Joan Lindsay - Piknik pod Wiszącą Skałą.pdf - ebooki po polsku (2) - Lary1918

OSOBY

Pani Appleyard, przełożona pensji

Panna Greta McCraw, nauczycielka matematyki

Mile Dianne de Poitiers, nauczycielka języka francuskiego i tańca

Panna Dora Lumley i panna Buck, młodsze nauczycielki

Miranda, Irma Leopold, Marion Quade, starsze pensjonarki

Edyta Horton, osiołek klasowy

Sara Waybourne, najmłodsza pensjonarka

Rosamunda, Blanche, inne pensjonarki

Kucharka, Minnie i Alicja, służba domowa

Edward Whitehead, ogrodnik pensji

Irlandczyk Tom, majster do wszystkiego na pensji

Pan Ben Hussey, ze Stajni Husseya w Woodend

Doktor McKenzie, lekarz rodzinny z Woodend

Posterunkowy Bumpher, z komisariatu w Woodend

Pani Bumpher

Jim, młody policjant

M. Louis Montpelier, zegarmistrz z Bendigo

Reg Lumley, brat Dory Lumley

Jasper Cosgrove, opiekun Sary Waybourne

Pułkownik i pani Fitzhubert, letni rezydenci w Lake View w Górnym Macedonie

Wielmożny Michał Fitzhubert, ich bratanek z Anglii

Albert Crundall, woźnica w Lake View

Pan Cutler

Major Sprack i jego córka Angela, goście angielscy w letniej rezydencji rządowej

w Macedonie

Doktor Cooling, lekarz z Dolnego Macedonu

oraz wielu innych, którzy nie występują w tej książce.

Czytelnicy muszą sami zdecydować, czy wypadki opisane w „Pikniku pod

Wiszącą Skałą" są zmyślone czy prawdziwe. Ponieważ ów fatalny piknik odbył

się w roku tysiąc dziewięćsetnym i wszystkie postaci występujące w książce

dawno już nie żyją, wydaje się to nieistotne.

Wszyscy się zgadzali, że dzień jest wymarzony na piknik pod Wiszącą Skałą –

roziskrzony letni ranek, ciepły i bezwietrzny, a za oknami na drzewach niesplika przez

całe śniadanie dzwonienie cykad i brzęczenie pszczół nad bratkami okalającymi podjazd.

Ciężkogłowe dalie płomieniły się omdlewająco na nieskazitelnych grządkach, strzyżone

trawniki parowały w blasku wspinającego się na niebo słońca. Ogrodnik już zaczął

podlewać hortensje, wciąż jeszcze skryte w cieniu kuchennego skrzydła na tyłach domu.

Pensjonarki z Pensji Pani Appleyard dla Młodych Dam były na nogach i spoglądały w

jasne bezchmurne niebo już od szóstej, a teraz fruwały w swoich świątecznych muślinach

niby chmara podnieconych motyli. Była to bowiem nie tylko sobota i zbliżał się od dawna

oczekiwany piknik, ale i dzień świętego Walentego, tradycyjnie czczony w czternastym

dniu lutego wymianą wyszukanych kart i życzeń. Wszystkie te karty, szalenie

romantyczne i ściśle anonimowe, uchodziły za milczące hołdy cierpiących z miłości

wielbicieli, aczkolwiek pan Whitehead, podeszły wiekiem ogrodnik angielski, oraz Tom,

irlandzki stajenny, byli jedynymi mężczyznami, do jakich dziewczęta mogły się choćby

uśmiechnąć w okresie nauki.

Przełożona była zapewne jedyną osobą na pensji, która nie otrzymała żadnej karty.

Dobrze wiedziano, że pani Appleyard nie pochwala świętego Walentego i jego śmiesznych

kart z życzeniami, zaśmiecających półki nad kominkami aż do Wielkanocy i

przysparzających pracy pokojówkom. I to jakie półki! Dwie białe marmurowe w długim

salonie, podparte parami kariatyd o biustach twardych jak sama przełożona, inne z

rzeźbionego i giętego drewna, ozdobione tysiącem mrugających, połyskujących

lustereczek. Pensja pani Appleyard była już wtedy, w roku tysiąc dziewięćsetnym,

anachronizmem architektonicznym w australijskim buszu – beznadziejnym dziwolągiem.

Niezgrabne piętrowe dworzyszcze należało do tych wymyślnych budowli, które po

odkryciu złota wyrosły jak egzotyczne grzyby w całej Australii. Nikt się nigdy nie dowie,

czemu właśnie ten kawałek ziemi w rzadko porosłej drzewami okolicy, o kilka mil od wsi

Macedon, przycupniętej u podnóża góry, został obrany na miejsce budowy. Nikły

strumyk, który meandruje zboczem tworząc liczne płytkie rozlewiska na tyłach

dziesięcioakrowej posesji, stanowi zbyt małą zachętę jako oprawa dla dworu w stylu

włoskim. Nie mógł nią być również prześwitujący gdzieniegdzie przez zasłonę

eukaliptusów o włóknistej korze mglisty szczyt góry Macedon na wschodzie, po

przeciwnej stronie gościńca. Jednakże dwór został wzniesiony, i to z kamienia, aby się

oprzeć zębowi czasu. Pierwotny właściciel, którego imię dawno zostało zapomniane,

Joan Lindsay - Piknik pod Wiszącą Skałą.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: