie, Giovanni Paolo Feminisie, udasz się do Kolonii i wesprzesz ciotkę

Bernardi...

Więcej Lucia nie słyszała, bo w końcu zebrała się w sobie i ruszyła z powrotem. Do siebie, do

domu Farinów.

TLR

Rodział I

Bergamotka - boskie pozdrowienie Hesperyd

Szmaragdowozielony szlachetny olejek, pozyskiwany ze skórek owoców pomarańczy

bergamota,

dotarł do Włoch w XVII w.

Pachnie przyjemnie i orzeźwiająco, ma działanie uspokajające, poprawiające nastrój i

antyseptyczne - idealnie nadaje się na powitanie nowego mieszkańca tego świata.

Santa Maria Maggiore, grudzień 1685 roku

Od owego pamiętnego październikowego popołudnia ból w łonie Lucii TLR

powracał regularnie. Dziwne to uczucie, zaiste, którego dotychczas nie poznała, tak bezboleśnie i

szczęśliwie przebyła poprzednią ciążę.

Oczekując pierwszego dziecka, z góry spoglądała na narzekające przyszłe matki, a codzienne

masaże esencjami i eliksirami teściowej uważała za zbytek czasu i pieniędzy. Lecz by nie troskać

więcej małżonka, przystawała na te zabiegi, za którymi teraz tak bardzo tęskniła.

Dziś jednak jej teściowa, Caterina Farina z domu Gennari, była daleko -

pojechała odwiedzić brata w Wenecji. A wystarczyło jedno słowo, a pozosta-

łaby na miejscu, by służyć ciężarnej synowej radą i pomocą.

- Drogie dziecko - powiedziała - jeśli chcesz, zostanę przy tobie.

Dziś Lucia pluła sobie w brodę, że żegnając starszą kobietę, zapewniała, jak doskonale da sobie

radę sama. Na szczęście Caterina przysięgła powrócić na czas, by być przy rozwiązaniu. Lucia miała

nadzieję, że uda jej się dotrzymać słowa. Spodziewała się bowiem ciężkiego porodu i już dawno

poję-

ła, że niemądrze postąpiła, zezwałając teściowej na wyjazd.

Jęcząc, sięgnęła po flakonik esencji z bergamoty rozpuszczonej w olejku migdałowym, roztarła

Perfumiarz - Ina Knobloch.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: