Graham Masterton - Podpalacze Ludzi Tom 2.pdf - Graham Masterton - wszystkolandia

Graham Masterton

Podpalacze ludzi II

Przełożył: Janusz Wojdecki

Tytuł oryginału: THE BURNING

SCAN-dal

Rozdział 14

Z ojcowską troską, ktra bardziej niż sam bl przywiodła Lloyda na krawędź płaczu,

aptekarz posmarował mu dłonie kremem antyseptycznym i zabandażował.

— Doprawdy miał pan szczęście, wszystkie są powierzchowne — rzekł, zdejmując

okulary w ciężkiej szylkretowej oprawie i rozmasowując palcami głębokie wgniecenia po obu

stronach nosa. — Kłopot w tym, że powierzchowne oparzenia są najbardziej bolesne. Moja

matka zawsze przykładała na nie kurzy smalec. Oparzelina goiła się świetnie, tyle że potem

całymi dniami włczyła się za mną połowa kotw z sąsiedztwa. Niech pan weźmie dwie

pastylki tylenolu teraz, a dwie następne przed pjściem do łżka i nie prowadzi dziś

samochodu.

Mieli właśnie podejść do kasy, gdy drzwi drogerii otworzyły się i do środka wkroczył

szczupły starszy pan w kapeluszu z szerokim rondem i szarym garniturze. W ślad za nim

postępowała wysoka kobieta o ciasno splecionych blond warkoczach. Czarny skrzany

płaszcz, długi aż do samej ziemi, miała nie zapięty i widać było, że pod spodem nosi coś, co

wyglądało na obcisły kostium kąpielowy z czarnej skry. Obydwoje czekali przy stojaku z

gazetami, wertując egzemplarze „Sunset i Przepisy na barbecue , pki Lloyd i Kathleen nie

skierowali się w stronę wyjścia. Wwczas kobieta zrobiła krok naprzd, zastępując im drogę.

— Panie Denman — powiedziała z silnym niemieckim akcentem. — Pan ma coś, co

należy do mnie.

Lloyd zawahał się, czując, jak serce poczyna mu szybciej pracować.

— Nie bardzo rozumiem, jak to możliwe — odparł. — Nawet pani nie znam.

Mężczyzna odłożył gazetę z powrotem na stojak i postąpił krok w przd, robiąc minę,

ktra nadała mu wygląd świńskiego pęcherza rozpiętego na drucianym wieszaku do

garniturw.

— Niech mi wolno będzie się przedstawić. Otto Mander, mj drogi panie. A to

Helmwige von Koettlitz.

Hełm albo Wigwam czy coś w tym rodzaju. Helmwige.

— Cż, miło mi państwa poznać — rzekł Lloyd. — Ale jeśli szukacie frajera, to nie

macie szczęścia.

Otto wydał z siebie suche, opanowane kaszlnięcie.

— Bynajmniej nie szukamy frajera, panie Denman, i pan o tym dobrze wie. Tropił

mnie pan z rwną gorliwością, co ja pana. Teraz zaś ma pan coś, co należy do nas, i byłbym

wdzięczny, gdyby pan to zwrcił, nie zmuszając nas do uciekania się do jakiejkolwiek

nieprzyjemnej konfrontacji.

— Czy Celia jest w samochodzie? — zapytał Lloyd.

— Nie rozumiem, panie Denman. Byłem przekonany, że pańska narzeczona nie żyje.

— Co pan powie? Widziałem ją dziś wieczorem.

— Lloyd… — wtrąciła Kathleen — chciałabym już stąd wyjść.

— W porządku — odparł. — Jeżeli ten pan zgodzi się odpowiedzieć na kilka pytań.

— Oczywiście. — Otto skinął głową. Jego oczy błądziły nieobecnie po sklepie, jak

gdyby prowadziły nieustanną kontrolę, ustawicznie czegoś szukając. — Przed nikim nic nie

ukrywam, panie Denman, i nie uczyniłem niczego takiego, czego bym musiał się wstydzić.

Odpowiem na wszelkie pytania, jakie uzna pan za stosowne mi zadać, tak wyczerpująco i

otwarcie, jak tylko będę potrafił. Jednakże najpierw proszę o amulet.

Lloyd potrząsnął głową.

— Najpierw pytania, pźniej amulet.

— Zmuszony jestem nalegać, by oddał mi pan amulet, panie Denman, i żeby pan to

zrobił w tej chwili.

— Przypuśćmy, że go mam. I co w nim takiego cholernie ważnego?

Helmwige postąpiła krok naprzd i stanęła tak blisko Lloyda, że piersią oparła się o

jego ramię, a na policzku poczuł jej oddech.

— Panie Denman, dla pana ten amulet nie ma żadnego ziemskiego zastosowania, dla

nas jednak ma znaczenie zasadnicze.

— Chce pani powiedzieć — zasadnicze dla Celii?

— Pańska narzeczona niestety nie żyje. Osobiście zidentyfikował pan jej zwłoki.

Zaniepokojona Kathleen błagała:

— Proszę cię, Lloyd, chodźmy już stąd. Lloyd jednak odrzekł:

— Widziałem się z nią dziś wieczr. Nie uda się wam przekonać mnie, że to

nieprawda. Ona w jakiś sposb żyje. Śledziła mnie.

Otto zasznurował wargi.

— To halucynacja, mj drogi panie. Żywi to żywi, a martwi to martwi. Nie istnieje

żaden stan przejściowy.

— Nie tego uczy pan na zebraniach swej grupy.

Otto w jednej chwili skupił wzrok na twarzy Lloyda, jak gdyby miał zamiar wypalić

mu w czole dziurę. Lecz oczy mwiły jedno, a usta drugie.

— Jest pan dżentelmenem, panie Denman. Człowiekiem honoru. Powinien pan

zrozumieć, że amulet nie należy do pana. Bardzo ważne jest, byśmy go mieli.

— Czy Celia żyje? — zapytał go Lloyd.

Otto nic nie odpowiedział, wpatrywał się weń jedynie wciąż tym samym zapalającym

wzrokiem.

— Wyrobił pan sobie o nas fałszywe pojęcie, panie Denman — rzekła Helmwige. —

Oddajemy cześć naszym symbolom, ale nie paramy się czarnoksięstwem.

— Widziałem ją na własne oczy, panno von…

— Koettlitz — podpowiedziała Helmwige. — Lecz to oczywiście niemożliwe. Pańska

narzeczona, obawiamy się, odeszła bezpowrotnie.

— Ona żyje — powtrzył Lloyd.

Otto znw upodobnił się do rozpiętego na drucie pęcherza.

— W takim razie jest pan pewnie miłośnikiem Goethego? Und so lang du das nicht

hast dieses: Stirb und werde! Bist du nur ein trüber Gast auf der dunkeln Erde.

Wykrzywiając się w dalszym ciągu, powiedział:

— Co znaczy: „Tak długo, jak nie uda ci się zrozumieć tej prawdy, że śmierć cię

odmieni, pozostaniesz jedynie nieszczęsnym gościem na tej ponurej planecie.

— Wierzę, że Celia w dalszym ciągu żyje — powtrzył Lloyd. — Nie wiem dlaczego

ani nie wiem w jaki sposb. Być może całkiem zbzikowałem. Wiem jednak, że ona jeszcze

żyje i wiem, że wy wiecie i dlaczego, i w jaki sposb.

— Proszę, proszę! Ależ wszyscy mamy prawo do własnych fantazji i odchyleń od

normy — odparł Otto. Jego śmiech mgł orzech kokosowy wysuszyć na wir. — Nalegam

jednak na zwrot amuletu.

— Bo w przeciwnym razie? — Lloyd rzucił mu wyzwanie.

— Lloyd, chodźmy już, proszę — powiedziała Kathleen. — Wcale mi się to nie

podoba.

— Bo w przeciwnym razie? — powtrzył stanowczym głosem Otto. — Chce pan

wiedzieć, co w przeciwnym razie? Cż, powiem panu tyle: jeśli kategorycznie odmwi pan

zwrotu amuletu, będzie pan płonął i płonął, pki nie wygrzebię amuletu z pańskich prochw.

Lloyd zadygotał z blu i gniewu. Sam nigdy nie nazwałby się człowiekiem

odważnym, jednak jego zabandażowane dłonie i spalony dom, śmierć albo i nie śmierć Celii,

spalenie Sylvii i spalenie Marianny, spalenie męża Kathleen — wszystko to sprawiło, iż

przekroczył ową umowną granicę, ktrą jego przyjaciel, prawnik Dan Tabares, nazywał linią

MTWD. Gdy raz już przekroczyłeś linię MTWD, cokolwiek by się zdarzyło, ty po prostu

Masz To W Dupie.

— Zejdź mi z drogi, staruchu! — rozkazał Ottonowi.

— Ejże! Nie zwracaj się do pana Mandera bez należytego szacunku! — wtrąciła się

Helmwige, nacierając do przodu ramieniem.

Lloyd prbował zachować spokj, lecz nie było to łatwe.

— Zejdź mi z drogi, słyszysz? — nalegał. — Jeśli nie zejdziesz mi z drogi, to, wierz

mi, nie mam zamiaru wołać kierownika ani wzywać policji. Po prostu stłukę cię jak psa, bez

względu na twoje osiemdziesiąt lat, a potem zrobię to samo z tą tutaj panną Przecenioną

Skrzaną Kanapą.

Otto zadarł do gry brodę w hamowanej furii. Szyja wysunęła mu się spomiędzy

brzegw przyżłconego kołnierzyka niczym żłwiowi ze skorupy.

— Nie zachowuje się pan jak człowiek rozsądny, mj drogi panie. Wszystkie pańskie

kłopoty zostałyby rozwiązane po prostu przez oddanie amuletu, ktry w żadnym razie nie jest

pańską własnością. Nie ma pan do niego prawa. Jestem pewien, że policja to zrozumie.

— Zejdź mi z drogi — nalegał Lloyd.

Nastąpiła długa chwila milczenia. Wszyscy nawzajem usiłowali przewidzieć swe

reakcje. Wreszcie bez ostrzeżenia Lloyd popchnął Helmwige do tyłu na wystawę lakierw do

paznokci. Po podłodze rozsypały się z brzękiem czerwone i rżowe buteleczki. Potem wbił

Ottonowi łokieć głęboko w zapadniętą klatkę piersiową. Starzec stęknął głucho i złapał się za

pierś.

Lloyd chwycił Kathleen za rękę i otworzył drzwi drogerii na oścież. Razem przebiegli

przez chodnik, zderzając się po drodze z chłopcem na deskorolce oraz parą w bermudzkich

szortach i baseballowych czapeczkach, wskoczyli do BMW i z piskiem opon odbili od

krawężnika, zostawiając za sobą na jezdni czarne zygzaki gumy.

Otto wypadł za drzwi i z miejsca przycisnął do czoła obie dłonie.

— Otto ! — krzyknęła Helmwige. — Vorsicht! Er hat den Talisman!

Lecz wściekłość Ottona była zapiekła niczym ceramiczna mozaika i nic nie było w

stanie jej rozproszyć, przynajmniej nie w owej chwili. Ostra ognista strzała pomknęła po

czarnej nawierzchni w ślad za samochodem, przez chwilę rozświetlając blaskiem tylny

zderzak. Lecz Lloyd jechał już zbyt szybko i BMW z rykiem silnika zniknęło z pola widzenia,

nim ogień zdążył się na dobre rozgościć.

Graham Masterton - Podpalacze Ludzi Tom 2.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: