Meredith Amy - Dotyk ciemności 03 - Gorączka.pdf - Meredith Amy - Dotyk Ciemności - aga4681

Gorączka

Amy Meredith

Prolog

Cam Dokey, ssąc biały cukierek o smaku cynamonu, przechadzał się bez celu po suku,

tradycyjnym arabskim targowisku, jednym z największych w tej dzielnicy Kairu - Mieście

Umarłych. O tym właśnie marzył, studiując historię na Uniwersytecie Bostońskim: o

wycieczkach do egzotycznych krajów, poznawaniu

nowych

kultur,

obserwowaniu,

smakowaniu, dotykaniu wszystkiego.

A skończył jako nauczyciel w Liceum Deepdene w Hamptons. To była całkiem niezła praca,

lubił ją, ale niewiele było w niej egzotyki. To natomiast było egzotyczne. Na każdym

straganie w krętym labiryncie wąskich uliczek handlowano czymś innym, na jednych -

górami kolorowych przypraw, na innych -syczącymi wężami, bezustannie szturchanymi przez

rozwrzeszczane, śmiejące się dzieci.

się zachowywali, gdyby butiki z Main Street usytuowano na starożytnym cmentarzu, a oni od

czasu do czasu musieliby wymijać jakiś grobowiec podczas zakupów. Będzie musiał im

wytłumaczyć, dlaczego pod koniec dnia spędzonego na suku każdy pokryty jest gęstym,

szarym cmentarnym pyłem. Bach!

Cam odwrócił się na czas, aby zobaczyć, jak przerażony królik w ostatniej chwili unika

śmierci. Kobieta trzymająca tasak zaczęła krzyczeć. Teraz już go nie złapie, nawet jeśli

zdołała wcześniej odciąć mu jedną z łap.

Cam dojrzał zwierzątko w tłumie ludzi. Gubiąc kropelki krwi, królik uciekał w ukrytą w

cieniu estakady alejkę, której Cam jeszcze nie zwiedzał. Zaintrygowany, ruszył za nim,

przepychając się łokciami wśród tłumów kupujących.

Uliczka była nie tylko bardziej mroczna, ale i chłodniejsza na tyle, aby Cama przeszedł

nieprzyjemny dreszcz. Minął stoliki, na których leżały stare części elektroniczne, i tak pewnie

od dawna już do niczego się nienadające, i stos ubrań, wysoki na prawie cztery metry. Słyszał

pogłoski, że wiele rzeczy sprzedawanych na suku zostało skradzionych zmarłym

pochowanym na tutejszym cmentarzu. Unoszący się w powietrzu odór: mieszanina zgnilizny,

potu, moczu, chorób i krwi, tylko utwierdził go w tym przekonaniu.

Już miał zawrócić, gdy jego wzrok przykuł przedmiot na stoliku naprzeciwko góry ubrań.

Gdy podszedł bliżej, dostał na ramionach gęsiej skórki. Czyżby się czymś zaraził?

Temperatura nie usprawiedliwiała takiej reakcji jego organizmu. Fakt, stał w cieniu, ale to był

cień upalnego dnia w Egipcie.

Powoli zbliżył się do stolika. Leżała na nim masa śmieci: stare monety, popsute komórki,

podarte amerykańskie gazety sprzed roku, a nawet kilka pustych buteleczek po próbkach

szamponów. Nic ciekawego. Już miał się odwrócić, gdy zauważył na samym końcu stolika

przybrudzone pudełko. Jeśli się widzi pudełko, trzeba je otworzyć, pomyślał.

Ostrożnie podniósł wieczko. W środku zobaczył prawie idealnie okrągłą ceramiczną misę z

pokrywką. Jedyną ozdobą misy był biegnący tuż nad jej brzegiem geometryczny wzór.

Dosłownie usłyszał wołanie tej skorupy. Delikatnie otoczył ją dłońmi. Była jak suchy lód -

tak zimna, że aż paliła. Co może wytworzyć taką temperaturę? Wyciągnął misę z pudełka i

położył dłoń na pokrywce. Zanim zdążył ją unieść, zza sterty ubrań wyskoczył zgarbiony

staruszek, sama skóra i kości, chcąc wyrwać mu naczynie.

Cam instynktownie przycisnął je do piersi; chłód misy przesączył się do ciała Cama,

spowalniając bicie jego serca.

- Ile? - zapytał szorstko nastolatka za stołem.

- Dziesięć funtów egipskich - krzyknął chłopak. - Tylko dziesięć funtów.

Czyli prawie dolar siedemdziesiąt pięć. Cam rzucił na blat dwudziestofuntowy banknot,

zasłaniając misę przed staruszkiem własnym ciałem. Nie zaczekał na resztę.

Cofnął się, aby wrócić na główną ulicę. Odór zgnilizny bijący ze sterty szmat nagle wydał mu

się nie do zniesienia. Staruszek zdołał jednak zajść mu drogę.

Wytrzeszczając oczy i bryzgając śliną, wyrzucił z siebie wartki potok słów. Chwycił misę,

jego długie paznokcie zadrapały ceramiczną powierzchnię.

- To moje! - wrzasnął Cam przeraźliwie, próbując ochronić naczynie. Wyciągnął z kieszeni

kolejny banknot i go upuścił. - Masz, kup sobie dwie takie.

Czterech czy pięciu mężczyzn rzuciło się na pieniądze, powalając staruszka na ziemię. Cam

wykorzystał ten moment, aby uciec. Był już prawie na głównej ulicy, gdy ktoś chwycił go za

rękę.

Cam szarpnął się, przekonany, że to uparty staruszek, ale gdy odwrócił głowę, zobaczył, że za

rękaw ciągnie go mała dziewczynka.

- Powiedział: „nie otwieraj" - odezwało się dziecko. - Powiedział, że wtedy się wydostanie.

Zło się wydostanie.

Wspaniała historia, pomyślał Cam. Opowiem ją dzieciakom, gdy zaniosę misę na do szkoły.

Rozdzia ł 1

Nie do wiary. Shanna też to złapała! - krzyknęła Eve Evergold, kładąc iPhone'a na stoliku tuż

obok pocącej się szklanki mrożonej herbaty o smaku mango. Nic dziwnego, że szkło się

pociło: był dopiero pierwszy tydzień marca, ale fala nienormalnych upałów sugerowała raczej

sierpień.

- Żartujesz? - Jess Meredith, najlepsza przyjaciółka Eve, usiadła z wrażenia i przesunęła

okulary słoneczne D&G na czubek głowy. Szylkretowe oprawki wspaniale podkreśliły

słoneczne refleksy w jej włosach. - Ale kiedy? W szkole wyglądała w porządku.

- Wiem, ale to chyba właśnie tak działa. W jednej chwili jesteś całkiem zdrowa, a w następnej

czujesz, jakbyś miała umierać. - Pomimo upału Eve poczuła na plecach zimny dreszcz.

Ludzie zaczęli masowo chorować. Grypa typu X, tak się to nazywało. Nie świńska i nie

ptasia, choć niektóre objawy, jak gorączka, dreszcze i wymioty były takie same. Takiej muta-

cji jeszcze nigdy nie widziano. Eksperci w telewizji posuwali się nawet do stwierdzenia, że to

wcale nie grypa. Pewne było tylko jedno - wirus jest zaraźliwy. I to bardzo.

- Evie... - Jess się zawahała. - Boję się, serio. Siedzę sobie przy basenie w nieziemsko śliczny

dzień, piję pyszniutką herbatkę z mango, ale tylko udaję, że... Tak naprawdę, nawet nie wiem,

co udaję.

- Życie toczy się dalej - odparła Eve. - Ja też udaję. Próbuję. Leżę w bikini na leżaku ze

stosem świeżych gazet, ale myślę tylko o tym, kto już zachorował.

- I kto będzie następny - dodała Jess. Eve kiwnęła głową.

- We wczorajszych wiadomościach podawali, że odnotowano już około siedemdziesięciu

pięciu przypadków. Wśród nich jest Charlie Zooper. Nie sądzisz, że on powinien liczyć się

jako dwa? - Charlie Zooper był celebrytą, jednym z wielu, którzy mieszkali w Deepdene obok

szalenie bogatych ludzi i zwykłych milionerów.

- Nie... nie jest wystarczająco sławny - stwierdziła Jess. - Reżyserzy rzadko są na tyle sławni,

żeby ich liczyć za dwa. Chyba tylko James Cameron. Albo Spielberg, ale on mieszka w East

Hampton, a tam nie było jeszcze żadnego przypadku grypy X.

Jak dotąd, epidemia nie wydostała się poza ich część Long Island. Na szczęście nie dotarła też

do położonego sto mil dalej Nowego Jorku. Eve nawet nie chciała myśleć o wirusie w mieście

tych rozmiarów. Dokonała w głowie kilku obliczeń.

- Jeśli choruje siedemdziesiąt pięć osób, to znaczy, że około dwóch tysięcy jest nadal

zdrowych - powiedziała, próbując pocieszyć przyjaciółkę, i siebie. -To całkiem sporo.

Przycisnęła do czoła zimną szklanką w nadziei, że to ją uspokoi i powstrzyma gonitwę myśli.

Jess spojrzała na nią badawczo.

- No co?

- Dobrze się czujesz? Jesteś rozpalona? - zapytała Jess napiętym głosem.

- Nie mam gorączki. - Eve była tego prawie pewna. A może choroba tak właśnie się zaczyna?

Odpędziła od siebie tę myśl. i Po prostu jest bardzo gorąco.

- Fakt. Takiego upału w marcu jeszcze nie było -zgodziła się Jess.

Eve wzięła ze stolika buteleczkę mleczka do opalania, wycisnęła nieco na dłoń i natarła nim

ręce i ramiona.

- Nałóż jeszcze na włosy - poradziła Jess.

Eve kiwnęła głową. Uwielbiała swoje długie ciemne loki, ale w taką pogodę włosy w ogóle

nie chciały z nią współpracować. Puszyły się przez duże P. Tak samo wyglądała, gdy używała

mocy, które odziedziczyła po Wiedźmie z Deepdene. Ciskała palcami błyskawice i puf! Jej

włosy praktycznie stawały dęba. Musiała zużywać dwa razy więcej odżywki, odkąd jej moce

dały o sobie znać na początku roku szkolnego. Kłopoty z włosami były jednak niewielką ceną

za możliwość niszczenia demonów, zwłaszcza kiedy okazało się, że w samym centrum

Deepdene znajduje się portal do piekła.

- Nie mogę uwierzyć, że już się opaliłyśmy - odezwała się Jess. Fala upałów nadeszła mniej

więcej w tym samym czasie co wirus grypy X, a Eve i Jess w pełni korzystały ze słonecznej

aury. Każdego dnia po szkole szły do Eve, wkładały bikini i kładły się przy basenie za

domem.

- Wiem. Dopiero marzec, a my już jesteśmy o krok o złotobrązowego ideału. - Po części,

rzecz jasna, była to zasługa bronzera. Nie chciały przecież na starość być pomarszczone jak

jabłuszka. Na starość... Tak, zestarzeją się na pewno. Chyba że...

Nie, nakazała sobie Eve. Nie myśl o tym, skup się na pięknej, pięknej, pięknej pogodzie.

Przecież i tak nie może zrobić nic w sprawie tej choroby. Uratowała miasto przed inwazją

demonów już dwa razy Do tego służyły moce Wiedźmy z Deepdene - do walki z demonami.

Na chorobę nie podziałają. Była o tym przekonana. Prawie. Nie odkryła jeszcze przecież

wszystkich swoich możliwości.

Była jeszcze jedna kwestia, która nie dawała jej spokoju. A jeśli epidemia grypy, niektórzy

już zaczęli szeptem nazywać ją pandemią, to tak naprawdę kolejny atak demonów? Podczas

pierwszej inwazji kilka ofiar złych mocy hospitalizowano w szpitalu psychiatrycznym. Jeśli

obecność demonów w mieście mogła powodować choroby umysłowe, czy może wywoływać

też choroby fizyczne?

Meredith Amy - Dotyk ciemności 03 - Gorączka.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: