Aldous Huxley - Nowy wspaniały świat.pdf - e booki - isabela3

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Przysadzisty szary budynek o zaledwie trzydziestu czterech piętrach. Nad

głównym wejściem napis: “Ośrodek Rozrodu i Warunkowania w Londynie

Centralnym”, na tablicy zaś wyryte hasło Republiki Świata: “Wspólność,

Identyczność, Stabilność”.

Okna ogromnej sali na parterze wychodziły na północ. Zimny (pomimo pełni

lata za szybami, pomimo tropikalnego upału we wnętrzu sali), ostry i przenikliwy

blask zaglądał w okna, chciwie poszukując jakiegoś kształtu obleczonego w tkaninę,

jakiejś bladej gęsiej skórki akademika, lecz znajdował tylko szkło, nikiel i matowo

lśniącą porcelanę laboratoryjną. Chłód natrafiał na chłód. Okrycia robocze

pracowników były białe, dłonie w gumowych rękawiczkach trupio bladej barwy.

Światło - lodowate, martwe, upiorne. Tylko z żółtych rurek mikroskopów czerpało ono

nieco substancji bogatej i żywej, kładąc się na polerowanych rurkach niczym

smakowite płaty masła ułożone rzędami wzdłuż stanowisk roboczych.

- A to - powiedział dyrektor otwierając drzwi - jest dział zapładniania.

Gdy dyrektor “Rozrodu i Warunkowania” wkraczał do sali, trzystu

zapładniaczy pochylało się nad przyrządami wstrzymując dech i w pełnym

zaabsorbowania skupieniu z rzadka wydając bezwiedny gwizd lub pomruk. Grupa

nowo przybyłych studentów, bardzo młodych, różowiutkich żółtodziobów, z pokorą

dreptała nerwowo za dyrektorem. Każdy z nich trzymał kajet, w którym desperacko

bazgrał, gdy tylko wielki człowiek raczył przemówić. Z pierwszej ręki. To był rzadki

przywilej. Dyrektor “Rozrodu i Warunkowania” na Londyn Centralny zawsze dbał o

to, by osobiście oprowadzać swych nowych praktykantów po poszczególnych działach.

- To tak żeby dać ogólne pojęcie - wyjaśniał im. Bo aby rozumnie pracować,

jakieś ogólne pojęcie rzecz jasna mieć muszą - choć możliwie najmniejsze, jeśli mają

być dobrymi i szczęśliwymi członkami społeczeństwa. Wiedza o szczegółach bowiem,

jak każdy wie, przydaje cnót i szczęśliwości, wiedza ogólna zaś to dla umysłu zło

konieczne. Nie filozofowie, lecz pracowite mrówki i zbieracze znaczków tworzą

kręgosłup społeczny.

- Jutro - zwykł dodawać uśmiechając się uprzejmie, acz z odrobiną surowości -

zabierzecie się do poważnej pracy. Nie będziecie mieć czasu na rzeczy ogólne.

Póki co jednak...

Póki co obowiązywał przywilej. Z pierwszej ręki do kajetu. Chłopcy smarowali

jak

szaleni.

Wysoki, raczej chudy, wyprostowany dyrektor zmierzał w głąb sali. Miał długą

dolną szczękę, zęby nieco wystające, ledwo zakryte, gdy nie mówił, przez pełne,

kunsztownie wygięte wargi. Stary, młody? Trzydzieści? Pięćdziesiąt pięć? Trudno było

określić. Zresztą nie miało to znaczenia; w ów czas nieustającej stabilności, A.F. 632,

nikomu nawet nie przyszłoby do głowy pytać o wiek.

- Wyjdę od punktu wyjścia - powiedział dyrektor RiW, a co bardziej gorliwi

studenci utrwalili jego zamiar w kajetach: Wyjść od punktu wyjścia . - To - machnął

ręką - są inkubatory. - A otwierając odosobnione drzwi, pokazał im szeregi półek

zapełnionych ponumerowanymi probówkami.

- Tygodniowy zapas jaj. Trzymany - wyjaśnił - w temperaturze krwi. Męskie

gamety - tu otworzył inne drzwi - muszą być przechowywane w temperaturze

trzydziestu pięciu stopni, nie trzydziestu siedmiu. Temperatura krwi sterylizuje.

Barany zamknięte w termogenie nie poczynają jagniąt.

Wsparty o inkubatory podawał studentom (a ołówki gryzmoliły z pośpiechem)

krótki opis nowoczesnego procesu zapładniania; najpierw powiedział, rzecz jasna, o

jego chirurgicznym etapie wstępnym: o “zabiegu, któremu poddajemy się chętnie dla

dobra Społeczeństwa, nie mówiąc już o gratyfikacji w wysokości półrocznej pensji”.

Następnie omówił zwięźle technikę utrzymywania wyodrębnionego jajnika przy życiu

i zapewnienia jego funkcjonowania. Potem przeszedł do podania optymalnej

temperatury, stopnia zasolenia, kleistości, wspomniał o naturze płynu, w którym

przechowuje się wyodrębnione dojrzałe jaja; prowadząc swych podopiecznych do

stanowisk roboczych pokazał im, jak się ów płyn wydobywa z probówki; jak się go

kropla po kropli wprowadza na specjalnie ogrzane szkiełka mikroskopowe; jak się

zawarte w nim jaja testuje co do odchyleń, przelicza i przenosi do porowatego

pojemnika; jak (tu zademonstrował przebieg tej czynności) pojemnik ów zostaje

zanurzony w ciepłym roztworze ze swobodnie pływającymi plemnikami - tu

podkreślił, że najmniejsze stężenie może wynosić sto tysięcy na centymetr sześcienny;

jak, po dziesięciu minutach, zbiornik zostaje wyjęty z płynu, a jego zawartość

ponownie przebadana; jak w przypadku, gdy któreś z jaj pozostało nie zapłodnione,

zanurza się je ponownie, a potem w razie potrzeby raz jeszcze; jak zapłodnione jaja

wracają do inkubatorów, gdzie alfy i bety pozostają aż do zakończenia butlacji, gdy

tymczasem gammy, delty i epsilony wydobywa się po trzydziestu sześciu godzinach i

poddaje procesowi Bokanowskiego.

- Procesowi Bokanowskiego - powtórzył dyrektor, a studenci podkreślili w

swych małych kajetach. Jedno jajo, jeden embrion, jeden osobnik dorosły - proces

normalny.

Jednakże jajo zbokanowizowane będzie pączkować, mnożyć się, dzielić. Od

ośmiu do dziewięćdziesięciu sześciu pączków, a każdy pączek rozwinie się w

doskonale ukształtowany embrion, każdy embrion w pełnego osobnika dorosłego. Tak

iż w miejsce jednego człowieka będzie powstawało dziewięćdziesięciu sześciu. Postęp.

- W zasadzie - podsumował dyrektor RiW - bokanowizacja polega na ciągu

ingerencji zatrzymujących rozwój. Stopujemy normalny rozrost i, paradoks,

nieprawdaż, jajo reaguje pączkowaniem.

Reaguje pączkowaniem . Ołówki pracowały zaciekle. Wskazał palcem.

Spoczywający na sunącej żółwim tempem taśmie pojemnik z probówkami zniknął w

dużym metalowym pudle; wynurzał się następny. Maszyny cicho pomrukiwały.

Przejście probówek trwa osiem minut, poinformował. Osiem minut twardych

promieni Roentgena jajo wytrzymuje z najwyższym trudem. Niektóre giną; spośród

pozostałych te najmniej wrażliwe dzielą się na pół; większość daje po cztery pączki,

niektóre osiem. Wszystkie wracają do inkubatorów, gdzie pączki zaczynają się

rozwijać; po dwóch dniach oziębia się je nagle i w ten sposób zatrzymuje ich rozwój.

Dwa, cztery, osiem... pączki reagują dalszym pączkowaniem, po czym poddawane są

niemal całkowitemu zatruciu alkoholem; w efekcie pęcznieją dalej i po pączkowaniu -

pączek z pączka pączka - mogą dalej rozwijać się w spokoju, jako że dalsze

hamowanie w zasadzie prowadziłoby już do ich uśmiercenia. W ciągu tego czasu

pierwotne jajo mogło zapoczątkować od ośmiu do dziewięćdziesięciu sześciu

embrionów - niezwykłe, przyznacie, udoskonalenie natury. Identyczne bliźniaki - ale

nie jakieś tam dwojaczki czy trojaczki dawnej epoki żyworodności, kiedy to jaja

dzieliły się akcydentalnie; obecnie możemy mieć bliźniąt całe tuziny. W obfitości.

- W obfitości - powtórzył dyrektor i rozłożył ramiona, jakby rozdawał tę

płodność. - W obfitości.

Jednakże któryś ze studentów zadał w swej głupocie pytanie, w czym tu

korzyść.

Aldous Huxley - Nowy wspaniały świat.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: