Singh Nalini - Łowca Gildii 04 - Ostrze Archanioła.pdf - Cykl Łowca Gildii - pati1919

Tłumaczenie:

Em3A, Smok_z

Korekta:

Perunia

Strona 1 z 366

Smok_z rozdziały: 1,5,10,15,20,25,30,36

Em3A

rozdziały: 2-4,6-9,11-14,16-19,21-24,

26-29,31-35,37,38

Spis rozdziałów:

Rozdział 20

str. 190

Rozdział 1

str. 4

Rozdział 21

str. 199

Rozdział 2

str. 13

Rozdział 22

str. 209

Rozdział 3

str. 23

Rozdział 23

str. 218

Rozdział 4

str. 33

Rozdział 24

str. 228

Rozdział 5

str. 44

Rozdział 25

str. 236

Rozdział 6

str. 54

Rozdział 26

str. 246

Rozdział 7

str. 64

Rozdział 27

str. 256

Rozdział 8

str. 74

Rozdział 28

str. 265

Rozdział 9

str. 84

Rozdział 29

str. 275

Rozdział 10

str. 94

Rozdział 30

str. 285

Rozdział 11

str. 103

Rozdział 31

str.294

Rozdział 12

str. 113

Rozdział 32

str.305

Rozdział 13

str. 123

Rozdział 33

str.313

Rozdział 14

str. 132

Rozdział 34

str.324

Rozdział 15

str. 142

Rozdział 35

str.334

Rozdział 16

str. 152

Rozdział 36

str.343

Rozdział 17

str. 162

Rozdział 37

str.351

Rozdział 18

str. 171

Rozdział 38

str.362

Rozdział 19

str. 180

Strona 2 z 366

Przed Isis

-Papo! Papo!

- Um, Misho. – Chwycił rozbrykane ciało swojego syna, kiedy mały chłopiec upadł

na nierówną wiejską dróżkę i posadził Mishę na swoim, zbrązowiałym, pokrytym bliznami

i umięśnionym od pracy w polu ramieniu, powiedział – Co mama dawała ci do jedzenia?

Pocieszny chichot, jego syn czuł się bezpiecznie, wiedząc, że ojciec go nie upuści.

- Masz dla mnie coś słodkiego?

- Zgłodniałem w drodze do domu – drażnił go. – Obawiam się, że wszystko zjadłem.

Brwi Mishy zmarszczyły się, jego ciemne oczy przybrały zamyślony wyraz ... wtedy

roześmiał się znów, gromkim i głębokim śmiechem, jak na tak małego chłopca.

- Papo! – Zaczął zaglądać do kieszeni w koszuli ojca, wydał okrzyk triumfu, kiedy

znalazł małą zawiniętą paczuszkę.

Uśmiechając się na radość syna, rozejrzał się i zobaczył ją w drzwiach. Swoją żonę.

Z ich małą córeczką na rękach. Ścisnęło mu serce, niemal boleśnie. Czasem myślał,

że powinien wstydzić się, kochać tak bardzo żonę i dzieci, aż do czasu, kiedy odwiedziny

na targu stały się rzadkością ... ale nie mógł przekonać siebie, aby w to uwierzyć.

Kiedy inni mężczyźni żalili się na swoje żony, on po prostu się uśmiechał i myślał

o kobiecie o skośnych oczach i szerokich ustach, czekającej na niego. Ingrede nie nawidziła

swoich ust, chciała mieć mały łuk jak żona ich sąsiada, on jednak kochał jej uśmiech,

jej przekrzywione zęby i sposób w jaki zaczynała seplenić, kiedy rozmawiał z nią po zbyt wielu

piwach uwarzonych przez syna sąsiada.

Odłożył torbę na próg, ujął jej policzek w dłoń.

- Witaj, żono.

- Tęskniłam Dmitri.

Strona 3 z 366

Rozdział 1

Kucając na betonowym molo, oświetlonym tylko przez migocące żółte światło latarni,

stojącej parę stóp dalej, Dmitri przechylił ku sobie odciętą głowę, trzymał ją za mokre włosy,

nie kłopocząc się rękawiczkami. Elena, pomyślał, nie pochwaliłaby takiego naruszenia zasad

śledztwa, ale łowczyni była obecnie w Japonii i nie powinna wrócić w ciągu najbliższych

trzech dni.

Głowa ofiary była oddzielona od jeszcze nieznalezionego ciała uderzeniami,

prawdopodobnie małym toporkiem. Nie była to czysta robota, ale wystarczyła. Skóra,

która wydawała się być raczej różowa albo biała za życia, była nabrzmiała i rozmiękczona

od wody, ale rzeka nie miała dość czasu, aby zdegradować ją do szlamu.

- Miałem nadzieję – powiedział do niebieskoskrzydłego anioła, stojącego po drugiej

stronie makabrycznego znaleziska – na spokojne kilka tygodni.

Ponowne pojawienie się archanielicy Caliane, uważanej za martwą przez ponad

millenium, wstrząsnęło zarówno populacją aniołów jak i wampirów. Śmiertelnicy także coś

wyczuwali, ale nie mieli pojęcia o nadzwyczajnej zmianie w strukturze sił Kadry Dziesięciu,

archaniołów rządzących światem.

Ponieważ Caliane nie było po prostu stara, była starożytna.

- Spokój by cię zanudził – powiedział Illium, bawiąc się cienkim srebrnym ostrzem.

Przybył poprzedniego dnia, mając poprzedzić powrót Raphaela i Eleny z Japonii, wyglądał

nie najgorzej, jak na uprowadzonego i uwikłanego w walkę pomiędzy archaniołami.

Dmitri poczuł, jak wykrzywiają mu się usta. Niestety, anioł z niebieskimi,

przechodzącymi w srebro skrzydłami i złotymi oczami miał rację. Dmitri nie uległ jeszcze

znużeniu, które ogarnęło tak wielu nieśmiertelnych, z prostego powodu, że nigdy nie stał

w miejscu. Oczywiście, niektórzy mogli powiedzieć, że posunął się za daleko w innym

kierunku, w towarzystwo tych, którzy żyją tylko dla przeszywającej przyjemności krwi i bólu,

każde inne uczucie odbierając niewyraźnie.

Strona 4 z 366

Ta myśl powinna go zainteresować. To nie tak ... przykuła jego uwagę. Jednak jego

nieuchronne stoczenie się w kuszącą ciemnorubinową ciemność nie miało nic wspólnego

z obecną sytuacją.

- Zaczęły mu wyrastać kły. – Małe, niedojrzałe kły były prawie przezroczyste. – Nie był

jednym z naszych. – Dmitri znał imię i twarz każdego wampira żyjące w Nowym Jorku i jego

okolicach. – Ani nie pasuje do opisu żadnego Przemienionego, który by zaginął w dalszej

okolicy.

Illium balansował swoimi ostrzem na czubku palca, żółte światło latarni odbiło się

od niego z nieoczekiwanym skrzeniem koloru, zanim zaczął znów się nim bawić pomiędzy

palcami.

- Mógł należeć do kogoś innego, starał się uciec od Kontraktu i wpadł w kłopoty.

Zawsze zdarzali się idioci, którzy starali wykręcić się od swojej części umowy, stu lat

służby aniołom w zamian za dar prawie nieśmiertelności. To było bardzo prawdopodobne.

Chociaż dlaczego wampir chciałby przybyć do Nowego Jorku, domu archanioła i potężnej

Gildii Łowców, mającej za cel tropienie tych, którzy zdecydowali się uciec, było trudne

do wytłumaczenia.

- Więzy rodzinne – powiedział Illium, jakby czytał w myślach Dmitriego. – Tak młode

wampiry mają skłonności do pozostawania w związku ze swoimi śmiertelnymi korzeniami.

Dmitri myślał o zawalonej i wypalonej skorupie domu, który odwiedzał dzień po dniu,

noc po nocy, aż po wielu latach nie pozostał żaden ślad po stojącym w tym miejscu budynku.

Pozostała tylko ziemia, pokryta dzikimi kwiatami, była Dmitriego, zawsze pozostanie jego.

- Za długo ze sobą pracujemy, Niebieski Dzwoneczku – powiedział, jego myśli błąkały

się po tym omiatanym wiatrem polu, na którym tańczył kiedyś z roześmianą kobietą, podczas

gdy jasnooki chłopiec klaskał.

- Też tak mówię – odpowiedział Illium – ale Raphael nie chce się ciebie pozbywać. –

Srebrne ostrze błyskało coraz szybciej. – Co sądzisz o tatuażu?

Podnosząc się, Dmitri odwrócił głowę w inną stronę. Tatuaż znajdował się na górze

lewego policzka – czarne znaki przypominały litery pisane cyrylicą, splecione w trzy wijące

Strona 5 z 366

Singh Nalini - Łowca Gildii 04 - Ostrze Archanioła.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: