13_cz1_08. Adam Bełda - Zobaczyć Niebo.pdf - 13 [opowiadania] - trzynasty_schron

ROZDZIAŁ 8

Adam Bełda

Zobaczyć niebo

Eliza wiedziała, że postępuje źle. Była przygotowana na to, że jeżeli

tylko nie uda jej się niepostrzeżenie wrócić do domu, mama będzie zła.

Dziewczynka nie lubiła, kiedy mama była zła – wiedziała, że inne dzieci

słuchały swoich rodziców – oczywiście jeśli miały szczęście ich mieć –

tylko dlatego, żeby nie dostać kary, jednak ona była posłuszna wyłącznie

ze względu na samopoczucie swojej matki. Po prostu bardzo nie lubiła,

kiedy ta, i tak obdarzona chyba najsmutniejszymi oczami na świecie,

kobieta załamywała ręce i z rezygnacją kręciła głową, pozwalając

dodatkowym kaskadom smutku wylewać się z tęczówek.

Ale musiała postąpić wbrew nakazom i bardzo surowym zakazom

obowiązującym wszystkich mieszkańców schronu, w szczególności takie

dzieci jak ona. Nie wiedziała, jak długo jeszcze potrwa oczyszczanie się

atmosfery i te wszystkie bzdury, o których dorośli nie mówili młodszym, a

które – sądząc po ich minach, kiedy szeptali do siebie – były

najważniejszymi rzeczami na świecie. A dopiero kiedy proces się

zakończy, dziewczynka będzie mogła zupełnie legalnie wyjść spomiędzy

dodatkowo wzmacnianych, groteskowo grubych ścian i zobaczyć niebo.

Niebo. Eliza słyszała o nim więcej bajek niż o czymkolwiek innym,

co istniało na zewnątrz. Po części dlatego, że na zewnątrz nie było poza

tym nic interesującego – i przekonała się o tym sama, godzinami

wpatrując się w jedyne dostępne jej okno, które niestety ustawione było

pod takim kątem, że choćby patrzyła na nie ze wszystkich stron, nie dała

rady dostrzec tego, co kryje się za wielkim, wciśniętym obok schronu

budynkiem. I to było właściwie wszystko, co miał do zaoferowania świat

poza schronem – walące się, czarne od jakiegoś dziwnego,

prawdopodobnie trującego osadu szkielety budynków chaotycznie

rozrzucone pomiędzy karłowatymi, powykręcanymi w dziwaczny sposób

drzewami, zupełnie niepodobnymi do tych majestatycznych, zielonych,

uginających się od jabłek, jakie widuje się na obrazkach książek.

Pozostawała tylko jedna warta obejrzenia rzecz. Właśnie niebo.

Było wielkie, błękitne, być może nieskończone, choć dziewczynka nie była

sobie w stanie wyobrazić, czym właściwie jest ta nieskończoność. Pływały

po nim podobne do baranków – te widziała tylko raz, na bardzo starym,

zdjęciu, ale niesamowicie się jej spodobały – chmury, w które podobno

godzinami można się było wpatrywać, wyobrażając sobie co właściwie

przypominają.

Eliza musiała to zobaczyć. To było w tej chwili najważniejsze

postanowienie w jej życiu i niedotrzymanie go z tak błahego powodu jak

fakt, że dorośli nie pozwalają opuścić schronu byłoby karygodne.

Zwłaszcza, że na zewnątrz już było bezpiecznie – sama przecież widziała

jak na zewnątrz wychodzili ludzie bez kombinezonów, trzymający w

rękach śmieszne latarki i małe, wyposażone w sprzęt pozwalający na

nagrywanie w doskonałej jakości trójwymiarowych filmów, komputerki

do zbierania danych. Owszem, kiedy wracali, zachowywali się dziwnie,

szeptali coś nerwowo i w żadnym wypadku nie wspominali o swojej

wędrówce ani słowa dzieciom, ale przecież, skoro zdecydowali się na

opuszczenie wentylowanego i wolnego od promieniowania bunkra,

powietrze nie może już zrobić Elizie krzywdy.

A wszystko poza powietrzem było nieważne – przed dzikimi

bestiami i wszystkim innym bez problemu ucieknie, czyż nie?

– I co, wyjaśniliście już te wszystkie dziwne zjawiska? – rozległ się

nagle całkiem blisko męski głos. Głos, którego właściciel na pewno nie

pozwoliłby małej dziewczynce opuścić schronu.

Eliza, niewiele myśląc, szarpnęła za klamkę szafki, która stała obok.

Znajdowała się właśnie w ostatnim przystanku przed śluzą pozwalającą

wyjść na powierzchnię, wcześniej bez problemu minęła strażników –

niezbyt przykładali się do swojej pracy, w końcu kto chciałby opuszczać

bezpieczny, dobrze chroniony bunkier tylko po to, żeby zobaczyć ohydny,

zniszczony wojną świat? Myślała, że teraz wystarczy tylko wcisnąć

przycisk i wyjść, w życiu nie wpadłaby na to, że teraz coś może jej

przeszkodzić.

– Ciągle nad tym pracujemy. Najpopularniejsza hipoteza mówi, że

w powietrzu nadal coś jest. Coś, co miesza ludziom w głowach. Sam

rozumiesz, halucynacje i wszystkie podobne bzdury. – Głosy

rozmawiających znajdowały się coraz bliżej.

Szafka, którą przed chwilą otworzyła dziewczynka, okazała się być

prawie pusta. Na samym dnie leżał złożony z idealną dokładnością

kombinezon, ponad nim zaś rozpościerała się niezbyt duża, ale całkowicie

wystarczająca przestrzeń. Eliza, mając nadzieję, że rusza się dostatecznie

szybko, schyliła się i położyła dłonie na podłodze. Raczkując jak małe

dziecko wpełzła do plastikowego schowka, po czym niezdarnie odwróciła

się i chwyciła za drzwiczki. Nie miały od wewnątrz żadnej klamki, więc po

prostu pociągnęła je, po czym, gdy nadała im stosunkowo dużą prędkość,

puściła, mając nadzieję, że to wystarczy, żeby je zatrzasnąć. I że ów trzask

nikogo nie zaalarmuje.

– Nie wydajesz się tym zbyt przekonany – odezwał się drugi z

rozmawiających mężczyzn.

– Wszystko brzmi bardzo ładnie, problem w tym, że żadne analizy

nie wykryły kompletnie niczego w powietrzu. A ten cały syf, który

pokrywa ziemię, owszem, ma w sobie całkiem sporo trucizn i onkogenów,

ale niczego, co mogłoby wywołać omamy – wyjaśnił pierwszy z nich

dokładnie w momencie, w którym szafka się zamknęła. Szczęśliwie, nie

zrobiła tego na tyle głośno, by ktokolwiek zwrócił na to uwagę, choć Elizie

dźwięk plastikowych drzwiczek uderzających w zamek wydał się hukiem

nie mniejszym niż eksplozja bomby atomowej.

– Ale używamy starego sprzętu laboratoryjnego, jeszcze sprzed

wojny. Mógł coś pominąć.

– Zgoda, zwłaszcza że to może być pozostałość po jakiejś tajnej

broni. Wiesz, jak te taktyczne głowice neutronowe – stwierdził jeden z

mówiących.

Słowom towarzyszył już doskonale słyszalny odgłos kroków.

Dziewczynka, mimo iż nie mogła zobaczyć prowadzących dyskusję

mężczyzn – półmrok panujący w szafce dało się łatwo przebić wzrokiem,

ale zgniła zieleń drzwiczek okazała się znacznie odporniejszym optycznie

materiałem – była pewna, że właśnie weszli w korytarz, w którym jeszcze

przed chwilą stała.

– Więc w czym problem? – Rozmowa ciągnęła się dalej.

– Trudno to opisać. Ty możesz się śmiać, ale ja po prostu tam

byłem. Czułem to. To nie był zwykły haj, wierz mi. Czasem zdarzało mi się

przyćpać, zwłaszcza przed wojną, wtedy trzeba się było czasem uspokoić,

jeśli wiesz co mam na myśli. Jedni wybierali alkohol, inni rzucali się w

wir pracy, a tacy frajerzy jak ja sięgali po narkotyki. Od kokainy aż po

kwas. Trudno to wyjaśnić, po prostu uwierz, że potrafię odróżnić wizję

narkotyczną od czegokolwiek innego. I to nie była ona. – Na chwilę

wszystko, łącznie z tupaniem, ucichło, a po chwili poirytowany głos

pierwszego z mężczyzn dorzucił:

– Jaki był kod do tych drzwi? Zawsze zapominam.

– 7445 – zaraportował drugi – to głupie zabezpieczenie. Tak jakby

ktoś chciał stąd uciekać.

– To przecież logiczne. Każdy by chciał wyjść z ciepłego,

przytulnego schronu na radioaktywne ruiny – plunął ironią jeden z

rozmówców.

13_cz1_08. Adam Bełda - Zobaczyć Niebo.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: