13_cz2_09. Mosillo - Najemnik wolności.pdf - 13 [opowiadania] - trzynasty_schron

ROZDZIAŁ 9

Mosillo

Najemnik wolności

Była już trzecia nad ranem więc poszedł spać. Punkt siódma został

wezwany na śniadanie, podczas którego wdał się w krótką pogawędkę z

generałem:

— Dzień dobry, — zaczął Rorsarch. – czemu część informacji jest

wymazana z systemu?

— Witaj, no właśnie braki informacyjne uzasadniają to, że Skynet

nie zarządza tutaj systemem komputerowym. Widzisz, w kilka dni po

Wojnie, zauważyliśmy, że powoli znikają pewne informacje. Skynet

milczał na ten temat i dotarło do nas, że ktoś ma nad nim kontrolę z

zewnątrz. Posłużyliśmy się serią sztuczek i udało nam się wprowadzić

tryb awaryjny, co skutkowało wyłączeniem Skynetu do momentu

przywrócenia zasilania. Wtedy nasi informatycy unieszkodliwili sztuczną

inteligencję i pozostaliśmy przy tradycyjnym systemie komputerowym.

— To mi wystarczy za odpowiedź, kiedy wracają drużyny z

Poznania?

— Za dwie do trzech godzin powinny być u nas.

Dwie godziny później pojawili się żołnierze, którzy zniszczyli

czwartą część Poznania, czym zasłużyli sobie na wdzięczność pozostałych

rodzin. Te rodziny również zaoferowały, że będą pośredniczyć w

kontaktach z innymi miastami, co okazało się bardzo korzystne i

zaowocowało powstaniem Federacji Polskiej 22 stycznia 2074 roku,

skupiającej Pancerniaków, Radom, Łódź, Wrocław, Poznań i Toruń.

Rorsarch natomiast udał się dwa dni wcześniej na północ, aby

skontaktować się w Toruniu z lokalnym informatorem Pancerniaków i

kontynuować swoje poszukiwania.

Jednym z przystanków na trasie została Łódź. I tam Rorsarch miał

już dobrą reputację, więc nocleg nie sprawił żadnego problemu. Mimo

wszystko, nie mógł pozbyć się złych wspomnień i sen z powiek spędzał

mu właśnie jego ostatni sen. Gdy tylko zaczęło świtać, poszedł zaopatrzyć

się w medykamenty do miejskiego szpitala.

— Dzień dobry. Wybieram się na północ. Potrzebuję maści na

odmrożenia.

— Na pewno coś się znajdzie – odpowiedział lekarz – proszę tu

chwilę poczekać.

Rorsarch usiadł na szpitalnym łóżku i dostrzegł leżącego na

sąsiednim starszego człowieka o siwych już włosach. Miał widoczne

problemy z oddychaniem, wykrzesał jednak z siebie dość siły, by rzec:

— Koniec jest blisko... czuję to...

Młodszy z mężczyzn zaniemówił. Co prawda zdarzało mu się mieć

do czynienia z ludźmi w podobnym stanie, mimo wszystko, zawsze

wiązało się to z pewnym dyskomfortem psychicznym, przypomnieniem

sobie o kruchości i przemijalności życia.

— Pamiętam wojnę – dodał starszy pan – chcesz usłyszeć historię o

wojnie? O obronie Warszawy w czterdziestym czwartym? Historię o

Najemniku Wolności?

Rorsarch przytaknął i zaczął słuchać opowieści.

Czy wyobrażasz sobie życie, w którym wszystkie zdobycze

cywilizacji zostały stracone? Czy potrafisz wyobrazić sobie głód i

cierpienie milionów? Czy świat, w którym liczą się jedynie twoje

instynkty, jest pożądanym stanem? Największe umysły jakie nosiła matka

ziemia pracowały nad technologią, która miała zapewnić pokój i

bezpieczeństwo całemu społeczeństwu. Utopijne idee obróciły się jednak

przeciwko ludzkości. Broń jaką posiadały rządy Stanów Zjednoczonych i

Kanady już podczas II Wojny Światowej zapoczątkowała prawdziwą

apokalipsę. Pierwszy raz została zrzucona w 1945 na japońskie miasto,

Hiroszimę. Spowodowała śmierć około osiemdziesięciu tysięcy

mieszkańców, nie licząc zgonów objętych chorobami popromiennymi.

Jednak te doświadczenia nie pohamowały ludzi, i dalej udoskonalali swój

wynalazek.

W roku 1946 wybuchła zimna wojna. Dwa potężne mocarstwa —

Stany Zjednoczone i Rosja prowadziły nieustanny wyścig zbrojeń. Każde

z nich chciało być potęgą i rządzić światem. Ale nie myślcie o jakichś

spiskach. Po prostu chciwość zaprowadziła nas na manowce.

W I połowie XXI wieku układ sił na mapie świata zmienił się

nieco, co zwiększyło napięcia międzynarodowe. POG jawił się jako ci

dobrzy, przeciw którym nastawała reszta świata. 5 kwietnia, po dwóch

dniach walk w różnych częściach świata, wybuchła otwarta wojna POG–u

z Cesarstwem Wszechrosji. Pomimo zabezpieczenia granic, Rosjanie

przerzucili jednostki desantowe ponad granicą. Pod Warszawę. Stolica

nie była broniona, dowództwo nie uznało za konieczne umacniać stolicy,

jednak Rosjanie jakoś zdołali drogą lotniczą dostarczyć wojsko i trochę

ciężkiego sprzętu. Zaczęto pospiesznie zbierać zdolnych do walki ludzi,

którzy mieli bronić miasta aż do przybycia regularnego wojska, które

ściągano częściowo z granicy z Rosją, gdzie formował się front.

Krótkowzroczność dowództwa sprawiła, że decydująca bitwa rozegra się

nie na froncie, ale w głębi kraju. Jeśli Rosjanie przejmą miasto, poznają

miejsca, gdzie zbudowano pasy umocnień, plany mobilizacyjne i

liczebność oraz rozmieszczenie wojska. O pierwszej nad ranem

zauważono pierwsze jednostki Rosjan pod miastem, zbierani od trzech

godzin rezerwiści zaczynają być wysyłani na umocnienia…

Noc z 5 na 6 kwietnia 2044

Noc, w której zmienić się miało oblicze kraju wypadła z piątego na

szóstego kwietnia. Wtedy, około pierwszej nad ranem zebrani pospiesznie

rezerwiści i garstka regularnego wojska przesiadywali w tymczasowej

kwaterze dowodzenia utworzonej w metrze. Stało tam szesnaście

okrągłych stolików. Wszystkie miały po cztery krzesła i na każdym ktoś

siedział. Każdy z siedzących tam ludzi bał się o swój los, o los

najbliższych. Kiedy usłyszeli o tym, że wybucha wojna, nie sądzili, że tak

szybko ich dotknie. Nie minęła doba, a wróg stał już u bram stolicy

Polski.

— Uwaga! Komunikat do obrońców Warszawy. Rosjanie zostali

zauważeni na przedmieściach, za dwadzieścia minut wszyscy zdolni do

walki mają stawić się na wyznaczonych stanowiskach. – komunikat

ciągle się zapętlał.

— Co teraz? – zapytał Alan, jeden z obrońców, będących

Uspolakiem, siedzący przy stoliku z jakimś starcem i dwoma innymi

Uspolakami.

— Musimy bronić miasta, jak w 1920 i 1944. – odparł starzec.

— Nas uczono, że Powstanie Warszawskie było porażką i nie

powinno go być. – odparł Olek, Uspolak.

— Ech, wy durnie, Uspolacy. Za grosz w was szacunku do Ojczyzny!

Było porażką, ale do cholery, pokazaliśmy Adolfowi, że potrafimy

walczyć!

— Niszcząc niemal całe miasto! To była odpowiednia cena, za to,

żeby pokazać ze umiemy walczyć?! – wtrącił się Czarny, trzeci Uspolak.

— Tamtych ludzi wychowano w szacunku do Ojczyzny, Kolumbowie

oddawali życie za Ojczyznę, a wy dziś pewnie byście nawet nie kiwnęli

palcem, gdyby nie fakt, że was po prostu tu zgarnięto! – zaatakował

starzec.

— A żebyś wiedział! – rzekł Olek.

13_cz2_09. Mosillo - Najemnik wolności.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: