Jackson Vina - 1 Osiemdziesiąt dni żółtych.pdf - Jackson Vina - magi144

Summer, targana namiętnościami skrzypaczka o włosach

koloru płomieni, nieszczęśliwa w swoim związku, zamiast w

salach koncertowych gra Vivaldiego w metrze. Pewnego dnia

jej skrzypce zostają zniszczone. I wtedy Summer otrzymuje

propozycję od tajemniczego, bogatego i pociągającego

profesora uniwersytetu. Dominik kupi jej nowe skrzypce,

pod warunkiem, że zagra prywatny koncert… Tylko dla

niego…

Tak rozpoczyna się niebezpieczna, pełna zawirowań i

nieprzewidzianych zdarzeń podróż obojga do mrocznego

kresu siebie poprzez zakazane miejsca i sale koncertowe

Londynu i Nowego Jorku. Czy tak spalająca namiętność

może przetrwać? Czy może to być prawdziwa miłość?

Spis treści

1 Dziewczyna i jej skrzypce

2 Mężczyzna i jego pragnienia

3 Dziewczyna i jej tyłek

4 Mężczyzna i jego kwartet smyczkowy

5 Dziewczyna i jej wspomnienia

6 Mężczyzna i jego żądza

7 Dziewczyna i pokojówka

8 Mężczyzna i jego gość

9 Dziewczyna i jej nowa przyjaciółka

10 Mężczyzna i jego mroczne strony

11 Dziewczyna i jej pan

12 Mężczyzna i jego nastroje

13 Mężczyzna i dziewczyna

Podziękowania

VINA JACKSON

Dziewczyna i jej skrzypce

Wszystko przez Vivaldiego.

A konkretnie przez płytę z Czterema porami roku Vivaldiego,

która teraz leżała okładką w dół na szafce nocnej, przy moim cicho

pochrapującym chłopaku.

Mieliśmy lekkie spięcie, bo kiedy Darren wrócił o trzeciej nad

ranem z podróży służbowej, leżałam nago na drewnianej podłodze w

jego salonie, a concerto grało tak głośno, jak tylko pozwalało

nagłośnienie. Czyli głośno.

Część presto z Lata – koncertu nr 2 g-moll – miała właśnie

rozwinąć się z pełną mocą, gdy Darren otworzył drzwi.

Nie zauważyłam jego powrotu, dopóki nie poczułam na prawym

ramieniu podeszwy jego buta, którym mną potrząsał. Otworzyłam oczy i

zobaczyłam, że się nade mną pochyla. Okazało się, że zapalił światła, a

muzyka raptownie ustała.

– Co ty, do ciężkiej cholery, wyprawiasz? – zapytał.

– Słucham muzyki – odparłam niewinnie.

– Właśnie słyszę! Już z końca ulicy! – wrzasnął.

Był w Los Angeles i wyglądał zaskakująco świeżo jak na kogoś,

kto ma za sobą długi lot. Wciąż miał na sobie służbowe ubranie:

wykrochmaloną białą koszulę, granatowe spodnie w bardzo delikatne

prążki, skórzany pasek, a przez ramię trzymał przewieszoną marynarkę

od garnituru. Mocno ściskał rączkę walizki na kółkach. Najwyraźniej

musiało padać, choć nie słyszałam tego przez muzykę. Walizka była

mokra od deszczu, a strumyczki spływały na podłogę, tuż obok mojego

uda. Nogawki na dole miał mokre, bo parasolka nie mogła go tam

osłonić i spodnie kleiły mu się do łydek.

Odwróciłam głowę w stronę jego buta i zobaczyłam kawałki nagiej

łydki. Pachniał piżmowo, trochę potem, trochę deszczem, trochę pastą

do butów i skórą. Kilka kropli spadło z buta na moje ramię.

Vivaldi zawsze działał na mnie bardzo szczególnie i ani wczesna

poranna godzina, ani zirytowany wyraz twarzy Darrena nie były w

stanie powstrzymać fali ciepła, która przetoczyła się przez moje ciało i

rozpaliła krew w żyłach tak jak wcześniej muzyka.

Odwróciłam się, jego but wciąż dotykał mojego prawego ramienia,

i lewą ręką przesunęłam w górę jego nogi.

Cofnął się natychmiast.

– Chryste, Summer… – Pokręcił głową.

Pociągnął walizkę do ściany i postawił ją obok stojaka z płytami,

wyjął Cztery pory roku z odtwarzacza i poszedł do swojego pokoju.

Rozważałam pójście za nim, ale w końcu zrezygnowałam. Nie było

szansy, żebym wygrała kłótnię z Darrenem, nie mając na sobie ubrania.

Miałam nadzieję, że jeśli będę nadal leżała bez ruchu, stanę się mniej

widzialna i rozładuję jego gniew, liczyłam, że moje nagie ciało łatwiej

wtopi się w drewnianą podłogę w pozycji horyzontalnej niż na stojąco.

Usłyszałam odgłosy otwierania drzwi garderoby i znajome

postukiwanie drewnianych wieszaków, kiedy zwieszał marynarkę. W

ciągu naszych wspólnych sześciu miesięcy ani razu nie widziałam, żeby

rzucił marynarkę na krzesło albo na oparcie kanapy jak normalny

człowiek. Zawsze odwieszał ją prosto do garderoby, potem siadał i

zdejmował buty, odpinał spinki do mankietów i rozpinał guziki koszuli,

którą wrzucał do kosza na brudną bieliznę, a następnie wyjmował ze

spodni pasek i zawieszał go na specjalnym wieszaku obok kilku innych

pasków w różnych ponurych odcieniach granatu, czerni i brązu. Nosił

markowe gatki, takie jakie najbardziej mi się podobały na facetach:

krótkie bawełniane spodenki z grubą gumką w pasie. Uwielbiałam to,

jak przylegały do jego ciała, kusząco ściśle, ale ku mojemu wiecznemu

rozczarowaniu zawsze okrywał się szlafrokiem i nigdy nie chodził po

mieszkaniu w samej bieliźnie. Nagość oburzała Darrena.

Poznaliśmy się w lecie na recitalu. To była dla mnie duża rzecz:

jedna z zakontraktowanych skrzypaczek zachorowała i zostałam w

ostatniej chwili ściągnięta, żeby razem z orkiestrą zagrać utwór Arvo

Prta, którego nie znosiłam. Uważałam, że jest poszarpany i monotonny,

ale dla występu na koncercie, na prawdziwej scenie, nie szkodzi, że

niewielkiej, mogłam zagrać coś Justina Biebera i udawać, że dobrze się

bawię. Darren był na widowni i się zachwycił. Miał słabość do

rudowłosych, a jak mi później powiedział, siedział pod takim kątem, że

nie widział mojej twarzy, ale miał doskonały widok na czubek mojej

Jackson Vina - 1 Osiemdziesiąt dni żółtych.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: