smierc-urzednika.pdf

(417 KB) Pobierz
Ta lektura,
podobnie jak tysiące innych, jest dostępna on-line na stronie
wolnelektury.pl.
Utwór opracowany został w ramach projektu
Wolne Lektury
przez
fun-
dację Nowoczesna Polska.
ANTONI CZECHOW
Śmierć urzędnika
ł. . .
Pewnego pięknego wieczora, niemniej piękny intendent Iwan Dmitriewicz Czerwiakow
siedział w drugim rzędzie krzeseł i patrzył przez lornetkę na scenę, gdzie grano „Dzwony
Kornewilskie”. Patrzył i czuł się u szczytu błogości. Lecz nagle… — w opowiadaniach
często spotyka się to „nagle” — autorowie mają słuszność: życie tak pełne jest niespo-
dzianek! Nagle więc… zmarszczył twarz, przewrócił oczyma, wstrzymał oddech… apcz-
chii! Kichnął, jak widzicie. Nikomu i nigdzie nie wzbrania się kichać. Kichają chłopi
i policmajstry, a czasami nawet i tajni radcy. Wszyscy kichają, Czerwiakow wcale się nie
zmieszał, wytarł nos chustką i jako człowiek grzeczny, obejrzał się naokoło, czy nie prze-
szkodził komu swoim kichnięciem. I teraz dopiero odczuł pewne zmieszanie. Zobaczył
mianowicie, że staruszek, który siedział przed nim w pierwszym rzędzie krzeseł, wycierał
sobie starannie rękawiczką łysinę i szyję, mrucząc coś pod nosem. W staruszku poznał
Czerwiakow cywilnego generała z wydziału komunikacji, Bryzżałowa.
…Ucharkałem go… — pomyślał Czerwiakow, — Nie jest to wprawdzie mój szef,
mimo to jednak jakoś mi niemiło. Trzeba go przeprosić.
— Przepraszam, ocharkałem pana… ale to nieumyślnie.
— To nic.
— Wybacz pan, na Boga! Ja przecież… ja nie chciałem…
— Ależ siedź pan, z łaski swojej. Nie przeszkadzaj pan słuchać!
Czerwiakow zmieszał się, uśmiechnął się głupio i zaczął patrzeć na scenę… Patrzył,
ale stan błogości minął. Dręczył go niepokój. Podczas antraktu zbliżył się do Bryzżałowa,
pokręcił się koło niego i, przezwyciężywszy lęk, mruknął:
— Ja pana ocharkałem… Wybacz pan… nie dlatego, żeby…
— Ależ niechże pan da spokój… Ja już zapomniałem, a pan wciąż to samo! — po-
wiedział generał i niecierpliwie poruszył wargami.
…Zapomniał… z oczu jakoś mu źle patrzy… — pomyślał Czerwiakow, podejrzliwie
przyglądając się generałowi. — Nawet rozmawiać nie chce. Trzeba mu wytłumaczyć, że
wcale nie chciałem… że to prawo natury, bo gotów pomyśleć, że chciałem na niego plunąć.
Jeżeli teraz nie pomyśli, to potem!…
Powróciwszy do domu, Czerwiakow opowiedział żonie o tym, co się przytrafiło. Żona,
jak mu się zdawało, przyjęła to dość lekkomyślnie; zlękła się wprawdzie początkowo, ale
gdy się dowiedziała, że to obcy, uspokoiła się.
— A jednak idź do niego i przeproś — powiedziała. — Pomyśli, że nie umiesz się
zachowywać w towarzystwie.
— O to właśnie chodzi! Przeprosiłem go, ale on jakoś tak dziwnie… Ani jednego
słowa nie powiedział na uspokojenie. Zresztą i czasu nie było na rozmowę.
Nazajutrz Czerwiakow włożył nowy mundur urzędowy, ostrzygł się i poszedł do Bry-
zżałowa.
Kiedy wszedł do poczekalni, ujrzał wielu interesantów, a wśród nich i samego gene-
rała, który już rozpoczął przyjmowanie podań. Załatwiwszy kilku interesantów, generał
skierował wzrok na Czerwiakowa.
— Wczoraj, w „Arkadii”, jeżeli sobie Wasza Ekscelencja przypomina — zaczął mel-
dować intendent — kichnąłem i… niechcący, ocharkałem… Przepr…
Obyczaje, Strach, Urzędnik,
Władza
Strach, Urzędnik, Władza
— Co za głupstwa!… Bóg wie co! Czego sobie pan życzy? — zwrócił się generał do
następnego interesanta.
…Nie chce rozmawiać! — pomyślał Czerwiakow, blednąc. — Gniewa się, widocznie…
Nie, tego nie można tak zostawić… Ja mu wytłumaczę.
Gdy generał załatwił ostatniego interesanta i skierował się do wewnętrznych aparta-
mentów, Czerwiakow poszedł za nim i zabełkotał:
— Wasza Ekscelencjo! Jeżeli ośmielam się niepokoić Waszą Ekscelencję, to tylko,
mogę powiedzieć, przez uczucie skruchy. Niechcący, sam pan wie!…
Generał zrobił taką minę, jakby mu się na płacz zbierało, i machnął ręką.
— Ale pan sobie po prostu ze mnie drwi — powiedział, znikając we drzwiach.
…Cóż to za drwiny? — pomyślał Czerwiakow.— Wcale nie drwiny. Generał, a nie
może zrozumieć! Jeśli tak, to nie będę się więcej tłumaczył przed tym fanfaronem. Pal go
sześć! Napiszę do niego list, a chodzić nie będę. Jak Boga kocham, nie będę!
Tak rozmyślał Czerwiakow, wracając do domu. Listu do generała nie napisał. Myślał,
myślał — i w żaden sposób nie mógł wymyśleć listu. Trzeba było następnego dnia samemu
iść i wytłumaczyć.
— Przychodziłem wczoraj niepokoić Waszą Ekscelencję — zaczął mamrotać, kiedy
generał skierował na niego pytający wzrok — nie po to, żeby drwić, jak pan był łaskaw
się wyrazić. Przepraszałem za to, żem ocharkał. a drwić nie miałem zamiaru. Czyżbym
nawet śmiał żarty stroić?… Bo jeżeli my sobie będziemy na żarty pozwalali, to żadnego
szacunku dla osób nie będzie.
— Precz stąd! — ryknął generał i cały się zatrząsł i posiniał.
— Co-o? — spytał szeptem Czerwiakow, omdlewając z przerażenia.
— Precz stąd! — ryknął generał, tupiąc nogami.
W brzuchu Czerwiakowa coś się oberwało. Nic nie widząc i nie słysząc, cofnął się ku
drzwiom i wyszedł… Powlókł się machinalne do domu i nie zdejmując munduru, położył
się na kanapie i… umarł.
Śmierć
Ten utwór nie jest objęty majątkowym prawem autorskim i znajduje się w domenie publicznej, co oznacza że
możesz go swobodnie wykorzystywać, publikować i rozpowszechniać. Jeśli utwór opatrzony jest dodatkowymi
materiałami (przypisy, motywy literackie etc.), które podlegają prawu autorskiemu, to te dodatkowe materiały
udostępnione są na licencji
Creative Commons Uznanie Autorstwa – Na Tych Samych Warunkach . PL.
Źródło:
http://wolnelektury.pl/katalog/lektura/smierc-urzednika
Tekst opracowany na podstawie: Anton Czechow, Śmierć urzędnika, tłum. A. W., ”Bibljoteka Groszowa”,
Warszawa, 
Publikacja zrealizowana w ramach projektu Wolne Lektury (http://wolnelektury.pl). Reprodukcja cyowa
wykonana przez Bibliotekę Narodową z egzemplarza pochodzącego ze zbiorów BN.
Opracowanie redakcyjne i przypisy: Aleksandra Sekuła, Olga Sutkowska.
Okładka na podstawie:
mac_ivan@Flickr, CC BY .
e rz
ne ek ur
Wolne Lektury to projekt fundacji Nowoczesna Polska – organizacji pożytku publicznego działającej na rzecz
wolności korzystania z dóbr kultury.
Co roku do domeny publicznej przechodzi twórczość kolejnych autorów. Dzięki Twojemu wsparciu będziemy
je mogli udostępnić wszystkim bezpłatnie.
ak m e z m
Przekaż % podatku na rozwój Wolnych Lektur: Fundacja Nowoczesna Polska, KRS .
Pomóż uwolnić konkretną książkę, wspierając
zbiórkę na stronie wolnelektury.pl.
Przekaż darowiznę na konto:
szczegóły na stronie Fundacji.
 
Śmierć urzędnika

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika:

Zgłoś jeśli naruszono regulamin