13_cz2_05.Bartosz 'Rorsarch' Boroński - Cywilizacja II.pdf - 13 [opowiadania] - trzynasty_schron

ROZDZIAŁ 5

Bartosz 'Rorsarch' Boroński

Cywilizacja, część 2

Sandomierz leżał około dwóch dni drogi od Radomia, jednak w

okolicy spotykane były często zmutowane okazy fauny, stanowiące spore

utrapienie dla podróżników, spowalniające marsz. Podróż przez Polskie

Pustkowia odbywała się przeważnie w dzień, w nocy podróżowano tylko

wtedy gdy było to konieczne. W świetle słońca, dość wciąż dość nikłym ze

względu na wciąż duże stężenie pyłów w atmosferze, jednak nie tak duże,

aby zablokować promienie, które powoli ogrzewały planetę. Zaraz po

Wojnie wskaźniki temperatur wskazywały na zjawisko nuklearnej zimy,

ale wbrew przewidywaniom, po dwóch latach temperatury stały się

znośne dla człowieka, a teraz zaczynały wracać do przedwojennego

poziomu. Jednak jak niesie plotka, północne obszary Europy Środkowej

w niektórych miejscach skuł lód. Zastanawiając się czy kiedyś przekona

się o tym na własne oczy, Rorsarch obserwował otoczenie przez lornetkę.

Wyruszył z Radomia piętnaście godzin temu i zaczęło się ściemniać.

Daleko na południe majaczyły jakieś większe ruiny, zapewne Sandomierz,

ale wolał odpocząć, na wypadek nieprzewidzianych problemów w

opuszczonym mieście. Spanie na Pustkowiu nie było bezpieczne, ale po

ustawieniu czujnika ruchu na maksymalną czułość można było przespać

te kilka godzin, schowanym bezpiecznie w jakimś zrujnowanym domu czy

piwnicy. Sen pod gołym niebem można było zakończyć z kulką w głowie,

posłaną ze sporej odległości, więc nikt nie podejmował takiego ryzyka.

Nad ranem, gdy minęło sześć godzin, wyszedł z piwnicy, w której nocował

i ruszył do Sandomierza. Gdy zbliżał się do miasta, czujnik na jego ręku

zaczął ostrzegać go przed promieniowaniem. Kolejna rzecz, która

powstrzymała szabrowników. Póki co oscylowało w granicach

niewielkiego wzrostu, ale im bliżej domniemanej lokalizacji schronu, tym

bardziej rosło. Miasto było dość dobrze zachowane, najprawdopodobniej

promieniowanie było tu wcześniej o wiele wyższe, odstraszając

wszystkich, którzy tu przechodzili. Schron, który był jedynym w

Sandomierzu, gdyż budowy opóźniały się i z zapowiadanych kilku tysięcy

powstało wiele mniej, budowę opłacił prywatny właściciel. Nawet

powiększony, z wytrzymalszymi ścianami i awaryjnym wyjściem, nie

wytrzymał fali uderzeniowej bomby, która spadła na Tarnobrzeg, gdzie

umieszczono wojskowe ośrodki badawcze. Po godzinie spaceru przez

ruiny, przybysz ze Schronu Piątego dotarł do głównego wejścia. Było

zasypane gruzem i wielkimi kamieniami, które wyglądały, jakby ktoś

specjalnie je umieścił nad nasypie nad wejściem. Awaryjne wejście

powinno łączyć się ze śluzą, bądź posiadać własną. Pierwsza teza szybko

upadła, w okolicy, gdzie powinna być główna śluza, nie było niczego, co

mogłoby być awaryjnym wejściem. Po niemal całym dniu poszukiwań

znalazł fragmenty litej skały a potem małą piwnicę, w której było zejście

do wejścia awaryjnego. Małe, pancerne drzwi, nie do ruszenia

dynamitem, były zasilane awaryjnymi generatorami: wewnątrz i na

zewnątrz schronu. Zewnętrzny generator musiał być ukryty w skale,

umieszczenie go na zewnątrz spowodowałoby szybkie jego zniszczenie

bądź rozszabrowanie. Po kolejnej godzinie poszukiwań, znalazł w ścianie

kilka szczelin, a dłuższe dłubanie w niej nożem spowodowało rozsypanie

się, pozornie ciągłej, ściany odsłaniając generator. Klasyczne włączenie go

przyciskiem nie dało rezultatu i szybko wyszło na jaw czemu — brak było

paliwa. Generator był do bólu klasyczny, działał na ropę. Problemem było

wytrzaśnięcie paliwa, przedwojenna Polska nastawiła się na

samowystarczalność, więc na gaz i energię termojądrową. Ropa nie była

czymś powszechnym, głownie z powodu zatargów z Rosją i

niewystarczających zapasów własnych. Samochody głównie jeździły na

gaz, samochody elektryczne spopularyzowały się wraz z ogniwami

termojądrowymi, gdyż poprzednie technologie przestały być wspierane

po kryzysie z początku XXI w. z braku funduszy, a Europa musiała bulić

Gazpromowi i się zbroić, w związku z czym projekty inne niż wojskowe

miały minimalne szanse przebicia. Istniejące napędy hybrydowe bądź

elektryczne wymagały częstych doładowań a infrastruktura tworzona w

tym celu była rzadkością. Krążąc po napromieniowanym mieście, chodził

od wraku do wraku i przeszukiwał zbiorniki samochodów. Większość z

nich była gazowa, ale w jednym z nich znalazł trochę ropy, która jakoś

ocalała przez te wszystkie lata. Niosąc cenny płyn, po drodze jego uwagę

przykuł przedwojenny plakat filmowy, z którego ostał się tylko tytuł:

Moda na Sukces: The Movie. Najdłuższy film w historii kina!! Gdy

napełnił zbiornik generatora i go odpalił, ten cicho zabuczał i zaczął

pracować. Podszedł do drzwi i wcisnął guzik odpowiedzialny za ich

otwieranie. Drzwi otworzyły się z piekielnym zgrzytem, jednocześnie

uruchomił się licznik na ich wewnętrznej stronie, pokazując za ile sekund

zamkną się, ze względu na słaby stan paliwa w generatorze zewnętrznym.

Wszedł do środka, chwilę potem drzwi zamknęły się i uszczelniły. W

środku panował mrok, który szybko rozjaśnił sobie wbudowanym w gogle

noktowizorem. Szedł z wyjętym pistoletem, rozglądając się na boki,

szukając mapy schronu gdy nagle usłyszał chrupnięcie. Spojrzał pod nogi

i zakręciło mu się w głowie. Podłoga usłana byłą ludzkimi kośćmi!

Należące do mieszkańców schronu, leżały w nieładzie, niektóre częściowo

stopione. Dopiero teraz zauważył, że ściany również uległy stopieniu, co

spowodowało że były niezwykle gładkie a on sam nie mógł znaleźć mapy

schronu. Hamując swoje przerażenie na widok tylu ludzkich kości, brnął

dalej, usiłując się nie patrzeć pod nogi, do czego niemal zmuszały go

odgłosy chrupnięć. Starając się nie dopuszczać do siebie myśli, że stąpa

po ludzkich szczątkach zmierzał do centrum dowodzenia i łączności,

gdzie mieścił się magazyn z walizkowymi reaktorami. Jednak z każdym

kolejnym krokiem było mu coraz ciężej iść, nogi uginały się pod nim,

kiedy słyszał kolejne chrupnięcia pod swoimi stopami. Nigdy nie

przerażał go widok ludzkich ciał, lecz zwykle widywał zabitych,

uzbrojonych mężczyzn, ba, sam ich zabijał i nie miał potem koszmarów w

nocy. Tutaj stąpał po kościach kobiet i dzieci, co zaczynało powoli odbijać

się na jego psychice. Nogi odmawiały posłuszeństwa, zmęczone

całodziennym marszem, ale szedł dalej, chcąc jak najszybciej opuścić to

miejsce. Im bliżej był centrum dowodzenia, tym więcej szczątek było

wtopionych w podłogę a poziom radiacji rósł. W centrum dowodzenia

umieszczony był główny reaktor termojądrowy, czyżby to on wybuchł i

spowodował zagładę schronu? Nie miał czasu na myślenie, musiał jak

najszybciej odnaleźć przenośny reaktor i wynosić się stamtąd. W końcu

doszedł do celu. Gigantyczna gródź leżała przed wejściem, odrzucona

przez jakąś potężną siłę, a poziom radiacji wzrósł nagle do wartości

niebezpiecznych dla zdrowia przy dłuższym przebywaniu. Wszedł do

środka i skierował się do szafek zaopatrzenia, czując przypływ sił i

pulsującą w uszach krew, spowodowane realnym zagrożeniem. Na chwilę

przestał myśleć o trupach i skoncentrował się na reaktorze. Otworzył przy

pomocy wytrychów szafkę i zajrzał do środka. Znajdowała się w niej

jedynie sporych rozmiarów walizka, z napisem na boku: PETA —

Przenośna Elektrownia TermojądrowA. Nie zastanawiał się, skąd

Chińczycy mieli PETĘ, ale zapewne dali wystarczająco dużo w łapę i

dostali. Podniósł walizkę i przekonał się że waży dość sporo, na pewno

opóźni jego marsz, wystawiając go na dłuższe wpatrywanie się w ludzkie

szczątki rozsiane po podłodze. Po blisko dwudziestominutowym

przedzieraniu się przez schron dotarł do awaryjnego wyjścia, gdzie

spotkała go przykra niespodzianka, generator miał zbyt mało paliwa, aby

otworzyć drzwi! Generator główny w schronie nie działał, awaryjny

powinien być gdzieś blisko, ale gdzie? Postawił walizkę i zaczął

przeszukiwać stopione ściany. Po chwili wpatrywania znalazł sporych

13_cz2_05.Bartosz 'Rorsarch' Boroński - Cywilizacja II.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: