fragment.pdf

www.webshows.pl

W dwóch poprzednich częściach książki skupiliśmy się na roli

prezentera i producenta. W projekcie mamy już więc osobę, która

przekonująco „sprzeda” wymyślone przez nas treści, stanie się wizy-

tówką naszej działalności wideo, odnajdzie się w szeregu rozmaitych

form webowej twórczości, a przy okazji zdobędzie swoje grono fanów

jako osobistość internetowa. Mamy też kogoś biegłego w sprawach

technicznych, rozumiejącego proces powstawania sieciowego wideo

od ustawienia światła, przez pracę kamery i montaż, aż po rendering

pliku z filmem i będącego w stanie podjąć świadomą decyzję na temat

optymalnej jakości produkcyjnej. Do pełni sukcesu brakuje nam jesz-

cze trzeciej osoby – bądź też trzeciego zestawu umiejętności dla na-

szego pojedynczego człowieka-orkiestry. Ktoś musi wymyślić, jakie

wideo powinniśmy stworzyć – jak je wymyślić, zaplanować i sprawić,

żeby znalazło swoje grono widzów.

Nazwiemy tę trzecią osobę „redaktorem”. Przyjmujemy to pojęcie

na mocy takiej samej licencji poetyckiej, jak w przypadku pozostałych

dwóch funkcji: nie ma bowiem obowiązującego standardu nazewnic-

twa wśród stanowisk, które można zajmować przy pracy nad siecio-

wym wideo. Choć wszystkie trzy funkcje, reprezentowane przez trzy

części tej książki, są konieczne do odniesienia sukcesu w świecie we-

bvideo, to właśnie redaktor odpowiadać będzie za tchnięcie w pro-

jekt odrobiny geniuszu: z perspektywy jego pracy pozostałe dwie

role są odtwórcze, polegają wyłącznie na zastosowaniu pewnego

kompletu umiejętności do zmieniającej się materii programu. Redak-

tor jest osobą, która tę materię definiuje – jego rolą jest wymyślanie

sposobów na sukces oraz znajdowanie dróg ich realizacji.

Tak jak mówione jest w książce od początku, trzy filary sieciowe-

go wideo – prezentacja, produkcja i redakcja – przenikają się. Prze-

myślenia zawarte w tej części książki dotyczą również pozostałych

dwóch dziedzin.

www.webshows.pl

WEBSHOWS – Sekrety Wideo w Internecie

W telewizji nikt nigdy nie ma stuprocentowej pewności tego, co pojawi

się na antenie. Twórca musi liczyć się z tym, że zawsze jest ktoś nad nim,

a nad tamtym kimś – jeszcze ktoś. Stąd też kolaudacje, czyli procedury

komisyjnej akceptacji programów. Stacje boją się sytuacji, że nagle do-

stanie się do szerszej publiczności coś niezatwierdzonego, uderzającego

w jakimś stopniu w ich wizerunek, czy zwyczajnie według nich słabego.

Producent jest osobą dbającą o to, żeby właśnie tak nie było. Nie zmienia

to jednak faktu, że przy większych produkcjach na kolaudacjach jest na-

wet sam dyrektor programowy, który i tak wszystko skrytykuje, nawet

jeżeli jest dobrze zrobione. Taka jego rola. Wieczna motywacja polega-

jąca na tym, że „przecież da się lepiej i może teraz Wam się udało, ale

następnym razem postarajcie się bardziej”. Nie ma czegoś takiego jak

autorski program w telewizji. Nawet programy firmowane nazwiskami

Wojewódzkiego, Lisa czy Majewskiego tworzone są przez sztab ludzi,

a inny sztab, tych na górze, akceptuje je bądź nie.

Maciej Dąbrowski, reżyser ENG „Szymon Majewski Show” i twórca

U1 Bator TV, założyciel portalu fkurf.pl

224

www.webshows.pl

Format sieciowego wideo

F ORMAT JAKO PRODUKT

Format telewizyjny należy rozumieć jako pewnego rodzaju sza-

blon, według którego można tworzyć kolejne odcinki programu bądź

też jego adaptacje – w świecie telewizji przez zakup formatu rozumie

się np. wykupienie praw do realizacji polskiej wersji Dancing with the

Stars , czyli Tańca z gwiazdami . W skład formatu wchodzą takie ele-

menty, jak ogólna kompozycja programu, estetyka obiektów graficz-

nych i muzycznych czy określenie zasad rządzących show.

W internetowym wideo, zwłaszcza w Polsce, formaty dopiero za-

czynają się pojawiać. Jest Matura To Bzdura , Ogarnij Się , Lekko Stron-

niczy czy Zapytaj Beczkę – łatwo jest sobie wyobrazić, że twórcy tych

programów sprzedają licencje do innych krajów na realizację tamtej-

szych odpowiedników. Oczywiście to jest sytuacja czysto teoretyczna,

praktycznie nierealna, ale pozwala nam wyraźnie oddzielić programy

oparte o określony format od internetowej twórczości stawiającej

na spontaniczność, takiej jak vlogi (jest to skrót myślowy, ponieważ

vlog to też pewnego rodzaju format, jednak bardzo słabo zdefinio-

wany – możliwe jest za to stworzenie vloga-formatu, tak jak zrobił

to Remigiusz „Rock” Maciaszek cyklem Moja Tuba ). Format możemy

też odróżnić od innych form webowej twórczości na tej płaszczyźnie,

że jesteśmy w stanie sobie wyobrazić zmianę jego autora z zacho-

waniem przynajmniej części jakości programu. Gdyby Kuba Dębski

zrezygnował z prowadzenia Ogarnij Się i udzielił komuś licencji na

format, nowy program prawdopodobnie by ucierpiał w swej począt-

kowej fazie, ale z czasem być może mógłby funkcjonować dalej. Nie

możemy tego samego powiedzieć o osobistym vlogu Patryka „ROJO”

Rojewskiego, który w ogromnym stopniu bazuje na osobowości sa-

225

www.webshows.pl

WEBSHOWS – Sekrety Wideo w Internecie

mego twórcy – ROJO sam w sobie jest produktem i raczej wątpliwe,

by mógł udzielić komukolwiek licencji na bycie ROJEM.

Między innymi z tego powodu programy oparte o oryginalny for-

mat mają większy potencjał komercyjny niż wideo robione od oka-

zji do okazji, są produktami w pełnym tego słowa znaczeniu. Kiedy

program ma ręce i nogi – własną oprawę graficzną, wyraźnie zary-

sowaną kompozycję – fani chętnie do niego wracają, twórczość zaś

sprawia profesjonalne wrażenie i powoduje, że łatwiej jest o pozy-

skanie sponsorów. Jestem zdania, że sieciowe wideo niekoniecznie

musi się rozwijać w tym kierunku – podążanie torem telewizyjności

rzadko wychodzi w Internecie na dobre. Na ten moment „formatowe”

podejście do wideo jest jednak bardzo dobrym sposobem sformalizo-

wania procesu twórczego. Kusząca jest spontaniczność właściwa vlo-

gosferze, możliwość robienia programów nisko sformalizowanych,

pogrążonych w formatowej anarchii – jednak takie podejście będzie

skuteczne w Internecie dopiero za jakiś czas.

Internauci często błędnie rozumieją rolę formatu, utożsamia-

jąc go z właściwą treścią programu. Format jest schematem, we-

dług którego budujemy treść – niczym więcej. Nie jest więc uczciwe

umniejszanie zasług Niekrytego Krytyka na mocy stwierdzenia, że

zaczerpnął on swój sztandarowy format z twórczości Douga Walkera,

znanego jako ThatGuyWithTheGlasses. Szkielet to jedno, wypełnienie

go własną zawartością to coś kompletnie innego – prawdopodobnie

niewiele osób byłoby w stanie osiągnąć na tym polu sukces porówny-

walny do Macieja Frączyka, czyli Niekrytego Krytyka, najpopularniej-

szego autora webvideo w Polsce.

Przykład Niekrytego Krytyka pokazuje dość ciekawą prawidło-

wość: opłaca się podpatrywać sprawdzone formaty u innych. Nie

wolno tego wniosku sprowadzać do „kradzieży” pomysłów, częstego

zarzutu stosowanego przez młodych internautów, którzy jeśli tyl-

ko zobaczą nutkę inspiracji jednym autorem u drugiego, rzucają na

oślep oskarżeniami o plagiat i najchętniej widzieliby proces sądowy.

Tymczasem po prostu nie zawsze opłaca się wymyślanie prochu od

226

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: