Dębski Eugeniusz - Yeates 02 - Ludzie z tamtej strony czasu.pdf - Dębski Eugeniusz - margotbao

Eugeniusz Dębski

Ludzie z tamtej

strony czasu

1986

Automatyczny dezynfektor przemierzał korytarz oddziału reanimacji cztery razy na dobę.

Wyglądał jak duży tłok bez dna. Bezsensownie i uparcie usiłował sprężyć powietrze w

czworokątnym cylindrze pomieszczenia. Najeżdżał na mnie już dziewięć razy. Teraz

przystanął, cierpliwie czekając aż przejdę przezeń jak tresowany tygrys przez płonącą obręcz.

Skierował się na koniec korytarza, pod okno, gdzie szczególnie starannie oczyszczał ściany i

podłogę z naniesionych przeze mnie bakterii. Za każdym razem, gdy przygotowywałem się

do skoku przez obręcz, tryskał mgłą jakiegoś preparatu, dzięki czemu chyba już po drugim

razie cały tchnąłem specyficznym szpitalnym zapachem czystości, świeżości i choroby. Po

każdej dezynfekcji szedłem do łazienki, by przynajmniej z twarzy i dłoni zmyć osad

dezopary. Gdy dziewiąty raz wróciłem z sanitariatu i oparłem się o ścianę przy oknie, dobiegł

mnie szept:

- Pst! Proszę pana!

Pielęgniarka stała w głębi korytarza, trzymając dłoń na klamce, drugą ręką przywoływała

mnie, jakby sam szept nie wystarczał. Szybko przemierzyłem dzielący mnie od niej odcinek.

Zasłoniła piersią drzwi i zatrzymała mnie gestem otwartej dłoni.

- Odzyskał przytomność - powiedziała wolno i wyraźnie jakby w obawie, że słabo znam

amerykański i mogę ją opacznie zrozumieć. - Żadnych rozmów! Może go zabić głośniejszy

dźwięk. Tylko dlatego pana wpuszczamy, że on ciągle pana wzywa i denerwuje się. Proszę go

uspokoić i zaraz wyjść.

- Dobrze, siostro. Przyrzekam.

Wpatrywała się we mnie kilkanaście sekund, szukając w moim spojrzeniu pretekstu,

który pozwoliłby jej wycofać się z zezwolenia. Bardzo, najbardziej w świecie pragnęła nie

wpuścić mnie do Yayo, ale nie miała szczęścia. Odsunęła się, okraszając ten ruch zgrzytem

zaciskanych zębów.

Trąciłem końcami palców klamkę i gdy drzwi wsunęły się w ścianę, wszedłem do pokoju.

Trzy długie, ciche kroki przeniosły mnie do łóżka, na którym w plątaninie różnej grubości

przewodów i rurek leżał Yayo. Oplatało go to wszystko szczelnie niczym kilka warstw sieci

narzuconej na ciało. Widoczne było tylko jedno oko, prawe. Po chwili, gdy zaczął mówić,

odsłoniła się mała szczelinka w miejscu ust. Powieka na krótko odsłoniła gałkę oczną, mętną i

z krwawymi zaciekami. Szept był niesłyszalny. Pochyliłem się nad nim. Chciał coś

powiedzieć. Gdy tę samą sekwencję dźwięków usłyszałem chyba piąty raz, dopiero

zrozumiałem. Spróbowałem nadać swej twarzy dziarski wyraz i wyprostowałem się. Uśmiech

kosztował mnie tyle energii co wypchnięcie ciężarówki z błotnistego dołu, ale udało mi się na

krótko przykleić go do twarzy.

- Dobrze, Yayo. Będę uważał, na pewno. Nie przejmuj się mną i szybko wracaj do roboty,

nie stać mnie na fundowanie ci wylegiwania się tutaj. Skracaj pobyt do minimum. No! -

Kiwnąłem energicznie głową i poszerzyłem uśmiech. - Na razie!

Starałem się nie śpieszyć, specjalnie zrobiłem aż cztery wolne kroki i jeszcze od drzwi

pomachałem dłonią. Dopiero gdy drzwi zamknęły się, biegiem ruszyłem do najbliższej

toalety.

Woda była za ciepła, choć spłynęło jej kilkadziesiąt litrów na moją twarz i głowę; lustro,

pozornie gładkie i czyste, wciąż odbijało obcą, rozfalowaną twarz, a przynajmniej twarz,

jakiej nie chciałbym nosić - szarą, ozdobioną jak tani tort dwoma rodzynkami rozbieganych,

wytrzeszczonych oczu. W stulonych dłoniach nie udało się utrzymać więcej niż kilkadziesiąt

kropli wody. Długo piłem. Zużyłem pół rolki ręcznika. Skutek był taki, jakiego oczekiwałem,

czyli żaden.

Na końcu korytarza znalazłem drzwi z napisem: Walter C. Olheiser. Dotknąłem klamki.

Wstał na mój widok, gestem wskazał fotel. Sam, po chwili wahania, podszedł do szeregu

kaset tworzących jedną ze ścian pokoju i z jednej wyjął butelkę bourbona. Bez zbędnych

pytań nalał mi pół szklanki i charknął sobie. W jego porcji nie utopiłaby się nawet

sparaliżowana mucha. Podał mi szklankę i usiadł w drugim fotelu. Przytrzymałem pierwszy

łyk na języku, aż poczułem smak alkoholu. Trwało to długo, ale następne łyki były już

szybsze.

- Posłucha pan pana Radera? - zapytał.

- Co?

- Mamy, oczywiście, podgląd do separatki. Zrozumiałem, że prosił, aby pan wycofał się z

tej sprawy.

- Jest pan pewien? - zabełtałem whisky.

- Jestem. Zresztą jego stan jednoznacznie wskazuje, że macie do czynienia ze

zwierzętami, bestiami. Nawet zwykły oglądacz kryminałów zrozumie, że nadepnęliście

komuś na odcisk. - Wychylił się w moją stronę i starał się mówić bardzo przekonująco.

- Rzadko oglądam kryminały - zapaliłem papierosa i zaciągnąłem się ostrożnie.

Doktor Walter C. Ołheiser nie zrozumiał mnie albo udał, że nie zrozumiał, wstał po jakąś

tekturkę. Usiadł ponownie i położył kartonik na stoliku. Patrzyłem w ścianę.

- Panie Yeates - nie ustawał - Rader ma oderwane prawe ucho, wybite lewe oko, złamaną

prawą stronę żuchwy, złamane lewe ramię, prawe przedramię, wyłamane palce lewej dłoni.

Dalej... - nabrał powietrza do płuc - ...odbitą prawą nerkę, zmiażdżone lewe jądro i prawe

kolano, złamaną lewą goleń i pogruchotane prawe śródstopie. Niech pan popatrzy - podsunął

mi kartonik.

Oderwałem wzrok od ściany. Sylwetka mężczyzny narysowana czarną kreską na białym

papierze była upstrzona czerwonymi znaczkami. Gdyby poprowadzić od góry ku dołowi

kreskę łączącą te znaczki, utworzyłaby nieregularną spiralę. Mężczyna na kartoniku nie miał

rysów twarzy Yayo, ale to był on. Zatrzęsła mi się głowa, jakby puściły jakieś przeguby albo

kręgi szyjne nabrały nagle luzów.

- Zaserwowali Raderowi gigantyczną porcję środków znieczulających - powiedział.

Pomyślałem, że część tej porcji przydałaby się teraz i mnie. Walter C. Olheiser musiał

być kiepskim lekarzem, skoro tego nie zauważył. Musiałem postukać palcem w szklankę, by

zrozumiał czego mi trzeba. Westchnął i przyniósł butelkę. Zaoszczędził trochę, pomijając

siebie, ale do mojej nalał szczodrze.

- Tylko dlatego jeszcze żyje - podsumował i zawiesił głos.

Wlałem do ust połowę porcji.

- Będzie żył? - zapytałem, patrząc przed siebie.

- Być może. Jeśli przetrzyma te dawki leków, osłabienie spowodowane upływem krwi i

parę jeszcze rzeczy. Wie pan, mam już długą praktykę, rzadko angażuję się uczuciowo w

leczenie jakiegoś pacjenta, muszę mieć dystans, ale tak jak współczuję Raderowi... - sięgnął

bez pytania do mojej paczki i zapalił również. Przez chwilę szamotał się wewnętrznie, ale w

końcu nie nalał sobie już ani kropli. - Obiecuję, że zrobię wszystko co możliwe... - zakończył

zdanie wzruszeniem ramion.

Złamałem papierosa w popielniczce i starannie go zgasiłem. Uścisnęliśmy sobie dłonie

bez słowa. Dopiero pod drzwiami przypomniałem sobie coś, o co chciałem zapytać. W tej

samej chwili Olheiser zawołał:

- Panie Yeates! Może przyda się panu na coś ta karteczka, która... - odchrząknął - ...była

przypięta do penisa Radera.

Sięgnął do stosu papierów na biurku i zrobił dwa kroki z wyciągniętą dłonią. Mały

karteluszek był poplamiony krwią. Wziąłem świstek do ręki i przeleciałem wzrokiem kilka

wierszy, kombinację łacińskich nazw, skrótów i ekierek. Zwykła czcionka z małej,

kieszonkowej drukareczki, jakich miliony noszą w kieszeniach rodacy. Olheiser zakręcił

palcem w powietrzu, odwróciłem kartonik. Tu tekst był bardziej dla mnie zrozumiały: „Mamy

całe wagony takich specyfików. Ale zawsze może zabraknąć”. Trzymając kartonik za rożek,

na którym nie było krwi, wsunąłem do kieszeni i skinieniem podziękowałem lekarzowi.

- To są te dawki, które w niego wpompowali - powiedział jeszcze. - Proszę dzwonić.

Kiwnąłem głową i wyszedłem. W recepcji na dole opłaciłem podłączenie mojego

komputera do sieci szpitalnej i otworzyłem rachunek za leczenie Yayo. Na ulicy długo

przypominałem sobie, gdzie zostawiłem samochód. Na szczęście był blisko. Silnik posłusznie

zaskoczył, gdy tylko wsunąłem klucz do zamka drzwi, włączyłem się do ruchu i bez

pośpiechu pojechałem do domu. Zostawiłem wóz przed garażem i zabierając po drodze z

kasety towarowej zakupy sprzed trzech dni, wylądowałem w mieszkaniu. Wstawiłem torby do

kuchni i nie rozbierając się, podłączyłem komputer do szpitala. Od tej chwili każda zmiana

stanu Yayo znajdzie odbicie w sygnale mojego minikompa. Upakowałem zakupy w lodówce,

zaparzyłem pół wiadra kawy i połknąłem podwójny zestaw neuroplegów. Zdążyłem wypić

ćwierć butelki kukurydzianki i rozegrać z kompem jedną całą i prawie połowę drugiej partii

yao-in, kiedy komp przerwał grę i przekazał sygnał ze szpitala. Nie ruszyłem się z miejsca i

nie poznałem szczegółów walki o życie Yayo Radera. Dowiedziałem się tylko, że

dwadzieścia sześć minut trwała akcja reanimacyjna, że doktor Walter C. Olheiser dotrzymuje

słowa. Potem komputer szpitalny przekazał standardowy komunikat zredagowany w

oszczędnym, ale nie suchym tonie. A jeszcze potem mój minikomp drobniutkimi literkami

poinformował mnie, że dokonał przelewu na konto szpitala. Doktor Olheiser nie odezwał się.

Tak więc przejście Yayo na tamten świat załatwiły - jakby między sobą - dwa komputery.

Sprawdziłem stan swojego konta i nakupiłem za dwie trzecie sumy sprzętu, który miał mi

pomóc pomścić śmierć Yayo Radera i wcześniejszą Claude’a Scarrowa. I innych, których

nazwisk i imion wtedy jeszcze nie znałem.

Dębski Eugeniusz - Yeates 02 - Ludzie z tamtej strony czasu.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: